Το μεγάλο πήδημα!

Der Klassiker με ενισχυμένες αποδόσεις, Novi Specials και προσφορά* | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Πάει, λοιπόν και η Euroleague. Πάπαλα. Την έφαγε η μαρμάγκα και θεός σχωρέστην για εφέτος…

Χρειάστηκε να περάσουν 62 χρόνια από τη θέσπιση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και 20 από το πρώτο σχίσμα και τη γέννηση της Εuroleague για να συμβεί αυτό που επικυρώθηκε χθες το πρωί: να μπει παύλα δίπλα από μία σεζόν, να μείνει άδειος ο θρόνος και να χαλάσει η μανέστρα μας!

Για όλα βεβαίως υπάρχει μια πρώτη φορά, το ίδιο και για τα σπορ, που δεν εξαιρούνται κιόλας από την νομοτέλεια των πραγμάτων…

Η επετειακή σεζόν πήγε άκλαυτη κι αδόξαστη, αλλά το κακό είναι μικρό: μικρό σε σχέση με αυτό που μπορεί να επιφέρει η επόμενη…

Δεν είμαι πεσιμιστής, απλώς, όπως υπογραμμίζεται σε μια παραλλαγή του νόμου του Μέρφι, δεν υπάρχει κανένα κακό που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο!

Με την ίδια επαγωγική λογική, δεν υπάρχει επίσης νύχτα που να μην ξημερώνει: ακόμη και στις πολικές ζώνες της γης όπου κρατάει έξι μήνες, κάποια στιγμή δίνει τη σκυτάλη στη μέρα η οποία διαρκεί άλλο τόσο.

Να θες να ξενυχτήσεις και να μην μπορείς, το μαρτύριο κι αυτό!

Εδώ πάλι, στα καθ’ ημάς, να θες, λέει, ν’ αγιάσεις και να μην μπορείς, άλλο κακό να μη μας βρει…

Η νέα σεζόν θα είναι πολλώ λογιώ ζόρικη, περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία: δεν χρειάζεται να έχει αποφοιτήσει κάποιος από το Χάρβαρντ για να το πάρει πρέφα, αυτός άλλωστε είναι ο καημός των 18 ομάδων…

Την εφετινή σεζόν την πήρε ούτως ή άλλως ο έξω από ‘δω, το ζητούμενο είναι να περισωθεί η επόμενη.

Να περισωθούν και οι μεθεπόμενες, που θα κουβαλάνε τις αμαρτίες της εφετινής, σαν να πρόκειται για ένα σύγχρονο Κυλώνειον άγος, σαν μια τιμωρία επειδή τάχα οι νεκροί έμειναν άθαφτοι και ανεξάγνιστοι…

Αυτό κάπου το γράφει ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη», αλλά ο Τζόρντι Μπερτομέου, μέσα στην απόγνωση του, εμφορήθηκε από το πνεύμα του Τόμας Ελιοτ, που παρεμπιπτόντως υπήρξε ο μέντορας του Σεφέρη…

Στην «Έρημη Γη» ο διάσημος Αμερικανός Νομπελίστας ποιητής γράφει πως «τέλος είναι το σημείο απ’ όπου αρχίζουμε» και χθες ο λεγάμενος είπε ότι «αυτό δεν είναι το τέλος, αλλά η καινούργια αρχή της Euroleague».

Δεν είμαι ούτε προφήτης, ούτε αστρολόγος για να μπορώ να προβλέψω τη συνέχεια αυτής της καινούργιας αρχής…

Από εικασίες και σενάρια άλλο τίποτε, με πρώτο και καλύτερο την πρόθεση του διευθυντηρίου της Βαρκελώνης κάποια στιγμή, εν ευθέτω χρόνω, που πάντως δεν θα ξεπεράσει την τριετία, να γραπώσει τα Σαββατοκύριακα.

Τότε είναι που θα γίνει το μεγάλο πήδημα!

Αυτή η υπόθεση δεν είναι καινοφανής, τουναντίον βρίσκεται στο τραπέζι εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια: κάποτε συζητούσαμε απλώς για μια κλειστή λίγκα, τώρα η κουβέντα αφορά μια κλειδαμπαρωμένη λίγκα που θα «καταβροχθίσει» και πάντως θα συρρικνώσει τα δόλια τα εθνικά πρωταθλήματα…

Τον τελευταίο χρόνο με αφορμή την «ευθανασία» στην οποία προέβη ο Ολυμπιακός, αποχωρώντας από την Basket League, αυτό το debate καλά κρατεί, απανταχού της Ευρώπης.

Η Euroleague θέλει να επεκταθεί, αυτό ορίζουν οι αρχές του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, χωρίς να πολυσκοτίζεται για το τι θα απογίνουν τα εθνικά πρωταθλήματα, άλλωστε δεν νοιάστηκε ούτε για τα «παράθυρα» των εθνικών ομάδων.

Η μαμά FIBA προσπαθεί ν’ αντισταθεί και να ανακτήσει τα κεκτημένα: προς το παρόν μέσω του Basketball Champions League, τσιμπολογάει μερικές ομάδες του Eurocup και κάποιες εντυπώσεις γοήτρου…

Δεν ξέρω εάν ο Πατρίκ Κομνηνός και ακόμη περισσότερο ο Ανδρέας Ζαγκλής προσβλέπουν σε περαιτέρω υφαρπάξεις, όχι πια από το Eurocup, αλλά από την Euroleague. Την προηγούμενη φορά που η Διεθνής Ομοσπονδία έριξε το δόλωμα της, δεν τσίμπησε καμιά από τις ομάδες που βρίσκονται στο πάνω ράφι…

Εξακοντίζει βεβαίως κατά καιρούς διάφορες απειλές και υπονοούμενα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, αλλά για κάθε τέτοια σκέψη, υπάρχει και μια μεγάλη ρήτρα αποχώρησης και οι περιστάσεις δεν ευνοούν τέτοιες ηρωικές εξόδους και γενναία αντάρτικα…

Μέχρι τούδε, εδώ και μια εικοσαετία το bras de fer καταλήγει πάντοτε στην πλευρά της Βαρκελώνης, αλλά προφανώς το Μόναχο και η Γενεύη δεν το βάζουν κάτω και επιφυλάσσονται.

