Το «ταμείο» του Final 4: Επιτυχία και μόνο που έγινε!

Πριν μπούμε στην λογική του απολογισμού της μεγάλης μπασκετικής γιορτής, που τόσο πολύ μας έλλειψε πέρυσι και παραθέσουμε τι μας άρεσε και τι όχι από όσα συνέβησαν στο πενθήμερο της παραμονής μας στην Γερμανία, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ήταν τόσα πολλά τα εμπόδια και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η Euroleague, για να φέρει εις πέρας το εγχείρημα, που από μόνη της η διεξαγωγή του τουρνουά, συνιστά επιτυχία.

Σκεφτείτε μόνο τα διαφορετικά πρωτόκολλα που έχει η διοργανώτρια χώρα για τους ταξιδιώτες εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (όλοι όσοι σχετίζονται με την ΤΣΣΚΑ και την Εφές) και θα καταλάβετε τι δουλειά έγινε διπλωματικό επίπεδο, για να εισέλθουν επί γερμανικού εδάφους ταξιδιώτες από Ρωσία και Τουρκία χωρίς να υποβληθούν στην διαδικασία της πολυήμερης καραντίνας.

Ειδικότερα για τους Τούρκους, έγιναν τόσες παραχωρήσεις από την γερμανική κυβέρνηση, που στο τέλος την πλήρωσαν όσοι – βάσει του τύπου του διαβατηρίου τους – έπρεπε να μπουν στην διαδικασία εξασφάλισης visa για να ταξιδέψουν! Και αρκετοί εξ' αυτών ήταν συγγενείς των παικτών και των διοικούντων της τουρκικής ομάδας, αλλά και ένας σεβαστός αριθμός δημοσιογράφων!

Δεν κυκλοφόρησε πολύ ευρέως, αλλά έναν μήνα πριν τις προγραμματισμένες ημερομηνίες του event (28-30 Mαΐου), έπεσε στο τραπέζι μέχρι και το ενδεχόμενο αλλαγής έδρας και μεταφοράς του στην Βαλένθια. Αλλά ήταν τόσο έντονη η δέσμευση και η διάθεση της δημάρχου της πόλης, που έστω κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, δόθηκαν λύσεις στα περισσότερα προβλήματα.

Μας άρεσε

• Κατ' αρχήν που επιτέλους ταξιδέψαμε μετά από σχεδόν 20 μήνες από το τελευταίο επαγγελματικό ταξίδι στην Κίνα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019.

• Η Κολωνία, που είναι μία καταπράσινη, καθαρή και πολύ περιποιημένη πόλη, η οποία έσφυζε από ζωή, έστω κι αν τα εστιατόρια, τα μπαρ και οι καφέτεριες είχαν κρεμάσει λουκέτο. Έχει εύκολη πρόσβαση (μία ώρα σκάρτη με το τρένο από το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης), ο Ρήνος, ο επιβλητικός καθεδρικός ναός και τα πολυάριθμα πάρκα της προσδίδουν μία όμορφη γραφικότητα και ο μεγάλος αριθμός φοιτητών της δίνουν αξιοσημείωτη ζωντάνια! Που να ήταν και ανοιχτά τα μαγαζιά...

• Το εκπληκτικό γήπεδο των αγώνων! Αν και κατασκευάστηκε το 1998, η “Lanxess Arena” δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις των ομάδων του ΝΒΑ ή από την “Zalgirio Arena”, την “Mercedes-Benz Arena” του Βερολίνου (πιθανή έδρα του επόμενου Final 4) ή από το γήπεδο της Φενέρ ή της Εφές! Απλά τυχαίνει να βρίσκεται σε μία πόλη που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το άθλημα που παίζεται με την πορτοκαλί μπάλα.

• Το πολύ υψηλού επιπέδου μπάσκετ που είδαμε στους ημιτελικούς και τον τελικό! Οι τέσσερις ομάδες που έφτασαν στα ημιτελικά, ήταν συγκριτικά οι καλύτερες στο μεγαλύτερο διάστημα της διοργάνωσης και προσέφεραν πολύ καλό θέαμα και τρία πολύ ανταγωνιστικά ματς.

• Το project της Εφές και η δικαίωσή της, μετά από συνεπή και πολυέξοδη (μόνο ο Λάρκιν της κόστισε 4 εκατομμύρια δολάρια στην εφετινή σεζόν) προσήλωση στο πλάνο, τυφλή εμπιστοσύνη στον προπονητή και πολλά εμπόδια στην διαδρομή από την τελευταία θέση πριν από 4 χρόνια (τη σεζόν 2017-18), έως την κορυφή του 2021.

