Λάρκιν στο Gazzetta: «Είμαι όσο Τούρκος θα μπορούσα να αισθανθώ!»

Η συνάντησή μας είχε προγραμματιστεί στο περιθώριο του πρόσφατου αγώνα της πρωταθλήτριας Ευρώπης με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, αλλά επειδή στην πορεία προέκυψε διάφορες εξελίξεις, η συνέντευξη ολοκληρώθηκε από το τηλέφωνο.

Ο λόγος για έναν εκ των κορυφαίων σκόρερ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που κατέχει το ρεκόρ της επιθετικής επίδοσης στην Euroleague (49π.) και ατομικής αξιολόγησης σε Final 4 της διοργάνωσης.

Οι παραπάνω στατιστικές διακρίσεις, άλλωστε, σε συνδυασμό με τα επιτεύγματα της ομάδας του τα τελευταία χρόνια σε Τουρκία και Ευρώπη (6 τίτλους από το 2018 και μετά), τον έχουν καταστήσει ως τον πιο ακριβοπληρωμένο Αμερικανό μπασκετμπολίστα που αγωνίζεται στην Γηραιά Ήπειρο.

Ο Σέιν Λάρκιν, λοιπόν, είναι το πρόσωπο στο οποίο οι Τούρκοι έχουν εναποθέσει τις περισσότερες ελπίδες τους ενόψει των δύο αναμετρήσεων με την Εθνική μας ομάδα, στο πλαίσιο του 2ου «παραθύρου» για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο 29χρονος βραχύσωμος shooting-guard της Εφές, που χθες αγωνίστηκε στην εύκολη νίκη (109-77) κόντρα στην Μακάμπι (16π. & 6ασ. με 4/6 τριπ. σε 23'), απόψε (18.00) θα τεθεί στην διάθεση του Ορχούν Ενέ, για το πρώτο από τα δύο καθοριστικά παιχνίδια ανάμεσα στις δύο χώρες.

Το Gazzetta είχε την πολυτέλεια να εξασφαλίσει μία αποκλειστική συνέντευξη μαζί του και λίγες ώρες πριν το τζάμπολ στο κλειστό γήπεδο των Άνω Λιοσίων, σας παρουσιάζει την δική του οπτική πάνω στην ιστορική ελληνοτουρκική αντιπαλότητα.

Η σχέση του με τον Εργκίν Αταμάν, η εφετινή προοπτική της Εφές, το «δέσιμο» με την Πόλη, η διάθεση ανταπόδοσης προς την Τουρκία (για την απογείωση της καριέρας του), το «μετάλλιο» στο Eurobasket και το “respect” για τον Ντιρκ Νοβίτσκι.

Θεωρείς ότι σου ταιριάζει περισσότερο το ευρωπαϊκό μπάσκετ, λόγω των αθλητικών προσόντων σου; Το λέω επειδή οι Ευρωπαίοι παίκτες δεν φημίζονται τόσο πολύ για την αθλητικότητά τους...

«Νομίζω ότι το παιχνίδι μου ταιριάζει και στα δύο στυλ μπάσκετ, απλά πιστεύω ότι από την στιγμή που πήγα στην Τουρκία, βρήκα τις κατάλληλες συνθήκες για να αναπτύξω με τον πιο αποδοτικό τρόπο τις ικανότητές μου. Θέλω να πω ότι στην Εφές, βρήκα έναν προπονητή που με πίστεψε και μου έδωσε ελευθερία κι ένα περιβάλλον ιδανικό, με σταθερούς και ποιοτικούς συμπαίκτες. Κατ’ αυτόν τρόπο, είχα την ευκαιρία να πιάσω το peak της απόδοσης μου και να συνεχίζω να βελτιώνομαι. Δεν το βρίσκουν πολλοί παίκτες αυτό... Προφανώς και πιστεύω ότι μπορώ να παίξω καλά και στο ΝΒΑ. Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι εκεί δύσκολα θα έβρισκα ένα περιβάλλον σαν κι αυτό που βρήκα στην Ευρώπη.»

