«Είμαι ο Θανάσης και είμαι ένας από σας!»

Η τελευταία φορά που του μίλησα, ήταν πριν από περίπου 5 μήνες, στις 26 του περασμένου του Οκτωβρίου. Λίγο μετά την ήττα του Παναθηναϊκού από την Ζάλγκιρις στην παράταση, φαρμακωμένος ως εκεί που δεν παίρνει κι αφού εν τω μεταξύ είχε χαιρετήσει εγκάρδια και συγχαρεί τον Saras για τη νίκη του, κοντοστεκόταν στον διάδρομο των αποδυτηρίων του ΟΑΚΑ κι άνοιγε διάλογο με τους δημοσιογράφους! Με θέμα, τι άλλο, από την ήττα της λατρεμένης του ομάδας, της παντοτινής του αγάπης!

«Ρε συ, αυτός ο Saras έχει γίνει τρομερός προπονητής ο μπαγάσας! Ρε τον άτιμο τι μας έκανε; Να 'ναι καλά όμως, γιατί είναι ένας από μας! Έχει «πράσινη» καρδιά ο κερατάς! Αλλά να σου πω τι με πειράζει πιο πολύ; Αυτός ο Νικ (σ.σ.: Καλάθης), πολύ άστοχος ρε παιδί μου (σ.σ.: εκείνο το βράδυ είχε 22π. & 5ασ. με 3/10 τριπ.)! Τόσα λεφτά του δώσαμε το καλοκαίρι να ανανεώσει το συμβόλαιο κι αυτός χάνει τόσα τρίποντα, ρε να πάρει η ευχή...», είχε σχολιάσει τότε, γεμάτος αγανάκτηση για την πρώτη εφετινή εντός έδρας ήττα του «τριφυλλιού»! Που να 'ξερε τι τριποντέλα θα έβαζε ο Καλάθης στην Μόσχα και πόσο θα τον αποθέωνε, αν ήταν καλά ο «τυφώνας» Θανάσης!

Αυτός όμως, ήταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος! Ένας καλοκάγαθος «γίγας» μικρού αναστήματος, ένας εξαίρετος άνθρωπος, τρομερά αυθεντικός και απλός για το οικονομικό του μέγεθος. Ένας κύριος παλαιάς κοπής (με Κ κεφαλαίο) που μπορούσε από το να καλύψει τα απλήρωτα κοινόχρηστα κάποιου ενοίκου της πολυκατοικίας που διέμενε στην δεκαετία του '80 (Μάρνη 6), μέχρι να φωνάξει στην ΒΙΑΝΕΞ (για να το αποκαταστήσει επαγγελματικά), όποιο παιδί φίλου, γνωστού ή γείτονα, έμενε χωρίς δουλειά και είχε ανάγκη!

Η μεγάλη του τρέλα, όμως, ήταν ο Παναθηναϊκός! Και ειδικότερα μετά την απώλεια των δύο πολυαγαπημένων του αδελφών, του Κώστα και του Παύλου, που «έφυγαν» ο ένας μετά τον άλλον μέσα σε ενάμιση μήνα (ο πρώτος στις 29 του περασμένου Απριλίου και ο δεύτερος στις 10 Ιούνιου) και η στενοχώρια του τον είχε «μαραζώσει», το «τριφύλλι» ήταν το μοναδικό αποκούμπι της ζωής του.

Τον θυμάμαι ακόμη να κάθεται με τις ώρες δίπλα στο φέρετρο του αδελφού του Παύλου και να υποδέχεται όποιον εισερχόταν στο παρεκκλήσι δίπλα στην Μητρόπολη, για να προσκυνήσει την σορό του. Κρεμόταν από ένα βλέμμα, μία λέξη, μία παρηγοριά για να ξαναδακρύσει και να θρηνήσει τον πιο δικό του άνθρωπο. Μεγάλη καρδιά ο συγχωρεμένος, εξ' ού και τα ατελείωτα αποθέματα συναισθημάτων, που εξωτερικεύονταν ανάλογα με την περίσταση.

Ποιος δεν θυμάται το ξέσπασμά του στις 14 Δεκεμβρίου στο «Νίκος Γκάλης» όταν η Νταρουσάφακα ισοφάρισε τον Παναθηναϊκό και λίγα λεπτά πριν το τέλος, τον απείλησε με μία επώδυνη ήττα, που βέβαια δεν ήρθε ποτέ.

Σφόδρα ενοχλημένος από την εικόνα της ομάδας, έφυγε... «φουλάρα» από την θέση του, πήγε πίσω από τον πάγκο του «τριφυλλιού» κι έκανε έντονες συστάσεις στον Μάνο Παπαδόπουλο, αφήνοντας σαφείς αιχμές για τις επιλογές του Τσάβι Πασκουάλ. Αν στην προκειμένη πιστεύετε ότι το παράκανε, πλανάστε πλάνην οικτράν! Το "career high" του, νομίζω ότι κατεγράφη στη λήξη του νικηφόρου τελικού της Euroleague στο Βερολίνο (2009), όταν ο γίγας Θάνος, δεν άντεξε τα σφυρίγματα του Ισπανού διαιτητή, Αρτεάγκα και εκτόξευσε προς το μέρος του ουκ ολίγα χαρτονομίσματα!

Αρκετά χρόνια νωρίτερα, στο "Palais de Bercy" του Παρισιού (2001) είχε έρθει να κάτσει δίπλα μου στο 2ο μέρος του χαμένου τελικού με την Μακάμπι για την Suproleague και μην αντέχοντας το άσχημο θέαμα έριξε μία κλωτσιά στο monitor της τηλεόρασης και το έριξε στον αγωνιστικό χώρο! Όλα αυτά και πολλά άλλα, χωρίς ίχνος κακίας ή αλαζονείας και πάντα, ως αποτέλεσμα της παθολογικής «αρρώστιας» του με τον Παναθηναϊκό!