• Το πολύ ελκυστικό μπάσκετ που έπαιξαν οι Τούρκοι και η αξιοσημείωτη ωρίμανση του Εργκίν Αταμάν και σαν προπονητή. Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, ο 55χρονος coach ήταν περισσότερο καλός διαχειριστής και λιγότερο ικανός στο «διάβασμα» του παιχνιδιού, αλλά την τελευταία τριετία βελτιώθηκε αισθητά και σε αυτό το κομμάτι και πήρε επιτέλους αυτό που του αναλογούσε.

• Οι απίστευτοι αυτοματισμοί της περιφερειακής τετράδας της Εφές (Μίτσιτς, Λάρκιν, Μπομπουά και Σίμον) που συνδυάζει σε υψηλό επίπεδο εκτέλεση και δημιουργία και κάνει όλους τους υπόλοιπους παίκτες να φαίνονται καλύτεροι απ' ότι πραγματικά είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τούρκος διεθνής σέντερ, Σερτάκ Σανλί, που έχει ανεβάσει τρομερά τις μετοχές του και ειδικότερα φέτος, ήταν μακράν ο καλύτερος ψηλός της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

• Ο φοβερός και τρομερός Βάσα Μίτσιτς! Η συγκέντρωση που είχε από την αρχή του 3ου Final 4 της καριέρας του, η επίδρασή του σε ημιτελικό και τελικό και εν ολίγοις η κυριαρχικότητά που παρουσίασε το παιχνίδι του στην Κολωνία (μ.ο. 25,5π. & 5,5ασ.), μου θύμισε τον Παπαλουκά της Πράγας (2006), τον Διαμαντίδη της Βαρκελώνης (2011) και τον Σπανούλη του Λονδίνου (2013). Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις... Η ατάκα που είπε στο gazzetta για τον general manager του Παναθηναϊκού, πραγματικά τα έσπασε!

• Η απλότητα και η ταπεινότητα της εμβληματικής μορφής του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που ακούει στο όνομα Πάου Γκασολ. Ο 41χρονος θρύλος του ισπανικού μπάσκετ αποτέλεσε την “ατραξιόν” της διοργάνωσης, ίσως γιατί από τη νέα σεζόν δύσκολα θα τον ξαναδούμε στα γήπεδα. Το «καυτό» του 6λεπτο στην 2η περίοδο του ημιτελικού με την Αρμάνι, αποτέλεσε ένα ψήγμα της πάλαι ποτέ κυριαρχικής του παρουσίας, ενώ το σπριντ που έκανε στο τέλος του αγώνα (από τον έναν πάγκο στον άλλο) για να τσεκάρει την κατάσταση του τραυματισμένου Νικ Καλάθη, έδειξε την σπάνια ποιότητά που έχει σαν άνθρωπος.

• Η εντελώς αλλαγμένη νοοτροπία που παρουσίασε φέτος και πιστοποίησε και στο Final 4, η Αρμάνι. Μέχρι και πριν την εποχή Μεσίνα, οι Μιλανέζοι αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και την πίεση που προέρχονταν από το πολύ υψηλό budget τους. Η πρόκριση μετά από 29 χρόνια, η ανταγωνιστική του παρουσία στον ημιτελικό και η κατάκτηση της 3ης θέσης, απέδειξε περίτρανα ότι πλέον πνέει άλλος άνεμος στον σύλλογο του ιταλικού Βορρά.

• Ο Ίφε Λούντμπεργκ! Ο 26χρονος Δανός μπασκετμπολίστας, που εμπιστεύτηκε ο Δημήτρης Ιτούδης, αγωνίστηκε για πρώτη φορά πριν από τρεις μήνες στην Εuroleague, ήταν το 2ο «βιολί» της ΤΣΣΚΑ στο Final 4 (μ.ο. 14,0π.) και αν δεν έβγαινε με 5 φάουλ στον ημιτελικό με την Εφές, ίσως η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά. Συνδυάζει εξαιρετικά και τα αμυντικά του καθήκοντα και θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.

