Εθνική Ελλάδας: Για το απωθημένο μίας γενιάς που δεν χαμογέλασε ποτέ!

Πάνε σχεδόν 15 χρόνια που η «κουτσουρεμένη» από τις απουσίες – το καλοκαίρι του 2009 – «επίσημη αγαπημένη», ανέβηκε για τελευταία φορά στο βάθρο σε διεθνή διοργάνωση. Το χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket της Πολωνίας, με την σύνθεση ανάγκης που παρουσιαστήκαμε στα γήπεδα του Πόζναν, του Μπίντγκοτζ και του Κατοβίτσε, ήταν μία τεράστια επιτυχία και μία ευχάριστη έκπληξη, αν αναλογιστεί κανείς τους 6 rookies διεθνείς που συμπεριελήφθησαν στο τότε ρόστερ μας.

Από εκείνη την διοργάνωση, στην οποία ο τωρινός ομοσπονδιακός προπονητής έκανε το μακράν το καλύτερό του τουρνουά με το εθνόσημο στο στήθος (μ.ο. 14,1π. & 4,2ασ. με 43,6% τριπ.), ο Βασίλης Σπανούλης και ο κουμπάρος του και γενικός διευθυντής της Εθνικής, Νίκος Ζήσης, είναι οι μοναδικοί συνδετικοί κρίκοι με την ομάδα που φέτος πραγματοποιεί ένα νέο ξεκίνημα από το μηδέν! Δεν έχω ξεχάσει την παρουσία του Νικ Καλάθη σε εκείνο το τουρνουά, απλά εστιάζω στο τωρινό σταφ.

Αναμφίβολα, οι δύο σπουδαίοι αυτοί μπασκετάνθρωποι ενώνουν δύο διαφορετικές, πολύ μακρινές εποχές. Το πιο σημαντικό απ' όλα, όμως, είναι ότι για τους σημερινούς διεθνείς, αποτελούν ό,τι αποτέλεσε για την δική τους φουρνιά, ο Παναγιώτης Γιαννάκης! Δηλαδή τις προσωπικότητες που λόγω της καριέρας, της διαδρομής και της παρακαταθήκης που άφησαν στο άθλημα, εκπέμπουν τον σεβασμό, την έμπνευση και το έξτρα κίνητρο.

Την λέξη «έξτρα» την χρησιμοποιώ, γιατί από μόνη της, η διεκδίκηση της ολυμπιακής πρόκρισης μέσα στο σπίτι μας (όπως το 2008, στο προολυμπιακό που φιλοξενήθηκε στο ΟΑΚΑ), αποτελεί τεράστια πρόκληση!

Ας μην ξεχνάμε ότι οι τρεις πιο παλιοί της ελληνικής ομάδας (Καλάθης, Παπανικολάου και Σλούκας), που μαζί με τον Αντετοκούνμπο, είναι οι μόνο εν ενεργεία διεθνείς που υπήρξαν συμπαίκτες με τον “Kill Bill” και τον στενό του συνεργάτη, κοντεύουν «να βγουν στην σύνταξη» και ακόμη δεν έχουν γευτεί το νέκταρ μίας εθνικής επιτυχίας, ούτε ζήσει την εμπειρία της κορυφαίας αθλητικής γιορτής στον πλανήτη.

Και ίσως για τους τρεις πρώτους, αυτός είναι και ο βασικός λόγος που βρίσκονται ακόμη στους παρόντες. Στα πατημένα 35 του ο Καλάθης (κάθε χρόνο αναβάλλει την απόσυρσή του) και στα 34 τους, οι δύο Κώστηδες, έχουν να επιδείξουν μόλις την 5η θέση στην Ευρώπη (δις) ως την καλύτερή τους στιγμή με την «γαλανόλευκη» φανέλα.

Το ίδιο ισχύει, σε λιγότερες συμμετοχές, όμως και για τον Γιάννη, που έχει δηλώσει πολλάκις ότι η επιτυχία με την Εθνική ομάδα, έχει υψηλότερη θέση στο αξιακό του σύστημα ακόμη κι από το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο ΝΒΑ.

Σε αυτά τα 15 χρόνια «ξηρασίας» σε διακρίσεις για τον «καθρέφτη» του ελληνικού μπάσκετ, είδαμε τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό να ανεβαίνουν από δύο φορές στην κορυφή της Ευρώπης. Είδαμε τρία δικά μας παιδιά να κατακτούν επάξια το βραβείο του MVP στο Final 4 και άκουσον, άκουσον, κάναμε την νύχτα... μέρα για να δούμε έναν προϊόν της δικής μας παραγωγικής διαδικασίας, να παίρνει το πρωτάθλημα στον «άλλο πλανήτη» και να αναγορεύεται ως ο πιο κυριαρχικός παίκτης του κόσμου!

