Εθνική Ελλάδας: Ο Γιάννης μας είπε ψέμματα!

Ο Γιάννης μας είπε ψέματα! Η αλήθεια είναι πως όταν τον είχα ακούσει να δηλώνει: “Δεν γίνεται να προσαρμοστούν 11 άτομα σε μένα και όχι ο ένας”, τότε που μπήκε στις προπονήσεις της εθνικής, του έβγαλα το καπέλο θεωρώντας πως έδωσε την λογική απάντησε σε όσους περίμεναν έναν νέο Νίκο Γκάλη στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Κάποιον που θα έβαζε σαραντάρες και θα έπαιρνε την ομάδα στην πλάτη, κάνοντας απίστευτα πράγματα σε one man show. Ε λοιπόν ο Γιάννης μας είπε ψέματα! Είναι προφανές από ίσα έχουμε δει μέχρι τώρα, ότι και οι “σαραντάρες” είναι εδώ, ότι και οι έντεκα πρέπει να προσαρμοστούν στον έναν και -έχω την αίσθηση- ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό.

Ξέρω, ότι είστε πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, που θα με πείτε “ιερόσυλο” αφού βάζω στην κουβέντα τον Γκάλη. Για να είμαι ειλικρινής και εγώ έτσι χαρακτήρισα τον εαυτό μου όταν το έγραφα. Γιατί, αν και δηλώνω μέγιστος θαυμαστής του Παναγιώτη Γιαννάκη, για την άμυνα, την ευφυία, τη ματιά του μέσα στο γήπεδο ο Νίκος Γκάλης και τα επιτευγματά του είναι γραμμένα στο...genX (και όχι boomer όπως έμαθα εσχάτως) DNA μου. Δεν μπορούσα όμως να πιστέψω ότι θα μπορούσα να ξαναδώ κάτι ίδιο ή έστω παρόμοιο στο ελληνικό μπάσκετ. Όχι μόνο λόγω την μοναδικότητας του Γκάλη, αλλά και επειδή πίστευα ότι έχουν περάσει οι εποχές του “ενός παίκτη”. Προφανώς δεν έβλεπα και όσο έπρεπε NBA, όπου έχουν άλλη άποψη για το θέμα. Όχι μόνο για τον Γιάννη, αλλά και για αρκετούς άλλους όπως το (είδαμε πάλι χθες) το θαύμα φυσικής δύναμης και μπασκετικής αντίληψης που ακούει στο όνομα Νίκολα Γιόκιτς.

Οκ, είδα τον Γιάννη στα φιλικά που έπαιξε επί ελληνικού εδάφους, να κάνει εντυπωσιακά πράγματα παίρνοντας παραμάζωμα όποιον Ισπανό ή Πολωνό προσπαθούσε να σταθεί μπροστά του. Αλλά (ειλικρινά) είχα τις αμφιβολίες μου. Όχι (προς Θεού!) για την αξία του Γιάννη αλλά γιατί, παίζαμε στο σπίτι μας, με Έλληνες διαιτητές, με Ισπανία που δεν είχε κορμιά και ποιότητα να του βάλουν δύσκολα, με μια μέτρια Πολωνία, με το ερωτηματικό πόσο θα του επιτρέπουν οι...Μπακς να είναι μέσα στο γήπεδο αφού, βλέποντας τον να καλπάζει επάνω στους αντιπάλους, πρέπει να τους έπιανε η καρδιά τους μην γίνει κανένα κακό. Ήταν φανερό ότι είχαμε μπροστά μας έναν Γιάννη που θέλει, που γουστάρει, που είναι ηγέτης, αλλά υπήρχαν (για εμένα) όλα τα παραπάνω ερωτηματικά, λόγω των ¨περιορισμένων”. Και φτάσαμε στο Βελιγράδι...

• «Εξωγήινος» Aντετοκούνμπο: Ρεκόρ καριέρας σε Εθνική και προκριματικά με 40άρα

Εκεί λοιπόν είδα ότι ο Γιάννης είναι πλέον τόσο πραγματικά παγκόσμιος σταρ, που οι περιορισμοί αυτοί είναι στο δικό μου το μυαλό και όχι στο δικό του που, λειτουργεί διαφορετικά. Αυτός που οι Μπάκς τρέμουν (και λογικά) μην τον χάσουν με κάποια αναποδιά, στο πρώτο του μετά από χρόνια επίσημο και με βαθμολογική σημασία ματς της εθνικής, έμεινε στο γήπεδο 40 (και κάτι ψιλά) λεπτά από τα 45, προφανώς γιατί έτσι έπρεπε αλλά και γιατί (κυρίως) έτσι γούσταρε. Γιατί είναι φανερό πως έχει τρέλα να κερδίζει, να δείχνει ότι είναι αν όχι ο καλύτερος σίγουρα στο top5 των κορυφαίων του κόσμου και επειδή (σίγουρα) όταν άκουγε την κατάμεστη Stark arena να φωνάζει “MVP” φτιαχνόταν ακόμα περισσότερο. Όχι γιατί δεν πιστεύει στην αξία του Γιόκιτς, αλλά γιατί ήθελε -εκεί μπροστά στο κοινό του- να δείξει ότι είναι καλύτερος. Απόλυτα ενταγμένος όμως στο πνεύμα της ομάδας και όχι στη λογική “είμαι εγώ και άλλος κανένας”. Η βραδιά της Πέμπτης στο Βελιγράδι, είναι ακόμα ένα λόγος όχι ακριβώς για... προσωπολατρεία (αν ναι και αυτή υπάρχει στην προκειμένη περίπτωση) αλλά για...μπασκετολατρεία μέσα από τις επιδόσεις του Γιάννη.

