Τι λάθος έκανε στον τελικό ο Γκουαρδιόλα

Στην “”μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω στον τελικό;”, ερώτηση που έβαλα στο instagram, βρήκαν νόημα να απαντήσουν περίπου 1200 άνθρωποι σε διάστημα μικρότερο των 24 ωρών. Το 72% αυτών, πολλοί εκ των οποίων λειτουργούν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, απάντησαν “ναι”. Γίνεται εμείς, οι πολλοί, οι “έξω από τον χορό”, οι περισσότεροι εκ των οποίων είμαστε θεωρητικοί και όχι εμπειρικοί ή κάποιοι που έχουν βιωματική γνώση και εμπειρία στην προπονητική, να ξέρουμε καλύτερα από τον προπονητή που έχει επηρεάσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 15 ετών την προπονητική;

Στον τελικό που είδαμε το περασμένο Σάββατο υπάρχουν πολλές “αλήθειες”. Ας ξεκινήσουμε όμως από την αντικειμενική· αυτή που προκύπτει από την ανάλυση της απόδοσης της Σίτι και της Τσέλσι μέσα από την κορυφαία πλατφόρμα ανάλυσης, το Wyscout. Η Σίτι έκανε ακριβώς τα ίδια σουτ με την Τσέλσι (8) και βρήκε εστία όσες φορές και η Τσέλσι (2). Κράτησε περισσότερο την μπάλα (62%-38%), την κυκλοφόρησε με μεγαλύτερη ακρίβεια (90%-85%), εκδήλωσε μεγαλύτερο αριθμό επιθέσεων (43 - 25), πέρασε περισσότερη ώρα στο επιθετικό τρίτο του τερέν συγκριτικά με την Τσέλσι (31%-17%), κάλυψε τις ίδιες αποστάσεις (110,5 χλμ. - 111,6 χλμ.). Με άλλα λόγια, σε έναν τελικό που ήταν ντέρμπι, υπερτερούσε στα περισσότερα σημεία. Όχι όμως στα καθοριστικά. Η ποιότητα των ευκαιριών της ήταν χαμηλότερη από αυτών της Τσέλσι (xG: 0.89 - 1.41). Και η αποφασιστικότητά της στις τελικές επιλογές - είτε ήταν πάσα είτε ήταν εκτέλεση - πονούσε τόσο που να την φέρει στο ίδιο επίπεδο με μια ομάδα που υπολειπόταν σε όλη τη σεζόν τόσο σε γκολ (2.27 - 1.71 ανά ματς) όσο και ποιότητα τελικών προσπαθειών (xG 2.15 - 1.83). Στην φάση κατοχής της μπάλας η Σίτι δεν έπιασε τον μέσο όρο της στον ρυθμό ανάπτυξης των επιθέσεων. Και μια εξήγηση για αυτό είναι το γεγονός ότι η Τσέλσι της χαμήλωσε σημαντικά τις πάσες ανά κατοχή - δηλαδή τις έκοβε την κατοχή πολύ πιο άμεσα συγκριτικά με τον μέσο αντίπαλο που έβρισκε φέτος η Σίτι. Απέναντι στην Τσέλσι η Σίτι άλλαξε περίπου 5 πάσες λιγότερο συγκριτικά με τον μέσο όρο της ανά κατοχή της μπάλας. Γι’ αυτό και ήταν πολύ χαμηλότερα από τον μέσο όρο της στις πάσες κλειδιά και στις προωθητικές πάσες της στα τελευταία 15 μέτρα του τερέν. Πιο απλά, η Τσέλσι δεν την άφησε την Σίτι να παίξει στην περιοχή της. Και η Σίτι αυτό το πρόβλημα δεν κατάφερε να το λύσει παρά ελάχιστες φορές - λιγότερες από ποτέ.

Η Σίτι πέρασε κάτω από τον πήχη του μέσου όρου της στην επιθετική δραστηριότητα. Έκανε 7 τελικές προσπάθειες λιγότερες από τον μέσο όρο της, παρόλο που δημιούργησε περίπου τον ίδιο αριθμό οργανωμένων επιθέσεων με τον μέσο όρο της. Με άλλα λόγια, επιτέθηκε αλλά δεν βρήκε τρόπο να φτάσει στο τελικό στάδιο των επιθέσεων, να τις ολοκληρώσει. Κάτω από τον πήχη πέρασε και στην απόδοσή της στο αμυντικό κομμάτι, αλλά όχι τόσο θεαματικά όσο είχαν την αίσθηση αυτοί που αντιλήφθηκαν ως καθοριστική την απουσία καθαρού αμυντικού χάφ από το αρχικό σχήμα. Η Σίτι επέτρεψε ένα σουτ περισσότερο από όσα επέτρεπε φέτος κατά μέσο όρο, και δεν επέτρεψε στην Τσέλσι να βρει την εστία της περισσότερες φορές συγκριτικά με τον μέσο όρο. Υπολειπόταν του μέσου όρου της στην αποτελεσματικότητα στις αμυντικές μονομαχίες, αλλά όχι θεαματικά.