Με ρεκόρ σκοραρίσματος (49π.) και PER (43) στο Final 4 της Euroleague, αν είχες και στο ΝΒΑ τον ίδιο πρωταγωνιστικό ρόλο, που θα σταματούσε το κοντέρ;

«Στο ΝΒΑ είναι σαφές ότι ο χρόνος είναι μεγαλύτερος, οι κατοχές και οι αποστάσεις περισσότερες και ο ρυθμός πιο γρήγορος, οπότε πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το ρεκόρ των 49 πόντων στην Euroleague, θα μπορούσε να μεταφραστεί σε 60-65 στην Αμερική. Ελπίζω να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να το καταρρίψω και αν όχι, τότε να ευχηθώ να μην μου το πάρει κάποιος σύντομα. Ευτυχώς που ο Σπανούλης σταμάτησε (σ.σ.: γέλια)...»

Πόσο δύσκολο είναι να κατακτήσει μία ομάδα δύο σερί ευρωπαϊκά τρόπαια και τι λείπει φέτος από την Εφές και έχει μείνει αρκετά πίσω;

«Το πιο δύσκολο απ’ όλα για μία ομάδα είναι βρει την “χημεία” και το timing και να είναι απολύτως υγιής και φορμαρισμένη, ώστε να αποκτήσει όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για κάτι τόσο μεγάλο. Για μας, όλο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι απίστευτο. Έχουμε δύο παρουσίες σε τελικούς, ένα τρόπαιο και άλλη μία σεζόν που είχαμε το καλύτερο ρεκόρ και παίζαμε διαστημικό μπάσκετ, αλλά οι αγώνες διεκόπησαν λόγω της πανδημίας. Δε νομίζω να διαφωνούν πολλοί με την άποψη ότι είμαστε η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα της 4ετίας. Αν όχι γιατί μας κυνηγούσαν όλοι και πανηγυρίζουν φέτος που χάνουμε πιο συχνά; Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, το “back-to-back” είναι ευθύς εξαρχής πολύ δύσκολο εγχείρημα. Η Εφές, όμως και κακώς συμβαίνει αυτό, έχει λίγο “συνηθίσει” να μην ξεκινάει την σεζόν στα “κόκκινα” και να αργεί να βρει ρυθμό.»

Ναι αλλά φέτος, είμαστε ήδη σχεδόν στα μέσα του 2ου γύρου και μόλις καταφέρατε να ξεπεράσετε το 50% και να πλασαριστείτε εντός πρώτης 8άδας...

«Ξεκινήσαμε πολύ άσχημα με 4 σερί ήττες, κάτι που δεν μας είχε ξανασυμβεί και σιγά-σιγά πλησιάζουμε στο σημείο που θέλουμε να φτάσουμε. Μπορεί να χάσαμε από τον Ολυμπιακό στις λεπτομέρειες, αλλά πήραμε το Κύπελλο με χαρακτηριστική άνεση και με σπουδαία απόδοση και πλέον είμαστε όλοι αποφασισμένοι να τα δώσουμε όλα για τους δέκα “τελικούς”, που έχουμε μπροστά μας μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου. Στόχος μας να μπούμε στα playoffs και μετά ας δούμε όλοι μαζί τι μπορούμε να πετύχουμε και αν έχουμε τις δυνατότητες να φτάσουμε σε ένα ακόμη Final 4!»

Εντάξει, δεν σας ξεγράψαμε και τελείως, απλά υπάρχει και η άποψη ότι είναι δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή, αλλά ακόμη πιο δύσκολο να διατηρηθείς σε αυτήν...

«Δεν διαφωνώ καθόλου με αυτό. Μπορεί εμείς να επιθυμούμε το repeat, αλλά υπάρχουν τουλάχιστον 6-7 ομάδες που θέλουν να μπουν στη θέση μας και έχουν επενδύσει στην αποκαθήλωσή μας. Αυτό από μόνο του μειώνει τις πιθανότητές μας, αλλά κάνει ακόμη πιο ελκυστικό τον στόχο...»

