Γιατί ο Γκάλης πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία!

Θα αρχίσω από τα τετριμμένα και χιλιοειπωμένα, αλλά στην περίπτωση του, ποτέ αρκετά, για να περιγράψουν την επίδραση που είχε στην άνθηση του ελληνικού αθλητισμού και την εκτόξευση του ελληνικού μπάσκετ στην «ελίτ» του αθλήματος παγκοσμίως. Είχα πολλά χρόνια να συναντήσω τον γήινο «Θεό» των παιδικών μας χρόνων και να του εκφράσω από κοντά την ευγνωμοσύνη μου για την ευλογία να ασχολούμαι επαγγελματικά με το χόμπι μου... Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο, που μετά την είσοδό του στο Hall of Fame, τον περασμένο Σεπτέμβριο, τελευταία όλο και πιο συχνά κάνει την εμφάνισή του...

Θέλετε με την συμμετοχή του στην διαφημιστική καμπάνια στήριξης του μπάσκετ με αμαξίδιο και το κοινωνικό μήνυμα που εξέπεμψε, θέλετε με την αποψινή εμφάνισή του (την πρώτη στην Αθήνα μετά από καιρό) στο φιλανθρωπικό παιχνίδι, θέλετε με την ολοένα και πιο ενεργή παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι μου λέει ότι το ίνδαλμα ολόκληρων γενεών στην δεκαετία του '80 και του '90, μοιάζει να έχει αποφασίσει να ασχοληθεί. πιο ουσιαστικά, με το άθλημα που δόξασε και το οποίο του ανταπέδωσε την χάρη περνώντας τον στο... πάνθεον!

Όσοι τον ζήσαμε σαν φίλαθλοι και τον γνωρίσαμε ως δημοσιογράφοι, δεν μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί, έστω κι αν θεωρούμε λογική την άποψη ότι κανένας αθλητής δεν μπορεί να σημαδέψει περισσότερο μία ολόκληρη κοινωνία. Μία κοινωνία που είχε μάθει και είχε αποδεχθεί ότι η μοίρα της Ελλάδας ήταν να είναι μόνιμα στην... φάπα σε οποιαδήποτε διεθνή συνάντηση οποιουδήποτε τομέα.

Ο Γκάλης, όμως, με την σκληρή δουλειά του, το ανταγωνιστικό του πνεύμα και την αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε, πάντρεψε το ταλέντο με τη νοοτροπία του νικητή κι απέδειξε ότι ένας... νάνος – για το άθλημα των ψηλών – μπορεί να κάνει το θαύμα και το όνειρο της πρωτιάς να φαίνονται σαν μία φυσιολογική πραγματικότητα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε ο «γκάνγκστερ», εκείνο το απόγευμα (1995) που έφυγε νευριασμένος από το κλειστό του Μετς, στο ημίχρονο του αγώνα Αμπελοκήπων-Παναθηναϊκού (επειδή δεν τον είχε χρησιμοποιήσει καθόλου ο Κώστας Πολίτης), κλείνοντας άδοξα μία υπέρλαμπρη καριέρα!

Σύμφωνοι, αν δεν ήταν αυτός (κατά κύριο λόγο και στη συνέχεια ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Φάνης και τα υπόλοιπα παιδιά του '87), το ελληνικό μπάσκετ δεν θα ήταν ποτέ αυτό που γνώρισαν όσοι γεννήθηκαν από το 1995 κι εντεύθεν. Ούτε ο Σπανούλης, ούτε ο Διαμαντίδης, ούτε ο Παπαλουκάς, θα είχαν - κατά πάσα πιθανότητα - αναδειχθεί, ούτε οι «αιώνιοι» θα κυριαρχούσαν στην Euroleague και ούτε φυσικά θα είχε προκύψει η έμπνευση από τα μετέπειτα κατορθώματά τους με την Εθνική, για να ξεπροβάλει το φαινόμενο Αντετοκούνμπο!

Ο Νίκος Γκάλης πράγματι στιγμάτισε την «απογείωση» του ελληνικού μπάσκετ σε... πλανήτες που ούτε και ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί και το «Γκαλόσημο» που πρέπει να καταβάλουμε όλοι μας, κάθε χρόνο, είναι ίσως ο ελάχιστος «οβολός» για την ανυπολόγιστη συνεισφορά του στην εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το «οικοδόμημα» που λέγεται ελληνικό μπάσκετ.

Για μένα, ωστόσο, η μεγαλύτερη προσφορά του έγκειται στο κοινωνικό πεδίο και στο γεγονός ότι η νοοτροπία που «δίδαξε» στα νέα παιδιά που «ονειρεύτηκαν» μαζί του, άλλαξε τα πάντα στον ελληνικό αθλητισμό και όχι μόνο στο μπάσκετ. Μέχρι τότε, οι αθλητικές επιτυχίες της χώρας μας περιορίζονταν στα ολυμπιακά μετάλλια των «εξωγήινων» Γαλακτόπουλου και Μηγιάκη, στο παγκόσμιο ρεκόρ της Σακοράφα και στην ευρωπαϊκή πρωτιά της Βερούλη στον ακοντισμό και στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1968) από την ΑΕΚ. Από το '87 και μετά, η Ελλάδα έχτισε σιγά-σιγά μία αθλητική παιδεία και οι επιτυχίες που πανηγυρίσαμε δεν μπορούν να χωρέσουν σε τόμους ολόκληρους.

Αν εξαιρέσουμε τα 46 μετάλλια που κατακτήσαμε επί ελληνικού εδάφους, στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες όλων των εποχών (1896), η Ελλάδα έχει ανέβει άλλες 70 φορές σε βάθρο της μεγαλύτερης γιορτής του αθλητισμού. Είναι τυχαίο ότι οι 51 εξ' αυτών, προέκυψαν μετά την έκρηξη του '87 και καμία δεν αφορούσε στο άθλημα της πορτοκαλί μπάλας; Είναι τυχαίο ότι παιδιά που πρωταγωνίστησαν στον στίβο, την άρση βαρών, την υδατοσφαίριση, την γυμναστική, την σκοποβολή, την ιστιοπλοϊα και άλλα σπορ, ονειρεύτηκαν να γίνουν ο «Γκάλης του αθλήματος» τους; Ή μήπως πιστεύετε ότι θα πανηγυρίζαμε ποτέ το Euro του 2004, αν προηγουμένως ο 59χρονος σήμερα Νικ, δεν είχε δείξει τον δρόμο...

Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι πρέπει να βρεθεί ο τρόπος για να διδαχθούν και τα παιδιά της σημερινής εποχής, αλλά και να μαθαίνουν εις το διηνεκές οι μελλοντικές γενιές, πόσο μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας σηματοδοτεί η διαδρομή του «Τζόρνταν του ελληνικού μπάσκετ». Πόσο άλλαξε μία εποχή ολόκληρη και πόσο κόσμο έστειλε στα γυμναστήρια και τα γήπεδα, πόσο πολύ επηρέασε την αθλητική κουλτούρα ενός ολόκληρου έθνους...

Για τους παραπάνω και άλλους ακόμη αμέτρητους λόγους, θα του υποβάλλω αιώνιο σεβασμό και θα προσπαθώ πάντα να «περάσω» τα μηνύματά του. Τιμητικές εκδηλώσεις σαν την αποψινή (18.00) στο κλειστό του Αγίου Θωμά, όπου ο Γκάλης θα τιμηθεί για την είσοδό του στο Hall of Fame , παρουσία σύσσωμου του ελληνικού μπάσκετ, αποτελούν ένα μάθημα το οποίο κανένας «μαθητής» δεν πρέπει να χάσει!

Υγ.1: Εύχομαι ολόψυχα να πλησιάζει η ώρα και να ωριμάζουν οι συνθήκες, έτσι ώστε ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών να αποφασίσει να ασχοληθεί πιο ενεργά με το αγαπημένο του άθλημα, αναλαμβάνοντας πόστο είτε στην ομοσπονδία, είτε στον αγαπημένο του Άρη.

Υγ.2: Πριν από 5 χρόνια, «διδάσκοντας» γενικές αρχές της δημοσιογραφίας στο αμφιθέατρο του «ΙΕΚ Ακμή», ζήτησα από τους επίδοξους συναδέλφους να γράψουν μία εργασία για την παρακαταθήκη που έχει αφήσει ο Γκάλης στην ελληνική κοινωνία. Τα έκπληκτα πρόσωπα που αντίκρισα, με έβαλαν στην διαδικασία να ρωτήσω αν υπήρχε κάποιος στην αίθουσα, που δεν ήξερε ποιος ήταν ο Νικ... Προς τεράστια έκπληξή και οργή μου, το χέρι τους σήκωσαν περισσότεροι από τους μισούς φοιτητές της τάξης, μεταξύ των οποίων και μία 20χρονη κοπελίτσα από την Καλαμαριά. Δηλαδή δύο βήματα από το Αλεξάνδρειο, όπου μεγαλουργούσε ο «γκανγκστερ», όταν εκείνη ήταν αγέννητη! Ακόμη αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μην της έχουν πει οι γονείς της ποιος ήταν και τι αντιπροσώπευε... Καταλαβαίνετε τώρα γιατί επελέγη ο συγκεκριμένος τίτλος στο blog που μόλις διαβάσατε...