Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός: Η ευκαιρία για ελληνικό «εμφύλιο» τελικό στην Euroleague!

• Ολυμπιακός: Τι δείχνει ο περυσινός απολογισμός «ήττας» και η δήλωση Μπαρτζώκα
• Παναθηναϊκός: Ήταν καλύτερος του αναμενόμενου, με «σβηστούς» τους διεθνείς!

Όσοι βρέθηκαν στην Ρόδο το Σαββατοκύριακο, αλλά και όσοι παρακολούθησαν τηλεοπτικά τους αγώνες που άνοιξαν την αυλαία την σεζόν, δεν θα δυσκολευτούν να συμφωνήσουν ότι μετράμε αντίστροφα για μία από τις συναρπαστικές σεζόν, στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Από την μία η εξωπραγματική ενίσχυση των δύο μπασκετικών «κολοσσών» της χώρας μας, που έχουν ως μοναδικό στόχο να κατακτήσουν όλα τα τρόπαια για τα οποία θα παλέψουν και που ειδικότερα στην Euroleague, αφήνει υποσχέσεις για μία χρονιά με ελληνική σφραγίδα και από την άλλη τα πολύ αξιόλογα ρόστερ που έχουν κάνει οι περισσότερες ομάδες της Stoiximan GBL, όλα δείχνουν ότι μπαίνουμε σε μία αγωνιστική περίοδο που ενδεχομένως να μείνει και στην ιστορία.

Κι άλλες φορές, άλλωστε, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν την ποιότητα, το βάθος και την ευκαιρία να συγκρουστούν σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, αλλά τις δύο φορές «αλληλοεξοντώθηκαν» στους αλήστου μνήμης «εμφύλιους» ημιτελικούς του Τελ Αβίβ (1994) και της Σαραγόσα (1995), ενώ σε δύο κοινά Final 4 (2012 και 2024), μία από τις δύο ομάδες αποκλείστηκε από τον τελικό, ανοίγοντας τον δρόμο για την άλλη (πριν από λίγους μήνες για το «τριφύλλι» στο Βερολίνο και το 2012 για τους «ερυθρόλευκους» στην Πόλη).

Η μοναδική φορά που ο νικητής ενός «αιώνιου» ευρωπαϊκού ημιτελικού στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, ήταν το 2009 και πάλι στην γερμανική πρωτεύουσα, ο Παναθηναϊκός. Για να γυρίσουμε στο σήμερα, όμως, τα ρόστερ που έχουν φτιάξει φέτος οι δύο κορυφαίες ελληνικές ομάδες και ειδικότερα όταν θα είναι πλήρη, τις καθιστούν μακράν τις πιο ποιοτικές στην Ευρώπη.

Σε τέτοιο βαθμό, που δεν θα θεωρήσω έκπληξη αν οι δύο τους εναλλάσσονται για 6,5 μήνες μεταξύ 1ης και 2ης θέσης στην βαθμολογία της κανονικής περιόδου στην Euroleague και τελικά καπαρώσουν την πρώτη δυάδα και δώσουν ραντεβού μόνο στον τελικό του Final 4. Όπως το ευχήθηκε και ο Βεζένκοβ!

Σίγουρα το παραπάνω σενάριο είναι μακρινό και μέχρι τον επόμενο Απρίλιο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η εικόνα τους και τι προβλήματα θα αντιμετωπίσουν σε όλο αυτό το διάστημα, ωστόσο, αν δεν συμβούν πολλά απρόοπτα, στα μάτια μου δείχνει αρκετά ρεαλιστικό.

Έως τότε θα διασταυρώνουν τα ξίφη τους κάθε μήνα από μία φορά εκτός από τον Δεκέμβριο και συνολικά θα παίξουν μίνιμουμ 9 και μάξιμουμ 16 φορές μέχρι τον ερχόμενο Ιούνιο. Η πρώτη πέρασε ήδη στην ιστορία κι επανέφερε τους Πειραιώτες στις νίκες (22-8 το συνολικό ρεκόρ στις μονομαχίες με τους «πράσινους» από τότε που επέστρεψαν από την Α2 Κατηγορία), μετά από τρεις σερί ήττες που τους στέρησαν το περυσινό πρωτάθλημα και τέσσερις στα προηγούμενα έξι παιχνίδια.

