Tο αποτύπωμά του Ρικ δεν πάει πουθενά!

Όταν μία ομάδα και ειδικότερα αυτή που παρατάξαμε στο προολυμπιακό τουρνουά της Βικτόρια, έχει αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις, έχει μοιράσει χαμόγελα κι έχει φτάσει 40 λεπτά μακριά από την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι δύσκολο για τον μέσο φίλαθλο να διαχειριστεί την απότομη εναλλαγή συναισθήματος που προκαλεί μία βαριά ήττα όπως αυτή από την Τσεχία (97-72)!

Κάπως έτσι, λοιπόν, ο τρίτος διαδοχικός αποκλεισμός από του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος από την μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού μας έπεσε λίγο ασήκωτος, λες και τον δικαιούμαστε και τον χάσαμε μέσα από τα χέρια μας ή λες και ήμασταν η καλύτερη ομάδα από τις έξι που αγωνίστηκαν στην “Memorial Arena”!

Στα δικά μου μάτια, τίποτε από τα παραπάνω δεν ίσχυσε. Πολύ απλά γιατί το εφετινό εγχείρημα της «επίσημης αγαπημένης» δεν βασίστηκε στον παραμικρό σχεδιασμό από πλευράς ομοσπονδίας και στηρίχθηκε σε ένα ρόστερ, που υπό νορμάλ συνθήκες, δύσκολα θα μας εκπροσωπούσε σε διεθνή διοργάνωση.

Θα μου πείτε πως φτάσαμε έτσι ξαφνικά μία νίκη μακριά από το ολυμπιακό «εισιτήριο»; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης κι έχει να κάνει με την παρουσία του Ρικ Πιτίνο. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της, η Εθνική ομάδα είχε στον πάγκο της μία ηγετική προσωπικότητα που απολάμβανε την πλήρη αποδοχή και εξέπεμπε κίνητρο και έμπνευση.

Για πρώτη φορά είχε την πολυτέλεια να την καθοδηγεί ένας coach με μεγαλύτερο star quality από όλους τους παίκτες (πλην του Γιάννη Αντετοκούνμπο) και που παρά τα μπασκετικά του «γαλόνια», έβγαλε όλη του την ενέργεια και την διάθεση για να πετύχει.

Η παρουσία του 2 φορές πρωταθλητή του κολεγιακού μπάσκετ, αρκούσε από μόνη της για να δούμε τους Έλληνες διεθνείς να «τρώνε σίδερα στην άμυνα», να υπερβούν κάποιες φορές τις δυνατότητές τους, να παίξουν με αυτοπεποίθηση και σε γενικές γραμμές να παρουσιάσουν ένα ελκυστικό αγωνιστικό πρόσωπο που συνδύασε το αποτέλεσμα με το κανονικό μπάσκετ.

Ο Πιτίνο, μπορεί να έκανε αρκετά θαύματα από την σκοπιά του, ήταν δεδομένο όμως, ότι δεν μπορούσε να μπει μέσα και να παίξει. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι εκείνοι που έπαιξαν, τα θαλάσσωσαν! Το αντίθετο, μάλιστα, τα κατάφεραν καλύτερα του αναμενόμενου και μπράβο τους. Απλά δεν είχαν την ποιόητα, τις παραστάσεις, την ομοιογένεια και τα προσόντα να το φτάσουν μέχρι τέλους και να πετύχουν κάτι που αν ερχόταν με τη συγκεκριμένη σύνθεση, θα ισοδυναμούσε με μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της δεκαετίας στο διεθνές μπασκετικό στερέωμα.

Πως μπορούμε να θεωρήσουμε ως αποτυχημένα παιδιά όπως παιδιά όπως ο Χρυσικόπουλος, ο Κατσίβελης και ο Ρογκαβόπουλος (προπονούνταν μόνος από τον Απρίλιο), ή ο Καββαδάς και ο Κώστας Αντετοκούνμπο (που ουσιαστικά δεν έπαιξε καθόλου φέτος);

Πως μπορούμε ξαφνικά να χαρακτηρίσουμε τον Κασελάκη και τον Γιαννόπουλο ως κατώτερους των προσδοκιών; Όταν ο πρώτος έπρεπε να κάνει πολύ περισσότερα απ' όσα έκανε έναν χρόνο στον Παναθηναϊκό και ο δεύτερος «βαφτίστηκε» στα 32 του χρόνια, ως ο καλύτερος σουτέρ του ελληνικού μπάσκετ...

Αλλά και πως μπορούμε να ρίξουμε το βάρος της αποτυχίας στον Σλούκα, τον Καλάθη, τον Μήτογλου, τον Παπαγιάννη και τον Λαρεντζάκη (ήταν η ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά), που είχαν τις μεγαλύτερες παραστάσεις από τους υπόλοιπους με το πρόσχημα ότι δεν «κουβάλησαν» μέχρι τέλους το βάρος της πρόκρισης για την «επίσημη αγαπημένη»;

Η «πικρή» – για το ελληνικό μπάσκετ – αλήθεια, είναι ότι όλα τα παιδιά έκαναν περισσότερα απ' όσα μπορούσαν και τους επέτρεψαν οι συνθήκες και η δυναμικότητα των αντιπάλων και μας πήγαν ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά από τις δυνατότητες της εφετινής Εθνικής ομάδας.

