Εθνική «αναγέννηση» με «αιώνια» θεμέλια!

Δεν το αναφέρω για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά αν ανατρέξετε στο πρόσφατο blog της πρώτης νίκης επί της Τουρκίας, θα διαπιστώσετε ότι είχα διατυπώσει πρόωρα ότι η βελτίωση στην απόδοση της Εθνικής ομάδας, θα οδηγούσε σε ένα πειστικό «διπλό» επί τουρκικού εδάφους.

Ένα "διπλό", που επετεύχθη εν μέσω μίας καυτής ατμόσφαιρας στο “Sinan Erdem” και έχει ξεχωριστή σημασία, όχι μόνο γιατί ουσιαστικά σφράγισε την πρόκριση της Ελλάδας στην 2η φάση των προκριματικών και έκανε πιο βατή την υπόλοιπη διαδρομή προς την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου (2023)!

Κυρίως, γιατί μέσα σε τέσσερις μέρες κατάφερε να ταυτίσει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο την πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και να επαναφέρει το πιο ευπρόσδεκτο κι αθώο «οπαδικό» κίνημα που έχουμε συναντήσει τα τελευταία 35 χρόνια στην αθλητική Ελλάδα.

Έχει πολλά σημειολογικά μηνύματα αυτό το 76-67 επί της Τουρκίας (7η η σερί επιτυχία επί της γειτονικής χώρας από το 2015 και μετά και πρώτη επί τουρκικού εδάφους σε επίσημο ματς μετά από 41 χρόνια), που εδραίωσε την ελληνική ομάδα στην κορυφή της βαθμολογίας του 2ου ομίλου. Κατ' αρχάς, η Εθνική ομάδα «αγκάλιασε» την πρώτη θέση του ομίλου και μάλιστα, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, με 5 νίκες και 1 ήττα, υπό την έννοια ότι πλέον φαντάζει εξαιρετικά απίθανο να μετρήσουμε άλλη απώλεια με σχεδόν πλήρη σύνθεση στα δύο εναπομείναντα ματς της 1ης φάσης (με Αγγλία εντός και Λευκορωσία εκτός).

Αυτό σημαίνει ότι θα πάμε στην 2η φάση με 11 βαθμούς και εκεί θα συναντήσουμε τις Σερβία, Λετονία και Βέλγιο, δίνοντας τα πρώτα δύο ματς του νέου ομίλου που θα διαμορφωθεί, με το πιο ισχυρό ρόστερ που μπορούμε να παρουσιάσουμε στο τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου. Αυτοί οι αγώνες του 4ου «παραθύρου», θα βάλουν τις πιο σημαντικές βάσεις για την πρόκριση και παράλληλα – τρόπον τινά – θα λειτουργήσουν» ως τα τελευταία τεστ προετοιμασίας για το Ευρωμπάσκετ του ερχόμενου Σεπτεμβρίου.

Κοινώς, η «επίσημη αγαπημένη» πήρε «άριστα» στο πιο δύσκολο «διαγώνισμα» και χωρίς την παραμικρή προετοιμασία κι αυτό εν πολλοίς οφείλεται στον «νέο άνεμο» που έφερε η διοίκηση του Βαγγέλη Λιόλου στα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα, εξασφαλίζοντας μία πρωτόγνωρη συνεργασία με τις δύο μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες για χάρη του «καθρέφτη» του αθλήματος στην χώρα μας.

Κάπως έτσι, λίγους μήνες μετά το πρώτο «παράθυρο» του Νοεμβρίου, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έθεσαν τους παίκτες τους στην διάθεση της ομοσπονδίας και έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα σε όλη την Ευρώπη. Ένα μήνυμα που έδειξε τον δρόμο για την εύρεση μίας λύσης στο μεγάλο πρόβλημα της αλλοίωσης στην ταυτότητα των Εθνικών ομάδων, από το 2017 και εντεύθεν. Αλλά και για την διασφάλιση ότι το καλοκαίρι του 2023, δεν θα είναι "νεκρό" για την «γαλανόλευκη».

Η μεγαλύτερη προσφορά αυτού του μηνύματος, όμως, είχε να κάνει περισσότερο με την δημιουργία των προϋποθέσεων για την «αναγέννηση» του τεράστιου φίλαθλου κινήματος της «γαλανόλευκης», που πλέον εκφράζει και συγκινεί όλους τους Έλληνες. Πολύ απλά γιατί χαίρονται να βλέπουν τους παίκτες να "γουστάρουν" που φορούν το εθνόσημο στο στήθος και να επιδιώκουν την επιστροφή στις επιτυχίες.

