Οι διαφορετικές όψεις του “Sloukas effect” και τα συμπεράσματα του Super Cup

• Ολυμπιακός: Πιο γεμάτος και πιο αμυντικογενής από πέρυσι, ερωτηματικό οι 85 πόντοι!
• Παναθηναϊκός: Να μάθει από το πάθημα, αλλά να μην απογοητευτεί!
• Η δύσκολη δουλειά του Αταμάν

Εν αρχή, να συμφωνήσουμε όλοι ότι το μπασκετικό διήμερο στην Ρόδο, ήταν ίσως το καλύτερο ορεκτικό ενόψει της έναρξης της αγωνιστικής περιόδου, η αυλαία της οποίας ανοίγει – σε Ελλάδα και Ευρώπη – εντός των επόμενων ημερών.

Όμορφες εικόνες με την συνύπαρξη των τριών αθηναϊκών ομάδων στην ίδια πτήση τσάρτερ και το ίδιο ξενοδοχείο, μηδενική έως ανύπαρκτη τοξικότητα, γεμάτο γήπεδο και πολιτισμένη ατμόσφαιρα και σε γενικές γραμμές θετικά μηνύματα για το διαφορετικό μήκος κύματος στο οποίο θέλουν να εκπέμψουν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς του αθλήματος. Ώστε το προϊόν να γίνει πιο ελκυστικό και αυτό να έχει αντίκρισμα στα γήπεδα και στην μεγαλύτερη εμπορική ανταπόκριση της αγοράς.

Και στο αγωνιστικό κομμάτι, όμως, αν και έλλειψε το αγωνιστικό σασπένς και κανένα από τα τέσσερα ματς δεν κρίθηκε στις λεπτομέρειες, οι πρώτες εντυπώσεις από την δουλειά των προπονητών και το μακροπρόθεσμο πλάνο τους, έδειξαν ότι έχουν μπει βάσεις για να έχουμε έναν ενδιαφέρων χειμώνα.

Η χρήση της λέξης «μακροπρόθεσμο» δίπλα στον σχεδιασμό των ομάδων δεν έγινε τυχαία, πολύ απλά γιατί η σεζόν – περισσότερο για τους δύο «αιώνιους αντιπάλους» και λιγότερο για το Περιστέρι και τον ΠΑΟΚ – φέρνει πιο πολύ σε «μαραθώνιο» και σίγουρα πάντως όχι σε... σπριντ!

Επομένως, η «υπομονή» και η πίστωση χρόνου πρέπει να είναι βασικά εφόδια για όλες τις προσπάθειες και ειδικότερα για εκείνες που χαρακτηρίζονται σε πολλές αλλαγές στον πάγκο αλλά και στο ρόστερ.

Ας μπούμε, όμως, σιγά-σιγά στο «ψητό» και πάμε να καταγράψουμε όλα όσα μας έκαναν εντύπωση από το 4ο διαδοχικό Super Cup, με το οποίο ανοίγει η αγωνιστική περίοδος.

Ολυμπιακός: Πιο γεμάτος και πιο αμυντικογενής από πέρυσι, ερωτηματικό οι 85 πόντοι!

Αν υπάρχει κάτι που με εξέπληξε ήταν όχι το αποτέλεσμα του τελικού, δηλαδή η επιβλητική επικράτηση των «ερυθρολεύκων» (75-51), όσο η εικόνα του αγώνα και η ολοκληρωτική υπεροχή των νικητών σε όλους τους τομείς. Να σας πω την αλήθεια μου, δεν περίμενα με τίποτε ότι το γήπεδο θα «γείρει» από το πρώτο πεντάλεπτο και ότι οι «πράσινοι» δεν θα μπορέσουν σε κανένα σημείο να αντιδράσουν και να ισορροπήσουν έστω και για λίγο την κατάσταση.

