Η 12άδα της Εθνικής, ο Βασιλόπουλος και το «κεφάλαιο» Νίκος Ζήσης!

Στην διάρκεια 15μηνης «περιπέτειας» της προκριματικής φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας (31 Αυγούστου - 15 Σεπτεμβρίου), όπου το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα παρατάχθηκε χωρίς τον καλύτερο Έλληνα παίκτη και εκ των κορυφαίων παγκοσμίως (Γιάννης Αντετοκούνμπο) και «πήρε» ελάχιστη βοήθεια από τους υπόλοιπους πρωτοκλασάτους διεθνείς που αγωνίζονται σε ομάδες της Euroleague, έχουμε πολλές φορές σημειώσει, επισημάνει και υπογραμμίσει την συμβολή της «χρυσοφόρας» δεξαμενής παικτών που διαθέτει το ελληνικό μπάσκετ.

Σε όλους αυτούς τους συνολικά 31 που κλήθηκαν (μόνο ο Χαραλαμπόπουλος δεν πάτησε παρκέ), στους 30 που φόρεσαν έστω και για ένα ματς (Πρίντεζης, Βουγιούκας, Μουράτος και Κακλαμανάκης) τη «γαλανολευκη» φανέλα, μα πιο πολύ στους 12 (ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος που δεν έχασε παιχνίδι, ο 35χρονος «Κινέζος» αρχηγός, Γιάννης Μπουρούσης, που προσέδωσε αίγλη και σεβασμό και οι Γκίκας, Αθηναίου, Μαργαρίτης, Λαρεντζάκης, Μποχωρίδης, Γιαννόπουλος, Μαυροειδής, Κόνιαρης, Σαλούστρος, Κασελάκης, οι οποίοι αγωνίστηκαν λες και έχουν καμιά 30αριά διεθνείς συμμετοχές στο ενεργητικό τους) που αποτέλεσαν τον βασικό κορμό και έδωσαν και την ψυχή τους για να διατηρήσουν ψηλά το «λάβαρο» της ελληνικής μπασκετικής κουλτούρας και κληρονομιάς, αξίζει το σημαντικότερο μετάλλιο της καριέρας τους!

Θα έχουν να λένε στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους για την πλάτη που έβαλαν σε χαλεπούς μπασκετικούς καιρούς και την αναγνώριση της οποίας έτυχαν, τυγχάνουν και θα τυγχάνουν για πάντα στις καρδιές των απανταχού «πιστών» της Εθνικής ομάδας. Κράτησαν ψηλά το μπασκετάκι όλων μας, έγιναν οι ήρωες μας στις θέσεις των δικών τους παιδικών ηρώων κι έδωσαν μαθήματα για το τι σημαίνει η ελληνική λέξη «φιλότιμο»!

Φυσικά και τεράστια είναι η συνεισφορά του Θανάση Σκουρτόπουλου και των συνεργατών του. Σε μία δύσκολη καμπή της καριέρας του, ο 53χρονος Χαϊδαριώτης προπονητής επέλεξε να κάτσει στην σαρωτικά «ηλεκτρική καρέκλα» του ομοσπονδιακού τεχνικού και απέναντι σε κάθε λογής «καινό δαιμόνιο», έκανε τα μειονεκτήματα... πλεονεκτήματα και οδήγησε την Ελλάδα στο καλύτερο ρεκόρ των προκριματικών (11-1) και στην πιο γρήγορη πρόκριση. Την ίδια ώρα, που η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Σλοβενία και η Κροατία αποκλείστηκαν, ενώ η δευτεραθλήτρια του 2017, Σερβία και η 4η στην Πόλη, Ρωσία, χρειάστηκαν νίκη στο τελευταίο τους παιχνίδι, για να μπουν στην κληρωτίδα της 16ης Μαρτίου.