Όπως και τον Ιούνιο του 1997, όταν πληροφορούμενος ότι η ΑΕΚ του Ιωαννίδη ετοιμάζεται να «κλέψει» τον Φάνη Χριστοδούλου από τον Πανιώνιο, έφτασε ασθμαίνοντας στο ΟΑΚΑ (όπου ο «μπέμπτης» προπονούνταν με την Εθνική) και μαζί με τον Παύλο, έκαναν κανονικό "σπριντ" για να αρπάξουν μέσα από τα χέρια των ανθρώπων της "Ένωσης", τον κατά πολλούς πληρέστερο Έλληνα μπασκετμπολίστα και να τον οδηγήσουν στον πύργο του "Attrina" για τις υπογραφές!

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα αμέτρητα πηγαδάκια με τους δημοσιογράφους σε κάθε λογής εκδηλώσεις και τραπέζια της ομάδας, είχαν σχεδόν πάντα σπαρταριστές ατάκες και πειράγματα. Λάτρης της πολύχρωμης γραβάτας (τις έκανε παραγγελία μόνο γι' αυτόν και ήταν περήφανος για τις επιλογές του) και του ωραίου φύλου, δεν άφηνε γυναίκα για γυναίκα χωρίς να τη «στολίσει» με κοπλιμέντα, με την ατάκα προς έναν συνάδελφο (σ.σ.: «ρε μπαγάσα, η γυναίκα σου είναι πολύ σεξουλιάρα!») να γράφει ιστορία σε ένα δείπνο με καλεσμένους τους ρεπόρτερ, που έμειναν όλοι... παγωτό!

Αλλά όσο αυθόρμητος και χωρατατζής ήταν ο Θανάσης, τόσο και ακόμη περισσότερο δημοφιλής ήταν στις τάξεις της «πράσινης» φίλαθλης κοινωνίας! Του άρεσε τόσο πολύ η επαφή με τον κόσμο της ομάδας, που σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν (είτε σε φιέστες, είτε για να κατευνάσει τα πνεύματα), άρπαζε το μικρόφωνο και πριν πει το παραμικρό, αυτοσυστηνόταν εν μέσω πλήρους αποθέωσης: «Γεια σας! Είμαι ο Θανάσης και είμαι ένας από σας!».

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι θα μείνουν στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού αλλά και του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας μας! Διορατικοί και εργατικοί από μικροί (ζητούσαν να τους μεταφράζουν γερμανικές εφημερίδες για να ενημερώνονται για τις οικονομικές εξελίξεις), ενωμένοι σαν μία γροθιά και οι τρεις, έκαναν περιουσία με το εμπόριο μπανάνας και εν συνεχεία επένδυσαν στον τομέα του φαρμάκου, με το οποίο ήταν συνδεδεμένοι από μικροί, λόγω του φαρμακείου που διατηρούσε ο πατέρας τους στην Σπάρτη.

Παρά τον φόβο ότι ο ερχομός του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του 80', θα φέρει συρρίκνωση των μικρών εταιριών υπό την σκέπη του ΕΟΦ, επιδόθηκαν στην εξαγορά ουκ ολίγων μικρών φαρμακοβιομηχανιών για να δημιουργήσουν τον όμιλο-κολοσσό της ΒΙΑΝΕΞ που κυριάρχησε για τουλάχιστον 30 χρόνια και κυριαρχεί στην χώρα μας. Η πρωτοκαθεδρία τους στον τομέα των φαρμάκων τους επέτρεψε να μετατρέψουν τον μπασκετικό Παναθηναϊκό (με έναν πρόχειρο απολογισμό έχουν ξοδέψει πάνω από 385 εκατομμύρια Ευρώ) σε ευρωπαϊκό «μεγαθήριο», που «σάρωσε» τους τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη: από το 1987 και μετά όταν ο Παύλος, ο Θανάσης και ο Κώστας ενεπλάκησαν με τον Ερασιτέχνη και εν συνεχεία με το τμήμα μπάσκετ.

Σαν οικογένεια, οι Γιαννακόπουλοι ήταν τρομερά δεμένοι και αχώριστοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι για πολλά χρόνια έμεναν στο ίδιο οίκημα, στο κέντρο της Αθήνας, επί της οδού Μάρνη 6 (Κώστας στον 1ο όροφο, ο Παύλος στον 3ο, ο Θανάσης στον 6ο και η αδελφή τους Βασιλική στον 5ο), γιατί μαζί δεν έκαναν και χώρια δεν μπορούσαν.

Μέχρι να τους χωρίσει η φυσική εξέλιξη της ζωής. Που ήρθε πρώτα για τον μικρότερο Κώστα, που έφυγε σε ηλικία 85 ετών. Στη συνέχεια για τον πρεσβύτερο Παύλο, που αποχώρησε από τα εγκόσμια σχεδόν 90 ετών και τελευταία, έφτασε η «κούφια» ώρα του Θανάση, που σε λίγους μήνες θα συμπλήρωνε τα 88. Η καρδιά του όμως, δεν άντεξε. Το βαρύ εγκεφαλικό ήταν η χαριστική βολή, για έναν οργανισμό τρομερά ταλαιπωρημένο τα τελευταία χρόνια (που έφερε βηματοδότη και είχε υποβληθεί σε τέσσερις αγγειοπλαστικές επεμβάσεις και μία εγχείριση bypass). Θα είναι σίγουρα πανάλαφρο το χώμα που θα τον πλακώσει...