Συνεργάζεσαι για 4η χρονιά με τον Αταμάν. Δύσκολος άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα και μεγάλες απαιτήσεις;

«Όλα αυτά που είπες και πολλά ακόμη! Αυτό που αγαπώ στον coach, είναι η αντίληψη του μπάσκετ που έχει και η οποία μεταφράζεται στις ελευθερίες που μας δίνει μέσα στο παρκέ. Αυτό όμως, από μόνο του αυξάνει τις ευθύνες των παικτών και του δίνει το δικαίωμα να έχει τεράστιες απαιτήσεις από μας. Στο τέλος της ημέρας, όμως, αυτό αποτελεί ευλογία για τον κάθε παίκτη. Οπότε, το να παίξεις αποτελεσματικά για τον Αταμάν, είναι περισσότερο θέμα αυτοπεποίθησης και ψυχολογίας. Από την στιγμή που σε πιστεύει και στο δείχνει, πρέπει να του ανταποδώσεις την εμπιστοσύνη, να αφομοιώσεις τα “θέλω” του, να «διαβάσεις» σωστά τις φάσεις και να βγάλεις το ταλέντο σου στο παρκέ. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας μας, όλα αυτά τα χρόνια!»

Σε μία παλαιότερη συνέντευξή σου, αποκάλεσες την Τουρκία σαν δεύτερο σπίτι σου. Έζησες στο Μαϊάμι, στη Νέα Υόρκη, στην Βοστώνη. Πως βρίσκεις την Κωνσταντινούπολη; Τι σου αρέσει και πως περνάς τον χρόνο σου;

«Ο Τούρκοι με αποδέχτηκαν από την πρώτη στιγμή και με έκαναν να αισθανθώ πολύ άνετα. Ειδικότερα όταν έγινε γνωστό ότι απέκτησα την τουρκική υπηκοότητα, ο κόσμος άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο εκδηλωτικός μαζί μου, τόσο στο γήπεδο όσο και στον δρόμο. Δέχομαι πολλές παραινέσεις για να συνδεθώ ακόμη περισσότερο με την κουλτούρα και την ζωή στην Τουρκία. Μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι πρόκειται για το μέρος που έχω ζήσει τον περισσότερο καιρό μακριά από την πατρίδα μου. Όταν είσαι κάπου 4 χρόνια και δεν μιλάς την γλώσσα, πρέπει να βρεις άλλους τρόπους για να νιώσεις άνετα. Και οι φίλοι που έχω κάνει και οι εμπειρίες που έχω ζήσει σε όλο αυτό το διάστημα, με έχουν βοηθήσει να εξοικειωθώ πολύ καλά με την Κωνσταντινούπολη. Σε τέτοιο βαθμό, που όταν φεύγω από την Φλόριντα με προορισμό την Πόλη, να μην αισθάνομαι καθόλου άβολα.»

Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι νιώθεις και λίγο Τούρκος;

«Ναι, αλλά στον βαθμό που είναι εφικτό να ειπωθεί κάτι τέτοιο! Είμαι όσο Τούρκος θα μπορούσα να αισθανθώ...»

Πως αντιμετωπίζεις την συμμετοχή σου στην Εθνική Τουρκίας στα δύο επικείμενα παιχνίδια με την Ελλάδα, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου;

«Ανυπομονώ πως και πως για αυτά τα ματς! Ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχει χρόνια αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο χώρες και ότι οι αναμετρήσεις θα έχουν μεγάλη ένταση, για εθνικούς αλλά και αγωνιστικούς λόγους. Έχω ακούσει πολλά για το πως εξελίχθηκαν παλαιότερες αναμετρήσεις και θέλω να ανταποδώσω στην Τουρκία για την εξαιρετική ώθηση που έχει δώσει στην καριέρα μου. Θα είναι συναρπαστικό να επιστρέψω στην Ελλάδα για ένα τελείως διαφορετικό ματς και να ζήσω μέσα σε λίγες μέρες τον παλμό των φιλάθλων και από τις δύο πλευρές.»

