The big… Lewandowski!

Για να μην κυκλοφορείς ανασφάλιστος, ασφάλισε το αυτοκίνητό σου τώρα στην Anytime!

Το μήλο και τα οπωροφόρα…

Οι παροιμίες υπάρχουν για να συμβολίζουν τη ζωή. Ενίοτε, όμως, οφείλουν και να προσαρμόζονται σε όσα συμβαίνουν στη ζωή. Ο καρπός του Κριστόφ και της Ιβόνα γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου του 1988 στη Βαρσοβία. Ήταν το μήλο, το οποίο έπεσε στη γη, αλλά και το οποίο θα ξεκινούσε διαφορετική πορεία από τα… δέντρα που τον έσπειραν. Η μοίρα του έμοιαζε προσχεδιασμένη. Με τον πατέρας του να είναι πρωταθλητής Πολωνίας στο Τζούντο και παράλληλα να παίζει ερασιτεχνικά ποδόσφαιρο και με τη μητέρα του να είναι παίκτρια υψηλού επιπέδου στο βόλεϊ, ο αθλητισμός ήταν δεδομένο ότι θα απασχολούσε τον μικρό Ρόμπερτ. Η μορφή ήταν εκείνη που θα ποίκιλλε.

«Είχα την έφεση να παίξω βόλεϊ, αλλά όχι και την ανάλογη ανάπτυξη. Με ύψος 1μ.85 το πολύ-πολύ να έπαιζα λίμπερο. Ήμουν καλός και στο μπάσκετ και στο χάντμπολ, ενώ προπονούμουν στο τζούντο με τον πατέρα μου. Εκείνος ήθελε να με κάνει τζουντόκα, όμως ήμουν πολύ στρεσαρισμένος πριν τα παιχνίδια, έχανα βάρος κι έτσι το εγκαταλείψαμε». Ο Κριστόφ Λεβαντόφσκι πάντα είχε μεγάλα όνειρα για τον γιο του. Όνειρα που τα στήριξε με όλες του τις δυνάμεις μέχρι το 2005, όταν πέθανε από καρκίνο. «Με βάφτισε Ρόμπερτ, ώστε να μπορούν στην Ευρώπη να προφέρουν το όνομά μου ευκολότερα», θυμάται χαμογελώντας ο άσος της Μπορούσια, ο οποίος στα 16 του χρόνια ανέλαβε να γίνει ο άντρας του σπιτιού. «Κατάλαβα αμέσως ότι έπρεπε να φροντίσω τη μητέρα μου και την αδελφή μου. Υποσχέθηκε τότε στον εαυτό μου πως όλα τα γκολ που θα πετύχω στην καριέρα μου θα είναι για εκείνον. Πολλές φορές θα ήθελα να του μιλήσω για όσα μου συμβαίνουν. Μακάρι να ζούσε για να δει την επιτυχία μου, είμαι σίγουρος ότι θα ήταν περήφανος».

Η επιτυχία δεν θα ερχόταν εύκολα. Μετά το βόλεϊ, το μπάσκετ, το χάντμπολ και το τζούντο, ο Ρόμπερτ θα δοκίμαζε και στον κλασικό αθλητισμό. «Ήταν τέτοιο το σουλούπι μου, αδύνατος και ψηλός, που με έβαζαν να τρέξω. Συνήθως 1.000 και 1.500 μέτρα. Από την πρώτη ως την τρίτη δημοτικού είχα κερδίσει όλους τους αγώνες. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, σιχαινόμουν το τρέξιμο». Γενικότερα, ο Ρόμπερτ σιχαινόταν ό,τι δεν αφορούσε το ποδόσφαιρο. «Εμείς προσπαθούσαμε να του δώσουμε διαφορετικές επιλογές, όμως εκείνος πάντα θα είχε στα πόδια του μια μπάλα κάτω από το τραπέζι», διηγείται η Ιβόνα Λεβαντόφσκα, που τουλάχιστον κατάφερε την κόρη της Μιλένα να ακολουθήσει το δρόμο της και να διακριθεί στο βόλεϊ. Ο Ρόμπερτ είχε αποφασίσει για τον δικό του. Και ήταν μακρινός.

