Οι βολές του "Παπ" και η ισχύς εν τη ενώσει

• Το λάθος που δεν «πληρώσαμε» και οι προοπτικές καλύτερης διαχείρισης στην Τουρκία

Δεν σας κρύβω ότι μετά την επιστροφή από το Ηράκλειο και το Final 4 του Κυπέλλου, όπου, όλοι όσοι βρεθήκαμε στην Κρήτη, χορτάσαμε μπασκετικό πολιτισμό και τρίβαμε τα μάτια μας για να πιστέψουμε ότι δεν βλέπουμε όνειρο, σε όλη την διάρκεια της εβδομάδας, ένιωθα λίγο περίεργα.

Δεν μπορούσα να συνηθίσω ότι πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι για τις υπέροχες και πρωτόγνωρες εικόνες που ζήσαμε στο κλειστό «Δύο Αοράκια», θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε την «επίσημη αγαπημένη» σε αγώνα προκριματικών Παγκοσμίου Κυπέλλου επί αθηναϊκού εδάφους και να γίνουμε μάρτυρες όλης αυτής της εντυπωσιακής ατμόσφαιρας που βιώσαμε όλοι όσοι πήγαμε χθες στο κλειστό των Άνω Λιοσίων.

Ένα πανέμορφο γήπεδο «ντυμένο» στα γαλανόλευκα, με παιδάκια, μαμάδες, μπαμπάδες και μεγάλους ανθρώπους να εκπέμπουν αυτό το ξεχωριστό σκίρτημα που νιώθαμε τα πρώτα χρόνια της επανάστασης του ελληνικού μπάσκετ και να θέλουν να «ρουφήξουν» κάθε στιγμή από το πρώτο επίσημο παιχνίδι της στην πρωτεύουσα μετά από κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια.

Αν δεν με απατά η μνήμη μου από τις 26 Γενάρη του 2002 κι εκείνο το παιχνίδι στο κλειστό του Περιστερίου, όπου είχαμε νικήσει 86-73 την Ισπανία για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 2003 (με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη που "κλείνει" σήμερα τα 77 του χρόνια). Πέρασαν, λοιπόν, πάνω από 20 χρόνια για να αισθανθούμε αυτό το κλίμα της «εθνικής μπασκετικής επιστράτευσης», που δημιούργησαν οι 4.070 Έλληνες φίλαθλοι που εξάντλησαν όλα τα εισιτήρια τα οποία κυκλοφόρησαν (βάσει πρωτοκόλλου μόνο το 50% της χωρητικότητας μπορούσε να καλυφθεί).

Πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσε η συγκέντρωση όλων των ανθρώπων του αθλήματος για χάρη της Εθνικής ομάδας. Αυτή η «ένωση όλων των δυνάμεων», στην οποία τόσο πολύ στόχευσε ο Βαγγέλης Λιόλιος, όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο εξελέγη στην προεδρία της ομοσπονδίας, είναι σίγουρα το μεγαλύτερο «όπλο» μας στην προσπάθεια ολικής επαναφοράς που επιχειρεί το μπάσκετ στις μέρες μας.

Σύσσωμος ο επίσημος Ολυμπιακός, εκπρόσωποι της γηπεδούχου ΑΕΚ, ο Γιώργος Καλαϊτζής από τον Παναθηναϊκό (θα ήταν σίγουρα περισσότεροι των «πράσινων», αν δεν είχαν αγώνα στην Euroleague), πολλοί βετεράνοι διεθνείς μπασκετμπολίστες και γενικά όλος ο καλός μπασκετικός κόσμος ανηφόρισε χθες στο πάλαι ποτέ στο κλειστό Ολυμπιακό Κέντρο της Πάλης για να ενισχύσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, να χαρεί με τη νίκη του και νιώσει μέρος αυτής της «ένωσης».