Μέχρι να φτάσει η ώρα της κλήρωσης των ομίλων (στην πόλη Σενχέν της Κίνας), σε έναν εκ των οποίων - εκτός απροόπτου - θα τεθούμε επικεφαλής (δεν είναι ακόμη επίσημο), αποφεύγοντας στην 1η φάση κάποιο από τα «μεγαθήρια» της διοργάνωσης, το team του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος (ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στον manager, Κώστα Κότση, που είναι ένα από τα ελάχιστα καταρτισμένα στελέχη της ΕΟΚ, με σύγχρονη τεχνοκρατική μπασκετική αντίληψη), έχει τρεις εβδομάδες στην διάθεσή του για να προετοιμάσει ακόμη καλύτερα την οργάνωση της δουλειάς που πρέπει να προηγηθεί της αγωνιστικής προετοιμασίας.

Μέχρι τότε, λοιπόν, εμείς μπορούμε να επιχειρήσουμε μία πρόχειρη πρώτη «μαντεψιά» για το ποιοι θα βρεθούν στο προσκλητήριο της «επίσημης αγαπημένης» το ερχόμενο καλοκαίρι και ποιοι συγκεντρώνουν τις περισσότερες πιθανότητες για να ταξιδέψουν στην Κίνα.

Οι σίγουροι της 12άδας

Ξεκινώντας με δεδομένο ότι δεν θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα τραυματισμών, στο μπασκετικό κομμάτι, η ομάδα θα χτιστεί γύρω από τον υποψήφιο MVP στην εφετινή κανονική περίοδο του ΝΒΑ! Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα έχει έναν all-around ρόλο, θα τον δείτε σε όλες τις θέσεις του γηπέδου και φυσικά θα αποτελέσει το μεγαλύτερο «όπλο» στην προσπάθεια του ελληνικού μπάσκετ να επιστρέψει στις διακρίσεις.

Από 'κει και πέρα, βασικοί και αναντικατάστατοι πρέπει να θεωρούνται ο αρχηγός Γιάννης Μπουρούσης, ο Νικ Καλάθης, ο Κώστας Σλούκας, ο Γιώργος Πρίντεζης, ο Κώστας Παπανικολάου και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ενώ δεν βλέπω πως μπορεί να τεθεί εκτός αποστολής ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, που με την συνολική του παρουσία στα «παράθυρα», απέδειξε ότι αξίζει και με το παραπάνω (αγωνιστικά αλλά και από άποψη εμπειρίας και σύνδεσης με το ένδοξο παρελθόν)!

Οι υπόλοιποι που θα κληθούν στην προετοιμασία

Στον παραπάνω βασικό κορμό των οκτώ παικτών, θα προστεθούν λογικά οι εξής ακόμη παίκτες:

1) Ο Ντίνος Μήτογλου, που μέσω των εμφανίσεων του στην Εθνική, «κέρδισε» περισσότερο χρόνο, απέκτησε σημαντικότερο ρόλο στον Παναθηναϊκό και είναι ένας σύγχρονος ψηλός, που μπορεί να παίξει στο "4" και το "5", έχοντας παράλληλα αξιόλογη επαφή με το καλάθι από μακρινή απόσταση.

2) Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, που («δανείζομαι» από τον Παπανδρέου, γιατί με εκφράζει απόλυτα αυτό που έγραψε στο twitter), δεν αφήνει δευτερόλεπτο «χαμένο» στο παρκέ και μπορεί να κάνει την διαφορά στις μικρές λεπτομέρειες ομάδων με μεγάλους στόχους. Πόσω μάλλον σε ένα τουρνουά 2 εβδομάδων.

3) Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, που μέσα από την εξαιρετική πορεία της ΑΕΚ και την ευκαιρία των «παραθύρων» στην Εθνική, έβγαλε στην επιφάνεια έναν ψυχωμένο χαρακτήρα, ο οποίος δεν είναι ο τέλειος μπασκετμπολίστας, αλλά έχει μία καρδιά που κάνει για τους άλλους τέσσερις της πεντάδας, είναι τσαμπουκάς και έχει τα χαρακτηριστικά του παίκτη που χρειάζεται η Εθνική σε μία τέτοια διοργάνωση. Αν δουλέψει ακόμη περισσότερο, θα γίνει ένας από τους μεγαλύτερους overachievers του ελληνικού μπάσκετ.

4) Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, που μάλλον θα μας απασχολήσει πιο συχνά από 'δω και στο εξής, γιατί προβλέπω ότι η καριέρα του στο ΝΒΑ, θα είναι βραχεία. Το ελληνικό του διαβατήριο προσφέρεται για καλά συμβόλαια στην Euroleague, οπότε, με δεδομένο ότι είναι μόλις 23 ετών και έχει καλά στοιχεία στην επίθεση, θα είναι στην προετοιμασία και θα έχει τις ευκαιρίες του.

5) Ο Γιώργος Παπαγιάννης, που έστω κι αν μέχρι στιγμής, παρουσιάζεται κατώτερος των προσδοκιών στον Παναθηναϊκό (δεν έχει πάρει βέβαια και πολύ χρόνο συμμετοχής), αποτελεί ένα τεράστιο «κεφάλαιο» για το ελληνικό μπάσκετ. Δεν εγκαταλείπεις ποτέ ένα παιδί 21 ετών και 219 εκατοστών! Προσπαθείς να το βελτιώσεις και να του βρεις ρόλο.

6) Ο Ζακ Όγκουστ, που ήταν θετικός στη συζήτηση που είχε με τον Θανάση Σκουρτόπουλο και πρέπει να επιλέξει την ελληνική αθλητική υπηκοότητα (τυπικό θέμα που χρειάζεται απλά μία υπογραφή του). Στα 25 του, κάνει μία ώριμη χρονιά στην Τουρκία και αποτελεί μία πολύ «συμπαθητική» λύση για 7-10 λεπτά από τον πάγκο σαν back-up center.

7) Ο Αντώνης Κόνιαρης, που πέρασε πολλά και δείχνει να αποκτά σιγά-σιγά την αυτοπεποίθησή του και τα πατήματά του στο παρκέ. Οι δύο χρονιές με τον Ηλία Παπαθεοδώρου στον ΠΑΟΚ τον έχουν βοηθήσει σημαντικά, να βγάλει τον σκληροτράχηλο εαυτό του στην άμυνα και να βελτιώνεται συνεχώς και στο επιθετικό κομμάτι. Καλή περίπτωση για 3ος play-maker, με την προοπτική να είναι ανέβει σταδιακά στην ιεραρχία.

8) Ο Λευτέρης Μποχωρίδης, που επιστρέφοντας στον Άρη ανανέωσε τα μπασκετικά του κύτταρα που είχαν αρχίσει να «αχρηστεύονται» στον Παναθηναϊκό. Θρασύς ως εκεί που δεν παίρνει σαν point-guard, με αξιοσημείωτες αμυντικές δυνατότητες και ιδιαίτερη ικανότητα στην αλλαγή του ρυθμού.

9) Ο Βαγγέλης Μαργαρίτης, που αποτελεί έναν ακόμη μπασκετικό «φάρο» για όσα παιδιά νιώθουν ότι δεν θα βρουν ποτέ τον δρόμο τους ή δεν θα πάρουν ποτέ τις ευκαιρίες τους. Μετά από ολιγόλεπτη συμμετοχή (μ.ο. 5,9') με τη φανέλα του Περιστερίου στα 27 του, ο 36χρονος Κατερινιώτης power-forward πρωτοέπαιξε σημαντικό ρόλο στην Α1 Κατηγορία, σε ηλικία 30 ετών με τα χρώματα του ΠΑΟΚ. Στα 6 τελευταία χρόνια, κατάφερε να γίνει βασικός και αναντικατάστατος στον «δικέφαλο του Βορρά» και να «χτυπήσει» με αξιώσεις την πόρτα της Εθνικής ομάδας, χάρη στο μπασκετικό μυαλό και την γνώση «κοντού» σε σώμα «ψηλού»

10) Ο Γιάννης Αθηναίου, που με το τρίποντο (στην εκπνοή της παράτασης) που έβαλε στο ματς της πρεμιέρας στο Λέστερ αλλά και την πολύτιμη και συνεπή συμβολή του στη συνέχεια, έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην θριαμβευτική αυτή πρόκριση. Combo-guard με φαρμακερό σουτ, που θα παίξει και άμυνα και θα πάρει καλό βαθμό σε όλα του τα καθήκοντα, ειδικότερα αν έρχεται από τον πάγκο.