«Η μητέρα μου είχε γνωρίσει γονείς που αναρωτιόντουσαν πως άντεχαν να με πηγαίνουν τρεις φορές την εβδομάδα από το Λέζνο στη Βαρσοβία για προπόνηση. Ήταν μια απόσταση 60 χιλιομέτρων και σε εποχές που η επικοινωνία δεν ήταν τόσο εύκολη, μπορεί η συνεννόηση να δημιουργούσε επιπλέον προβλήματα. Η στήριξη που πήρα από το σπίτι μου ήταν το κλειδί για να προχωρήσω». Από την αυλή του σπιτιού στου στο Λέζνο, όπου τα δέντρα ήταν τα αυτοσχέδια τέρματα και ο μικρός Ρόμπερτ πότε ντυμένος ως Δανός διεθνής και πότε ως Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ξεκινούσε τα παιδικά του όνειρα μέχρι τη σκληρή εκπλήρωσή τους.

Μικρός, αδύνατος, αδιάφορος…

Το πρώτο του όνειρο; Να παίξει στη Λέγκια Βαρσοβίας. Ο πατέρας του τον πήγε σε μια από τις πιο δημοφιλείς ομάδες της χώρας του, όμως ο Ρόμπερτ απορρίφθηκε λόγω ηλικίας. Ο Κριστόφ δεν πτοήθηκε και αποφάσισε να «γράψει» το γιο του σε ηλικία εννέα ετών στην Βαρσοβία Βαρσοβίας. Ο άσος της Ντόρτμουντ, που σε νεαρή ηλικία έπαιζε και γκολκίπερ με έφεση στο… μπακότερμα, άρχισε να βλέπει τον εαυτό του στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Θαύμαζε τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, στην πορεία προσπάθησε να αντιγράφει κινήσεις του Τιερί Ανρί, όμως φάνταζε ως θαύμα να κάνει έστω και το ένα τρίτο απ ‘ όσα οι δύο παγκόσμιοι σταρ είχαν καταφέρει. Γιατί, σε πρώτη φάση, δεν έβρισκε καν κάποιον στην Πολωνία να πιστέψει στο ταλέντο του.

Μετά από εφτά χρόνια στην πρώτη του ομάδα, βρέθηκε για ένα χρόνο στην Ντέλτα Βαρσοβίας. Σκόραρε τέσσερις φορές σε δέκα ματς και το όνειρό του θα εκπληρωνόταν. Η Λέγκια Βαρσοβίας με καθυστέρηση μερικών ετών αποφασίζει να του ανοίξει τις πόρτες. Ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι εντάχθηκε στην ομάδα που υποστήριζε, η οποία όμως τον προόριζε για τους αναπληρωματικούς. Εκεί έμεινε όλη τη σεζόν και στο τέλος της τον ενημέρωσαν ότι είναι ελεύθερος να πάει όπου επιθυμεί. «Είχα έναν τραυματισμό που με κράτησε έξω καιρό, όμως σιγά-σιγά έβρισκα τον εαυτό μου και ήμουν έτοιμος να επιστρέψω. Τότε, μου είπαν ότι μου δίνουν το δελτίο μου και μπορώ να φύγω. Έμεινα χωρίς ομάδα».

