Ήταν καλή, αλλά χρειάζεται να γίνει καλύτερη!

• Τι κρατάμε από την πρεμιέρα
• Τι πρέπει να αποφύγουμε στη συνέχεια
• Θετική η πρώτη εικόνα, αλλά μόνο με συνέπεια θα έχουμε τύχη!

Πάει σχεδόν μία δεκαετία από τον Ιούλιο του 2012, όταν η «επίσημη αγαπημένη» ταξίδευε στο μακρινό Καράκας της Βενεζουέλας και μας «υποχρέωνε» να ξυπνήσουμε μέσα στα άγρια χαράματα (στις 02.30 το πρωί τότε) για ένα ματς με το Πουέρτο Ρίκο. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο τότε και τώρα, είναι ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα εκείνης της εποχής είχε ταξιδέψει σχεδόν πλήρες στην χώρα της Λατινικής Αμερικής (αλλά χωρίς σχεδόν καθόλου προετοιμασία) και είχε «καταφέρει» να χάσει το ολυμπιακό «εισιτήριο» από την πολύ χειρότερη Νιγηρία με το αλησμόνητο σουτ του άγραφου Νταγκουντούρο!

Η Εθνική του σήμερα, αντιθέτως, «πέταξε» στις ακτές του Ειρηνικού χωρίς διψήφιο αριθμό προπονήσεων και διοίκηση στην ομοσπονδία, με επτά απουσίες πρώτης γραμμής (Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Ντόρσεϊ και Σπανούλης) και κατά συνέπεια χωρίς σοβαρές ελπίδες να κυνηγήσει το ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από την πρωτιά στο προολυμπιακό τουρνουά της Βικτόρια, η οποία αυτομάτως θα «σφραγίσει» την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Κοινώς, με τέτοια σύνθεση ανάγκης και με τουλάχιστον τους μισούς παίκτες της 12άδας (Κατσίβελης, Κασελάκης, Χρυσικόπουλος, Ρογκαβόπουλος, Γιαννόπουλος και Κ. Αντετοκούνμπο) να μην έχουν παραστάσεις από μεγάλο τουρνουά, είναι απολύτως λογικό να ριχνόμαστε στην μάχη με κατεβασμένα τα φτερά και με ελάχιστες προσδοκίες.

Όλα αυτά, βέβαια, είναι όσα ισχύουν στα χαρτιά και στην θεωρία, πριν αρχίσουν οι αγώνες και πριν αποκαλυφθεί το αγωνιστικό πρόσωπο της ελληνικής ομάδας μέσα στο παρκέ. Γνωρίζοντας, λοιπόν, την κατάσταση εκ των έσω και βλέποντας τα πρώτα δείγματα στο τουρνουά “Ακρόπολις”, η εικόνα που είδαμε ήταν ενθαρρυντική και δεν σας κρύβω ότι το προαίσθημα που είχα για το εγχείρημα της «γαλανόλευκης» στον Καναδά (και εξακολουθώ, βεβαίως, να έχω) για κάποιο περίεργο λόγο και ξεκάθαρα ελέω Πιτίνο, ήταν αρκετά θετικό.

Η Εθνική ομάδα που είδαμε τα ξημερώματα στην “Memorial Arena” της Βικτόρια, δεν "πούλησε απλά ακριβά το τομάρι της" απέναντι στο μεγάλο φαβορί για το ταξίδι στην Ιαπωνία, αλλά απέδειξε αν είναι προσεκτική και το πιστέψει μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το γεμάτο NBAers (οκτώ συνολικά) συγκρότημα του Νικ Νερς. Kαι αν φτάσει ως τον τελικό, να του μεταφέρει μεγάλη πίεση!

Τι είδαμε από την «επίσημη αγαπημένη»; Σε πρώτη ανάγνωση μία ομάδα που «κατευθύνεται» από δύο point-guards (Καλάθης και Σλούκας) με μεγάλη εμπειρία στα δύσκολα και στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στοιχείο που αυτομάτως μας δίνει μεγάλο πλεονέκτημα στο “διάβασμα” του παιχνιδιού, στην δημιουργία και στην εκτέλεση και το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την εξαιρετική εικόνα του 1ου μέρους, στο οποίο προηγηθήκαμε με 46-50!