Τα «αουτσάϊντερ»

Με δεδομένο ότι η χρόνια μεγάλη έλλειψη του ελληνικού μπάσκετ, έχει να κάνει με το μακρινό σουτ, οι περιπτώσεις του Κώστα Βασιλειάδη και του Στράτου Περπέρογλου, θα μπορούσαν κάλλιστα να «πέσουν» στο τραπέζι. Ο σχεδόν 35χρονος "VasKos" κάνει ασύλληπτα πράγματα στην λίγκα ACB με τη φανέλα της Ομπραντόριο (1ος σκόρερ με μ.ο. 15,4π. και 43% στα τριπ.), ενώ ο συνομήλικός του "Πέρπε" έχει κάτι περισσότερο από αξιοπρεπή παρουσία στον Ερυθρό Αστέρα σε Αδριατική Λίγκα (μ.ο. 10,6π. με 37% στα τριπ.) και Eurocup (μ.ο. 10,8π. με 41,4% στα τριπ.). Σ' αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Κώστας Κουφός, που έχει τεθεί εδώ και καιρό εκτός rotation στους Sacramento Kings και με δεδομένο ότι το καλοκαίρι θα ψάχνει για ομάδα (free agent), δύσκολα θα μπει στη λογική της σχεδόν 2μηνης δέσμευσης με την Εθνική ομάδα.

Δώστε του από τώρα συμβόλαιο!

Στην περίπτωση του, δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενικός, γιατί τον γνώρισα αμούστακο παιδάκι (στα 16 του), κάλυψα όλο το εύρος της καριέρας του στην Εθνική και τους συλλόγους του, έκανα αμέτρητες μπασκετικές συζητήσεις μαζί του και δεν θα μπορούσα να βρω πιο ταιριαστή - στο συνολικό προφίλ του - δήλωση απ' αυτή που είχε κάνει κάποτε ο Ντέιβιντ Μπλατ («αν θέλω σε κάποιον να μοιάσει ο γιος μου, αυτός είναι ο Νίκος Ζήσης»)!

Μπορεί αγωνιστικά (το αποδεικνύει με την χρονιά που κάνει στην Μπάμπεργκ) και μπροστά στην προοπτική της πολυπόθητης και πολυαναμενόμενης διάκρισης (10 χρόνια είναι αυτά), να θεωρώ ότι ο 35χρονος Θεσσαλονικιός guard αποτελεί την ιδανικότερη λύση για 12-15 λεπτά πίσω από το δίδυμο Καλάθη-Σλούκα, ωστόσο, επειδή ξέρω το ήθος του Νίκου (και τον σεβασμό προς την προσπάθεια των υπόλοιπων παιδιών), σέβομαι την επιθυμία του να επιμείνει στην απόφασή του. Αν όμως και υπερτονίζω αυτό "αν", το ξανασκεφτεί, το transition της επιστροφής στις αγωνιστικές επάλξεις της Εθνικής ομάδας μετά από 4 χρόνια, θα είναι ίσως το πιο εύκολο, το πιο αναζωογονητικό και συνάμα το πιο γλυκό κι ελπιδοφόρο.

