Η Εθνική της εμπιστοσύνης και της αυτοπεποίθησης, πάει-δεν πάει Παρίσι!

• Το αμυντικό πλάνο στον Ντόντσιτς
• Η δημιουργία εκτοξεύει την επίθεση
• Ο λόγος που βάζουμε πολλά τρίποντα, ενώ εξακολουθούμε να μην έχουμε σουτέρ
• Ο τελικός με την Κροατία

Βλέποντας την ελληνική ομάδα σε πέντε αγώνες τις τελευταίες δύο εβδομάδες και θαυμάζοντάς την να βρίσκει ταχύρρυθμα τους ρόλους της, να ανεβάζει προοδευτικά ρυθμούς και να γνωρίζει ολοένα και καλύτερα τον προσανατολισμό και την στόχευσή της μέσα στις τέσσερις γραμμές, δεν μπορούσες παρά να παραδεχθείς ότι κάτι διαφορετικό και πολλά υποσχόμενο βρίσκεται στα σκαριά.

Παρακολουθώντας ταυτόχρονα και την Εθνική Σλοβενίας με την λιγότερη ποιότητα και τον πιο καταπονημένο Ντόντσιτς των τελευταίων ετών (το παλικάρι ήρθε στην Αθήνα να παίξει μετά από 4-5 προπονήσεις κι ένα φιλικό στην πλάτη του κι ενώ μέχρι πριν από 3 εβδομάδες έπαιζε στους τελικούς του ΝΒΑ, ολοκληρώνοντας μία σεζόν με συμμετοχή σε 92 παιχνίδια) ήταν ορατό και αντιληπτό ακόμη και στους λιγότερους μυημένους, ότι στην θεωρία θα είχαμε υπεροχή και θα ήμασταν το φαβορί.

• Η Post Game Εκπομπή του Gazzetta για το Ελλάδα - Σλοβενία

Από το να έχουμε προβάδισμα, όμως, σε ένα παιχνίδι χωρίς επόμενη μέρα (δηλαδή αυτά που δεν μας ταιριάζουν και στα οποία, από το 2009 και μετά, έχουμε ποσοστό 28,6% και μετρούσαμε 4 νίκες σε 14 αγώνες) και κόντρα σε αντίπαλο που έχει πετύχει περισσότερα πράγματα από μας τα τελευταία επτά χρόνια και από το να κερδίζουμε με σχεδόν 30 πόντους διαφορά (96-68), χωρίς να κινδυνεύσουμε καθόλου και να νιώσουμε την παραμικρή απειλή, υπάρχει μεγάλη απόσταση!

Γιατί μην μου πείτε ότι πριν το τζάμπολ μπορούσατε να προβλέψετε τόσο εύκολη επικράτηση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και χωρίς ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (13π., 4ρ. & 2ασ. με 6/12 σουτ σε 21’) να χρειαστεί να κάνει τα δικά του κόλπα και να κυμανθεί σε εξωγήινα επίπεδα, γιατί τότε θα ξεπεράσετε κάθε όριο.

Το αμυντικό πλάνο στον Ντόντσιτς

Η νέα έκδοση της «γαλανόλευκης», όμως, μοιάζει πλέον ξεκάθαρο ότι είναι δομημένη σε πολύ διαφορετικές και σοβαρές βάσεις που της επιτρέπουν μετά από καιρό να προσεγγίζει τα παιχνίδια με αρκετά αλλαγμένη νοοτροπία και σίγουρα με πολύ στοχευμένο πλάνο. Και αυτό γιατί διαθέτει τα εργαλεία (μέγεθος, μάκρος, έκρηξη κι αθλητικότητα), έναν παίκτη-«υπερόπλο» και τρομερή διάθεση και επιθυμία για να πετύχει.

Η επιλογή του Σπανούλη να βάλει τον ψηλότερο Παπανικολάου πάνω στον 25χρονο Σλοβένο superstar των εφετινών φιναλίστ του ΝΒΑ, Ντάλας Μάβερικς και να πλαισιώσει το μαρκάρισμά του με δεύτερο ψηλό παίκτη που ερχόταν από πίσω και έκλεινε την πλευρά που ο διάλεγε ο Λούκα για να περάσει, αποδείχτηκε άκρως αποτελεσματική!

Και αυτό γιατί εκτός από το ότι τα μεγάλα κορμιά και τα μακριά χέρια μας περιόριζαν τους χώρους και το οπτικό πεδίο, ταυτόχρονα δυσκόλευαν πολύ τον Ντόντσιτς στο να πάρει απόφαση (συνήθως είναι εξαιρετικός σε αυτό το κομμάτι) και τον ανάγκασαν να τελειώσει το ματς με λιγότερες προσπάθειες απ’ ότι συνήθως και να υποπέσει σε διψήφιο αριθμό λαθών.

Όταν ο αρχηγός της Σλοβενίας και εκ των κορυφαίων παικτών παγκοσμίως, τελειώνει το ματς με 13 βαθμούς αξιολόγησης (21π., 7ρ., 5ασ. & 10λ.) και πολύ κάτω από τους μέσους όρους του πριν το τζάμπολ στον ημιτελικό του προολυμπιακού τουρνουά (μ.ο. 31,0π., 10,5ρ., 10,0ασ. & 2,5λ.), τότε αυτομάτως η Ελλάδα έχει κάνει το πιο σημαντικό βήμα για την επίτευξη της πρόκρισης στον τελικό.