Ο Νικ με τον Κώστα μαζί, πήγαν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα με ένα άτυπο double-double (10π. & 10ασ.), το οποίο συνέβαλε στην εντυπωσιακή αναλογία των 15 ασίστ έναντι των τριών λαθών, που είχαμε στα πρώτα 20 λεπτά. Με τα ριμπάουντ σε ισορροπία (17-17) και με πολύ “ζεστό” ξεκίνημα πίσω από τα 6,75 (44% με 8/18 τρίποντα), η ελληνική ομάδα ξέφυγε ακόμη και με +8 (40-48), με τον Μήτογλου (7π. & 6ρ.) να αποδεικνύει πόσο βελτιωμένος είναι και τον Καββαδά (6π., 5ρ. & 2ασ.) να βάζει πλάτη στην δύσκολη δουλειά της ρακέτας.

Αν υπήρχε μία εμφανής αχίλλειος πτέρνα στο πρώτο 20λεπτο αυτή είχε να κάνει με την υστέρηση στην ατομική άμυνα και στα περισσότερα ένας εναντίον ενός μαρκαρίσματα. Και σκεφτείτε ότι ο Ουίγκινς (23π. & 6ρ.) με τον Μπάρετ (22π. & 5ρ.), που τελικά έκριναν την αναμέτρηση, δεν είχαν πάρει ακόμη... φωτιά!

Οι Καναδοί που δεν είχαν παίξει ούτε ένα φιλικό κι έδιναν το πρώτο τους παιχνίδι μετά από 10 μέρες συγκέντρωσης ενός άκρως ανομοιογενούς συνόλου, που δεν είχε ξαναπαίξει ποτέ μαζί, ήταν διαβασμένοι κι έκλειναν σωστά τους καλύτερους Έλληνες σουτέρ (Γιαννόπουλο και Σλούκα). Αυτοί που δεν λογάριαζαν, ήταν αυτοί που τους έκαναν την ζημιά στο πρώτο μέρος και αναφέρομαι στον Κασελάκη (6π.) και στον Χρυσικόπουλο (6π.), που ήταν αλάνθαστοι από μακριά (4/4 τρίποντα) κι έκαναν την διαφορά.

Στο 2ο μέρος, οι αθλητικοί guards των γηπεδούχων αύξησαν την πίεση στην περιφέρεια, δυσκόλεψαν την κυκλοφορία και προϊόντος της κούρασης αλλά και της απώλειας κάποιων αμυντικών ριμπάουντ, οι παίκτες του Νερς μάζεψαν την διαφορά, πήραν κεφάλι στο σκορ (74-71) και έθεσαν τις προϋποθέσεις για να «καθαρίσουν» το ματς.

Το σερί 0-9 που ακολούθησε και πήγε την διαφορά στο -12 (83-71 στο 33' και 91-79 στο 35') έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ της διοργανώτριας χώρας, η οποία πήρε τη νίκη (97-91) δυσκολότερα απ' όσο αναμενόταν. Σε ένα ματς, που όμως ήταν περισσότερο αναγνωριστικό και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, δεν θα καθορίσει την περαιτέρω πορεία των δύο ομάδων.

Τι κρατάμε από την πρεμιέρα

Εκ πρώτης, την τρομερή διάθεση των παικτών, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην "αδιανόητη" δουλειά που έχει κάνει όλες αυτές τις μέρες ο Ρικ Πιτίνο στο κομμάτι της έμπνευσης, της ψυχολογίας και της τόνωσης των κινήτρων τους. Είναι προφανές ότι υστερούμε σε πολλούς τομείς όχι μόνο απέναντι στους Καναδούς (αλλά και σε σχέση με τους Τούρκους ίσως και τους Τσέχους), ωστόσο, αν συνεχίσουμε να παίζουμε με τόσο μεγάλη πίστη και άγνοια κινδύνου, τότε (υπό την προϋπόθεση ότι θα νικήσουμε την Κίνα) δεν είναι απίθανο να ξεπεράσουμε τον σκόπελο του νοκ-άουτ παιχνιδιού και να τα παίξουμε όλα για όλα στα 40 λεπτά του τελικού, τα ξημερώματα της ερχόμενης Δευτέρας (05/07, 02.05).

