Εθνική Ελλάδας: Η διαφορετική αύρα της

• Το χρωστάνε πρώτα στον εαυτό τους

Όταν η τοξικότητα στους τελικούς της Basket League είχε σχεδόν τρυπήσει το ταβάνι της (πάντα έχει χώρια για παραπάνω βέβαια) πίστευα ότι, με κάποιο τρόπο, αυτό το σάπιο κλίμα, στο οποίο σε ένα βαθμό συμμετείχαν και (ορισμένοι) παίκτες δεν θα ακουμπούσε τελικά την εθνική ομάδα. Ότι αυτή θα κατάφερνε να βγει αλώβητη τόσο από την ένταση που δημιουργούν οι όποιες “βεντέτες”, όσο και από τα υπονοούμενα για “παραχώρηση” παικτών στην εθνική ή όχι (όπου στην ουσία μιλάμε για εκβιασμό του παίκτη, καθώς αυτός δεν είναι σκλάβος του συλλόγου του), αλλά και από την εξαλλοσύνη των καμμένων στα social media που συνέδεαν την προσπάθεια της εθνικής στο προολυμπιακό, με τα σφυρίγματα της διαιτησίας και την διοίκηση της ομοσπονδίας. Οκ, είναι διαχρονικό και...πολύχρωμο φαινόμενο το τελευταίο, αλλά δεν παύει να είναι εκνευριστικό όσες φορές και αν εκδηλώνεται.

Μια ημέρα πριν πατήσει στο παρκέ για το πρώτο φιλικό (αύριο 21/6, 20:00 με την Πολωνία), αυτή της μίνι προετοιμασίας για τα μεγάλο ραντεβού του Ιουλίου (στο ΣΕΦ και μακάρι -μετά- στο Παρίσι), το γκρουπ που αποτελεί την εθνική μας ομάδα δείχνει να έχει αφήσει πίσω του τον δύσκολο πρώτο 15ήμερο του Ιουνίου και να συγκεντρώνεται σε αυτό που (στα δικά μου μάτια) δεν είναι ούτε υποχρέωση, ούτε εθνικό καθήκον, αλλά η καλύτερη δυνατή “διασκέδαση” για όλα τα μέλη του! Επειδή εξακολουθούν να γουστάρουν να παίζουν μπάσκετ, γιατί έχουν αγωνιστικό εγωισμό, γιατί δεν έχουν πάψει να ζητάνε ένα κίνητρο. Και η επιτυχία της εθνικής μετά από πολλά χρόνια αναβροχιάς, είναι τεράστια πρόκληση.

Όταν -μέσα στο χρόνια- αρκετοί καλοί διεθνείς μας, σημαντικοί στυλοβάτες της προσπάθειας, έλειψαν καθώς αποφάσισαν περιστασιακά ή οριστικά, να μη φορέσουν πάλι τη φανέλα με το εθνόσημο, δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να τους ρίξω το (εύκολο για πολλούς) “ανάθεμα”. Όταν τα αφεντικά του μπάσκετ φορτώνουν όλο και περισσότερο το πρόγραμμα, ευρωπαϊκών και εγχώριων διοργανώσεων κυνηγώντας το χρήμα από χορηγούς και εισιτήρια, δεν θα τα βάλω με τον παίκτη που αποφασίζει να πατήσει φρένο για ένα διάστημα προκειμένου να μην διαλυθεί τη σεζόν που έρχεται. Ούτε καν για τον νεαρό Ρογκαβόπουλο δεν το έκανα. Άλλωστε είναι τεράστια υποκρισία άνθρωποι που θα λένε “σαπάκι” έναν παίκτη που (ενδεχομένως) δεν θα παίξει καλά με τη φανέλα του συλλόγου που υποστηρίζουν γιατί έχει γονατίσει από την κούραση, να τον κράζουν όταν αποφασίζει ότι δεν αντέχει να μην ξεκουραστεί το καλοκαίρι. Τεράστιοι μάγκες οι παρόντες και μπράβο σε αυτούς που αντέχουν να το κάνουν συνέχεια αυτό, αλλά δεν ρίχνω στα τάρταρα τους υπόλοιπους που ζητάνε ανάσες μετά από μια σεζόν με το πόδι στο γκάζι. Χαίρομαι όμως που -αυτή τη φορά- τους βλέπω όλους παρόντες και αποφασισμένους!

