Εθνική ομάδα: Πρέπει να δείξει ότι έφτασε η ώρα της!

Με ένα εντυπωσιακό +27 (επί της Δομηνικανής Δημοκρατίας) κι ένα σαφώς πιο χλιαρό αλλά ουσιαστικό +22 (επί της Αιγύπτου) στο ενεργητικό της, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αφήνει πίσω του τα πιο βατά ματς της 1ης φάσης στο προολυμπιακό τουρνουά κι ετοιμάζεται να ριχτεί στην μάχη των νοκ άουτ αγώνων, τα οποία θα καθορίσουν την τύχη της πρώτης προσπάθειας στην νέα εποχή που ξεκίνησε με τον Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο.

Από το 2009 και το χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket της Πολωνίας (με “Kill Bill”, Ζήση και τον “rookie” Καλάθη τότε στο παρκέ), πέρασαν 14 ολόκληρα καλοκαίρια με την «γαλανόλευκη» μακριά από το βάθρο και με την όψη του ποτηριού να δείχνει μισοάδεια (με εξαίρεση την 5η και την 6η θέση του στα Πανευρωπαϊκά του 2017 και του 2011 αντίστοιχα).

Εδώ και μιάμιση δεκαετία τα τρένα περνούσαν κι εμείς μέναμε απ’ έξω. Τι κι αν στο μεσοδιάστημα οι δύο «κολοσσοί» του ελληνικού μπάσκετ κατέκτησαν πέντε ευρωπαϊκά τρόπαια (3 ο Παναθηναϊκός και 2 ο Ολυμπιακός) και μέτρησαν συνολικά 13 συμμετοχές σε Final 4(οκτώ οι «ερυθρόλευκοι» και τέσσερις οι «πράσινοι»);

Τι κι αν τρεις Έλληνες παίκτες αναδείχτηκαν MVP στο Final 4 (3 φορές ο Σπανούλης και από μία ο Διαμαντίδης και ο Σλούκας);

Τι κι αν το φαινόμενο “Greek Freak” κατέκτησε τον αθλητικό κόσμο και τρεις συμπατριώτες μας (ο Γιάννης, ο Θανάσης και ο Κώστας Αντετοκούνμπο) στέφθηκαν πρωταθλητές του ΝΒΑ, με τον πρώτο να σαρώνει όλα τα ατομικά βραβεία (2 φορές MVP της regular season, MVP των τελικών και καλύτερος αμυντικός του πρωταθλήματος);

Τι κι αν οι Έλληνες προπονητές έχουν πάρει τα ηνία από τους Σέρβους και αποτελούν την σχολή που απολαμβάνει την μεγαλύτερη αναγνώριση σε όλη την Ευρώπη;

Τι κι αν μετά από σχεδόν 35 χρόνια, πάνω από το γραφείο του «ισόβιου» ισχυρού άνδρα του ελληνικού μπάσκετ (Γιώργος Βασιλακόπουλος) έπαψε να δεσπόζει η φωτογραφία του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και η εποχή Βαγγέλη Λιόλιου έφερε σαρωτικές αλλαγές και αδιαμφισβήτητο εκσυγχρονισμό στην συνολική λειτουργία της ομοσπονδίας;

Τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω δεν στάθηκε αρκετό και ικανό για να συμπαρασύρει προς τα πάνω την πορεία της Εθνικής ομάδας και να την οδηγήσει σε μία διεθνή επιτυχία.

Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, λοιπόν, τα δεδομένα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει και η Ελλάδα δεν απέχει απλά δύο αγώνες μακριά από την επιστροφή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους συμμετείχε για τελευταία φορά το 2008 στο Πεκίνο.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η δουλειά που έχει γίνει τους τελευταίους μήνες στο οικοδόμημα της «επίσημης αγαπημένης», η μπασκετική συσπείρωση που έχει επιτευχθεί έξω από τις τέσσερις γραμμές, η δίψα των παικτών και η αλληλεπίδραση δύο τεράστιων προσωπικοτήτων στον πάγκο (Σπανούλης) και στο παρκέ (Αντετοκούνμπο), μας κάνει όλους να νιώθουμε διαφορετικά από τα προηγούμενα χρόνια.

Και αυτό πηγάζει πρώτα απ’ όλα από την εικόνα της ελληνικής ομάδας μέσα στο γήπεδο. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την παρουσία του Γιάννη στην πεντάδα. Κι άλλες φορές ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας και εκ των κορυφαίων του κόσμου ήταν παρών, αλλά δεν καταφέραμε να πετύχουμε κάτι σπουδαίο.