Όλο αυτό που σας περιγράφω είναι το τεράστιο κέρδος του αθλήματος στην μετά Βασιλακόπουλου εποχή. Καταξιωμένοι πρώην διεθνείς μπασκετμπολίστες και μπασκετμπολίστριες στα σημαντικά πόστα των Εθνικών ομάδων (Ντικούδης, Ζήσης, Κωνσταντινίδου, Μάλτση, Κλιγκοπούλου) και του αναπτυξιακού προγράμματος (Τσαρτσαρής, Σταυρόπουλος, Καλέντζου) και γενικότερα μία τελείως διαφορετικά αύρα σε όλα τα επίπεδα.

Μάλλον τελικά έπρεπε να... ανοίξει το επί δεκαετίες «κλειστό επάγγελμα» του προέδρου της ΕΟΚ, για να ενωθούν και πάλι όλες οι δυνάμεις του ελληνικού μπάσκετ και να το οδηγήσουν στο μέλλον.

Το λάθος που δεν «πληρώσαμε» και οι προοπτικές καλύτερης διαχείρισης στην Τουρκία

Αυτά όσον αφορά την «μεγάλη εικόνα» και σίγουρα πήρε πολλούς πόντους και το από το χθεσινό αποτέλεσμα. Γιατί καλή η φιλοσοφία, η στρατηγική και το πλάνο, στον αθλητισμό, όμως, χρειάζεται βοήθεια και από τα αποτελέσματα.

Η ευστροφία και η εμπειρία του Κώστα Παπανικολάου (10π., 4ρ. & 3ασ.), που έκανε τα δύσκολα... εύκολα, «παίρνοντας» ένα φάουλ που δεν δίνεται εύκολα και σε όποιον κι όποιον (ομάδα και παίκτη) και η ψυχραιμία του στην εκτέλεση του πιο δύσκολου ζευγαριού βολών, ήταν το κερασάκι στην τούρτα της χθεσινής καθ’ όλα σπουδαίας βραδιάς.

Το 72-71 επί της Τουρκίας βοήθησε πολύ την όλη προσπάθεια που γίνεται εδώ και μήνες, έδιωξε την πίεση και το άγχος του πρώτου πραγματικά “must win” αγώνα για την «γαλανόλευκη» και νομίζω ότι θα απελευθερώσει τους διεθνείς και τον Σωτήρη Μανωλόπουλο με τους συνεργάτες του, ενόψει του αγώνα της Δευτέρας (28/02, 19.00).

Γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες αυτών των αγώνων, το ευχάριστο «πρόβλημα» της προσθήκης της τελευταίας στιγμής των τεσσάρων διεθνών του Ολυμπιακού (Σλούκας, Πρίντεζης, Παπανικολάου και Λαρεντζάκης) και το «βάρος» που δημιουργεί υπό τις παραπάνω συνθήκες η ταμπέλα του «πρέπει», ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι το ματς θα ήταν δύσκολο.

Και αυτό φάνηκε από το ξεκίνημα και από το αρχικό σχήμα, που πέτυχε μόλις σε έναν αλλά πολύ σημαντικό στόχο: το μαρκάρισμα του Λάρκιν. Ο Δημήτρης Μωραϊτης που το ανέλαβε, έκανε εξαιρετική δουλειά «φροντίζοντας» είτε να πάρει λίγες φορές την μπάλα, είτε πιέζοντάς τον ασφυκτικά, είτε για να την ξεφορτωθεί, είτε για να πάρει «σκοτωμένο» σουτ.

Αυτό ήταν το μεγάλο κέρδος της ελληνικής ομάδας, με την αποτελεσματική δουλειά να συνεχίζεται από τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη (προσωπικά θεωρώ ότι είναι “elite” αμυντικός guard επιπέδου Euroleague) και σε κάποιες φάσεις από τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη με την σημαντική συμβολή των ψηλών που έβγαιναν στην βοήθεια.

