Ζήσης: «Είμαι προς το τέλος και γι' αυτό ευχαριστιέμαι πιο πολύ το μπάσκετ»!

Ο Έλληνας γκαρντ έζησε συγκινητικές στιγμές στην «Brose Arena», αφού η ΕΟΚ τον τίμησε κι ένα γήπεδο ήταν στο... πόδι για χάρη του!

«Θέλω να ευχαριστήσω την ομοσπονδία. Ήταν μια πολύ έντονη συναισθηματική στιγμή για μένα. Είναι πολλοί "Πελαργοί" στο γήπεδο, που τους έβλεπα τόσα χρόνια. Είναι εδώ η οικογένειά μου και αρκετός κόσμος από το Μπάμπεργκ, στο οποίο είμαι 4 χρόνια. Είναι μια πολύ ξεχωριστή στιγμή και δεν θα την ξεχάσω ποτέ», είπε ο Νίκος Ζήσης στις πρώτες του δηλώσεις στην ΕΡΤ2 και πρόσθεσε:

«Είναι η ώρα αυτών των νέων παιδιών και θεωρώ πως έχουμε όλα τα εχέγγυα για να πετύχουμε το καλοκαίρι. Με την ευκαιρία, θα ήθελα να συγχαρώ αυτά τα παιδιά και τον Θανάση Σκουρτόπουλο με το επιτελείο του, που κάνουν καταπληκτική δουλειά. Το βάρος της φανέλας είναι πολύ μεγάλο. Αν γίνονταν 2-3 ήττες, μπορεί να είχαμε άλλα τώρα».

Για το αν κάποια από τα παιδιά των «παραθύρων» μπορούν να βρουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στην συνέχεια της Εθνικής, ο αρχηγός της Μπάμπεργκ σχολίασε: «Υπάρχουν παιδιά που μπορούν να αντικαταστήσουν κάποιους παίκτες και να είναι πλέον οι πρωταγωνιστές. Θεωρώ ότι η ομάδα θα στηριχθεί στην γενιά των '90άρηδων, συν τους Μπουρούση - Πρίντεζη, που είναι πιο μεγάλοι, και πάνω από όλα τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που όλοι τον περιμένουμε. Στο άμεσο μέλλον, υπάρχουν παιδιά, όπως ο Κόνιαρης, που έχει πολύ μεγάλο μέλλον μπροστά του. Αυτό το παράθυρο για την δική μας Εθνική, που τα περισσότερα παιδιά ήταν του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ και του Προμηθέα, τους βοήθησε πολύ, ώστε να έχουν καλή παρουσία με την ομάδα τους σε Ελλάδα κι Ευρώπη. Πήραν πολλές εμπειρίες».

Όσο για το αν θα αφήσει το μπάσκετ και θα τον δούμε από άλλο πόστο στη γερμανική ομάδα, τόνισε: «Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν το σκέφτομαι, δεν ξέρω πως βγήκε αυτό προς τα έξω. Αυτή τη στιγμή ευχαριστιέμαι που είμαιπαίκτης, αισθάνομαι καλά, παίζουμε καλύτερα με τον νέο προπονητή, που ήταν βοηθός του Αντρέα Τρινκιέρι. Άπειρο παιδί μεν, αλλά με πολλά προσόντα. Ξέρω ότι είμαι προς το τέλος και γι' αυτό το ευχαριστιέμαι πιο πολύ».