Είναι μεγάλη υπόθεση η ασφάλεια που προσφέρει η παρουσία ενός τέτοιου παίκτη, ακόμα και σε μια ομάδα όπου υπάρχουν σημαντικές μπασκετικές προσωπικότητες όπως του Σλούκα, του Καλάθη, του Παπανικολάου και του Παπαπέτρου, αλλά και ταλέντου όπως του Ντόρσει, του Παπαγιάννη, του Αγραβάνη και του Κώστα. Είναι πολύ καλύτερα με αυτόν μέσα στον οργανισμό της ομάδας τα αδέρφια του και αυτό είναι παραπάνω από φανερό. Η εκρηκτικότητα και τα “θέλω” του Γιάννη μοιάζουν να δίνουν ένα τουλάχιστον 20% (ίσως και παραπάνω) ώθηση στο σύνολο της απόδοσης της εθνικής. Όλα αυτά βέβαια με βάση την εικόνα σε αυτό το ένα, αλλά πολύ σημαντικό επίσημο παιχνίδι που έγινε σε συνθήκες ιδανικές για να μας δείξουν τον χαρακτήρα των διεθνών μας ατομικά αλλά και της ομάδας συνολικά. Αυτού που θα χρειαστεί και στο Μιλάνο, αλλά κυρίως στο Βερολίνο και στο δεύτερο “σταύρωμα” με, σίγουρα, ισχυρό αντίπαλο στο Ευρωμπάσκετ. Ξέρω ότι έχω φτάσει πολύ μακριά, αλλά όταν έχεις ομάδα με τον Γιάννη μέσα δεν μπορείς να σκέφτεσαι για χαμένες ευκαιρίες. Γιατί πρέπει και αυτός να είναι ζεστός με την ομάδα, για να δίνει το “παρών” κόντρα και στους όποιους δισταγμούς των Μπακς.

Αυτό που πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα είναι να βρεθούν ο “Γιαννάκης”, ο “Φάνης”, ο “Φιλίππου” και ο “Πάνι” του Γιάννη. Σε άλλες εποχές, με άλλος στιλ ασφαλώς αλλά με την επιδραστικότητα που είχαν οι παραπάνω στην εθνική με ηγέτη τον Γκάλη. Όχι με την “απαίτηση” να φτάσουν στο χρυσό μετάλλιο, αλλά για να διεκδικήσουν με αξιώσεις το καλύτερο δυνατό και ναι, γιατί όχι, μια θέση στο βάθρο. Δεν είναι λίγες οι ομάδες που είναι καλές (έως εξαιρετικές) στην Ευρώπη για να λέμε ότι πάμε...βουρ για μετάλλιο, ειδικά μετά από τόσα άνυδρα χρόνια. Όμως ο χαρακτήρας του Βελιγραδίου, με την προσδοκία της ανάκαμψης Σλούκα, Καλάθη και της επιστροφής Παπαπέτρου, Παπαγιάννη μου δίνει περισσότερες ελπίδες από αυτές που είχα στην αρχή της προετοιμασίας. Τότε είχε γράψει... “πρώτα έρωτας και μετά μετάλλια”, σημειώνοντας την ανάγκη να μας δείξει η εθνική ότι μπορεί να γίνει και πάλι η “επίσημη αγαπημένη” με το πάθος και τον μπάσκετ της. Με οδηγό τον Γιάννη και τη συμβολή όλων (στο γήπεδο και τον πάγκο) αυτό μοιάζει να συμβαίνει. Τα δύσκολα και κρίσιμα είναι μπροστά, αλλά μπορείς να νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ότι πριν από τρεις βδομάδες. Και για να βλέπουμε συνολικά τη μεγάλη εικόνα, το χειμαζόμενο ελληνικό μπάσκετ με τις υπόλοιπες εθνικές του ομάδες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) σε υποχώρηση, δεν έχει άλλη ελπίδα από το να χτίσει πάνω στον Γιάννη για όσο τον έχει διαθέσιμο, καθότι ο κίνδυνος για μαύρη τρύπα αρκετών ετών είναι παραπάνω από ορατός.