Πέραν της αγωνιστικής λειτουργίας και των αυτοματισμών, λοιπόν, που έχουν εδραιωθεί μέσα από το σύστημα με το οποίο παίζει ο Μπαρτζώκας (και με βάση το οποίο επιλέχθηκαν και οι προσθήκες που έκανε το καλοκαίρι), στοιχεία που έδιναν εξ' αρχής προβάδισμα στους Πειραιώτες, η μεγάλη διαφορά στα δικά μου μάτια, είχε να κάνει με την επιθυμία και την διάθεση με την οποία μπήκαν οι παίκτες του στο παρκέ.

Καλή η ποιότητα και το επιθετικό ταλέντο που χαρακτηρίζει πλέον και τον Παναθηναϊκό (πρωταθλητής στις μετεγγραφές του καλοκαιριού), όλοι γνωρίζουμε, όμως, ότι τα «αιώνια» ντέρμπι καθορίζονται εν πολλοίς από την ομάδα που επιβάλλει τον νόμο της στις προσωπικές μονομαχίες, στην ταχύτητα και τα ριμπάουντ. Δηλαδή από τον τσαμπουκά που βγάζει μέσα στο παρκέ, γιατί στους παραπάνω τομείς, η κινητήρια δύναμη είναι συνήθως η θέληση.

Κοινώς, ήταν ξεκάθαρο ότι ο Ολυμπιακός μπήκε στον αγωνιστικό χώρο «με το μαχαίρι στα δόντια» και «με το μάτι να γυαλίζει». Κι αυτό φάνηκε σε όλα τα ατομικά μαρκαρίσματα, στην αυτοθυσία που επέδειξαν όλοι οι παίκτες στις βοήθειες και σε όλες τις μικρές λεπτομέρειες, που οδηγούν σε μία αποτελεσματική άμυνα, ένα αμυντικό ή επιθετικό ριμπάουντ και μία καλή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση.

Οι παίκτες των πρωταθλητών ήταν πάντα πρώτοι στην μπάλα, πήραν 19 περισσότερα ριμπάουντ, πέτυχαν εύκολα καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο και βρήκαν πολλά ανοιχτά περιφερειακά σουτ. Η καθολική επικράτησή τους, όμως, δεν ήρθε μέσα από την επίθεση (αν εξαιρέσουμε τον Λαρεντζάκη που τα έβαλε όλα, ο Κάνααν και ο Πίτερς αστόχησαν σε πολλά ελεύθερα σουτ, ενώ ο Γουόκαπ δεν είχε εκτελεστική συνεισφορά), αλλά από τις εξαιρετικά δύσκολες προϋποθέσεις που δημιούργησαν για τις επιθέσεις των αντιπάλων τους.

Η πιεστική άμυνα με αλλαγές και η ταχύτητα με την οποία παίζεται από τους Πειραιώτες (τo hedge out των ψηλών τους είναι για σεμινάριο), αχρήστευσε το pick'n'roll του παίζει ο Αταμάν με εκφραστές τον Σλούκα και τον Βιλντόζα, ενώ η «ερυθρόλευκη» υπεροχή στο μέγεθος και τα σωματοδομικά χαρακτηριστικά των περιφερειακών των δύο ομάδων (σκεφτείτε ότι απουσίασε και ο Γουίλιαμς-Γκος), προκάλεσε μεγάλη ανισορροπία και επιθετική αναρχία και αποσυντόνισε τους παίκτες του «τριφυλλιού».

Οι αργές επιστροφές των «πράσινων», οι αιφνιδιασμοί και τα εύκολα καλάθια των νικητών (19 ασίστ), αποτελούν μία πολύ απλή εξήγηση για το πως άνοιξε τόσο πολύ η ψαλίδα.

Συμπερασματικά, o Ολυμπιακός δεν έκανε κάποιο σπουδαίο επιθετικό παιχνίδι (δείχνει ότι δύσκολα θα έχει την ίδια επιθετική ευχέρεια με πέρυσι), δεν προσπέρασε καν τους 80 πόντους, υπέπεσε σε αρκετά λάθη (18) και παρ' αυτά, από το 12ο λεπτό (23-4) και μετά, η διαφορά δεν κατέβηκε ποτέ από το +19 (67-48 στο 37').