Το χρωστάνε πρώτα στον εαυτό τους

Ομολογώ πως μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχα πειστεί πως θα δω όλα τα μεγάλα όπλα της ομάδας στο παρκέ. Και για να είμαι ειλικρινής περιμένω και τα τρία φιλικά (το αυριανό και της αναμετρήσεις με Μαυροβούνιο και Μπαχάμες στο Ακρόπολις) για να πω με σιγουριά πως “ναι θα είναι όλοι όσοι θέλει ο Σπανούλης”. Για “πόσο” θα είναι... θα δούμε! Κόπωση, “υπόλοιπα” τραυματισμών και ενοχλήσεις, μαζί με τις ιδιαίτερες προϋποθέσεις του ΝΒΑ (στην περίπτωση του Γιάννη) με κάνουν επιφυλακτικό για τον χρόνο που θα δούμε τον κάθε παίκτη στο παρκέ. Αλλά ευτυχώς ένα μέρος της προσπάθειας δείχνει να είναι πιο εύκολο. Το αν αυτό ισχύει στην πράξη μένει να φανεί.
Το βασικό όμως είναι πως και από τα λόγια, αλλά και την αίσθηση, την “αύρα” αυτής της ομάδας προκύπτει η επιθυμία να κάνουν την προσπάθεια συντεταγμένα, να θέσουν ο καθένας τον εαυτό του στη διάθεση του κόουτς και του συνόλου και να εξαντλήσουν τις πιθανότητες να πετύχουν, αρπάζοντας την ευκαιρία που τους δίνεται μέσα στο σπίτι τους. Μετά από τις ζόρικες καταστάσεις που προηγήθηκαν και κάποια χρόνια που δεν ήταν όλα ανέφελα στην εθνική φαίνεται να υπάρχει ένας ανείπωτος όρκος για να παλέψουν για αυτό που χρωστάνε πρώτα στον εαυτό τους. Επιτρέψτε μου να το βλέπω έτσι. Σε κανέναν μας δεν χρωστάει τίποτα κανένας τους. Αν δεν αποφασίσουν ότι το θέλουν για αυτούς, ότι το έχουν ανάγκη και ότι θα το χαρούν δεν θα γίνει δουλειά.

Ναι, μπορεί να γίνει κουβέντα για αρκετά πράγματα. Τους χρόνους συμμετοχής που είπαμε, τη “χημεία” που ο ίδιος ο Γιάννης ομολόγησε ότι δεν έχει με τους συμπαίκτες του (και η ομάδα η ίδια εδώ που τα λέμε), αν έχουμε σουτ και ποιος θα τα βάζει αν χρειαστεί, το πως θα διαχειριστεί ο κόουτς Σπανούλης αυτή τη συγκέντρωση αστέρων στην πρώτη του φορά ως ομοσπονδιακός σε μεγάλο ραντεβού. Σίγουρα υφίστανται τα ερωτήματα, αλλά δεν είναι τίποτα... μυστικά που ντρεπόμαστε να τα πούμε. Αφήστε που υπάρχουν και αντίστοιχα προτερήματα, σε εμπειρία και ταλέντο για να δώσουν τις απαντήσεις. Η αφεντιά μου θα κρατήσει μόνο αυτό που επεσήμανα παραπάνω. Ότι τα λόγια και η αύρα δείχνουν κάτι διαφορετικό. Και μακάρι αυτό να το δούμε στο παρκέ και να το χαρούμε όλοι μαζί.