Από κάθε άποψη, λοιπόν, μου άρεσε με τα χίλια η δήλωση του Σπανούλη ότι η Εθνική πρέπει να είναι για μεγάλα πράγματα και δεν της ταιριάζει να είναι ευχαριστημένη με τα καλά πλασαρίσματα.

Έστω κι αν ευθύς εξ' αρχής, η συγκεκριμένη ατάκα προσδίδει, αυτομάτως, ακόμη μεγαλύτερη πίεση στην ήδη υπάρχουσα, που λιγότερο στους παίκτες και το staff και πολύ περισσότερο στον περίγυρο της ομάδας, δείχνει ακατανόητα αυξημένη!

Περισσότερη νευρικότητα και ένταση στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε πρώτη συγκέντρωση της Εθνικής ομάδας, δεν θυμάμαι και καλύπτω την «επίσημη αγαπημένη» αδιαλείπτως από το καλοκαίρι του 1997!

Σε αυτό, βέβαια, έχει παίξει ρόλο και η τεράστια πόλωση και τοξικότητα που χαρακτήρισε μετά από καιρό τους τελικούς της Basket League και το ενδεχόμενο απουσίας του Σλούκα, που αιωρήθηκε ως κατάρα για αρκετές μέρες πάνω από το κεφάλι της ομοσπονδίας την προηγούμενη εβδομάδα!

Είναι και η ανάληψη του προολυμπιακού τουρνουά με το διόλου ευκαταφρόνητο κόστος (2,7 εκ. Ευρώ), είναι και οι επερχόμενες εκλογές της ΕΟΚ, είναι και η αυστηρότητα με την οποία έχουν μάθει να κάνουν την αυτοκριτική τους όλοι όσοι οδήγησαν την Εθνική ομάδα ψηλά μέσα στις τέσσερις γραμμές και σε τελική ανάλυση, δεν είναι απαραιτήτως κατακριτέο το κλίμα που επικρατεί.

Η προσπάθεια που μόλις ξεκίνησε για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, μπορεί να έχει αφετηρία το σημείο μηδέν, διαθέτει όμως τα απαραίτητα συστατικά για να διαγράψει μία λαμπρή πορεία που θα της ξαναδώσει την θέση που θέλει στο διεθνές μπασκετικό στερέωμα.

Ο Σπανούλης στον πάγκο και ο Αντετοκούνμπο με τον Σλούκα μέσα στο παρκέ, αποτελούν πρωτοκλασάτους εγγυητές της έμπνευσης, που τόσο πολύ χρειάζεται μία νέα ομάδα. Το ταλέντο, η ποιότητα, το μέγεθος και η τεχνογνωσία υπάρχουν. Το κίνητρο και η επιθυμία για μία εντυπωσιακή ολική επαναφορά κυλάει σαν αίμα στις φλέβες όλων των διεθνών.

Σαν κερασάκι στην τούρτα του όλου εγχειρήματος, στα δικά μου μάτια φαντάζει η ειλημμένη απόφαση του 41χρονου Λαρισινού τεχνικού να επιστρέψουμε στις αμυντικές εργοστασιακές ρυθμίσεις που έκαναν την Ελλάδα παγκόσμια δύναμη στην διάρκεια της 5ετίας 2004-2009!

Φαίνεται ότι η ανάκτηση της χαμένης μας ταυτότητας και του «σκουριασμένου» αμυντικού μας DNA, αποτελεί μονόδρομο για να ξαναμπούμε στις ράγες και να ικανοποιήσουμε το πιο πικρό απωθημένο των καλοκαιρινών μπασκετικών συζητήσεων...

Υγ.1: Το ότι ο Σλούκας θέλει, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι θα μπορέσει. Κρατείστε μικρό καλάθι, γιατί η συγκεκριμένη υπόθεση θα έχει πολύ ψωμί ακόμη, γιατί η μαγνητική τομογραφία έδειξε φλεγμονή πίσω από το γόνατο και το ζήτημα δεν είναι απλό.

Υγ.2: Το ότι ο “Greek Freak” έχασε τα εφετινά play off κι έχει να παίξει μπάσκετ από τις 10 Απριλίου, με αποτέλεσμα να «διψάει» για ξαναπατήσει παρκέ σε επίσημο ματς, θα μας δώσει τεράστια υπεραξία προϊόντος του χρόνου και ειδικότερα αν προκριθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Με τόσο μεγάλη απουσία από το μπάσκετ με επαφές, η λογική λέει ότι δεν θα ζοριστεί μέχρι να φτάσουμε στα νοκ-άουτ παιχνίδια που θα κρίνουν το εισιτήριο για την Λιλ και το Παρίσι.