Μια ταπετσαρία για το '21

Εμβληματικά στιγμιότυπα από αγώνες της Εθνικής μπάσκετ έγιναν κατά καιρούς «ταπετσαρία» στον προσωπικό υπολογιστή μου: η επινίκια αγκαλιά των Γκάλη, Γιαννάκη από το 1987, το τρίποντο του Φάνη στο Ζάγκρεμπ με τους Σοβιετικούς, το buzzer-beater του Αλβέρτη στο Ελλάδα-Ιταλία της Αττάλειας, το «βάλ’ το αγόρι μου» του Διαμαντίδη στο Βελιγράδι, ο χορός των 12+8+1 στο παρκέ της Σαϊτάμα (ο +1 ήταν ο Συρίγος με τη φόρμα), το καλάθι του Παπαλουκά που ολοκλήρωσε την ανατροπή με τη Σλοβενία το 2007, ο πανηγυρισμός στήθος με στήθος των αδελφών Αντετοκούνμπο στο «Ακρόπολις» του 2019, όλα μπλε.

Και λευκό. Και έρωτας. Για την επίσημη αγαπημένη.

Από προχθές, όποιος κρυφοκοιτάζει την οθόνη μου βλέπει Βασίλη Σπανούλη. Και Ρικ Πιτίνο. Αγκαλιά, με φόντο τον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης και τη μονάδα όπου υπηρέτησα για λίγο στο Καβούρι.

«Εκπαίδευση ειδικότητας» υποτίθεται έκανα, αλλά δεν έμαθα το παραμικρό. Ίσως επειδή είχα το –όποιο- μυαλό μου στο μπάσκετ.

Δεν γνωρίζω τι μπάσκετ θα παίξει ο 39χρονος Σπανούλης στην Εθνική του 2021. Μπορεί να είναι ο καλύτερος παίκτης της, μπορεί και ο χειρότερος. Μπορεί πετράδι, μπορεί βαρίδι.

Προς το παρόν και μέχρι να διαπιστώσω τι σόι Εθνική κατεβάζουμε, θα κρατήσω για τον εαυτό μου αυτό που διακρίνω στην κρυστάλλινη σφαίρα.

Επισημαίνω μόνο, ότι ένα τουρνουά έξι ημερών είναι υπόθεση πολύ διαφορετική από τον μαραθώνιο της Euroleague. Και συνοδεύεται από άλλου είδους «πρέπει». Αν υπάρχουν τέτοια.

Κατά την όχι ιδιαίτερα ταπεινή γνώμη μου, η επιστροφή του Σπανούλη στην Εθνική συμβολίζει πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τις ασίστ και τα τρίποντα.

Οι πονηροί μιλούν για επικοινωνιακά παιχνίδια, εξιλαστήρια θύματα και τα σχετικά, αλλά σόρι, εγώ δεν το παίζω αυτό το παιχνίδι.

Δηλαδή, τι; Ο Ρικ Πιτίνο φώναξε τον Σπανούλη για να φορτωθεί άλλος τη λέζα του πιθανού αποκλεισμού; Ο Βασιλακόπουλος κράτησε τον Πιτίνο για να του πασάρει την ευθύνη; Έχει και η συνωμοσιολογία τα όριά της.

Πρώτα και πάνω απ’ όλα, η προθυμία που έδειξε ο Σπανούλης για να ξαναφορέσει τα μπλε είναι κόλαφος προς όσους επιμένουν να ντύνουν την «επίσημη αγαπημένη» με χρώματα που δεν της ταιριάζουν.

Ο αρχηγός του Ολυμπιακού δεν εξέφρασε καν επιφυλάξεις «τρίτου τύπου». Δεν ρώτησε κανέναν άλλον, παρά μόνο την οικογένειά του και τον καθρέφτη του.

Και αποφάσισε να παίξει. Στην ομάδα της καρδιάς του. Χωρίς πολλά λόγια. Μίλησαν γι’ αυτόν οι πράξεις του. Και είπαν τα εξής:

1. Τα «μέχρι τέλους» και οι ανένδοτοι αγώνες δεν αφορούν τους αθλητές, αλλά την εξέδρα.

2. Η Εθνική ομάδα δεν είναι «η Εθνική του Βασιλακόπουλου». Ανήκει σε εκείνους που τη στελεχώνουν και σε κανέναν άλλον.

3. Οι κορώνες του 2019 περί εξαπάτησης κλπ εκπορεύτηκαν όχι από τους παίκτες που τις υπέγραψαν αλλά από τα αφεντικά τους.

4. Ο αθλητής δεν είναι υποχρεωμένος να ακούει κανέναν τρίτο, όταν πρόκειται για την Εθνική ομάδα.

5. Οι κοκκινοπράσινοι βυζαντινισμοί και τακτικισμοί τελειώνουν τον Μάιο και ξαναρχίζουν τον Οκτώβριο.

6. Για το κορμί ενός 39χρονου, ένα καλοκαίρι δράσης είναι προτιμότερο από επτά μήνες απραξίας.

7. Στο διαρκές power game του επαγγελματικού αθλητισμού, η δύναμη ανήκει στους αθλητές.

8. Η παρουσία ενός πρωτοκλασάτου προπονητή μπορεί να προκαλέσει συσπείρωση, ακόμα και σε περιόδους μπάχαλου.

9. Ο Βασίλης Σπανούλης θα κάνει αυτό που γουστάρει και δεν θα δώσει λογαριασμό σε κανέναν.

10. Για όσους έχουν νιώσει στο πετσί τους τον έρωτα, η επίσημη αγαπημένη παραμένει επίσημη αγαπημένη.

Συμπαθάτε με που τα κωδικοποίησα τα παραπάνω και τα έκανα Top-10 αντί να τα συντάξω σε ένα κείμενο με αρχή, μέση και τέλους, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα μιλάνε οι επικεφαλίδες. Η ανάλυση κρύβεται στους τίτλους ειδήσεων.

Η κρίσιμη παράμετρος είναι η εξής: θα επηρεάσει η απόφαση Σπανούλη τη σχέση του με τον Ολυμπιακό και το μέλλον του στο λιμάνι;

Μου φαίνεται ασυνήθιστη η καθυστέρηση των σχετικών διαπραγματεύσεων και προτιμώ να αποφύγω τις δελφικές μαντεψιές.

Μελετώντας ωστόσο τους χρησμούς ολυμπιακογράφων σε άλλα σάιτ και τις οπαδικές αντιδράσεις στα διάφορα Twitter καταλαβαίνω ότι η σημαία ανεξαρτησίας που ύψωσε ο Σπανούλης δημιούργησε εκνευρισμό.

Και θα προσμετρηθεί, υπονοούν, στο μητρώο του!

Ναι, εκεί έχουμε καταντήσει, να έχει …μητρώο ένας από τους κορυφαίους αθλητές που γνώρισε ποτέ η χώρα και να «οφείλει» απολογία για τη συμμετοχή του στην Εθνική ομάδα.

Ευτυχώς για όλους, ο τελευταίος λόγος ανήκει πότε πότε στα σωστά χείλη (των αθλητών και των προπονητών) και όχι στους έξαλλους τζάμπα μάγκες της εξέδρας και της οσφυοκαμψίας.

Οι «με τον παρά μου και με τη κυρά μου» μάγκες των γραφείων είναι άλλη κατηγορία, αλλά τουλάχιστον αυτοί πληρώνουν για το δικαίωμα στις ακροβασίες.