Η Ελλάδα που ταξίδεψε στις βορειοανατολικές ακτές του Ειρηνικού, με επτά απουσίες και με στόχο να παλέψει για το θαύμα, πήρε περισσότερα απ' όσα της αναλογούσαν. Και κατά τη γνώμη μου δεν είχε την ποιότητα να βρεθεί στον τελικό και να πλησιάσει τόσο κοντά στην πρόκριση.

Έπαιξε στα ίσα στον γηπεδούχο Καναδά, νίκησε με συνοπτικές διαδικασίες την Κίνα και προς έκπληξη όλων διέλυσε την πιο γεμάτη σε ποιότητα και περγαμηνές Τουρκία και απέκτησε δικαίωμα στο όνειρο, ανεβάζοντας λανθασμένα τον πήχη των προσδοκιών

Η απουσία των διοργανωτών από τον τελικό, μάλιστα και η βαριά ήττα των Τσέχων από τους Τούρκους στο πλαίσιο του ομίλου, έκανε προς στιγμήν την απόσταση ως το Τόκιο να μοιάζει ολοένα και πιο κοντινή. Η πραγματικότητα, όμως, ήταν αυτή που αποδείχτηκε στο παρκέ και το -25
δεν αποτελεί μία ψευδαίσθηση που προέκυψε από μία εκπληκτική βραδιά που είχαν οι αντίπαλοί μας.

Αντιθέτως, αντικατοπτρίζει πλήρως την διαφορά που χωρίζει την «γαλανόλευκη» της δεύτερης ή της τρίτης ταχύτητας με μία ομάδα που έχει εδώ και οκτώ χρόνια τον ίδιο προπονητή και στηρίζεται σε παίκτες που έχουν θαυμαστή ομοιογένεια και σύνολο με συγκεκριμένο πλάνο.

Δεν είμαι σίγουρος ότι πλήρης Εθνική ομάδα θα κέρδιζε εύκολα την χθεσινή Τσεχία, επομένως θα πρέπει όλοι να αντιληφθούμε – με πρώτη την ομοσπονδία που δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίζει την 6η θέση στο παγκόσμιο ranking – ότι δεν ανήκουμε πλέον στην “ελίτ” του διεθνούς μπασκετικού στερεώματος.

Αυτό το καλοκαίρι, που μας άφησε την πιο ευχάριστη μπασκετική γεύση των τελευταίων ετών από την Εθνική ομάδα, είναι αισίως το 12ο μετά την τελευταία διοργάνωση (Ευρωμπάσκετ 2009) από την οποία επιστρέψαμε σε full happy mode (χάλκινο μετάλλιο).

Το μπάσκετ δεν αλλάζει, έχει αλλάξει προ πολλού! Και εμείς έχουμε μείνει αρκετά πίσω! Αν δεν τα αλλάξουμε όλα από την αρχή (από τους ανθρώπους στην ΕΟΚ, την οργάνωση, τη νοοτροπία αλλά και το αναπτυξιακό πρόγραμμα), πολύ σύντομα θα κατέβουμε κι άλλο επίπεδο.

Προσωπικά θεωρώ τον εφετινό αποκλεισμό σε προολυμπιακό τουρνουά εκτός Ελλάδας (0/12 στο σύνολο με εξαίρεση το 2008, οπότε και φιλοξενήσαμε την διοργάνωση), ως τον μοναδικό που αφήνει υποσχέσεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Ο Πιτίνο, στο σύντομο διάστημα της ενασχόλησής του, μας έδειξε έναν δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε, είτε μαζί του με την μορφή τεχνικού συμβούλου για τα καλοκαίρια (αν κι εφόσον δεν θέλει ή δεν μπορεί να κοουτσάρει), είτε εξ'αποστάσεως. Οι προτάσεις του που έχουν εντυπωθεί για τα καλά σε όλους τους συνεργάτες του, μπορούν να αποτελέσουν έναν αρχικό μπούσουλα για να μπούν καποια σημαντικά θεμέλια για την συνολική προσπάθεια αναδόμησης του οικοδομήματος.

Υγ.: Ο αποκλεισμός του Καναδά, της Σερβίας, της Κροατίας και της Λιθουνίας, ομάδες που επί το πλείστον στηρίχθηκαν στους καλύτερους παίκτες που διαθέτουν και καταξοδεύτηκαν για να διοργανώσουν τα τέσσερα προολυμπιακά τουρνουά, ισοδυναμεί με την απόλυτη έννοια της αποτυχίας. Έτσι για να βάλουμε ένα μέτρο σύγκρισης σχετικά με το τι πατατράκ συνέβη σε εκείνους και πόσο φυσιολογικό ήταν το δικό μας τελικό αποτέλεσμα...