Ολυμπιακός: Τι δείχνει ο περυσινός απολογισμός «ήττας» και η δήλωση Μπαρτζώκα

Με δεδομένη την ανετοιμότητα που τον χαρακτηρίζει στα περισσότερα κομμάτια του παιχνιδιού και με πιο χτυπητό εκείνο της άμυνας (λόγω της απουσίας των δύο «πύργων» του), ο Ολυμπιακός επέστρεψε από το «σμαραγδένιο νησί» με πολλαπλά κέρδη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν έχανε το τρόπαιο, θα είχε κάνει κάποιο βήμα προς τα πίσω και αυτό ισχύει και για τον «επτάστερο», για τον οποίο θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά παρακάτω.

Κατ’ αρχάς, κατέκτησε το 3ο συνεχόμενο Super Cup (είναι αήττητος στην διοργάνωση με 6 νίκες σε ισάριθμους αγώνες) «κόβοντας» με το δεξί το νήμα της νέας σεζόν και παίρνοντας την απαραίτητη ώθηση που προσφέρει πάντα μία νίκη απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο. Πολλώ δε μάλλον, όταν εκείνος προέρχεται από πρωτάθλημα και Euroleague και από ένα καλοκαίρι στο οποίο διατήρησε τα 12/15 του βασικού κορμού και ταυτόχρονα αναβάθμισε το ρόστερ του.

Από ‘κει και πέρα νομίζω ότι για να εκτιμήσουμε το μέγεθος του “upgrade” που έχει κάνει φέτος και η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα για να αυξήσει τις πιθανότητες κατάκτησης της ευρωπαϊκής κορυφής, αξίζει να ρίξουμε μία ματιά σε ορισμένους αριθμούς που έχουν καθοριστική σημασία.

• Η νίκη που ήρθε ευκολότερα από όσο δείχνει το τελικό 86-85 (οι νικητές είχαν τον έλεγχο στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και προηγήθηκαν με +9, 35 δευτερόλεπτα πριν το τέλος), επετεύχθη με συνολικά 13 ασίστ, ένα νούμερο που πέρυσι θα συνοδευόταν με ήττα. Και αυτό γιατί το εφετινό ρόστερ διαθέτει πολλούς παίκτες με το ατομικό ταλέντο για να δημιουργήσουν από μόνοι τους και να σκοράρουν. Όταν πετυχαίνουν 86 πόντους με 44,2% εντός πεδιάς, τι θα γίνεται τις φορές που η ευστοχία θα αγγίζει ή θα ξεπερνάει το όχι ακατόρθωτο 50%; Πέρυσι είχαν μ.ο. 19 τελικές πάσες στην Ευρώπη και σχεδόν 23 στην Ελλάδα και τις λίγες φορές που δεν άγγιξαν τις 15, αγκομαχούσαν να νικήσουν (71-65 τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ) ή έχαναν καθαρά (14 στην ήττα της regular season στην Βαρκελώνη και 12 στο χειρότερο περυσινό τους ματς στο Μιλάνο).

• Ο πρώτος τίτλος της σεζόν, όμως, ήρθε ταυτόχρονα και με την ευχέρεια που έχει ο 58χρονος προπονητής να διαθέτει, να εναλλάσσει αλλά και να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα τρεις ποιοτικούς guard (Γουόκαπ, Γουίλιαμς-Γκος και Βιλντόζα), μειώνοντας κατά πολύ τα λάθη (και οι τρεις μαζί είχαν από μ.ο. 3,5 χαμένες μπάλες ανά παιχνίδι). Σκεφτείτε να γυρίσει και ο Έβανς.

• Τα δέκα εύστοχα τρίποντα που ήρθαν σε 25 προσπάθειες (40%), δείχνουν ότι οι βραδιές σαν κι αυτή του ημιτελικού με το Περιστέρι (7/32 τριπ.) θα είναι ελάχιστες και αυτό γιατί πολύ απλά, τα ελεύθερα σουτ θα είναι πάρα πολλά, με τόσο μεγάλη δύναμη πυρός μέσα στην ρακέτα. Και στις βραδιές που δεν είναι, τόσο οι ψηλοί θα έχουν κάνει party!

