Εθνική ομάδα: Με τέτοιο Γιάννη και τόσo ορθολογικό μπάσκετ, ποιον να φοβηθεί;

Τα δύο πρώτα φιλικά παιχνίδια (με Πολωνία και Μαυροβούνιο), άνευ Γιάννη, μας έδωσαν μία πρώτη γεύση για τις συνεργασίες των διεθνών και το μπάσκετ που θα παίξουμε ως σύνολο. Στο τρίτο με τις Μπαχάμες, μπήκε για λίγο στην εξίσωση και ο Αντετοκούνμπο (για 15 λεπτά) και αυτομάτως, εκτοξεύθηκε ο βαθμός της κυριαρχίας και στις δύο πλευρές του γηπέδου, με το κοντέρ της παραγωγικότητας να ξεπερνάει τους 100 πόντους.

Στοιχεία όπως το μέγεθος σε όλες τις θέσεις, η αμυντική οξυδέρκεια και εμπειρία, η εξαιρετική κυκλοφορία και τα πολλά ελεύθερα μακρινά σουτ, σε συνδυασμό με την αισθητή υπεροχή του Γιάννη απέναντι σε οποιονδήποτε προσωπικό αντίπαλο και κατ' επέκταση οι χώροι που ανοίγονται για τους υπόλοιπους από τα συνεχή double team πάνω του, είναι εμφανές ότι μας καθιστούσαν ευθύς εξαρχής ένα πολύ υπολογίσιμο συγκρότημα στην μάχη για το εισιτήριο που οδηγεί στο Παρίσι.

Αυτό που έμενε ήταν να δούμε την αντίδραση της ομάδας στην πίεση των επίσημων υποχρεώσεων και των υψηλών απαιτήσεων μίας διοργάνωσης την οποία «αγοράσαμε» (για να έχουμε περισσότερες ελπίδες πρόκρισης) και φυσικά να αξιολογήσουμε τον βαθμό συνοχής και συνεννόησης παικτών και staff, μετά από μία fast track διαδικασία προετοιμασίας για ένα τουρνουά στο οποίο ουσιαστικά δεν επιτρέπονται λάθη.

Κατά συνέπεια, το τελικό 109-82 απέναντι στην Δομηνικανή Δημοκρατία, που σηματοδότησε την 6η διαδοχική νίκη του Βασίλη Σπανούλη σε ισάριθμα παιχνίδια στον πάγκο της «γαλανόλευκης», μας έδωσε τροφή για τα πρώτα συμπεράσματα υπό κανονικές συνθήκες.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν... Η ομάδα που σχεδίασε ο “Kill Bill” μέσα σε σχεδόν δύο εβδομάδες:

• Συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Δηλαδή κερδίζει εμφατικά και παράλληλα με το αποτέλεσμα (εξασφάλισε την πρόκρισή της στα ημιτελικά) παίζει ελκυστικό μπάσκετ, σε υψηλές ταχύτητες, με γρήγορη κυκλοφορία και θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στην περιφέρεια και την ρακέτα.
  
• Παίζει με στόχευση στο σημαντικότερό της πλεονέκτημα. Δηλαδή επιδιώκει να τροφοδοτήσει τον “Greek Freak” χαμηλά, ώστε είτε να πετύχει εύκολο καλάθι λόγω της ασταμάτητης κυριαρχίας του στο ένας εναντίον ενός, είτε να προκαλέσει και να αξιοποιήσει την ανισορροπία που δημιουργείται όταν ο αντίπαλος προπονητής στέλνει δεύτερο παίκτη στον 29χρονο Έλληνα superstar των Μπακς. Ο Αργεντινός coach, Νέστορ Γκαρσία, δεν το έκανε και ο Αντετοκούνμπο έκανε party και τελείωσε το ματς με 32 πόντους, 2 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 2 κλεψίματα αλλά και με ένα ιστορικό ρεκόρ όσον αφορά στο ποσοστό ευστοχίας του (11/11 σουτ)! Κι όλα αυτά σε 18 λεπτά, έχοντας περίσσεια διάθεση να παίξει μπασκετάρα, να σπρώξει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και να ξεσηκώσει τον κόσμο. Δύο φορές έπεσε, κάνοντας μορφασμούς από τον πόνο και μέχρι να σηκωθεί και να πατήσει καλά στο παρκέ, το γήπεδο «πάγωσε»!