Το κομβικό σημείο… Εκείνο που κάτι μαγικό πρέπει να γίνει, ώστε να αλλάξει η πορεία και να μην ακολουθήσει ο Ρόμπερτ το δρόμο δεκάδων παιδιών με τα οποία ξεκίνησαν μαζί, αλλά τα είδα να τα παρατάνε στην πορεία. «Εκείνη την εποχή ήμουν προπονήτρια στο Προύσκοου στην Πολωνία και πήγαινα καθημερινά για προπόνηση, αφού έπαιζε εκεί και η κόρη μου. Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι είναι καλοί και ίσως θα έδιναν στον Ρόμπερτ μια ευκαιρία». Το ένστικτο της μάνας σπάνια λαθεύει. Ο Λεβαντόφσκι έγινε μέλος της Ζνις και αποδεικνύοντας τις ικανότητές του έγινε ηγέτης της ομάδας. Στην πρώτη του σεζόν πέτυχε 15 γκολ και ήταν πρώτος σκόρερ της Γ’ Εθνικής. Ο Φράντισεκ Σμούντα – τότε προπονητής της Λεχ Πόζναν - θα δεχτεί μια κλήση από ένα φίλο του να πάει να παρακολουθήσει τον μικρό. «Μου χρωστάς τα λεφτά της βενζίνης. Αν ήθελα να δω ένα δέντρο, μπορούσα να πάω και στο δάσος», ήταν η κριτική του για τον Ρόμπερτ, που σύντομα θα άλλαζε.

Στη δεύτερη σεζόν ο Λεβαντόφσκι πέτυχε 21 γκολ και ήταν πρώτος σκόρερ στη Β’ Εθνική. Το ασχημόπαπο έμοιαζε να έχει γίνει κύκνος. Κι εκείνοι που κοιτούσαν τη λίμνη και απέστρεφαν το βλέμμα τους, τώρα θα παρακαλούσαν για μια δεύτερη ευκαιρία. Στο φινάλε της σεζόν κι ενώ ο Ρόμπερτ έχει αποκτήσει μάνατζερ (σ.σ. τον γνωστό μας από τον Ηρακλή Τσέζαρε Κουχάρσκι) οι μεγάλοι θα είναι στα πόδια του. Βίσλα Κρακοβίας, Λέγκια Βαρσοβίας και Λεχ Πόζναν. Ο 20χρονος επιθετικός θα επιλέξει την τελευταία και θα παίξει στη μεγάλη κατηγορία με προπονητή τον Σμούντα και με μισθό 1.200 ευρώ το μήνα!

«Τα λεφτά σίγουρα δεν ήταν το κίνητρό μου. Είχα άλλες και καλύτερες προσφορές, όμως δεν με απασχόλησε το οικονομικό. Η Λεχ Πόζναν είναι ένας σύλλογος που έχει προοπτική ανάπτυξης και έχω τη δυνατότητα να παίξω στην Ευρώπη. Διψάει για επιτυχίες, αφού έχει καιρό να πανηγυρίσει τίτλους και θέλω να το αλλάξω αυτό». Στην πρώτη του χρονιά πήρε το κύπελλο και το σούπερ καπ, ενώ έπαιξε στην Ευρώπη και τελείωσε τη σεζόν με 20 γκολ συνολικά σε 48 ματς και ήταν δεύτερος σκόρερ στην πρώτη κατηγορία της Πολωνίας. Τότε ήταν που άρχισε να γίνεται εμφανές – αφού χρίστηκε και διεθνής – ότι σύντομα θα έφευγε από τη χώρα… «Το μόνο που σκέφτομαι είναι να κάνω το καλύτερο για την ομάδα μου. Αν μπορώ να παίξω στην Ευρώπη; Νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε για να το δούμε. Προς το παρόν, συγκεντρώνομαι στη σκληρή δουλειά και στην προπόνηση».

Η τακτική απέδωσε. Στην δεύτερή του σεζόν στη Λεχ Πόζναν επανήλθε στη θέση του πρώτου σκόρερ, αφού μετά την τρίτη και τη δεύτερη κατηγορία, πήρε τον τίτλο και στην πρώτη με 18 γκολ. Παράλληλα, κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Πολωνία και άρχισε να ετοιμάζει τις βαλίτσες του. Ο προορισμός ήταν ακόμα άγνωστος…

Έκρηξη καριέρας!