• Οι δύο «εσωτερικές» μετεγγραφές, αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι οι επιστροφές του Βεζένκοβ και του Ντόρσεϊ (λόγω της πρότερης παρουσίας τους στην ομάδα), προσέδωσαν την εύκολη επαφή με το καλάθι και το “instant scoring”. Η απόδοσή τους, οι κινήσεις τους στο παρκέ και η γλώσσα του σώματος, δίνει την αίσθηση ότι δεν έφυγαν ποτέ! Ειδικά ο MVP Σάσα είναι τόσο εξοικειωμένος με το σκοράρισμα, αλλά κυρίως τόσο ψύχραιμος και σίγουρος για τον εαυτό του, που η επιδραστικότητά του, δεν επηρεάζεται καθόλου ακόμη κι αν τελειώσει πρώτο μέρος άποντος. Είναι φανερό ότι η δυσκολία της περυσινής σεζόν στο Σακραμέντο τον έχει δυναμώσει πνευματικά και στα μάτια είναι η κορυφαία μετεγγραφή της Euroleague.

• Γενικά, οι τέσσερις νεοαποκτηθέντες που πάτησαν παρκέ, συνεισέφεραν τους 50 από τους 86 πόντους του Ολυμπιακού, κι ακόμη δεν έχει πάρει μπρος ο Φουρνιέ, ο οποίος πέραν του σουτ, έχει ταχύτατο πέρασμα για διείσδυση ή midrange, ενώ ταυτόχρονα «διαβάζει» σωστά για να βρει τον ελεύθερο παίκτη.

• Ένα από τα μεγάλα κέρδη του διημέρου, όμως, ήταν και ο Φιλίπ Πετρούσεφ. Με μέσο όρο 18 πόντους και 8,5 ριμπάουντ σε 25 λεπτά συμμετοχής, ήταν ο ψηλός που έκανε την διαφορά κι έδωσε πολύτιμες λύσεις στην ομάδα του. Τόσο ο ίδιος που θέλει να παίζει, όσο και ο Μπαρτζώκας έκριναν ότι θα ήταν καλύτερο για όλους να δοθεί δανεικός και οι μοναδικοί που διαφωνούσαν ήταν οι ιδιοκτήτες της ομάδας. Όλα αυτά, βέβαια, πριν τραυματιστεί ο Μιλουτίνοφ και γι’ αυτό, ίσως, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος έκανε και την σχετική δήλωση.

• Η υστέρηση του Ολυμπιακού στο διήμερο που μας πέρασε εντοπίστηκε κατά κύριο λόγο στην άμυνα (μέσο παθητικό 82 πόντων), αλλά και κατά διαστήματα στο αμυντικό ριμπάουντ, αλλά αυτό θα βελτιωθεί όταν επιστρέψουν ο Φαλ και ο Μιλουτίνοφ.

• Κλείνοντας τα των Πειραιωτών, θέλω να σταθώ σε μία δήλωση που έκανε ο προπονητής τους στην συνέντευξη Τύπου που άνοιξε την αυλαία της διοργάνωσης και είχε να κάνει με την παντελή έλλειψη ήσυχου βραδιού στην ομάδα! Είναι τόσο ψηλά ο εφετινός πήχης και τόσο δύσκολο το εγχείρημα της ιδανικής (ουτοπικό) αξιοποίησης του ρόστερ, ώστε να είναι όλοι στο μίνιμουμ της ικανοποίησης (ανέφικτο), που ακόμη και στις νίκες με επιτυχίες όπως η χθεσινή, θα υπάρχουν δυσαρεστημένοι. Και δεν στέκομαι τόσο στους Λαρεντζάκη και Μήτρου-Λονγκ, που δύσκολα θα βρουν χρόνο στην Ευρώπη, όσο στον Πίτερς (και τον Πετρούσεφ όταν επιστρέψουν οι ψηλοί), αλλά και το traffic που θα δημιουργηθεί στο “2” και “3”, όταν ξαναμπει ο ΜακΚίσικ. Τα πεπραγμένα του διημέρου για τον περυσινό πρώτο σκόρερ του Ολυμπιακού ήταν κατά μέσο όρο 2,5 πόντοι και 5 ριμπάουντ με 2/4 σουτ σε 13 λεπτά ανά αγώνα (και 9’ στον τελικό). Στα ίδια και χαμηλότερα νούμερα κυμάνθηκε και ο ρόλος του αρχηγού, Κώστα Παπανικολάου. Όσο σπουδαία και ίσως η πρωτόγνωρη είναι η εφετινή ποιότητα των «ερυθρολεύκων», άλλο τόσο και ίσως δυσκολότερο, όμως, είναι το έργο του Μπαρτζώκα για να κουμαντάρει σωστά το καράβι. Τον έχετε ακούσει πολλές φορές να παραδέχεται ότι κακώς χρησιμοποίησε τόσο πολύ έναν παίκτη (Φουρνιέ);