Κατάφερε, όμως, να διαλύσει τον φιλόδοξο και πολύ ενισχυμένο Παναθηναϊκό και να στείλει ηχηρό μήνυμα ενόψει της νέας σεζόν, μέσα από την άμυνά του, τον υψηλό βαθμό (για την εποχή) αφομοίωσής του τρόπου με τον οποίο θέλει ο προπονητής του να παίξει και της αξιοσημείωτης αναβάθμισης της frontline του.

Κλείνοντας την αναφορά μου στους νικητές του πρώτου τίτλου της χρονιάς, δεν θα μπορούσα να μην σχολιάσω τα «μηνύματα» που έστειλαν στον Κώστα Σλούκα – μέσα στις τέσσερις γραμμές – οι πρώην συμπαίκτες του.

Καλές οι αγκαλιές, οι χαιρετούρες και τα πηγαδάκια στο αεροδρόμιο, αλλά η αφοσίωση και ο δυναμισμός στο μαρκάρισμά του (σε συνδυασμό με την γνώση του παιχνιδιού του), καθώς και η κίνηση του Παπανικολάου να φωνάξει τον Μπαρτζώκα (με τον οποίο βρίσκεται σε άτυπη κόντρα και δεν αντάλλαξε ούτε βλέμμα το τριήμερο) για να σηκώσει το τρόπαιο, έδειξαν το μέγεθος της «ερυθρόλευκης» συσπείρωσης που προκάλεσε η απόφαση του πρώην «δικού τους» να πάει στους «απέναντι». Και να ηγηθεί της προσπάθειας τους για ολική επαναφορά.

Παναθηναϊκός: Να μάθει από το πάθημα, αλλά να μην απογοητευτεί!

Η άποψή μου για την ποιότητα του ρόστερ και τις καλές προοπτικές που έχει για να επιστρέψει δριμύτερος στην διεκδίκηση τίτλων στην Ελλάδα και στην πορεία διάκρισης στην Euroleague, δεν αλλάζει από το «βατερλώ» της Ρόδου.

Άλλωστε, ένα τόσο δύσκολο κι απαιτητικό εγχείρημα, όμως, με πολλούς αστερίσκους, είναι σχεδόν αδύνατον να παράξει εντυπωσιακά αποτελέσματα με το καλημέρα. Ο Παναθηναϊκός που «χτίζεται», είναι πολλά υποσχόμενος και δεν είναι λογικό να κρίνεται τον Οκτώβριο.

Κατά συνέπεια, η όποια απογοήτευση προκάλεσε η άνευ όρων παράδοσή του στον τελικό του Super Cup, πρέπει να αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία και πάντως σε καμία περίπτωση ως κάποιο σοκαριστικό γεγονός.

Αντίθετα, θα πρέπει να χρησιμεύσει ως ηλεκτροσόκ αλλά και ως πρώτης τάξεως ευκαιρία για μία δυναμική και ολοκληρωτική αντίδραση στο ντέρμπι της Παρασκευής (06/10, 21.15), για την πρεμιέρα της Euroleague.

Η πρώτη αντίδραση του οργανισμού σε μία βαριά ήττα (και όλοι ξέρουμε με ποιο τρόπο γίνονταν συνήθως δεκτά τέτοια αποτελέσματα στο παρελθόν), δείχνει έμπρακτα ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και οι συνεργάτες του είναι αποφασισμένοι να αλλάξουν σελίδα, να χαμηλώσουν τους τόνους της αντιπαλότητας και να τους αφήσουν μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές. Αυτά τα πρώτα δείγματα είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικά.

Η δύσκολη δουλειά του Αταμάν

Αντίθετα, αυτός που επιβάλλεται να κάνει ένα βήμα πίσω και μέχρι να περάσει σεβαστό χρόνο με τους παίκτες του στο γήπεδο και να ξοδέψει εργατοώρες στο μοντάρισμα (επικοινωνώντας περισσότερο με όλους και με τον καθένα ξεχωριστά στο εσωτερικό της ομάδας), πρέπει να μιλάει λιγότερο δημόσια, είναι το νέο «αφεντικό» του πάγκου.