Επομένως, η διαφορά που διαφαίνεται έχει να κάνει με τον τρόπο αξιοποίησής του. Γιατί μπορεί ο Αντετοκούνμπο να κάνει πλάκα και μέσα στο παρκέ να δείχνει ότι παίζει αντίπαλος με τα... παιδιά του, αλλά για να συμβεί αυτό σημαίνει ότι τον χρησιμοποιούμε με τον τρόπο που μας δίνει το μεγαλύτερο δυνατό πλεονέκτημα! Δηλαδή μέσα στην ρακέτα...

Κατ’ αυτόν τρόπο, όλη η ανάπτυξη του παιχνιδιού γίνεται πιο εύκολη. Οι χώροι και οι διάδρομοι ανοίγουν, τα ελεύθερα σουτ προκύπτουν με μεγάλη συχνότητα και αυτομάτως η αυτοπεποίθηση αυξάνεται με γεωμετρική ακρίβεια. Όταν όλο αυτό συνδυάζεται και με αξιοσημείωτη συνέπεια και αφοσίωση στην άμυνα και με μεγάλο μέγεθος σε όλες τις θέσεις, τότε νομίζω ότι δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση των λόγων για τους οποίους μπορούμε να αισθανόμαστε αισιόδοξοι.

Ο διαδικαστικού χαρακτήρα αγώνας με την Αίγυπτο (93-71), μας έδωσε την ευκαιρία να ξεκουράσουμε τον Γιάννη (ώστε ο ημιτελικός να μην είναι το 3ο παιχνίδι του σε 4 μέρες) και σε τακτικό επίπεδο, να τεστάρουμε την αντίδραση της ομάδας απέναντι στην ζώνη.

Αν εξαιρέσουμε την αμυντική καθίζηση της 2ης περιόδου με το παθητικό των 26 πόντων και την κυριαρχία των Αιγύπτιων ψηλών κοντά στο καλάθι, στα συν των διεθνών μας καταγράφηκε το πολύ δυναμικό ξεκίνημα και θετική αντίδραση του 2ου μέρους, με αποτέλεσμα να τελειώσουμε τα ματς με 34 ασίστ (έναντι 12 λαθών), με σχεδόν 60% ευστοχία εντός πεδιάς (59,7%) και με διψήφιο αριθμό εύστοχων τριπόντων για 5ο σερί παιχνίδι!

Στα άσχημα νέα συγκαταλέγω την αποχώρηση του Κώστα Αντετοκούνμπο με ενοχλήσεις στο γόνατο, οι οποίες ενδεχομένως (αναμένονται τα αποτελέσματα της μαγνητικής τομογραφίας) να μην του επιτρέψουν να βοηθήσει στην κρίσιμη καμπή του τουρνουά. Κι αυτό είναι πολύ κρίμα γιατί ο 26χρονος Έλληνας ψηλός έδινε πολλά στην ομάδα μας ερχόμενος από τον πάγκο.

Προσωπικά, θεωρώ προτιμότερο που θα παίξει με τους Σλοβένους στον νοκ άουτ ημιτελικό, στον οποίο η νίκη δεν φτάνει για να μας στείλει στο Παρίσι. Και χάρηκα που ο Ντόντσιτς αστόχησε στο τρίποντο της εκπνοής (έχει 3/21 στο τουρνουά), που αν έβρισκε διχτάκι, θα έστελνε την ομάδα του στην 1η θέση και στον δρόμο μας τους Κροάτες!

Και αυτό γιατί η αντιπαλότητα με έναν τόσο μεγάλο superstar και εκ των κορυφαίων παικτών του κόσμου, δημιουργεί ανεπαίσθητα μεγαλύτερη πίεση και άγχος και σε έναν βαθμό εκπέμπει φόβο. Γιατί η Εθνική μας έχει πολύ καιρό να υπερκεράσει μεγάλα εμπόδια και αυτό μας προκαλεί μία εύλογη αμφιβολία. «Είμαστε τόσο καλοί για να αφήσουμε έξω την ομάδα του Σλοβένου παιχταρά;», αναρωτιούνται οι περισσότεροι στις καθημερινές μπασκετικές συζητήσεις...

Η απάντηση είναι ναι και αυτό που μένει, είναι να το αποδείξουμε αύριο το απόγευμα (06/07, 17.30) στο ΣΕΦ, κάνοντας το προτελευταίο βήμα για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η διαίσθησή μου είναι ότι αν νικήσουμε την Σλοβενία και περάσουμε τον πρώτο σκόπελο σε νοκ άουτ παιχνίδι, υγιείς να είμαστε, δύσκολα μπορεί να μας κοιτάξει στα μάτια οποιαδήποτε ομάδα αντιμετωπίσουμε στον τελικό...