• Μοιράζει σταθερά κοντά στις 30 ασίστ ανά παιχνίδι , νούμερο που προκύπτει από τα πολλά ανοιχτά σουτ που παράγουν οι τέσσερις εξαιρετικοί δημιουργοί της βασικής 5άδας (Καλάθης, Γουόκαπ, Γιάννης και Παπανικολάου) και από το – σε γενικές γραμμές – πολύ ποιοτικό passing game που χαρακτηρίζει τους περισσότερους παίκτες ατομικά αλλά και την ομάδα ως σύνολο.
  
• Έχει πολύ υψηλά ποσοστά ευστοχίας εντός πεδιάς, ενώ οι πολλές τελικές πάσες, αυτομάτως της δίνουν πολλά ελεύθερα μακρινά σουτ, με αποκορύφωμα η Ελλάδα να έχει μ.ο. 13,7 εύστοχα τρίποντα ανά αγώνα και συνολικό ποσοστό 39,5%, χωρίς να διαθέτουμε τον κλασικό σουτέρ από μακριά. Ωστόσο, εκτός του Κώστα Αντετοκούνμπο, όλοι οι υπόλοιποι σουτάρουν τρίποντο.
  
• Είναι πολύ συνεπής αμυντικά, διαθέτει τα «εργαλεία» και ειδικότερα το ύψος και τα μακριά κορμιά (μέγεθος) ώστε να έχει υπεροχή στα περισσότερα ατομικά μαρκαρίσματα, ενώ η αλληλοκάλυψη και η συμμετοχή όλων στην μάχη για το ριμπάουντ, την καθιστούν εξαιρετικά αποτελεσματική στα μετόπισθεν. Το 40,4% εντός πεδιάς με το οποίο σούταραν οι τέσσερις ομάδες που αντιμετωπίσαμε φέτος, είναι ένα πολύ ενδεικτικό νούμερο. Απέναντι στην Δομηνικανή Δημοκρατία, πάντως, αυτό φάνηκε λιγότερο από τα υπόλοιπα παιχνίδια και οφείλεται στα χαρακτηριστικά των αντιπάλων, που ήταν μία σχετικά κοντή, physical και πολύ γρήγορη ομάδα που δεν μας ταίριαζε.

• Έχει έναν προπονητή (Βασίλης Σπανούλης), που εκτός του ότι ήταν παίκτης-«θρύλος» του ευρωπαϊκού μπάσκετ και «κουμπώνει» τέλεια και στο πολύ σημαντικό κομμάτι της έμπνευσης και του σεβασμού των παικτών και εν συνεχεία του κόσμου, είναι εντυπωσιακά – για τα μόλις δύο χρόνια που έχει στην πλάτη του ως head coach – επιδραστικός στο παιχνίδι της, χωρίς να παρεμβαίνει υπερβολικά και να μην δίνει ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων στους παίκτες.

Με βάση όλα τα παραπάνω, λοιπόν, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δείχνει ότι βρίσκεται σε σωστό δρόμο για τον πρώτο στόχο της χρονιάς. Αυτό που δεν έχουμε δει ακόμη από τους διεθνείς είναι η αντίδρασή τους σε ένα ματς που είτε δεν θα σουτάρουν καλά, είτε δεν θα είναι τόσο κεφάτοι στην άμυνα, είτε ο Αντετοκούνμπο θα φορτωθεί με φάουλ από νωρίς, με αποτέλεσμα να βρεθούν πίσω στο σκορ και να κυνηγάνε από νωρίς.