Η δεύτερη παρέμβαση της μοίρας θα ερχόταν την άνοιξη του 2010. Λέγεται πως στο τραπέζι υπήρχαν αρκετές ομάδες που ενδιαφέρονταν για τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Η Τζένοα από την Ιταλία, η Μπλάκμπερν από την Αγγλία και αρκετοί ακόμα σύλλογοι. Η έκρηξη, όμως, του ηφαιστείου γλωσσοδέτης (σ.σ. Εϊγιαφιατλαγιοκούτλ) στην Ισλανδία περιόρισε τις επιλογές του. Η Γερμανία ήταν κοντινός προορισμός και το Ντόρτμουντ εύκολα προσβάσιμο με αυτοκίνητο. Μόλις έξι ώρες και… 4,5 εκ. ευρώ! Η Λεχ Πόζναν που δύο χρόνια πριν είχε ξοδέψει 360.000 ευρώ για να τον αποκτήσει είχε πιάσει την καλή. Το ίδιο και ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, ο οποίος είδε το μισθό του να εκτινάσσεται κοντά στα 2 εκ. ευρώ ετησίως.

«Η Ντόρτμουντ ήταν ένα παιδικό μου όνειρο. Ο Ματίας Ζάμερ και ο Λαρς Ρίκεν ήταν τα είδωλά μου. Πάντα με εντυπωσίαζε αυτή η ομάδα για την ποιότητα του ποδοσφαίρου που παίζει και για τους οπαδούς της. Όταν ήρθε η προσφορά, δεν ήθελα καμία άλλη ομάδα. Είναι το όνειρό μου», θα εξηγούσε σε ερώτηση γιατί δεν προτίμησε τις προτάσεις από Ιταλία ή Ισπανία και η αποστολή έμοιαζε όμοια με εκείνη που είχε αναλάβει στην Πολωνία. Μια ομάδα νεαρή και διψασμένη για να επιστρέψει στην κορυφή!

Το ξεκίνημά του είχε μερικά προβληματάκια. Παρότι η κοπέλα του – και σύντομα γυναίκα του – Άννα Στακούρσκα μετακόμισε στη Γερμανία για να μείνει κοντά του και άφησε εν μέρει τις υποχρεώσεις της ως πρωταθλήτρια στο Καράτε, ο Ρόμπερτ είχε δρόμο για να προσαρμοστεί. Συνήθισε και έμαθε γρήγορα τα γερμανικά, δε συνήθισε τα όρια ταχύτητας με αποτέλεσμα να έχει κοντά στις πέντε κλήσεις σε ένα μήνα και δε συνήθισε το ρόλο του ως αναπληρωματικός. «Ήταν δύσκολα, όμως ποτέ δε σκέφτηκα να το βάλω στα πόδια», είχε πει, όταν έβλεπε τον Λούκας Μπάριος να έχει «κλειδώσει» τη θέση του βασικού. Οι δυο τους φημολογούταν πως δεν είχαν καθόλου καλή σχέση και πως είχαν προσωπικό επεισόδιο μετά από ένα ματς στα αποδυτήρια. Και η αλήθεια είναι πως ο Λεβαντόφσκι «εκμεταλλεύτηκε» έναν τραυματισμό του Παραγουανού, ώστε να κερδίσει τη θέση του και να καθιερωθεί στην Ντόρτμουντ.

Οι συνήθειές του για ακόμα μια σεζόν δε θα άλλαζαν. Κατέκτησε τον τίτλο στην πρώτη του σεζόν στην Γερμανία, κατέκτησε το νταμπλ στη δεύτερή του σεζόν με την Ντόρτμουντ και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του κυπέλλου, όπου εκτός των άλλων πέτυχε χατ-τρικ στον τελικό κόντρα στην Μπάγερν. Ήταν κάπου τότε που έλεγε: «Παίζω στους πρωταθλητές. Γιατί να θέλω να πάω στους Βαυαρούς;». Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις. Οι παροιμίες υπάρχουν για να συμβολίζουν τη ζωή...