Ο Νίκος Γκάλης, ο θεός του μπάσκετ, κλείνει τα 63 του χρόνια και το gazzetta.gr «προσπαθεί» να ξεχωρίσει 10 μοναδικές στιγμές.
Είναι μερικές φορές που οι λέξεις μοιάζουν πολύ φτωχές να περιγράψουν έναν άνθρωπο και αυτά που έχει καταφέρει. Αυτό συμβαίνει με τον Νίκο Γκάλη. Ο «μύθος» του ελληνικού μπάσκετ γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1957, κλείνει 63 χρόνια ζωής και η καριέρα του και αυτά που έχει προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό ξεπερνούν όσα μπορεί να είχε τολμήσει κάποια στιγμή να ονειρευτεί.
Γεννήθηκε στην Αμερική, αλλά η μοίρα και η πορεία του συνδέθηκαν με την Ελλάδα. Ξεκίνησε την καριέρα του στον Άρη και έγινε ο απόλυτος ηγέτης σε μια αυτοκρατορία. Φόρεσε και τα «πράσινα» του Παναθηναϊκού, ενώ τα «γαλανόλευκα» είχαν άλλη γλύκα πάνω του. Λατρεύτηκε όσο κανένας από το ελληνικό μπασκετικό κοινό και κατάφερε να κάνει όλη την φίλαθλη Ελλάδα να λατρέψει τον Γκάλη σαν να είναι παιδί της.
Οι τίτλοι είναι άπειροι και ίσως να χάνουν την λάμψη τους όταν στέκονται δίπλα στο όνομα του Νίκου Γκάλη. Του ανθρώπου που γεννήθηκε και με μια πορτοκαλί μπάλα στα χέρια κατάφερε και έγραψε χρυσές σελίδες ιστορίας, ενώ με... όπλο του το ταλέντο του μπήκε στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Στην καριέρα του αναδείχθηκε 11 φορές πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος, 2 φορές πρώτος σκόρερ του κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, 4 φορές πρώτος σκόρερ σε Eurobasket και μία φορά πρώτος σκόρερ σε Μundobasket.
Αυτά όμως λίγο πολύ όλοι τα ξέρουν και όλοι τα θυμούνται. Τα συναισθήματα είναι εκείνα που μένουν και αυτά που έχει «γεννήσει» ο Γκάλης είναι άπειρα. Κατάφερε και ένωσε όλους τους Έλληνες και έγινε ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε έναν τίτλο που δεν μοιάζει και ούτε πρόκειται ποτέ να μοιάσει σε κανέναν.
Ένας «Hall of Famer» που με όπλο το ταλέντο του «χόρευε» μέσα στα παρκέ και οι κινήσεις του έμοιαζαν με ποίηση βγαλμένη από όνειρο. Ο Νίκος Γκάλης εκτός από τίτλους και διακρίσεις θα έχει πάντα στα παράσημα του το ότι κατάφερε και αγαπήθηκε από όλους.
Το gazzetta.gr γυρίζει τον χρόνο πίσω και προσπαθεί σε 10 στιγμές να ξεχωρίσει κομμάτια μιας καριέρας που δεν μοιάζει με καμία άλλη...
Έκανε όλους τους Έλληνες παίκτες να... χρωστούν Γκαλόσημο!
Το αντίο στον Άρη...
Το... πικρό αντίο στο μπάσκετ
Το Νο.6 για πάντα στον ουρανό!
Είναι ένας Hall of Famer!
Πριν από 41 χρόνια ο Νίκος Γκάλης πάταγε το πόδι του στην Ελλάδα με σκοπό να λάμψει και τελικά να καταφέρει να αλλάξει την ιστορία μίας ολόκληρης χώρας. Ήταν 2 Δεκεμβρίου 1979, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή η ημέρα θα εξελισσόταν σε ορόσημο του ελληνικού μπάσκετ και φυσικά ότι θα έμπαινε στο σχετικό εορτολόγιο. Η πρώτη «συνάντηση» του θεού του ελληνικού μπάσκετ με τους… κοινούς θνητούς έγινε ημέρα Κυριακή, όπου ο Άρης έπαιζε με τον Ηρακλή στο Παλαί Ντε Σπορ . Οι «κίτρινοι» κέρδισαν με 79-78, ο Γκάλης έκανε ντεμπούτο με 30 πόντους, όμως δέχθηκε εντονότατη κριτική λόγω των πολλών άστοχων προσπαθειών του. Η συνέχεια δεν θέλει και μεγάλη ανάλυση. Ο Γκάλης έμελλε να εξελιχθεί στον μεγαλύτερο Έλληνα παίκτη όλων των εποχών.
Ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, Άγης Κυνηγόπουλος στις αρχές της δεκαετίας του '80 ήταν εκείνος που είχε εξασφαλίσει την ελληνική ταυτότητα του Γκάλη. Είχε πάει στον κοινοτάρχη Τριλόφου Θεσσαλονίκης και πήρε ένα... πιστοποιητικό που έλεγε ότι ο Νικόλαος Γεωργαλής είχε γεννηθεί στην εν λόγω Κοινότητα. Κάπως έτσι ο γεννημένος στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ Νίκος Γεωργαλής, πήρε την ελληνική ταυτότητα και αποφάσιζε να γίνει ο γαλανόλευκος θεός.
«Ποια ομάδα είναι πρωταθλήτρια; Σε αυτήν θα πάω», είχε πει ο Γκάλης αφήνοντας στα... κρύα του λουτρού τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό που τον είχαν προσεγγίσει και πήρε την απόφαση ζωής να πάει στον Άρη. Στις 29/9/1979 ο Νίκος Γκάλης υπογράφει το νέο του συμβόλαιο με τους «κίτρινους» από την Αμερική, παρουσία του τότε τεχνικού της ομάδας Φρανκ Ντέβελι και το οποίο έκανε λόγο για 25.000 δολάρια, επιπλωμένο σπίτι, αυτοκίνητο και... ένα γεύμα την ημέρα. Ο Γκάλης ίσως δεν είχε φανταστεί ότι υπέγραφε ένα συμβόλαιο ζωής, αλλά αυτό έκανε και η μέρα εκείνη παίρνει νέα διάσταση στην ιστορία.
Ο Γκάλης δεν μας είχε συνηθίσει να καρφώνει ωστόσο το έχει κάνει και αυτό αν και λίγες φορές. Στο ματς του Άρη με την Λιβόρνο στο «Αλεξάνδρειο» καρφώνει στο καλάθι των Ιταλών. Το επιχείρησε άλλες δύο φορές. Μία με την Εθνική ομάδα σε ματς με τη Βουλγαρία στο ΣΕΦ και άλλη μία σε «ζέσταμα» του Άρη. Μικρή σημασία βέβαια έχει αυτό, αφού είχε τον τρόπο να βάζει την μπάλα στο καλάθι με τους πιο τρελούς τρόπους.
Ο Νίκος Γκάλης αγωνίστηκε σε 384 αγώνες του πρωταθλήματος με την φανέλα του Άρη φυσικά και του Παναθηναϊκού, σημείωσε 12.849 πόντους (33,4 κατά μέσο όρο) και είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών. Σε ένα παιχνίδι Μπαρτσελόνα-Άρη στις 12/3/1987 ο Νίκος Γκάλης σημείωσε 44 πόντους και πραγματοποίησε την καλύτερή του εμφάνιση στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μετά από αυτό το ματς ο Όντι Νόρις είχε πει: «Έχω δει πολλούς μεγάλους παίκτες απέναντι μου αλλά αυτά που έκανε ο Γκάλης σήμερα, τα κάνουν μόνο 2-3 παίκτες στον κόσμο».
Το Eurobasket 1987 ήταν η απαρχή της εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ, με τον ίδιο να σημειώνει 40 πόντους στον μεγάλο τελικό απέναντι την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση και να αναδεικνύεται MVP και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Στο Μουντομπάσκετ του Καναδά το 1986 ο Νίκος Γκάλης σημειώνει ρεκόρ καριέρα με τη γαλανόλευκη φανέλα σημειώνοντας 53 πόντους στην πρεμιέρα της διοργάνωσης απέναντι στον Παναμά. Η πορεία του και τα όσα έχει κάνει με την «γαλανόλευκη» φανέλα δεν χωρούν σε μερικές γραμμές. Ο «γκάνγκστερ» του ελληνικού μπάσκετ έβαλε την χώρα μας στον χάρτη και η παρουσία του θα υμνείται πάντα.
Στις 13/5/1992 έμελλε να δώσει το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα του Άρη. Ήταν ο τελικός κυπέλλου με την ΑΕΚ στο ΣΕΦ (νίκη του Άρη με 74-62) με τον ίδιο να έχει 18 πόντους με 6/9 δίποντα, 6/9 βολές, 0/1 τρίποντο και 7 ασίστ. Το «αντίο» αυτό... πόνεσε πολύ και δεν ήταν αυτό που έπρεπε. Ο Γκάλης έφυγε από τον Άρη και συνέχισε τελικά την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, με τις δύο πλευρές να χωρίζουν με... πίκρα.