Όλα τα παραπάνω είναι η αντικειμενική αλήθεια. Αντικειμενική είναι και η αλήθεια ότι οι προπονητές αυτού του επιπέδου, και δεν αναφέρομαι μόνο στον Γκουαρδιόλα αλλά και στο άθροισμα των συνεργατών του στο προπονητικό επιτελείο, ήξεραν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου πολύ περισσότερα από όλους εμάς, διότι εκείνοι είχαν πληροφορίες που δεν είχαμε, ούτε έχουμε εμείς. Εκείνοι ετοίμασαν αυτή την ομάδα, εκείνοι την έζησαν, εκείνοι σχεδίασαν το αγωνιστικό πλάνο του τελικού, εκείνοι ανέλυσαν ζωντανά τον τελικό για να δουν πώς, πότε, και με ποιους τρόπους θα παρέμβουν.

Τι της συνέβη της Σίτι; Της συνέβη να μην υπερτερεί στα κομμάτια του παιχνιδιού που επηρεάζονται από την ψυχική και πνευματική προετοιμασία. Η Σίτι έχασε περισσότερες φορές την συγκέντρωσή της, και γι’ αυτό επέτρεψε στην Τσέλσι πιο ποιοτικές ευκαιρίες από εκείνες που αυτή δημιούργησε. Η Σίτι, που της είχε ξανατύχει δύο φορές στο Champions League να βρεθεί πίσω στο σκορ και είχε δείξει μεγάλη ανθεκτικότητα, τούτη τη φορά δεν ήταν ανθεκτική. Δεν κατάφερε να ξεπεράσει ούτε τον εκνευρισμό του γκολ που δέχθηκε ούτε τον εκνευρισμό για τον τραυματισμό και την αποχώρηση του Ντε Μπρόινε. Η Σίτι δεν είχε ούτε την ένταση, ούτε την επιθετική στάση που είχε κρατήσει στη φάση της άμυνας στα προηγούμενα παιχνίδια της νοκ άουτ σειράς του Champions League. Η Σίτι δεν ήταν αποφασιστική, ούτε τολμηρή, ούτε δυναμική, όπως προκύπτει καθαρά από την ανάλυση της επιθετικής ανάπτυξής της.

Στο “Ντραγκάο” συνέβη για ακόμη μια φορά κάτι που συμβαίνει συχνά σε παιχνίδια νοκ άουτ φάσης και σε τελικούς: το αουτσάιντερ, που ταξίδεψε χωρίς πίεση και με περισσότερο κέφι, ήρθε πιο κοντά στο φαβορί επειδή το φαβορί λύγισε από την πίεση των προσδοκιών, του περιβάλλοντος. Στο ποδόσφαιρο το περιβάλλον παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και επηρεάζει πολύ το παιχνίδι, ειδικά όταν ο προπονητής δεν καταφέρνει να δημιουργήσει άλλο περιβάλλον στα αποδυτήρια και να δημιουργήσει αγωνιστική νοοτροπία που οδηγεί σε θετική στάση στο τερέν.

Ναι, είναι αντικειμενική αλήθεια ότι “το πείραξε” πάλι ο Πεπ Γκουαρδιόλα, δηλαδή ότι ίσως λόγω υπερανάλυσης οδηγήθηκε σε μια ασυνήθιστη επιλογή - να παίξει χωρίς “6αρι” (σε 61 ματς αυτή ήταν μόλις η 2η φορά που δεν είχε στο αρχικό σχήμα έναν εκ των Ρόντρι - Φερναντίνιο), και έκανε επιλογές που είχε “παραμερίσει” (Στέρλινγκ στο βασικό σχήμα, Γκιντογκάν 6αρι). Όσο όμως και αν δεχθεί κανείς ότι οι τακτικές επιλογές μπορεί να επέδρασαν αρνητικά ή να μην ευνόησαν την δυναμική της ομάδας του, δεν τεκμηριώνεται με κανέναν τρόπο ο ισχυρισμός ότι αυτά τα “λάθη” ήταν καθοριστικά. Αν υπήρχε σοβαρό λάθος, αυτό κρύβεται στην ψυχική και πνευματική προετοιμασία της Σίτι για τον τελικό. Δηλαδή στην ψυχοπνευματική κατάσταση ενός προπονητή που εδώ και μια 10ετία άκουγε ότι είναι “λίγος” επειδή δεν φτάνει στον τελικό του Champions League. Η εικόνα της Σίτι το βράδυ του Σαββάτου δεν έδειξε αποτελεσματική διαχείριση συναισθημάτων από τον προπονητή. Και εύχομαι να υπάρξει ένα “μαύρο κουτί”, δηλαδή μια σειρά ντοκιμαντέρ σαν την προηγούμενη που είχε δημιουργήσει η Σίτι, για να μας κάνει σοφότερους και να κατανοήσουμε αν και τι δεν πήγε καλά στην προετοιμασία. Το βέβαιο πάντως είναι ότι εμείς, οι πολλοί, και ειδικά όσοι δεν είμαστε προπονητές, δεν ξέρουμε καλύτερα από τον Γκουαρδιόλα, όπως και από κανέναν άλλον εκ των προπονητών αυτού του επιπέδου.

ΥΓ. Λαμποκοπάει το νέο Gazzetta! Να το χαιρόμαστε μαζί με όλους εσάς που το εμπιστεύεστε!