Παναθηναϊκός: Ήταν καλύτερος του αναμενόμενου, με «σβηστούς» τους διεθνείς!

Η αλήθεια είναι ότι στο κλειστό της Καλλιθέας, οι πρωταθλητές Ευρώπης με εξέπληξαν θετικά με την απόδοσή τους. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το πως παρουσιάστηκαν στα φιλικά προετοιμασίας, αλλά και το γεγονός ότι πολύ σημαντικοί παίκτες τους, είτε δεν έκαναν προετοιμασία (Ναν), είτε δυσκολεύονται πολύ να μπούν σε έναν έστω επαρκή ρυθμό, λόγω του βεβαρημένου καλοκαιριού από τις υποχρεώσεις τους με τις Εθνικές ομάδες (Μήτογλου, Ερνανγκόμεθ, Λεσόρ και ο Μπράουν, που έβγαλε τραυματισμό), είτε δεν μπορούσαν να βοηθήσουν (Όσμαν και Αντετοκούνμπο).

Παρ’ όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός δεν δυσκολεύτηκε καθόλου από τον Άρη (σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, που «λύγισε» στο τέλος το Περιστέρι) και τηρουμένων των αναλογιών, είχε πολύ καλή εικόνα απέναντι στον «αιώνιο αντίπαλο», που την δεδομένη στιγμή είναι ένα κλικ πιο μπροστά.

Έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς, μάλιστα, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυτός ο νικητής του Super Cup, αν στο σημείο που απέκτησε το momentum και προηγήθηκε με +5 (57-62, τρέχοντας ένα επιμέρους σκορ 5-18), δεν πέταγε στα σκουπίδια έξι συνεχόμενες κατοχές και δεν επέτρεπε στον Ολυμπιακό να ξαναπάρει πολύ γρήγορα το προβάδισμα με σερί 0-10, κρατώντας χωρίς πόντο για 4’07”!

• Στα «πράσινα» κέρδη του εκπληκτικού διημέρου που οργάνωσε ο ΕΣΑΚΕ στην πρωτεύουσα των Δωδεκανήσων, η παρουσία του Κώστα Σλούκα. Ο MVP του περυσινού Final 4, ήταν άκρως επιδραστικός στο διάστημα που αγωνίστηκε και το σημαντικότερο ήταν ότι λαμβανοντας υπ’ όψιν τον τραυματισμό του, είχε τα πατήματα, την ταχύτητα και την έκρηξη για να βγάλει τις φάσεις, στις οποίες δύσκολα κόβεται. Στην 2η και την 3η περίοδο (απόντος του φορτωμένου με φάουλ Ναν), κράτησε την ομάδα του κοντά στο σκορ κι έδειξε ότι το ξεκίνημα της σεζόν, τον βρίσκει καλύτερα απ’ ότι ήταν πέρυσι.