Κατά δεύτερον, κατά πως φάνηκε στο εναρκτήριο παιχνίδι ο 68χρονος Αμερικανός τεχνικός έχει «ψήσει» για τα καλά τους διεθνείς να βάζουν χέρια τους στην μπάλα και να πηγαίνουν πολύ στις βοήθειες στα πλάγια και τα κεντρικά pick και αυτό λειτούργησε θετικά στην κίνηση που είχαμε αμυντικά. Το ότι οι αντίπαλοι σκόραραν 97 πόντους, δεν είχε να κάνει τόσο με την δική μας αμυντική απόδοση, όσο με τα αρκετά μεγάλα σουτ που πέτυχαν οι Καναδοί, αλλά και με τα πολύ υψηλά ποσοστά ευστοχίας που είχαν κυρίως στα δίποντα (68%), με τον ακριβοπληρωμένο τον Άντριου Ουίγκινς να πετυχαίνει δύο πολύ δύσκολα και άκρως καθοριστικά σουτ στο τελευταίο δίλεπτο με τον Καλάθη και τον Γιαννόπουλο κρεμασμένους πάνω του.

Κατά τρίτον, το ότι μπορούμε να σκοράρουμε με συνέπεια από μακριά όταν είμαστε προσεκτικοί και γυρίζουμε σωστά την μπάλα στην περιφέρεια. Όσο τα βάζαμε, είχαμε τον έλεγχο του αγώνα. Στο 2ο μέρος που τα σπάσαμε (2/13 τρίποντα), επειδή δεν είχαμε καλές επιλογές και πήραμε βεβιασμένα σουτ, χάσαμε σημαντικό μέρος της δύναμής μας.

Κατά τέταρτον, τις εξαιρετικές συνεργασίες, τους αυτοματισμούς που μπορεί να βγάλει η βασική μας πεντάδα αλλά και το «έξυπνο» μπάσκετ που μπορούμε να παίξουμε. Ο Καλάθης βρίσκει με κλειστά τα μάτια τους πρώην συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό, Μήτογλου και Παπαγιάννη, ενώ ο Σλούκας προκαλεί συνεχώς ανισορροπία και κίνηση στην αντίπαλη άμυνα με αποτέλεσμα να ανοίγει χώρους για να σουτάρει από μακριά ο Γιαννόπουλος.

Τι πρέπει να αποφύγουμε στη συνέχεια

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μορφή του αγώνα άλλαξε στο 2ο μέρος, επειδή η Εθνική δεν επέστρεψε από την ανάπαυλα με την ίδια συγκέντρωση. "Πέταξε στα σκουπίδια" το εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο που είχε κάνει στο κομμάτι της αναλογίας ασίστ/λαθών (15ασ./3λ.)! Το αρνητικό πρόσημο του δεύτερου 20λεπτου (9ασ./11λ.), το οποίο δεν πρέπει επ' ουδενί να επαναληφθεί, ευθύνεται για την σταδιακή υποχώρηση της ελληνικής ομάδας.

Δεν έχουμε που δεν έχουμε την ποιότητα να αντιμετωπίσουμε στα ίσα έναν πιο προικισμένο αντίπαλο, αν πουλάμε και την μπάλα με «ποικιλίες» σαν την πάσα πίσω από την πλάτη που επιχείρησε ο Καλάθης στην 3η περίοδο και προκάλεσε καλάθι των Καναδών στον αιφνιδιασμό, τότε είναι σαν να σκάβουμε μόνοι μας τον λάκκο μας! Και αυτή είναι μία παράμετρος για την οποία έχει "ξελαρυγγιαστεί" ο Πιτίνο από την ημέρα που μαζεύτηκε η ομάδα.

