Έξι χρόνια χωρίς elite καθοδήγηση της Εθνικής είναι πολλά!

Πριν από περίπου 5 χρόνια, στις 19 Ιούνη του 2017, παραμονές του Ευρωμπάσκετ και παρόντων του τότε αρχηγού της «επίσημης αγαπημένης», Γιάννη Μπουρούση αλλά και του Γιάννη και του Θανάση Αντετοκούνμπο, ο πρώην «ισχυρός άνδρας» του ελληνικού μπάσκετ, είχε ξεστομίσει την εξής αμίμητη ατάκα:

«Μία ομάδα ξεκινάει από τους παίκτες. Παίκτες έχουμε. Αν είστε εσείς διαθέσιμος (σ.σ.: να κοουτσάρετε), ελάτε να το συζητήσουμε!», είχε πει με περισσή δόση ειρωνείας ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, απευθυνόμενος προς τον συνάδελφο δημοσιογράφο που είχε τολμήσει να αγγίξει το καυτό θέμα του προπονητή, τον οποίο δεν είχε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σχεδόν έναν μήνα πριν την έναρξη της προετοιμασίας.

Όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που αποτελούν μακρινό παρελθόν, τα ανασύρω για να καταδείξω πόσο νευραλγικό είναι το πόστο του προπονητή και πολύ κομβικής φύσεως είναι η επιλογή του προσώπου που θα αναλάβει την τεχνική καθοδήγηση της Εθνικής ομάδας! Ειδικότερα σε ένα διάστημα μικρότερο των δύο μηνών, όσο θα διαρκέσει δηλαδή η προετοιμασία και το επερχόμενο Ευρωμπάσκετ (1-18 Σεπτεμβρίου).

Στην περίπτωση του Δημήτρη Ιτούδη, που είναι ο πλέον πετυχημένος Έλληνας προπονητής και τον οποίο είχε σημαδέψει πριν εκλεγεί κι έσπευσε να «κλείσει» σχεδόν από τις πρώτες μέρες της θητείας του ο νέος πρόεδρος της ΕΟΚ, Βαγγέλης Λιόλιος, η αλήθεια είναι ότι σταθήκαμε λίγο τυχεροί.

Και γιατί ο 51χρονος καταξιωμένος τεχνικός της Φενερμπαχτσέ, ήθελε διακαώς να ζήσει την εμπειρία του ομοσπονδιακού τεχνικού και διψούσε για μία μπασκετική ανανέωση μετά το άδοξο τέλος που είχε η άκρως πετυχημένη 8ετής θητεία του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας (κατά βάση λόγω του πολέμου που προκάλεσε τον διεθνή αποκλεισμό των ρωσικών ομάδων).

Αλλά και γιατί τελείωσε νωρίς τις υποχρεώσεις του στην Ρωσία και τακτοποίησε τον επόμενο σταθμό της καριέρας του στην Τουρκία, με αποτέλεσμα να έχει τον χρόνο για να ασχοληθεί και με το 3ο «παράθυρο» στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου (2023), να συναναστραφεί τους διεθνείς και να μπει στο πετσί του νέου ρόλου του, πολύ πιο ενεργά και δυναμικά απ’ όσο επιτάσσει η κατά βάση part-time συνεργασία του με την ομοσπονδία.

Το γεγονός ότι o Βεροιώτης τεχνικός έχει επιστρέψει από την ρωσική πρωτεύουσα εδώ και σχεδόν τρεις εβδομάδες και ασχολείται καθημερινά με όλα τα θέματα που άπτονταν του σχεδιασμού της Εθνικής ομάδας για το νικηφόρο παιχνίδι με την Μεγάλη Βρετανία, τους επίσημους αγώνες που ακολουθούν τον Αύγουστο (πιθανότατα με Σερβία και Βέλγιο) αλλά και για την επόμενη μεγάλη υποχρέωση της «γαλανόλευκης» σε Μιλάνο και Βερολίνο, λέει πάρα πολλά για τον επαγγελματισμό, την διάθεση και την επιθυμία που έχει ώστε να μην αφήσει ούτε μία λεπτομέρεια στην τύχη.

Όλος αυτός ο πρόλογος δεν έγινε τυχαία και φυσικά και θα κατέληγε στο χθεσινό ντεμπούτο του Δημήτρη Ιτούδη, στον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Ένα ντεμπούτο που όπως ο ίδιος παραδέχτηκε ήταν γεμάτο συγκινησιακή φόρτιση για την μεγάλη τιμή να βρίσκεται στο συγκεκριμένο πόστο, αλλά όπως είδαμε όλοι στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία γιατί ο άνθρωπος έχει αποδείξει περίτρανα ότι ήταν ο πλέον κατάλληλος για να διαχειριστεί τους καλύτερους Έλληνες παίκτες αλλά και για να αυξήσει τις πιθανότητες επιστροφής του ελληνικού μπάσκετ (σε εθνικό επίπεδο) στις διεθνείς διακρίσεις.

Κακά τα ψέματα, ήταν πάρα πολλά τα 6 χρόνια χωρίς coach από το υψηλότερο επίπεδο (με εξαίρεση το περυσινό σύντομο πέρασμα του Ρικ Πιτίνο), για την επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων. Από την εκτόξευση του 1987 κι εντεύθεν, η Ελλάδα είχε πάντα από αξιόλογους έως σπουδαίους προπονητές στον πάγκο της (Πολίτης, Κιουμουρτζόγλου, Δενδρινός, Γιαννάκης, Ιωαννίδης, Καζλάουσκας, Ζούρος, Τρινκιέρι και Κατσικάρης) και από το 2017 και μετά περάσαμε σε λύσεις ανάγκης (Μίσσας και Σκουρτόπουλος), οι οποίες, πάντως, είχαν καλύτερα αποτελέσματα του αναμενόμενου...

Η παρουσία του Ιτούδη στον πάγκο, δεν αποτελεί απλά εγγύηση στο κομμάτι της διαχείρισης των προσωπικοτήτων, που είναι υψίστης σημασίας στις Εθνικές ομάδες. Όπως φάνηκε χθες στο κλειστό της Νεάπολης, ο έμπειρος coach άλλαξε άρδην την εικόνα της ελληνικής ομάδας, πηγαίνοντας το παιχνίδι κοντά στο καλάθι και αξιοποιώντας την υπεροχή των διεθνών μέσα στο «ζωγραφιστό».

Κάπως έτσι το -11 του 4ου λεπτού (1-12 με 0/4 σουτ και 3 λάθη), ισορροπήθηκε σχεδόν απόλυτα με την ολοκλήρωση της 1ης περιόδου (19-20) και μόλις βρήκαμε το σχήμα με την καλύτερη κυκλοφορία (αρχικά με Γκίκα στον άσο και εν συνεχεία με τον εξαιρετικό Μποχωρίδη) κι αποφύγαμε τα βεβιασμένα και με πίεση μακρινά σουτ, τότε το παιχνίδι άνοιξε και η σεμνή τελετή έλαβε αίσιο τέλος.

Αν μου πείτε ότι μας λες τα αυτονόητα, θα σας απαντήσω ότι το μπάσκετ είναι το απλό παιχνίδι, αλλά καμιά φορά και ειδικότερα στις Εθνικές ομάδες, όπου ο καθένας θέλει να κάνει το κομμάτι του για να πάρει και την ανάλογη δόξα, χρειάζεται κι ένα προπονητικό μέγεθος για να πείσει τους 12 superstars να περιορίσουν το «εγώ» τους, για χάριν της ομάδας και να εναρμονιστούν με το πλάνο και τον ρόλο που κρίνει εκείνος ότι τους ταιριάζει στο εκάστοτε παιχνίδι.

Το «τάισμα» του Παπαγιάννη (14π., 10ρ. & 2κοψ. με 7/9 σουτ) μέσα στην ρακέτα και η αξιοποίηση του σωματικού πλεονεκτήματος των Παπαπέτρου (13π., 3ρ. & 2ασ. με 5/6 σουτ) και Αγραβάνη (16π., 3ρ. & 2κλ.), οι οποίοι πείστηκαν να πλησιάσουν στο καλάθι και να πάει σε διεισδύσεις και ποσταρίσματα, πήγαν την διαφορά σε διψήφια επίπεδα και στην διάρκεια της 3ης περιόδου το εύθραυστο 39-38 της ανάπαυλας, έγινε 69-48 μετατρέποντας το 4ο δεκάλεπτο σε τυπική διαδικασία.

Στο ίδιο διάστημα, ο Ντόρσεϊ (13π., 7ασ. & 2κλ.) σκόραρε, δημιούργησε και φάνηκε να απολαμβάνει στο μέγιστο την παρουσία του στο παρκέ με το εθνόσημο στο στήθος, ενώ το "ξεμπούκωμα" του “Μπόχω” (11π.), έδωσε μία επιπλέον λύση στον άσο που σε αυτό τον βαθμό δεν την υπολογίζαμε. Γενικότερα, η πεντάδα με την οποία μπήκαμε στο 2ο μέρος (Μποχωρίδης, Ντόρσεϊ, Παπαπέτρου, Αγραβάνης και Παπαγιάννης), ήταν μακράν η πιο αποτελεσματική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι υστέρησαν.

Πέραν της νίκης (93-71), κρατάω την υπερκάλυψη της διαφοράς του πρώτου αγώνα (69-78), που δίνει στην ελληνική ομάδα πλεονέκτημα στην ισοβαθμία με Τουρκία (2 νίκες) και Μεγάλη Βρετανία στον όμιλο της 2ης φάσης (θα παίξουμε με Σερβία, Βέλγιο και Λετονία).

Κρατάω το γεμάτο κλειστό γήπεδο της Νεάπολης και το σφιχταγκάλιασμα της Λάρισας στην προσπάθεια της Εθνικής ομάδας. Η περιφέρεια διψάει για μπάσκετ, το αποδεικνύει συνεχώς και νομίζω ότι το στοίχημα της αποκέντρωσης, όσον αφορά την έδρα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, έχει κερδηθεί απόλυτα.

Κρατάω τον ενθουσιασμό των διεθνών και την παρουσία του Κώστα Σλούκα στο γήπεδο ως θεατή. Το κλίμα στον πάγκο σε όλη την διάρκεια του ματς, οι πανηγυρισμοί λες και επρόκειτο για νικητήριο σουτ στο απίθανο τρίποντο του Γκίκα από το κέντρο, στην λήξη της πρώτης περιόδου (γι' αυτό τον έβαλε στα 3,6" ο Ιτούδης) και η ζωντάνια των Παπανικολάου και Λούντζη (δεν άρχισαν καλά το ματς και δεν βρήκαν ρυθμό) στην 4η περίοδο όταν το ματς είχε κριθεί, δείχνουν εξαιρετική νοοτροπία.

Κάτι μου λέει ότι αυτό το καλοκαίρι, έχουμε όλα τα εχέγγυα για να θυμηθούμε για τα καλά στιγμές από την χρυσή πενταετία 2004-2009, της 1ης και της 4ης θέσης στην Ευρώπη (2005 & 2007), του χάλκινου μεταλλίου το 2009, της 2ης θέσης στον κόσμο (2006), και των δύο 5ων θέσων σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2004 & 2008).

Ας μην προτρέχουμε, όμως... Κάθε πράγμα στον καιρό του...