Τι ξέρεις για τις ιστορικές διαφορές που χαρακτηρίζουν την σχέση των δύο χωρών;

«Όχι πάρα πολλά! Ο ατζέντης μου, όμως, είναι Έλληνας και από την πλευρά του, έχω ακούσει πολλές ιστορίες για τον πόλεμο που είχε γίνει πριν από 200 χρόνια, αλλά χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Η αίσθηση που έχω αποκομίσει είναι ότι οι δύο λαοί έχουν πολλές ομοιότητες στην κουλτούρα ζωής, ενώ όποτε έρχομαι στην Ελλάδα νιώθω πολύ άνετα και ευπρόσδεκτα. Επομένως, η όποια αντιπαλότητα υπάρχει περισσότερο με παραξενεύει, παρά μου φαίνεται φυσιολογική. Αλλά στο τέλος της ημέρας, είμαι Αμερικανός, οπότε δεν μπορώ να εισπράξω την διαφορετική ενέργεια που ενδεχομένως μπορεί να υπάρξει μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων.»

Πως βλέπεις τους δύο αγώνες;

«Απ' όσα φτάνουν στα αυτιά μας, η Ελλάδα θα έχει στην διάθεσή της αρκετούς παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, που έχουν εμπειρία από την Euroleague, οπότε ξεκινάμε από μία δύσκολη συνθήκη. Εμείς θα κοιτάξουμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και θα επιδιώξουμε να βάλουμε δύσκολα στους Έλληνες και στην χειρότερη περίπτωση να πανηγυρίσουμε τουλάχιστον μία νίκη.»

Για να γυρίσουμε στην Εθνική Τουρκίας, όμως, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στο Eurobasket, η Εθνική Τουρκίας θα έχει σπουδαία προοπτική στον όμιλο της Τυφλίδας, αν μαζί με σένα κατέβουν και οι τέσσερις Τούρκοι ΝΒΑers (Κορκμάζ, Οσμάν, Σενγκούν και Γιουρτσεβέν)...

«Νομίζω ότι θα είμαστε μέσα στις υποψηφιότητες για μετάλλιο. Υπάρχει βάθος και ποιότητα, ενώ και τα τέσσερα παιδιά που ανέφερες έχουν σημαντικό ρόλο στις ομάδες του στο ΝΒΑ και αγωνίζονται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Υπάρχουν έμπειροι παίκτες με μακρά θητεία στην Εθνική ομάδα, όπως ο Μελιχ (σ.σ.: Μαχμούτογλου) και ο Σέρτακ (σ.σ.: Σανλί), αλλά και κάποια νέα παιδιά που έρχονται από πίσω όπως ο Σέμους Χαζέρ. Αν είμαι εγώ 29 και είμαι ο δεύτερος μεγαλύτερος, τότε καταλαβαίνετε ότι η ομάδα μας, έχει αρκετά χαμηλό μέσο όρο ηλικίας και αυτό θα μας βοηθήσει να “χτίσουμε” κάτι καλό, αρχής γενομένης από το Ευρωμπάσκετ.»

Κλείνοντας και με αφορμή την παρουσία του Ντιρκ Νοβίτσκι στην λίστα των 75 κορυφαίων παικτών στην ιστορία του ΝΒΑ, θα ήθελα να μας πεις τι έμαθες παίζοντας έναν χρόνο ως rookie στο πλευρό του, με την φανέλα των Μάβερικς (2013-14);

«Πως χρειάζεται να δουλεύω για να γίνω πραγματικός επαγγελματίας. Θυμάμαι ότι έσπασα τον αστράγαλό μου, μία εβδομάδα αφότου επελέγην στο draft και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος εκείνου του καλοκαιριού στο Ντάλας για την αποθεραπεία μου. Ο Ντιρκ ήταν κάθε μέρα από τις 8 το πρωί στο γυμναστήριο. Την πρώτη και την δεύτερη φορά το θεώρησα προϊόν σύμπτωσης. Αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι ένας θρύλος και πρωταθλητής του ΝΒΑ, έρχεται για προπόνηση τόσο νωρίς και σε καθημερινή βάση, παρά τα 15 χρόνια καριέρας στην πλάτη του, κατάλαβα πολλά για το μεγαλείο του. Ο Νοβίτσκι μου δίδαξε πόσο αφοσιωμένος πρέπει να είναι κάποιος στην βελτίωσή του, για να φτάσει την καλύτερη εκδοχή του ταλέντου του.»