Έγκλειστος στη… Γάνδη!

Ως γνωστόν με τις υποθέσεις και τα κάθε λογής «what if» δεν βγαίνει συμπέρασμα…

Τi what if και πράσσειν άλογα να τσαμπουνάμε τώρα, όταν δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο…

Υποκύπτω πάντως για λίγο στον πειρασμό της υπόθεσης εργασίας και μπαίνω μια ουλιά (κατά πως λέμε και στην Κρήτη) στο τριπάκι της χαμένης κανονικότητας μας…

Εάν λοιπόν δεν μας είχε κατσικωθεί στο σβέρκο αυτή η… συφοριασμένη η πανδημία τέτοια ώρα (νύχτα Δευτέρας) θα ρούφαγα ακατάσχετα καφέδες και θα το ‘χα ρίξει στο διάβασμα, ενόψει του τελικού του Final 4 του NCAA, αλλά γιοκ!

Μας τελείωσε κι αυτό από νωρίς, το αφήσαμε στην άκρη και Θεού θέλοντος και ιού επιτρέποντος θα το ξαναβρούμε μπροστά μας σε έναν χρόνο από τώρα (όχι στην Ατλάντα, αλλά) στην Ιντιανάπολις. Παρεμπιπτόντως η πόλη των Hoosiers και των Pacers θα έχει συλλήβδην την τιμητική της το 2021 αφού θα φιλοξενήσει και το All Star Game του ΝΒΑ...

Εν τω μεταξύ μεταξύ γυρίζω το ημερολόγιο μου 32 χρόνια πίσω, όταν σαν σήμερα πάλι είχα βρεθεί έγκλειστος: όχι στο σπίτι, αλλά στο «Flanders Expo» της Γάνδης, όπου διεξαγόταν το πρώτο Final 4 στη σύγχρονη ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Σε εκείνη την πρώτη (μετά το 1967) διοργάνωση, όπως και στις δυο επόμενες, ήταν παρών και ο Αρης, με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά, όπως έλεγε και το μεταλλαγμένο τραγούδι της εποχής…

Ο Αρης με τα τσάρτερ και τα λοιπά καραβάνια της χαράς των πανελλήνων και όχι μονάχα των δικών του φίλαθλων…

Ο Αρης με το «βουλγάρικο κεφάλι» του Ξανθού και το «αρρύθμιστο χέρι» του Πίξι…

Ο Αρης που την πάτησε στον μεν ημιτελικό από τα γερόντια της Τρέισερ Μιλάνου –και δη τον απαράμιλλο Μπομπ Μακ Αντου- στον δε μικρό τελικό από τα νιάτα της Παρτίζαν Βελιγραδίου…

Ο Αρης με τη μαύρη γάτα που ήταν ο θυρεός του πανδοχείου «Auberge du Pêcheur» στο οποίο κατέλυσε η αποστολή, αλλά το γρουσούζικο σύμβολο αποκαλύφθηκε κατόπιν εορτής και γι’ αυτό τα… καντήλια του Ιωαννίδη έφτασαν μέχρι το σπίτι του!

Και προς τι ο εγκλεισμός στο γήπεδο, την ημέρα του ρεπό ανάμεσα στους ημιτελικούς και στους τελικούς; Ας όψονται οι αφηρημένοι και ανυποψίαστοι υπάλληλοι του γηπέδου, που δεν πήραν χαμπάρι ότι καμιά δεκαριά Ελληνες δημοσιογράφοι είχαμε ξεμείνει στην αίθουσα Τύπου, γράφαμε και στέλναμε τις ανταποκρίσεις με το τέλεφαξ και μας κλείδωσαν μέσα!

Δεν υπήρχαν κιόλας κινητά τηλέφωνα για να ειδοποιήσουμε τον έξω κόσμο, πάλι καλά που όταν μετά από κάμποση ώρα αρχίσαμε να βαράμε τις πόρτες και να βγάζουμε διάφορες άναρθρες κραυγές, μας πήρε επιτέλους χαμπάρι ένας φύλακας και μας απελευθέρωσε!

Αυτές οι ομορφιές συνέβησαν σαν σήμερα στις 6 Απριλίου του 1988…

Ημέρα Τετάρτη και μάλιστα Μεγάλη Τετάρτη, εξ ου και ο (επίκαιρος θρησκευτικός) τίτλος που έβαλε ο συχωρεμένος ο Χρήστος Ράπτης στην ανταπόκριση μου από τη Γάνδη…

Ένα από τα εγκώμια του Επιταφίου θρήνου της Μεγάλης Παρασκευής, το «ω γλυκύ μου έαρ»…

Περνούν βεβαίως τα χρόνια, πολλώ δε μάλλον οι ημέρες της καραντίνας, αλλά διάβολε, όλο και κάτι βρίσκουμε για να τις κάνουμε λιγότερο οδυνηρές…

Στο κάτω κάτω, βρε αδερφέ, στα σπίτια μας παρακαλούν να μείνουμε, όχι να πάμε στην πρώτη γραμμή του πολεμικού μετώπου, ούτε να σκάβουμε ολημερίς κι ολονυχτίς…

Συν τοις άλλοις έχουμε πιά διάφορα πράγματα να κάνουμε, από την τηλεργασία (και χαρά) μέχρι τα διαλείμματα της δόλιας της σωματικής άσκησης και της βόλτας με τον σκύλο, από το διάβασμα ενός βιβλίου μέχρι να δούμε κάποια ταινία και από το φάμε μέχρι να… ξαναφάμε!