Χωρίς τον ηγέτη της σε πειστική βραδιά, οι υπόλοιποι συμπατριώτες του Αλεξάνταρ Σέκουλιτς τρεις μέρες να έπαιζαν, δεν θα μπορούσαν να απειλήσουν την Εθνική μας ομάδα, όσο καλό παιχνίδι και να έκανε ο «νατουραλιζέ» Τζος Νίμπο (17π. & 7ρ. με 8/9 σουτ) , ο οποίος αποτελεί την επιτομή ενός σούπερ αθλητικού αλλά μπασκετικά άκρως ετερόφωτου ψηλού!

Η δημιουργία εκτοξεύει την επίθεση

Κάπως έτσι, λοιπόν, εξηγείται το χαμηλότερο παθητικό των παικτών μας στους αγώνες της διοργάνωσης και ακόμη δεν έχουμε ασχοληθεί με την επίθεση, η οποία για πρώτη φορά τόσο εμφατικά, τείνει να εξελιχθεί στο δεύτερο – αλλά εξίσου σημαντικό – σημείο αναφορά του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Αυτό οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε τρεις παράγοντες με μεγάλη αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Ο πρώτος έχει να κάνει με την παρουσία δύο πολύ ποιοτικών δημιουργών στην πεντάδα (Καλάθης και Γουόκαπ), οι οποίοι εγγυώνται την ορθολογική οργάνωση του παιχνιδιού στο πέντε εναντίον πέντε μέσω της καλής κυκλοφορίας και του υψηλού ποσοστού των σωστών αποφάσεων στην δημιουργία. Ο πρώτος πλησίασε το double double (9π. & 11ασ.) και ο δεύτερος ήταν πρώτος σκόρερ της Εθνικής με 19 πόντους και 6 ριμπάουντ, αλλά και τρία τρίποντα μέσα σε 2 λεπτά στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου, που διατήρησαν την διαφορά στο όριο των 20 πόντων.

Αν υπολογίσετε ότι δίπλα τους βρίσκονται ακόμη δύο παίκτες (Αντετοκούνμπο και Παπανικολάου) με υψηλή δημιουργική ικανότητα, τότε δεν θα δυσκολευτείτε να δικαιολογήσετε το εκπληκτικό ξεκίνημα των διεθνών μας που προηγήθηκαν με 13-0 στο 3ο λεπτό κι έκλεισαν την 1η περίοδο με +18 (32-14), έχοντας επτά ασίστ (ο Καλάθης είχε 6 τελικές σε αυτό το διάστημα) έναντι μηδέν λαθών και 10/11 δίποντα!

Κρατώντας την πολύ σημαντική σταθερά της δημιουργίας, το ότι ο Σπανούλης και οι συνεργάτες του χρησιμοποιούν τον Γιάννη ως «φουνταριστό», με αποτέλεσμα να παίζει κατά κύριο λόγο με πλάτη στο καλάθι αλλά και ως αποδέκτης του pick’n’roll, είναι «όλα τα λεφτά» και αποτελεί μία απόφαση που αλλάζει όλη τη δυναμική του παιχνιδιού μας.

Ο λόγος που βάζουμε πολλά τρίποντα, ενώ εξακολουθούμε να μην έχουμε σουτέρ

Και γιατί δίνει τεράστιο πλεονέκτημα στην ελληνική ομάδα, από την άποψη ότι μέσα στο ζωγραφιστό είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί από έναν παίκτη, αλλά και γιατί οι βοήθειες που έρχονται πάνω του, ανοίγουν τους χώρους και δημιουργούν συνεχή ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα και μας δίνουν πολλές ευκαιρίες για ελεύθερα μακρινά σουτ.

Το ότι εξακολουθούμε να μην έχουμε κλασικό σουτέρ (με εξαίρεση τον Τολιόπουλο, που πάντα είχε καλό σουτ, αλλά η αυτοπεποίθηση που «έχτισε» τα δύο τελευταία χρόνια στον Άρη, του έδωσε μεγαλύτερη συνέπεια) και ξαφνικά έχουμε συμπληρώσει έξι παιχνίδια με σταθερά διψήφιο αριθμό εύστοχων τριπόντων (μ.ο. 13,5) με συνολικό ποσοστό 40,5% (και 45,7% στα τρία επίσημα ματς), δεν σημαίνει ότι ξαφνικά μάθαμε να σουτάρουμε!

Σημαίνει ότι τα σουτ βγαίνουν με σωστές πάσες κι επειδή πολλά απ’ αυτά είναι ελεύθερα, έχουν σωστά πατήματα και πολύ καλό οπτικό πεδίο, ενώ «παίρνονται» με αυτοπεποίθηση και ενθάρρυνση από τον προπονητή! Τόσο απλό μπορεί να γίνει το αποτελεσματικό μπάσκετ...