Με αυτά και με εκείνα, ο πιο ακριβοπληρωμένος Αμερικανός που αγωνίζεται στην Ευρώπη με τουρκική υπηκοότητα, τελείωσε το ημίχρονο άποντος (0/3 σουτ σε 14’). Στο μεσοδιάστημα, η είσοδος του Σλούκα (8π. & 7ασ.), οι χώροι δημιουργήθηκαν στον Αγραβάνη (14π., 6ρ. & 4ασ.) και η αξιοποίηση του Παπαγιάννη, βοήθησαν την Ελλάδα να ξεπεράσει το αρχικό σοκ του -10 (13-23 στο 11’), να τρέξει ένα σερί 27-9 που στην ανάπαυλα την έφερε στην θέση του οδηγού (40-32).

Η διαφορά έφτασε, πολύ νωρίς στην 3η περίοδο και στο +15 (52-37 στο 23’) κι εκεί πιστεύω ότι επήλθε χαλάρωση στην άμυνα, πήραμε πολλές και κακές επιλογές και υποπέσαμε στο ολίσθημα να επιτρέψουμε την σταδιακή επαναφορά των Τούρκων στο ματς, χωρίς ο Λάρκιν να έχει βρει επιθετικό ρυθμό.

Κι ενώ μέχρι το 26ο λεπτό, ο 29χρονος guard της Εφές είχε 0/4 σουτ με 7 ασίστ, μέσα σε δύο λεπτά, έσταξε 2 τρίποντα κι σέρβιρε ένα εύκολο καλάθι στον Μαχμούτογλου στον αιφνιδιασμό και ξαφνικά στην χειρότερη χρονική στιγμή η ομάδα του Ορχούν Ενέ, ξαναμπήκε στην διεκδίκηση της νίκης (56-56 στο 28’20”).

Το ότι αφήσαμε τους αντιπάλους μας να γίνουν απειλητικοί, την στιγμή που επιδρούσε η κούραση στους διεθνείς του Ολυμπιακού και τον Παπαγιάννη (14π. & 4ρ. με 7/10 σουτ) και όταν η πίεση βάραινε τους ώμους των πιο άπειρων παιδιών της Εθνικής, αποτέλεσε τον χειρότερο δυνατό συνδυασμό, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να μας στοιχίσει ακριβά.

Το βρήκαμε το καθαρό μυαλό, τις δυνάμεις και τις λύσεις να γυρίσουμε ένα ματς, που στο τελευταίο δίλεπτο (68-71 στο 38’04”) και με τον Λάρκιν “on fire” (10π., 5ρ. & 9ασ.), φαινόταν να γλιστράει από τα χέρια μας, ήταν σίγουρα το δεύτερο μεγάλο κέρδος της βραδιάς.

Με μεγαλύτερη ξεκούραση, φρεσκάδα, δύο προπονήσεις με όλους τους παίκτες και πολλή συζήτηση με τακτική στο ξενοδοχείο, θεωρώ ότι στο “Sinan Erdem” θα έχουμε πολύ καλύτερη διαχείριση και τα εφόδια (εμπειρία, ποιότητα και μέγεθος) να πετύχουμε τον πολυπόθητο στόχο του 2/2 (με τους Τούρκους), που θα μας φέρει κατ’ ουσίαν στην 2η φάση και θα μας φέρει σε θέση ισχύος για την πρόκριση.

Μην ξεχνάτε ότι τα επόμενα δύο «παράθυρα» θα γίνουν το καλοκαίρι (από 30/6-03/07 και από στα τέλη Αυγούστου), οπότε και η Εθνική ομάδα θα έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει μία ακόμη πιο ισχυρή σύνθεση...

Υγ.1: Μπράβο στον Γόντικα, τον Μωραϊτη, τον Καλαϊτζάκη και τον Μουράτο για την ανταπόκριση σε ένα παιχνίδι «ειδικών συνθηκών» και με υψηλές απαιτήσεις. Ειδικά ο τελευταίος αξίζει διπλά εύσημα, γιατί παρ’ ότι δεν κάνει καλό πρωτάθλημα φέτος, έδωσε σπουδαίες λύσεις σε καθοριστικές στιγμές, πήρε πολλές σωστές αποφάσεις κι έδειξε ότι με ποιοτικούς συμπαίκτες ανεβαίνει επίπεδο.

Υγ.2: Γεια σου ψυχάρα Ρικ Πιτίνο!