Αμ το άλλο που το βάζετε; Εχουμε ν’ ασχολούμαστε και με τα κάθε λογής ξεκατινιάσματα, όπως αυτό του Κανάκη με τον Αρναούτογλου ή της Ακρίτα με τον Καψή και δεν συμμαζεύεται!

Ε, να σπάει, βρε αδερφέ, πού και πού η ρουφιάνα η μονοτονία…

Παρεμπιπτόντως ανήκω σε αυτή τη μερίδα η οποία αντιτίθεται (αλλά πού θα πάει, θα συνέλθει κι αυτή…) και δεν έχει δει ακόμα το «La casa de Papel». Είδα όμως χθες το βράδυ το «Dead Pool» με τον Κλιντ Ιστγουντ στο και απόλαυσα ξανά τη μυθική ατάκα που πετάει ο Επιθεωρητής Χάρι Κάλαχαν…

Είναι η σκηνή στο γραφείο της Αστυνομίας που κάποιος του λέει κάτι και ο «Βρώμικος Χάρι» τον κοιτάζει υποτιμητικά και του λέει…

«Οι γνώμες είναι σαν τις κω@@@@ες. Ολοι έχουν από μία»!

Συμβαίνει κατά κόρον αυτό και στις μέρες μας: δεν εννοώ τις γνώμες των επιστημόνων, αλλά εκείνες των πολλών άλλων σκιτζήδων και μαθητευόμενων μάγων, που άλλος λέει το μακρύ του κι άλλος το κοντό του…

Λέμε -και κτυπάω ξύλο να μην αλλάξει η κατάσταση- πως εδώ στην Ελλάδα τα πάμε καλά: είναι η εκπεφρασθείσα από την άριστη χειρίστρια της ελληνικής γλώσσας, Λιάνας Κανέλλη (στην εκπομπή «Οι Αταίριαστοι» του ΣΚΑΪ «μη χειροτέρευση» του πράγματος…

Όταν την άκουσα να το λέει έβαλα τα γέλια, διότι μου θύμισε μια ατάκα που μου είχε πετάξει ο Ντούσαν Ιβκοβιτς σε ένα Τουρνουά Ακρόπολις στο ΟΑΚΑ, όταν με είδε με γένια κάμποσων ημερών…

«Μπρε αγάπη μου νομίζω ότι είσαι λίγο όχι ξυρισμένος»!

Του διέφευγε εκείνη τη στιγμή η λέξη «αξύριστος» και με περιέγραψε περιφραστικώς…

Μένουμε μέσα λοιπόν. Μέσα και μακριά σωματικώς, αλλά κοντά πνευματικώς και συναισθηματικώς. Είναι άλλο πράγμα να είμαστε χώρια και άλλο να μην είμαστε μαζί …

Κάποιος ωστόσο πρέπει να μας κάνει πλάκα και να έχει μουντζώσει τον πλανήτη, διότι όλα τα ΄χε η Μαριορή με τον κορονοϊό, ο φερετζές της πυρκαγιάς στο Τσέρνομπιλ της έλειπε!

Κάποιος φίλος μου θέλησε νωρίτερα να αυτοσαρκασθεί και έγραψε στο Facebook, ότι «με όλα αυτά που συμβαίνουν, την επόμενη εβδομάδα θα πέσει κάποιος μετεωρίτης και τη μεθεπόμενη θα προσγειωθεί κάποιος ιπτάμενος δίσκος και θα σκάσουν μύτη οι εξωγήινοι»!

Όρεξη μπρε, που λένε και στ’ Ανώγεια όταν σέρνουν τον λεβέντικο χορό. Να μη χάσουμε την όρεξη, το κουράγιο και την αισιοδοξία μας, άλλωστε επ’ αυτού έχει τοποθετηθεί εδώ και δεκαετίες μέσα από την «Ασκητική» του ο Νίκος Καζαντζάκης…

«Μην καταδέχεσαι να ρωτάς αν θα νικήσουμε ή θα νικηθούμε. Πολέμα! Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μόνο ξέρω: είμαι γεμάτος πληγές και στέκομαι όρθιος»!

Και με μεγαλύτερη δόση γλαφυρότητας ο Πάμπλο Νερούδα γράφει το εξής: «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, μα δεν μπορείς να εμποδίσεις να ‘ρθει η άνοιξη»…

Μας κάνει βεβαίως μερικά κορδελάκια η άνοιξη (με τις βροχές και το κρύο), αλλά πού θα πάει, θα ξεφουκαρώσει για τα καλά…