Θα χρειαστεί περισσότερη βοήθεια απ' όλους στο αμυντικό ριμπάουντ και σίγουρα μεγαλύτερη εγρήγορση και συγκέντρωση από τον Παπαγιάννη στην άμυνα. Ο Γιώργος στην επίθεση ήταν άνω του μέσου όρου (11π. & 5ρ.), έβαλε μέχρι και δύο σουτάκια με πλάτη, κάτι που δεν συνηθίζει. Αν είναι πιο προσεκτικός στα περάσματα και τις αλλαγές στην άμυνα και πιο ενεργητικός στα ριμπάουντ, τότε σίγουρα θα μας δώσει το κάτι παραπάνω που προκύπτει από τα 219 εκατοστά του ύψους του.

Θετική η πρώτη εικόνα, αλλά μόνο με συνέπεια θα έχουμε τύχη!

Συμπερασματικά, το πρόσημο της ελληνικής πρεμιέρας κρίνεται κάτι περισσότερο από θετικό, όσον αφορά όχι τόσο στο αποτέλεσμα, αλλά όσο στην εικόνα και τον βαθμό βελτίωσης που μπορεί να επιτευχθεί. Να σας πω την αλήθεια περίμενα μία πολύ καθαρή ήττα και σίγουρα χειρότερη εμφάνιση από τους διεθνείς στην επίθεση. Τα ίδια, όμως, θα έλεγα ακόμη κι αν γυρίζαμε στο τέλος το παιχνίδι (μάλλον άσκοπη θα ήταν μία υπερπροσπάθεια στο πρώτο ματς) και παίρναμε τη νίκη. Ίσα-ίσα που πιστεύω ότι ο τρόπος που χάσαμε, θα μας βοηθήσει αν συναντήσουμε και πάλι τους διοργανωτές στο τελευταίο παιχνίδι του τουρνουά.

Είναι, όμως, ξεκάθαρο ότι πρέπει να πατάμε στα πόδια μας και να έχουμε υπ' όψιν μας ότι αυτή η ομάδα δεν μπορεί να πετύχει τίποτε μόνο με την φανέλα και χωρίς προσπάθεια. Ενδεχομένως ακόμη και στο ματς με την Κίνα, που τρέχει, πασάρει και σουτάρει από μακριά και αν τα βάλει, μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα. Κοινώς, η Εθνική μας δεν έχει την ποιότητα άλλων διοργανώσεων και την πολυτέλεια να μην παίξει κοντά στο μέγιστο των δυνατοτήτων της για να φτάσει στον τελικό και να διεκδικήσει την πρόκριση.

Ο Καναδάς, σε επίπεδο ποιότητας και αθλητικών προσόντων, είναι σίγουρα είναι μία ταχύτητα πιο πάνω από μας (και δύο ίσως), όμως, δεν έχει την εμπειρία, την ομοιογένεια αλλά και την γνώση του σκεπτόμενου μπάσκετ, στοιχεία που συνήθως καθορίζουν τέτοιου είδους τουρνουά που κρίνονται από νοκ-άουτ παιχνίδια.

Υγ.1: Με 97 πόντους παθητικό δεν μπορούμε να κερδίσουμε. Αν θέλουμε να έχουμε τύχη πρέπει να περιορίσουμε τους αντιπάλους μας κοντά στους 80 πόντους. Ίσως και πιο κάτω και για να γίνει αυτό θα πρέπει τουλάχιστον να αποφύγουμε τους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.

Υγ.2: Ένα δείγμα του τι θα αντιμετωπίσουμε, αν συναντήσουμε τον διοργανωτή Καναδά στον τελικό, το είδαμε στην φάση του ξεκάθαρου αντιαθλητικού του Μπάρετ στον Καλάθη, στα 15,8” με την διαφορά στο -6! Αν οι διαιτητές το έδιναν, ο Νικ θα είχε 2 βολές και η Ελλάδα την επαναφορά από την πλάγια γραμμή. Κοινώς, θα υπήρχε παιχνίδι... Αλλά είπαμε το τέλος στην FIBA για την ανάληψη του τουρνουά, είναι πολύ τσουχτερό (κάτι για 8,5 εκατομμύρια δολάρια πήρε το αυτί μου)...