• Πολύ διαφορετικός, πιο δυνατός και δουλεμένος σε σχέση με πέρυσι, παρουσιάζεται ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο οποίος φαίνεται να «ακουμπάει» ολοένα και περισσότερο προς το «τέσσερα». Από την στιγμή που ο Μήτογλου με τον Ερνανγκόμεθ, για την ώρα δείχνουν πολύ μακριά από τον καλό τους εαυτό και ο Γκριγκόνις και ο Όσμαν θα παίρνουν τον περισσότερο χρόνο στο “3”. Σταθερά πληθωρικός με προσφορά σε πολλούς τομείς ο Γκραντ, ενώ ο Ναν δείχνει ότι δεν θα αργήσει πολύ να βρει ρυθμό.

• Ο Παναθηναϊκός θα είναι αυτόματα πολύ καλύτερος με τον Μπράουν στο παρκέ, ενώ μου έκανε αρνητική εντύπωση γιατί ο Αταμάν δεν επέμεινε περισσότερο στον Γιούρτσεβεν (τον χρησιμοποίησε μόλις 6 λεπτά, εκ των οποίων τα 2’20” μαζί με τον Λεσόρ), που είναι εξαιρετικός ριμπάουντερ, έχει πολύ καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι και ήταν ο πιο συνεπής παίκτης του «τριφυλλιού» στα φιλικά παιχνίδια που αγωνίστηκε. Σημειωτέον, χωρίς Φαλ και Μιλουτίνοφ, η «αχίλλειος πτέρνα» του Ολυμπιακού στην Ρόδο, ήταν το inside game…

• Συμπερασματικά, ο «επτάστερος» ήταν ανταγωνιστικός και διεκδίκησε το ματς, παρ’ ότι αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα και την δεδομένη στιγμή ο αντίπαλος είχε περισσότερες λύσεις και αυτό, αν εξαιρέσεις κάποιος την απώλεια του τίτλου, δεν καθιστά το πρόσημο αρνητικό.

Υγ.1: Μου άρεσε πολύ η δουλειά που έχει κάνει ο Γιώργος Λιμνιάτης στο Περιστέρι και το πρόσωπο που παρουσίασε η ομάδα των δυτικών προαστίων στο παρκέ, σε μία χρονιά δύσκολη (με πολύ χαμηλότερο budget από τις δύο προηγούμενες), μετά την 3η θέση πέρυσι και πρόπερσι, αλλά και την παρουσία στο Final 4 του BCL.

Υγ.2: «Ζόρισε» τον Ολυμπιακό, ανέτρεψε από το -12 το ματς με τον Άρη και το νίκησε με τους τρεις μικρούς (Αβδάλα, Ζούγρη και Σταυρακόπουλο) στην πεντάδα, στο μεγαλύτερο διάστημα της 4ης περιόδου και το κυριότερο, έπαιξε μπάσκετ που χαίρεσαι να βλέπεις. Κι όλα αυτά, χωρίς τον βασικό σκόρερ (Σι Τζέι Χάρις) που ήταν τραυματίας.

Υγ.3: Ο Αβδάλας (17 πόντους σε 28’) δικαιολόγησε τον «ντόρο» γύρω από το όνομά του και την καλή εικόνα που είχε στην προετοιμασία, ο Ζούγρης «αρπάζει» τις περισσότερες ευκαιρίες «από τα μαλλιά» και η πιο ευχάριστη έκπληξη, ήταν ο Σταυρακόπουλος, που έπαιξε στα 14 τελευταία λεπτά, έδειξε θράσος, άνεση και στοιχεία μεγάλου σουτέρ, ενώ ουσιαστικά ήταν δύο χρόνια εκτός.

Υγ.4: Ο Άρης ήταν αισθητά καλύτερος απέναντι στο Περιστέρι (σε σχέση με το ματς κόντρα στον Παναθηναϊκό), ωστόσο, θεωρώ ότι θα χρειαστεί αρκετό χρόνο και ενδεχομένως και κάποιες αλλαγές, για να φτάσει στο επίπεδο που θέλει ο Γιάννης Καστρίτης. Το σίγουρο είναι ότι στο «κιτρινόμαυρο» στρατόπεδο χρειάζεται υπομονή και έλλειψη πανικού, μετά τα πρώτα ανεπιτυχή αποτελέσματα (3 διαδοχικές ήττες έως τώρα).