Δεν είχα σχολιάσει τυχαία στο blog της 28ης Ιούνη, ότι τουλάχιστον μέχρι να «δέσει» η ομάδα του, ο 57χρονος τεχνικός του Παναθηναϊκού οφείλει τουλάχιστον να κρατάει λίγο πιο χαμηλά – απ' όσο έχει συνηθίσει – τους τόνους. Και αυτό δεν το λέω γιατί δεν τον πιστεύω, το αντίθετο μάλιστα. Ήταν ιδανική επιλογή για την τεχνική ηγεσία μίας ομάδας που θέλει να επιχειρήσει ένα τέτοιο restart. Πολύ απλά γιατί το έχει ξανακάνει με τεράστια επιτυχία.

Όταν αναφέρομαι στην εσωτερική επικοινωνία με τους παίκτες του, λοιπόν, εννοώ την ψυχολογική προετοιμασία για παιχνίδια όπως αυτά με τον Ολυμπιακό. Όταν καλείσαι να στήσεις μία ομάδα από την αρχή, να δουλέψεις με νέα πρόσωπα (11 παίκτες για την ομάδα και 14 για σένα) και σχεδόν εξ' ολοκλήρου με νέους συνεργάτες, να βρεις «χημεία» και δώσεις διακριτούς ρόλους, αυτομάτως ξεκινάς με ένα μεγάλο μειονέκτημα.

Αυτό έχει να κάνει με το ότι όλοι αλλά και εσύ ο ίδιος, κουβαλάτε κάποιες συνήθειες που προέρχονται από τις προσλαμβάνουσες που είχατε στις προηγούμενες ομάδες σας. Για παράδειγμα, στα 12 τελευταία χρόνια ο Σλούκας συνεργαζόταν με προπονητές που έπαιζαν πειθαρχημένο μπάσκετ (Ίβκοβιτς, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος, Ομπράντοβιτς και ξανά Μπαρτζώκας) και τώρα ξαφνικά καλείται να παίξει πολύ πιο ελεύθερα γιατί αυτό του ζητάει ο Αταμάν.

Ο Ερνανγκόμεθ προέρχεται από ένα στυλ παιχνιδιού με μεγάλη αμυντική χαλαρότητα, πολλές αποστάσεις κι ανοιχτούς χώρους στο ΝΒΑ και στην Ευρώπη πρέπει να συνηθίσει σε τελείως διαφορετικά δεδομένα και ταυτόχρονα με μεγάλη πίεση. Ο Βιλντόζα θέλει ελευθερία, αλλά χρειάζεται και καθοδήγηση.

Όλα τα παραπάνω έχουν εφαρμογή σε όλους τους νεοφερμένους παίκτες του Παναθηναϊκού γι' αυτό και η πίστωση χρόνου είναι απολύτως φυσιολογική και απαραίτητη, ειδικότερα σε ομάδες που επιχειρούν ολική αναδόμηση.

Η μετάβαση από την μία κατάσταση στην άλλη, δεν γίνεται όμως με πάτημα κουμπιών και χωρίς σκληρή δουλειά στην ψυχολογική προετοιμασία. Δηλαδή για να το πούμε απλά και λαϊκά, στο «μπλα μπλα» με τους παίκτες. Χωρίς δηλαδή να πιπιλίσει το μυαλό τους, να τους εξηγήσει τι πραγματικά θέλει, ακόμη και να τους ιντριγκάρει.

Στo «σμαραγδένιο νησί», ο «εξάστερος» παρουσιάστηκε πολύ ανέτοιμος στο συγκεκριμένο νευραλγικό κομμάτι κι εκεί έγινε η μεγάλη διαφορά. Επιπροσθέτως, μου έκανε αρνητική εντύπωση η έλλειψη αντίδρασης και η παθητική συμπεριφορά του coach στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα.