Δεν μας άρεσε

• Η τρομερή γραφειοκρατική ταλαιπωρία και φακελοποίηση που υφίσταται εν μέσω πανδημίας, όποιος πρέπει να ταξιδέψει. Μοριακό test για να μπεις στην χώρα του προορισμού και για να επιστρέψεις στην πατρίδα σου. Ειδικές βεβαιώσεις από την εργοδοσία ότι πας για να εργαστείς και φυσικά ξεχωριστό έγγραφο για να σε δεχθεί η χώρα που πηγαίνεις αλλά και για να επιστρέψεις. Αν με όλα τα παραπάνω κουραστήκατε, σκεφτείτε ότι στις πέντε μέρες της παραμονής μας στην Γερμανία βγάλαμε τις μάσκες (χρησιμοποιούσαμε 2-3 ανά μέρα) μόνο στην τουαλέτα του γηπέδου για να πλυθούμε, στο φαγητό και το βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

• Το μερικό lock-down στην Ρηνανία-Βεστβαλία, που κράτησε κλειστά τα εστιατόρια και τα καφέ. Εν ολίγοις τρώγαμε μόνο στο γήπεδο (ευτυχώς το catering της διοργάνωσης ήταν από τα καλύτερα των τελευταίων ετών) και το ξενοδοχείο, με εξαίρεση ένα βράδυ που «πεταχτήκαμε» μέχρι τα περίχωρα του Ντίσελντορφ και φάγαμε... ελληνικά! Να είναι καλά η θεία του Κώστα Παπανικολάου και ο άντρας της!

• Η απουσία του κόσμου και των συναδέλφων δημοσιογράφων! Υπό φυσιολογικές συνθήκες και χωρίς covid-19, το γήπεδο θα ήταν γεμάτο και η ατμόσφαιρα στην 4η μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας θα θύμιζε μπασκετικό φεστιβάλ! Αντ' αυτού, περίπου 1000 συνολικά ήταν όσοι που βρέθηκαν στο γήπεδο (επίσημοι, εργαζόμενοι στην τηλεοπτική παραγωγοί, στελέχη της Euroleague, διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι και φίλαθλοι).

• Η ατυχής δήλωση του Γιασικεβίτσιους για την διαιτησία στην συνέντευξη Τύπου μετά την απώλεια του τίτλου στις λεπτομέρειες. Απολύτως σεβαστός ο θυμός και ο εκνευρισμός του, αλλά η Μπάρτσα και δεν ήταν καλύτερη από τους Τούρκους και δεν αδικήθηκε κατάφωρα! Τουλάχιστον με τρόπο που να δικαιολογεί αυτό το ξέσπασμα. Σε τελική ανάλυση, ο Saras κρίνεται σούπερ επιτυχημένος, φτάνοντας στον τελικό της διοργάνωσης με την πρώτη του σεζόν και χωρίς το ρόστερ να έχει την δική του σφραγίδα. Τι να πει δηλαδή η Εφές και ο Αταμάν που περίμεναν δύο χρόνια και δύο δεκαετίες αντίστοιχα, για να φτάσουν στην κορυφή. Ξέρω καλά πόσο ανταγωνιστικός είναι σαν χαρακτήρας, αλλά είναι τόσο υψηλό το επίπεδό του, που δεν έπρεπε να ασχοληθεί τόσο πολύ. Αυτή είναι η γνώμη μου και το ίδιο είχα γράψει και το 2016 για τον Ομπράντοβιτς, που δεν είχε «αποδεχθεί» την ήττα του από τον Ιτούδη στον τελικό του Βερολίνου.

• Η ατυχία του Καλάθη! Ο μοναδικός δικός μας άνθρωπος στον τελικό, έκανε παιχνιδάρα στον ημιτελικό, αλλά λίγο πριν το τέλος, προσγειώθηκε άτσαλα πάνω στο πόδι του Χάινς και αυτόματα ψαλιδίστηκαν οι ελπίδες της Μπάρτσα για τον τίτλο. Αν ο Νικ ήταν στο 100% κόντρα στην Εφές, τότε ίσως η ιστορία να είχε και πάλι γραφτεί διαφορετικά. Με τα “αν” πάντως, δεν γράφτηκε ποτέ...

• Η έμπνευση του Χίλιαρντ στα τελευταία δευτερόλεπτα του πρώτου ημιτελικού, μετά το επιθετικό ριμπάουντ του Βόιγκτμαν στα 11 δευτερόλεπτα και με το σκορ στον πόντο (86-87 υπέρ της Εφές). Ο Αμερικανός guard της ΤΣΣΚΑ επιχείρησε ένα τρίποντο εκτός ισορροπίας και ξόδεψε με λάθος τρόπο, την ευκαιρία της ομάδας του για την μεγάλη ανατροπή από το -21. Περιττό να σας πω ότι ήταν ο χειρότερος παίκτης της ρωσικής ομάδας (μ.ο. 4,5π. με 0/7 τριπ.) στο Final 4!