Όταν, δε, σε όλα τα παραπάνω προστεθεί και η super βραδιά του “Greek Freak”, το επίπεδο ανεβαίνει επικίνδυνα και η προοπτική μεγαλώνει. Πολλώ δε μάλλον, αν μείνει στο παρκέ πάνω από 25 λεπτά...

Η τρίτη παράμετρος που θέλω να προσθέσω είναι η συνεισφορά όλων, ανεξαιρέτως, των παικτών στην δημιουργία του «γλυκού», αλλά και η διάθεσή τους ανεξάρτητα με τον χρόνο που θα χρειαστεί ή δεν θα χρειαστεί να παίξουν.

Κι αν από τον Μήτογλου (μ.ο. 11,3π. & 5,3ρ. με 63,6% στα σουτ σε 24,3’) και τον Λαρεντζάκη (μ.ο. 9,0π., 3,7ασ. & 1,3κλ. με 47,4% τριπ. σε 18,9’) που έρχονται από τον πάγκο, έχουμε περισσότερες απαιτήσεις γιατί στην Εθνική επιτελούν λίγο-πολύ τον ρόλο που έχουν στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό αντίστοιχα και τα καταφέρνουν περίφημα, να σας πω την αλήθεια δεν περίμενα τόσο μεγάλη προσαρμοστικότητα και προσφορά κατά πρώτον από τον Τολιόπουλο (μ.ο. 9,3π. & 2,0ασ. με 63,6% τριπ. σε 14,5’) και κατά δεύτερον από τον Χαραλαμπόπουλο (μ.ο. 7,0π., 2,7ρ. & 2,3ας. με 80% στα σουτ σε 13,8’).

Ο τελικός με την Κροατία

Με την υπεροχή μας να είναι δεδομένη, αν κάτι που με προβληματίζει ενόψει του αποψινού τελικού (21.00) με την Κροατία (νίκησε στο τσακ την Δομηνικανή Δημοκρατία) που μας έχει κόψει δύο φορές τον δρόμο σε προολυμπιακά τουρνουά (το 2016 στο Τορίνο με 61-66 και το μακρινό 1992 στην Μούρθια με 62-103, Ντράζεν Πέτροβιτς παρόντος), αυτό έχει να κάνει μόνο με την αντίδραση της ομάδας μας μετά από ένα ενδεχόμενο κακό ξεκίνημα, που θα έχει δώσει ένα ασφαλές προβάδισμα στους αντιπάλους.

Αυτή την συνθήκη μέχρι τώρα δεν την έχουμε αντιμετωπίσει (μακάρι να αργήσει να προκύψει και τουλάχιστον όχι απόψε), αλλά επειδή όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα και κάποια στιγμή θα μας τύχει, θα είναι χρήσιμο να δούμε πως θα την διαχειριστούμε.

Τα νούμερα, πάντως, αλλά και η εικόνα της ομάδας του Γιόζιπ Σέζαρ, δείχνουν ότι οι Κροάτες δεν παίζουν άμυνα (μ.ο. 86,3π.) και δεν σουτάρουν καλά πίσω από τα 6,75 (33,8%), ενώ αντίθετα αξιοποιούν το μέγεθος και την ικανότητα των δύο ψηλών τους (Ζούμπατς και Σάριτς), πετυχαίνοντας τον μεγαλύτερο όγκο των πόντων τους μέσα στην ρακέτα (63,9% διπ.), ενώ έχουν χειρότερη δημιουργία (μ.ο. 24,7ας. έναντι 28,7 της Ελλάδας) και υποπίπτουν σε περισσότερα λάθη (μ.ο. 13,0 έναντι 11,0).

Υγ.1: Το πόσο έχει γαλουχηθεί δίπλα σε ιερά τέρατα του ευρωπαϊκού μπάσκετ (Σπανούλης, Πρίντεζης κ.α.) δείχνει την αξία του Κώστα Παπανικολάου ως αρχηγού. Ο “Παπ” έτρεξε και παρακίνησε τον Τολιόπουλο να σουτάρει την βολή και στην 2η τεχνική ποινή που κερδίσαμε στην 2η περίοδο και του ανέβασε την ψυχολογία. Προς στιγμήν ο “Τολιό” (είχε αστοχήσει στην πρώτη λιγο νωρίτερα) έκανε πίσω και ο Σπανούλης υπέδειξε τον Μήτογλου. Ο Παπανικολάου, όμως, παρενέβη κι έστειλε στην γραμμή τον point guard του Άρη, που ευστόχησε και τελείωσε το ματς με 17 πόντους, 6/6 σουτ και 1/2 βολές!

Υγ.2: Η αγκαλιά του Ντόντσιτς (πριν το τζάμπολ) στον “Kill Bill”, στο πρόσωπο του οποίου έχει αναγνωρίσει δημοσίως τον μέντορά του, αλλά ακόμη περισσότερα το τετ-α-τετ που είχαν στον διάδρομο των αποδυτηρίων μετά το ματς (με τον Σπανούλη να παίρνει υπογεγραμμένα τα παπούτσια του Λούκα για τον γιο του), είναι από τις πολύ όμορφες στιγμές που μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός.