«Κόπτεστε» για το ελληνικό μπάσκετ; Ζητείται απόδειξη!

Από το 2009, όταν η Εθνική ομάδα πανηγύρισε την τελευταία της διεθνή επιτυχία (χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket της Πολωνίας), κάθε χρόνο, ολοένα και πιο συχνά και με τις αφορμές να γίνονται όλο και πιο κραυγαλέες, ασχολούμαστε με την απαρχαιωμένη οργάνωση, τις πρακτικές του μακρινού παρελθόντος (ελάχιστα μέλη του Δ.Σ. της ομοσπονδίας είναι νεότεροι των 60 ετών) και τη νοοτροπία της δεκαετίας '80, που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που αποφασίζουν για την τύχη του ελληνικού μπάσκετ.

Από που να το πιάσει κανείς και από που να το αφήσει; Από το ότι η διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος (ΕΣΑΚΕ) είναι αγκιστρωμένη στην ΕΟΚ και ουσιαστικά διοικείται από τον ισχυρό άνδρα της; Από την διαιτησία, που όχι απλά δεν έχει γίνει αμιγώς επαγγελματική, αλλά ουσιαστικά αποτελεί ένα «μαγαζάκι» ορισμένων εκλεκτών του «αφεντικού» και που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εξυπηρετούν πελατειακές σχέσεις; Ή από τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η λειτουργία της Εθνικής ομάδας, που ενώ υποτίθεται ότι είναι ο «καθρέφτης» του αθλήματος στη χώρα μας, μας δυσφημεί εις τη νιοστή, με χειρότερο παράδειγμα απ' όλα την ανακοίνωση οργής κατά των Μιλγουόκι Μπακς το περασμένο καλοκαίρι (σχέδιο συνωμοσίας και τοιαύτα); Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί – ενώ διαθέτουμε παίκτες με ποιότητα, ταλέντο και ξεχειλίζουμε από τεχνογνωσία και εμπειρία – έχουμε να δούμε μετάλλιο κοντά μία δεκαετία...

Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα ακόμη, είναι γνωστά στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» του ελληνικού μπάσκετ. Συζητιούνται καθημερινά, εδώ και χρόνια, από τους νυν και τους πρώην παίκτες, τους προπονητές, τους παράγοντες, τους χορηγούς, τους διεθνείς που ζουν την «επίσημη αγαπημένη» εκ των έσω (τι να πρωτοπούμε) και τα τελευταία χρόνια, που πλέον ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, στην εξίσωση μπαίνει όλο και πιο ενεργά και ο φίλαθλος κόσμος. Η κοινή γνώμη δηλαδή, που αγαπάει το μπάσκετ και που εσχάτως, έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι σαν μπασκετικό έθνος, δε γίνεται να έχουμε όλα τα εχέγγυα και να κάνουμε σταθερά και συνεχή βήματα προς τα πίσω...

Δεν μπορεί, λοιπόν, παρά το ψάρι να βρωμάει από το κεφάλι και οι αλλαγές στην διοίκηση της ελληνικής ομοσπονδίας να μοιάζουν με κάτι περισσότερο από επιτακτική ανάγκη. Θα μου πείτε και πολύ εύλογα, «έλα παππού μου, να σου δείξω τα αμπέλια σου»... Κοινώς, τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;

Το πρόσφατο συμβάν στην χθεσινή κλήρωση των διαιτητών, η «ετσιθελική» άρνηση της ΚΕΔ – για πολλοστή φορά – να συμπεριλάβει τους «κομμένους» διαιτητές στην κληρωτίδα (παρά την δικαστική δικαίωσή τους) και ο «διασυρμός», που με μία λέξη, χαρακτηρίζει τα όσα επακολούθησαν τη μηνυτήρια αναφορά των Γκόντα και Φούφη, αποτελούν απλά τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της... κατηφόρας που έχει πάρει εδώ και χρόνια το πιο επιτυχημένο άθλημα στην Ελλάδα.

Νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να μπει μία τελεία και ο ίδιος ο Γιώργος Βασιλακόπουλος να αντιληφθεί ότι δεν τον κυνηγά κανείς! Κανένας δεν θέλει να «του πάρει» την ομοσπονδία από τα χέρια ή το φαγητό από το στόμα... Όντας ο μακροβιότερος πρόεδρος της ΕΟΚ, στη συνείδηση του κόσμου θα είναι πάντα ο άνθρωπος που, σε παραγοντικό επίπεδο, έβαλε τη «λυδία λίθο» στο τεράστιο οικοδόμημα – με την διεθνή αναγνώριση – που λέγεται ελληνικό μπάσκετ. Το οφείλει λοιπόν, στον εαυτό του, στην προσφορά του αλλά και στην υστεροφημία του, να αντιληφθεί ότι έφτασε η ώρα να κάνει λίγο στην άκρη, να καλωσορίσει νεότερους ανθρώπους που έχουν τη γνώση και την διάθεση να ασχοληθούν και να συνεργαστεί μαζί τους, για να τους μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία του...

Δεν χρειάζεται να φύγει... Δεν του ζητά κάποιος κάτι τέτοιο, ούτε η νέα τάξη πραγμάτων έχει σκοπό να μπει σε πρακτικές κυβερνήσεων που ανεβαίνουν και ξηλώνουν τους πάντες για να βάλουν τους δικούς τους. Το αντίθετο, ο Βασιλακόπουλος είναι απαραίτητος στην διάδοχη κατάσταση και όλοι θα χαιρέτιζαν και θα αξιοποιούσαν την συμβουλευτική του παρουσία. Απλά φτάσαμε στο σημείο μηδέν, που ο ίδιος πλέον, πρέπει να το αποφασίσει. Και τότε, θα έχει προσφέρει ίσως την μεγαλύτερη υπηρεσία στο άθλημα που ο ίδιος αγαπάει εξίσου, αν όχι περισσότερο απ' όλους εμάς...

Αυτό που θα πρέπει να καταλάβει κατά κύριο λόγο ο κόσμος, είναι ότι τον Βασιλακόπουλο δεν πρόκειται να τον ρίξει κανείς. Τα «ιερά τέρατα» του '87, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Φιλίππου (ο Φάνης είναι εδώ και καιρό αποστασιοποιημένος) και τα υπόλοιπα παιδιά, το ξέρουν καλύτερα απ' όλους. Άσπρισαν τα μαλλιά τους, άλλωστε... Τα τελευταία χρόνια, το έχουν μάθει από την καλή κι από την ανάποδη και οι εκπρόσωποι της τελευταίας μεγάλης γενιάς του ελληνικού (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Παπαδόπουλος και Τσαρτσαρής), που σε ανύποπτο χρόνο επεξεργάστηκαν την ιδέα της ανάμιξης, αλλά και ο Ρεντζιάς, που στο πρόσφατο παρελθόν, εκδήλωσε ενδιαφέρον για την υποψηφιότητα του προέδρου του ΕΣΑΚΕ.

Μέχρι τώρα, ο 79χρονος αιρετός «ισχυρός άνδρας» του ελληνικού μπάσκετ, όμως, τους αντιμετωπίζει όλους σαν εχθρούς! Και όσο συνεχίζει σ' αυτό το μοτίβο, κανένας δεν πρόκειται να κάνει το παραμικρό βήμα, έστω κι αν έχει σοβαρές διαφωνίες για τον τρόπο που λειτουργεί και διοικείται στην Ελλάδα, το άθλημα της «πορτοκαλί μπάλας».

Η προεδρία της ΕΟΚ και τα ηνία του ελληνικού μπάσκετ, δεν είναι παίξε-γέλασε, ούτε μία ενδεχόμενη αλλαγή στην κεφαλή του αθλήματος, θα δώσει αυτόματα λύσεις σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η υπερχρεωμένη ομοσπονδία. Με κοινή βούληση, συλλογική προσπάθεια και αμοιβαία συνεργασία όλων των ανθρώπων του, όμως, με πρώτον τον ίδιο τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, το σχήμα που θα προκύψει, θα έχει όλες τις προϋποθέσεις να δώσει και πάλι στο ελληνικό μπάσκετ την αίγλη που του αξίζει... Να φέρει χορηγούς, να δώσει επαγγελματικό χαρακτήρα σε όλες τις δομές του και το κυριότερο, να πείσει τον κόσμο που το αγαπά, να το αγκαλιάσει περισσότερο, πολύ απλά, γιατί κάτι αλλάζει... Φτάνει να πειστεί πρώτα απ' όλα ο μεγάλος, ότι δεν του παίρνει κανένας το σπίτι... Ανακαίνιση θα γίνει απλά! Λίγο ακόμη να αργήσει, θα αρχίσουν να πέφτουν οι σοβάδες...