Ούτε βγήκε από τα ρούχα του από το 27-0 σερί του Ολυμπιακού (με 0/18 σουτ και 10 λάθη σε διάστημα 16 λεπτών από τους παίκτες του), ούτε φάνηκε να επιχειρεί κάποια έντονη κίνηση για να τους ξυπνήσει και να τους ενεργοποιήσει.

Δεν ξέρω τι είχε ο άνθρωπος (η επίσημη δικαιολογία της απουσίας του από την συνέντευξη Τύπου, ήταν ότι ένιωσε αδιαθεσία), αλλά στον πάγκο φαινόταν σαν να έχει αποδεχθεί από την αρχή την ήττα του και σαν να περίμενε να τελειώσει το ματς, για να έρθει το επόμενο. Καμία διάθεση για διορθωτικές κινήσεις δεν παρουσίασε και φυσικά το γεγονός ότι δεν τοποθετήθηκε δημόσια, δεν μας επιτρέπει να πούμε περισσότερα γιατί δεν ξέρουμε πως αισθανόταν.

Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι η συντριβή του Παναθηναϊκού, που μετράει 17 ήττες στους τελευταίους 18 αγώνες από τον «αιώνιο αντίπαλό» του, μόνο καλό μπορεί να του κάνει. Ειδικότερα, αν όλοι στο «πράσινο» στρατόπεδο κλείσουν τα αυτιά και τα στόματά τους, σκύψουν στα λάθη τους και δουλέψουν σκληρά πάνω σε αυτά και δεν κυριευτούν από πανικό του τύπου «παραμένουμε πελάτες».

Η διαφορά των δύο ομάδων δεν ήταν αυτή που αποτυπώθηκε στο Super Cup. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι και αμελητέα. Απλά, o Αταμάν πρέπει να βοηθήσει τους παίκτες να κάνουν δύο βήματα μπροστά και όχι ένα βήμα πίσω, όπως έκαναν στην Ρόδο.

Υγ.1: Το πόσο ο Σλούκας θέλει να πετύχει στο «τριφύλλι», φαίνεται από την τελείως διαφορετική γλώσσα του σώματος και τις καινούριες συνήθειες που έχει αποκτήσει στον Παναθηναϊκό σε σχέση με το πως ήταν στον Ολυμπιακό. Είναι πολύ πιο ομιλητικός, παίρνει πρωτοβουλίες, δίνει συμβουλές στους συμπαίκτες του και γενικότερα έχει σαφώς πιο ηγετική συμπεριφορά, κάτι που σπάνια βλέπαμε να κάνει, ειδικότερα στην διάρκεια της 2ης θητείας του στο «λιμάνι».

Υγ.2: Σημαντικότατη προσθήκη ο Λεσόρ (ίσως η σημαντικότερη εφετινή για τον Παναθηναϊκό), αλλά όταν βγαίνει ο Μιλουτίνοφ και μπαίνει ο Φαλ (και τούμπαλιν) και δίπλα υπάρχει ο Σίκμα για βοήθεια (πολύ ουσιαστική η παρουσία του), καταλαβαίνετε ότι θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να βρεθεί το αντίδοτο στην αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του Ολυμπιακού μέσα στο «ζωγραφιστό».

Υγ.3: Πολλά μπράβο για την αντίδραση του επίσημου Παναθηναϊκού απέναντι σε μία τόσο βαριά ήττα.

Υγ.4: Νομίζω ότι το Περιστέρι μπήκε στον ημιτελικό με μεγαλύτερη πίστη απ' όση θα έπρεπε, ότι θα «χτυπούσε» στα ίσα τον Ολυμπιακό και από ένα σημείο και μετά δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός τέτοιου στόχου. Έχει καλά στοιχεία σαν ομάδα και αν του βγει ο ψηλός, θα πάει μακριά στο BCL.

Υγ.5: Μου άρεσε η μαχητικότητα του ΠΑΟΚ στην άμυνα και δεν κρύβω ότι εντυπωσιάστηκε από τα προσόντα και το “attack mode” του Τζαμούνι ΜακΝις.