Τα βιολιά και τα χάλκινα

Επειδή τα ματάκια μου έχουν δει πολλά και του Ρικ Πιτίνο εκατονταπλάσια, ας αρχίσουμε υπενθυμίζοντας το προφανές.

Ο σημερινός αγώνας της Εθνικής ήταν νοκ-άουτ, χωρίς αύριο, με όσα αυτό συνεπάγεται.

Εάν έβρισκε τρόπο να χάσει από αυτή την Κίνα, θα επέστρεψε στο σπίτι πριν ξημερώσει Σαββατοκύριακο στον διακεκαυμένο Καναδά.

Αυτό πάλι συνεπάγεται ικριώματα και λαϊκά δικαστήρια, στα χέρια εκείνων που ασχολούνται με την Εθνική μόνο για να βγάλουν το χειμωνιάτικο άχτι τους.

Ας αποδώσουμε λοιπόν τα εύσημα, στους είκοσι που φοράνε τα μπλε στη Βικτόρια, για αυτή την πρώτη victoria. Η ομάδα εμφανίστηκε σοβαρή και συγκεντρωμένη και δεν έδωσε δικαιώματα στους Κινέζους.

Για όποιον έχει ζήσει την παρ’ ολίγον νίλα από το Κατάρ στο Χαμαμάτσου, ή και το χθεσινό καρδιοχτύπι των Κροατών κόντρα στην Τυνησία στο Σπλιτ, το «στάνταρ άσος» δεν είναι καθόλου αυτονόητο.

Έχουμε, επειδή προσέχουμε. Μόνο όταν προσέχουμε.

Όταν ο αντίπαλος υποχρεώθηκε να βγάλει τα παπούτσια για να δείξει το πραγματικό ανάστημά του, αποδείχθηκε ολίγιστος.

Εάν αυτό που είδαμε σήμερα στη Βικτόρια είναι το καλύτερο που έχουν να επιδείξουν στο μπάσκετ ένα δισεκατομμύριο Κινέζοι, καλύτερα να το κλείσει το μαγαζί ο Γιάο Μινγκ και να το γυρίσουν όλοι μαζί στο πινγκ πονγκ, που τους ταιριάζει και καλύτερα.

Ωστόσο, το ματς θα ήταν διαφορετικό αν η ελληνική ομάδα εμφανιζόταν μπλαζέ και με γυαλί ηλίου. Σας είπα για το Κατάρ; Σας είπα.

Προς το παρόν, η Εθνική δεν έχει πετύχει στο Προολυμπιακό τουρνουά τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο από την ομάδα που σχεδόν πλήρης στραπατσαρίστηκε το 2012 από τη Νιγηρία ή από το εξίσου αποδεκατισμένο σύνολο που αποκλείστηκε το 2016 από την Κροατία.

Θυμάστε που έγραφα προ εβδομάδων ότι θα είχε την πολυτέλεια να περιμένει τον Γιάννη και τον Θανάση ακόμα και μέχρι το Σάββατο 3 Ιουλίου;

Ε, αυτό εννοούσα. Νίκη επί των Κινέζων και αξιοπρεπή ήττα από τους Καναδούς μπορούσε να πετύχει και με 6-7 παιδιά των «παραθύρων» στη σύνθεσή της.

Το Προολυμπιακό τουρνουά αρχίζει τώρα. Αύριο. Με έναν αγώνα κόντρα στη βατή Τουρκία και έναν με τους ίδιους Καναδούς που παραλίγο να νικήσουμε προχθές (εκτός αν προφτάσουν να αποκλειστούν στα ημιτελικά).

Δύο σαραντάλεπτα που -αστεία αστεία- μπορούν να δώσουν πνοή στο ελληνικό μπάσκετ.

Ποιος περίμενε τόσο καλή εικόνα από την Εθνική ομάδα και πόσοι περίμεναν τόσο έντονη σφραγίδα του προπονητή -ενός προπονητή που διδάσκει «άλλο» μπάσκετ- σε ένα σύνολο φτιαγμένο όπως όπως και σε χρόνο μηδέν;

Αν δεν ήταν μαύρη νύχτα, τώρα που τις γράφω αυτές τις αράδες, θα άνοιγα τα κιτάπια μου για να βρω πότε ήταν η τελευταία φορά που πετύχαμε σχεδόν 200 πόντους σε δύο συνεχόμενα ματς.

Η κυκλοφορία της μπάλας είναι καλή και γρήγορη και οι αποφάσεις λαμβάνονται στα πρώτα 7-8 δευτερόλεπτα, χωρίς να είναι βεβιασμένες.

Η ομάδα μπορεί να παρουσιάζει ένα κάποιο έλλειμμα ταλέντου και πείρας, αλλά μοιάζει καλοκουρδισμένη και καλοδουλεμένη.

Ο Ρικ Πιτίνο είναι φυσικά το κεντρικό πρόσωπο, αλλά το στοιχείο που φέρνει αισιοδοξία είναι αυτό που εξαρχής έκανε την ομάδα να νιώθει σίγουρη για τον εαυτό της: οι δύο μεγάλοι γκαρντ, που παραλίγο να ήταν τρεις.

Τέτοιους δεν έχει ούτε ο Καναδάς (εξ ου η αμφίρροπη εικόνα της Τρίτης) και σίγουρα δεν έχει ο προσεχής αντίπαλος της Εθνικής.

Η Τουρκία έχει κάποιες μονάδες που λείπουν από τη δική μας στις θέσεις 2-5: έναν σπουδαίο σουτέρ (Κορκμάζ), ένα τριάρι για όλες τις δουλειές (Οσμάν), έναν αμυντικό ψηλό (Ιλιασόβα), ένα πλήρες πεντάρι (Σανλί).

Υστερεί όμως πολύ σε φαιά ουσία και πείρα, τόσο στο παρκέ, όσο και στον πάγκο.

Πιστεύω, θέλω να πιστεύω, ότι τέτοια ματς τα κερδίζουν όχι τα χάλκινα και τα πνευστά, αλλά οι μαέστροι και τα βιολιά: ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Πιτίνο.

Kαι όσοι μπορούν να παίξουν το βιολί έστω για 1-2 νύχτες, όπως έκαναν σήμερα ο Κασελάκης, ο Λαρεντζάκης, ο Κατσίβελης: τα παιδιά των "παραθύρων". Με λίγη βοήθεια από την εξέδρα, αν χρειαστεί!

Διαφωνούν μήπως οι Τούρκοι; Ας φέρουν στη Μπρίτις Κολούμπια τον Λάρκιν και το ξανασυζητάμε.