Είχε πολλαπλά κέρδη, λοιπόν, αυτό το τετραήμερο. Και πολλά απ' αυτά έχουν και αγωνιστική υφή, με φόντο το δίδυμο των Ελλήνων ψηλών. Τι να πει κανείς για τον Παπαγιάννη των δύο ελληνοτουρκικών αναμετρήσεων; Ο “Big Papa” που ολοκλήρωσε το δεύτερο «παράθυρο» με στατιστική για Όσκαρ (μ.ο. 17,5π. & 6,5ρ. με 68,2% διπ.), ήταν "αυτοκρατορικός" μέσα στην Κωνσταντινούπολη (highlight του η εκπληκτική άμυνα που έπαιξε στις αλλαγές απέναντι στα guard, άλλοτε χαμηλώνοντας το κορμί του και άλλοτε κρύβοντας το οπτικό πεδίο του αντιπάλου) κι έκανε ίσως την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του (21π., 9ρ. & 2ασ. με 8/12 σουτ).

Τι να πει κανείς όμως και για τον Αγραβάνη; Ο 27χρονος power-forward απέδειξε και στον πιο δύσπιστο κριτή ότι δικαίως επέστρεψε (και μάλιστα με πρωταγωνιστικό ρόλο) στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, εξαργυρώνοντας την καταπληκτική χρονιά που κάνει στον Προμηθέα και βγάζοντας μία πολύ ώριμη αγωνιστική εικόνα. Μετά από 4 αγώνες, είναι πρώτος σκόρερ (μ.ο. 17,3 π.) και ριμπάουντερ (μ.ο. 8,0ρ.) της Ελλάδας στα προκριματικά.

Για τον Σλούκα (9π. & 9ασ. με 2/3 τριπ.), δεν χρειάζονται πολλές αναφορές. Μπορεί να ξεκίνησε νωθρά και να έκανε λάθη, δεχόμενος ασφυκτική – η αλήθεια είναι – πίεση από 2 και 3 αντιπάλους, ένα δεκάλεπτο, όμως, ήταν αρκετό για να "ξεκολλήσει" δημιουργικά αλλά και εκτελεστικά την Εθνική ομάδα, όντας ο κύριος «υπεύθυνος» για το σερί 5-21 που έτρεξε η ομάδα στην διάρκεια της 3ης περιόδου και για το +16 στο 30' (46-62).

Μεγάλα εύσημα αξίζουν στον Δημήτρη Μωραϊτη (10π. & 2ασ. με 3/6 τριπ.), που μετά το πολύ καλό δεύτερο μισό της περυσινής χρονιάς στην ΑΕΚ, στο Περιστέρι βρήκε χρόνο και εμπιστοσύνη ως playmaker, απέκτησε τεράστια αυτοπεποίθηση και εξελίχθηκε σε έναν combo-guard που εμπνέει ασφάλεια μπροστά και πίσω. Όλοι οι πόντοι που του έβαλε ο Λάρκιν σε αυτό το τετραήμερο, μπήκαν με... αίμα και αυτό λέει πολλά για την συγκέντρωση του 23χρονου πρωτότοκου γιου του βετεράνου μπασκετμπολίστα, Κωστα Μωραϊτη.

Για να μην σας κουράζω άλλο, όμως, δεν υπάρχει υστερήσας παίκτης από όλους όσοι χρησιμοποίησε ο Σωτήρης Μανωλόπουλος στα δύο ματς με την Τουρκία. Όλοι ανεξαιρέτως κατέθεσαν ψυχή και διάθεση στο παρκέ και δικαιούνται τεράστιους επαίνους για την θετική ενέργεια με την οποία γέμισαν την νέα προσπάθεια της Εθνικής ομάδας.

Από τον ήρωα της τελευταίας στιγμής στο ματς της Αθήνας, Κώστα Παπανικολάου, μέχρι και τον βάσει στατιστικής, πολύ άστοχο, Γιαννούλη Λαρεντζάκη (2/14 σουτ στα δύο ματς). Είχαμε να δούμε καιρό τέτοια πόρωση σαν του “Λάρι” και των υπόλοιπων παιδιών και την ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας. Με τέτοια κατάθεση επιθυμίας για βοήθεια στην Εθνική, δεν υπάρχουν κορυφαίοι και μοιραίοι. Στο ένα παιχνίδι θα τα βάλει ο ένας και στο άλλο και κάποιος άλλος.

Είναι τεράστια πολυτέλεια για την Ελλάδα, να διαθέτει τόσους πολλούς ποιοτικούς παίκτες και επιτέλους να μπορεί να τους αξιοποιήσει ταυτόχρονα. Κι ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία να βλέπεις Παναθηναϊκούς, Ολυμπιακούς, ΑΕΚτζήδες, Προμηθείς και σία, όλους τρισευτυχισμένους κι ενωμένους για το κοινό καλό του ελληνικού μπάσκετ. Εικόνες σαν κι αυτές που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες, κάνουν την τοξικότητα του πρόσφατου παρελθόντος – που τόσο πολύ «πλήγωσε» την Εθνική ομάδα την προηγούμενη δεκαετία – να μοιάζει με μακρινή ανάμνηση...