Στην επόμενη πράξη του έργου, η Euroleague θα επιδιώξει να αυξήσει τις ομάδες της και να επεκταθεί χωρικά και χρονικά: το δεύτερο έχει μεγαλύτερη σημασία από το πρώτο, υπό την έννοια ότι ένα τέτοιο expansion μετά από τις διαβολοβδομάδες θα επιφέρει και αγώνες τα Σαββατοκύριακα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Τα Σαββατοκύριακα είναι φιλέτο. La crème de la crème , όπως συνήθιζε να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις ο αοίδιμος Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς: η αφρόκρεμα της αγωνιστικής δράσης, με περισσότερη προσέλευση θεατών, υψηλότερη τηλεθέαση, μεγαλύτερο κομμάτι στις κάθε λογής πίτες.

Τα τελευταία χρόνια η Euroleague πέτυχε κάτι που φαινόταν αδιανόητο: ένα κυριολεκτικώς πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, καθώς παίζουν όλοι εναντίον όλων στην κανονική περίοδο.

Συνέβαινε και παλαιότερα αυτό, αλλά με έξι ομάδες, διάβολε, όχι με δέκα οκτώ!

Δεν ξέρω εάν μετά την οικονομική κρίση είναι πλέον η σειρά της υγειονομικής να ανοίξει δρόμους και να δημιουργήσει ευκαιρίες, όπως λένε τα κλισέ που (πρέπει να) λειτουργούν ως άλλοθι και ως θεραπευτικά παυσίπονα!

Τα απότοκα της πανδημίας θα φανούν εν καιρώ τω δέοντι, αλλά επειδή το πρόβλημα αφορά τους πάντες, αυτή ίσως είναι μια μοναδική και μεγάλη ευκαιρία να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι οι αντιμαχόμενες πλευρές και να καταλήξουν σε ένα moratorium: αληθινό και ειλικρινές, όχι για τα μάτια του κόσμου, να ‘χαμε να λέγαμε και τα τοιαύτα…

Το μπάσκετ δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ σαν το ποδόσφαιρο που απέχει παρασάγγας όχι μόνο σε επίπεδο δημοτικότητας, αλλά και νοοτροπίας: την ώρα που εμείς σφαζόμαστε και μοιράζουμε τη φτώχεια μας, ελόγου τους είναι ενωμένοι και μοιράζουν τα πλούτη τους.

Στο ποδόσφαιρο τα εθνικά πρωταθλήματα και οι δυο (όχι τέσσερις και δεν συμμαζεύεται) διοργανώσεις των Κυπέλλων Ευρώπης διακόπτονται κανονικά και με το νόμο για τα «παράθυρα» των εθνικών ομάδων, οι ηγήτορες ομονοούν, οι κατά καιρούς απόπειρες απόσχισης των ισχυρών κλαμπ έμειναν άλυτες ασκήσεις επί χάρτου και το χρήμα ρέει σαν πακτωλός…

Στο μπάσκετ το (μέσω της NOVA) τηλεοπτικό συμβόλαιο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που είναι κιόλας το πιο ακριβό στην Ευρώπη κυμαίνεται γύρω στα 10.000.000 ευρώ ετησίως, αλλά ένα μέρος του απομυζούν οι υπόλοιποι εταίροι της Euroleague, επειδή έχουν πολύ χαμηλότερες απολαβές από τη δική τους αγορά.

Πέρα από την αντιδιαστολή με το ποδόσφαιρο και την ανάγκη να τα βρουν ή έστω να κάνουν κάποια βήματα συμφιλίωσης και συνεργασίας η FIBA και η Euroleague, το θέμα είναι πώς θα ξημερώσει η επόμενη μέρα…

Τα προβλήματα είναι δεδομένα και τα ζητήματα πολλά: οικονομικά, υγειονομικά, πρακτικά, υπαρξιακά και δεν συμμαζεύεται!

Πώς θα καλυφθούν οι απώλειες εσόδων;

Θα υπάρχουν θεατές στα γήπεδα;

Θα μπορέσουν οι ομάδες να βγάλουν και να πουλήσουν εισιτήρια διαρκείας;

Θα μείνουν οι χορηγοί και οι διαφημιζόμενοι;

Θα μειώσουν τους παράδες η IMG και η Τurkish Airlines;

Θα μπορέσουν οι δέκα χώρες από τις οποίες προέρχονται οι 18 ομάδες να βρεθούν στην ίδια υγειονομική σελίδα ή θα βγαίνουν οι ομάδες για να παίξουν στο εξωτερικό και επιστρέφοντας θα μπαίνουν σε καραντίνα;

Θα γίνουν όλοι οι αγώνες στις έδρες όλων των ομάδων;

Θα αλλάξουν οι ημερομηνίες των μεταγραφών στις ομάδες της Euroleague εξαιτίας του ντόμινο που προκαλεί η ανατροπή των δεδομένων στο ΝΒΑ;

Προς το παρόν υπάρχουν μόνο ερωτήσεις. Οι απαντήσεις θα αργήσουν…