Ήταν 29/9/1995 όταν ο Νίκος Γκάλης αποφάσισε να ανακοινώσει επίσημα αυτό που όλοι φοβόντουσαν.
«Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Στη ζωή, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία. Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δε ζήτησα χάρη από κανέναν. Μέχρι και σήμερα (σ.σ 29/9/1995) έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν.
Γιατί έχω λόγο και τιμή. Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγάπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει αύριο (σ.σ 30/9/1995) κάνοντας μια ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι» .
Η μοίρα το ήθελε έτσι ώστε το τελευταίο γράμμα του Νίκου Γκάλη στον κόσμο, που τον λάτρεψε σαν Θεό, να περιέχει μέσα όλη την πίκρα που ένιωθε στην ψυχή του. Δεν το άφησε πίσω του χαρούμενος, γεμάτος, αλλά πικραμένος από πρόσωπα και καταστάσεις. Το τελευταίο του παιχνίδι έμελλε να είναι στις 18 Οκτωβρίου του 1994 στο κλειστό του Μετς στους Αμπελόκηπους.
Το χρονικό έμοιαζε να είναι γραμμένο για κάποιον άλλον. Όχι, για τον Γκάλη, όχι για εκείνον που έκανε όλους τους Έλληνες να τον λατρέψουν και μέσα από αυτόν να λατρέψουν και το μπάσκετ.
Ο πρώτος αριθμός που είχε στη φανέλα του ήταν το νούμερο «7» το οποίο και κράτησε μέχρι την αποχώρηση του Μιχάλη Γιαννουζάκου. Τότε ήταν και η στιγμή που πήρε το «6» και καθιερώθηκε με αυτό το νούμερο. Στις 7 Μαΐου 2013 αποσύρθηκε για πάντα η φανέλα με το νούμερο «6» του Άρη στην οροφή του «Nick Galis Hall». Ήταν μία από τις μεγαλύτερες τιμητικές εκδηλώσεις που έχουν γίνει στην Ελλάδα.
Την Πρωταπριλιά του 2017 ανακοινώθηκε από το διάσημο Naismith Hall of Fame και στις 8 Σεπτεμβρίου καθήλωσε τους πάντες με τη συγκλονιστική του ομιλία. Έγινε ο πρώτος Έλληνας που καταφέρνει κάτι τέτοιο και όπως είναι φυσικό αποθεώθηκε από ολόκληρο τον μπασκετικό πλανήτη.
«Θα ήθελα να πω ότι αποτελεί μεγάλη μου τιμή να γίνομαι μέλος του Hall of Fame. Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα κι εδώ δίπλα μου είναι ο Μπομπ ΜακΑντού ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχω αντιμετωπίσει στην καριέρα μου. Μας συνδέουν σπουδαίες μονομαχίες με τον Μπομπ.
Ευχαριστώ τους φίλους μου που με ακολούθησαν εδώ, είναι σαν αδέρφια για μένα. Παλιοί συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ. Τότε, στο Σίτον Χολ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα εδώ. Το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ, επιλέχθηκα από τους Σέλτικς μαζί με τον τρομερό Λάρι Μπερντ.
Είχα προτάσεις από αρκετές ομάδες από την Ελλάδα. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπήρχε μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Άουερμπαχ ήθελε να μείνω, αλλά πήρα μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου. Πήγα στην Ελλάδα και το 1987 η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όλο το έθνος βγήκε στους δρόμους, το μπάσκετ έγινε εθνικό άθλημα και η Ελλάδα είναι από τις κορυφαίες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τότε σε κάθε αυλή σπιτιού, σε κάθε αυλή σχολείου τοποθετήθηκε μια μπασκέτα.
Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό που ζω σήμερα. Το θέμα δεν είναι η κατάκτηση τίτλων αλλά και άλλο πιο σημαντικό που θα σας αποκαλύψω σήμερα. Μια μέρα περπατούσα στη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη και με σταμάτησε ένας κύριος. Νόμιζα ότι ήθελε μια αναμνηστική φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο.
Με φώναξε «Νίκο, Νίκο», έτσι με φωνάζουν. Μου είπε «θέλω να σ’ ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου γιατί έσωσες τον γιο μου, του έκανες το μεγαλύτερο δώρο. Μετά μου εξήγησε ότι ο γιος του ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά αλλά το ξεπέρασε, βρήκε το νόημα της ζωής κι έγινε αθλητής μπάσκετ. Θέλω να ευχαριστήσω τους προπονητές μου και τους συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ, τον σύλλογό μου τον Άρη Θεσσαλονίκης που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην καριέρα μου, τη γυναίκα μου και την κόρη μου Στέλλα».