Επειδή όμως, με υποθέσεις, ευχολόγια και προσωπικές εκτιμήσεις δεν γίνεται ποτέ δουλειά, αυτό που πρέπει άμεσα να κάνει η ομοσπονδία, είναι να τον «κλείσει» από τώρα ως γενικό διευθυντή- συνδετικό κρίκο παικτών-διοίκησης στην Εθνική ομάδα. Η εικόνα των διεθνών να τον φωνάζουν για το τελικό "Ελλάς" χθες στο Μπάμπεργκ, δείγμα της αναγνώρισης και του σεβασμού στην 16χρονη προσφορά του Ζήση στην «επίσημη αγαπημένη», θα πρέπει να γίνει «κειμήλιο» στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Δεν το κάναμε στα «ιερά τέρατα» του '87 που άλλαξαν τον ρου του ελληνικού αθλητισμού (Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας και Φάνης) και έδειξαν τον δρόμο σε μία ολόκληρη κοινωνία, ας το κάνουμε σε ένα απ' αυτά της πιο σύγχρονης εποχής. Ας του δώσουμε τα «κλειδιά» και δεν θα χάσουμε. Ποτέ δεν είναι αργά για την πιο ορθολογιστική απόφαση που θα μπορούσαμε να πάρουμε ποτέ... Θα «πλημμυρίσουμε» από τετράγωνη μπασκετική λογική, know how από τα λίγα, νέες ιδέες, εκσυγχρονισμό και διάθεση για βελτίωση. Τα βλέπετε πουθενά στον ορίζοντα, υπό την παρούσα διοίκηση της ΕΟΚ; Λέμε τώρα κανένα αστείο να περάσει και λίγο η ώρα...

Υγ.1: H Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην 8η θέση του διεθνούς ranking της FIBA, έχοντας από πάνω της την Σλοβενία (θα υποχωρήσει ακόμη περισσότερο), οπότε, παρά το γεγονός ότι ως διοργανώτρια, η 30η Κίνα θα τεθεί επικεφαλής ομίλου, πρέπει να συμβεί κάποιο «μαγικό» για να μην βρεθούμε στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας της κλήρωσης των ομίλων. Ειδικότερα από τη στιγμή που καμία από τις ομάδες που βλέπουν την πλάτη μας, δεν προβλέπεται να μας περάσει!

Υγ.2: Γνωρίζοντας τον Βασιλόπουλο αρκετά χρόνια, πιστεύω ότι μπορώ να γράφω με τις ώρες για αυτό το παλικάρι. Βλέποντας χθες το ματς μαζί με τον 12χρονο γιο μου, έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να του διηγηθεί την ιστορία του, σε μία προσπάθεια να τον κάνω κοινωνό της απίστευτης εσωτερικής πνευματικής δύναμης που έχει ο συνονόματός του και που τον έχει κάνει να αποτελεί «φωτεινό» παράδειγμα για όλα τα νέα παιδιά. Έστω κι αν δεν τον πολυξέρουν! Χρέος όλων μας, είναι να τον μάθουν!

Υγ.3: Αυτόν και τον Νίκο Ζήση! Ε ρε ιδιαίτερα και youtube therapy που έχουν να γίνουν!

Υγ.4: Επειδή διάβασα πολλά σχόλια σχετικά με την άποψη περί της πιο εύκολης 4ης θέσης στην Euroleague, που διατύπωσα στο προηγούμενο blog, να ρωτήσω το εξής: Αν εξαιρέσει κανείς τη Φενέρ, τη Ρεάλ και την ΤΣΣΚΑ, που βρίσκονται σε ένα υψηλότερο level απ' όλες τις υπόλοιπες ομάδες, διαφωνεί κανείς ότι το εφετινό επίπεδο της διοργάνωσης από την 3η θέση και κάτω, είναι το χαμηλότερο της τελευταίας τριετίας με το ισχύον σύστημα; Ο καλός Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός των προηγούμενων ετών, που έφτασε ή πλησίασε στο Final 4, δεν θα έπρεπε, αν όχι να έχει καπαρώσει, τουλάχιστον να βρίσκεται μεταξύ 4ης και 5ης θέσης, ειδικότερα από τη στιγμή που η Εφές και η Μπαρτσελόνα δεν είναι και τίποτε «μεγαθήρια» (είναι απλά βελτιωμένες κι εκμεταλλεύονται την αγωνιστική κάθοδο των ομάδων μας); Αυτό εννοούσα όταν έγραφα για σεζόν με τον χαμηλότερο βαθμό δυσκολίας για το πλεονέκτημα έδρας (4η θέση). Τροφή για συζήτηση και προβληματισμό...