Με δεδομένο ότι το σημερινό (21.00) παιχνίδι με την Αίγυπτο θα έχει διαδικαστικό χαρακτήρα (και ενδεχομένως να μην... έχει Γιάννη, από την άποψη ότι ακολουθούν τα δύο πολύ απαιτητικά νοκ-άουτ παιχνίδια και το να παίξει 4 ματς σε 5 μέρες δεν θα είναι ό,τι καλύτερο), το μυαλό μας βρίσκεται ήδη στον ημιτελικό του Σαββάτου (06/07, 17.30) απέναντι στην Σλοβενία ή την Νέα Ζηλανδία.

Οι “Tall Blacks” του Πέρο Κάμερον έφεραν τα πάνω κάτω στον 1ο όμιλο με τη νίκη τους (90-86) επί της Κροατίας και έτσι όπως παρουσιάστηκε η παρέα του Λούκα Ντόντσιτς, είναι ικανή ακόμη και να αφήσει εκτός συνέχειας την ομάδα του Αλεξάντερ Σέκουλιτς (με νίκη ή με ήττα μέχρι 9 πόντους)!

Στην περίπτωση που η Νέα Ζηλανδία νικήσει, τότε ο ημιτελικός θα είναι για την ελληνική ομάδα, κάτι σαν πρόωρος τελικός υπό την έννοια ότι οι Κροάτες (με αυτούς θα παίξουμε τότε) έχουν μεγάλο μέγεθος και περισσότερους ποιοτικούς παίκτες από κάθε άλλη ομάδα που βρίσκεται στην Αθήνα.

Το παραπάνω σενάριο, όμως, ίσως να είναι προτιμότερο από την άποψη ότι ένας τέτοιος αντίπαλος στον ημιτελικό θα μας προσδώσει ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση με φόντο την πρόκριση στον τελικό. Αν τα καταφέρουμε και αντίπαλός μας για την ολυμπιακή πρόκριση είναι μία εκ των Νέα Ζηλανδία ή Δομηνικανή Δημοκρατία, τότε πραγματικά το Παρίσι δεν... χάνεται και το όνειρο μεγαλώνει...

Υγ.1: Στο χθεσινό blog, υπογράμμισα ότι το πρόβλημα των Κροατών (εκτός του ότι δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την άμυνα) είναι ότι πάσχουν από την έλλειψη point guard. Σε ένα ματς που ο τυπικά βασικός τους playmaker, Γκόραν Φιλίποβιτς τελείωσε άποντος σε 26’ συμμετοχής, ο βασικός υπεύθυνος για τις περισσότερες αποφάσεις, τα έκανε... μαντάρα.

Υγ.2: Ο Μάριο Χεζόνια βρίσκεται στο peak της καριέρας του, όντας τρομερά επιδραστικός στο “3” και το “4”. Όταν νιώθει ότι η ομάδα είναι δική του, όμως και γίνεται point guard, ακριβώς επειδή δεν είναι... Ντόντσιτς, δυσκολεύεται τρομερά να ηγηθεί και να καθοδηγήσει! Πολύ απλά γιατί δεν ξέρει πότε να σουτάρει και πότε να πασάρει. Τα 6/22 σουτ με τους Νεοζηλανδούς (και το 29,3% εντός πεδιάς στο τουρνουά με 11/37 σουτ) και ειδικότερα η «τρικυμία» στις αποφάσεις της 4ης περιόδου, εξηγούν πολλά!

Υγ.3: Πολύ όμορφη εικόνα το εντυπωσιακό δρώμενο της ανάπαυλας με τον τεράστιο Νίκο Γκάλη να πασάρει στο κέντρο του γηπέδου σε αγόρια και κορίτσια, ενώ γύρω του εξελισσόταν μία εντυπωσιακή χορογραφία με συμβολική σημασία. Ήταν μία ενέργεια στο πλαίσιο των κοινωνικών προγραμμάτων που «τρέχει» η ΕΟΚ σε συνεργασία με την ΔΕΗ.