Όταν το Μαρούσι έγινε η... Μαρουσάρα της Ευρώπης! (pics & vids)

Ήταν Τρίτη 17 Απριλίου 2001.

Ύστερα από ονειρεμένη χρονιά στα ευρωπαϊκά σαλόνια του κυπέλλου Σαπόρτα, το Μαρούσι του Βαγγέλη Αλεξανδρή έδινε ραντεβού με την ιστορία του. Ραντεβού με την... κατάκτηση του τροπαίου στη «Χάλα Τορβάρ» της... βροχερής Βαρσοβίας απέναντι στη γαλλική Ελάν Σαλόν η οποία ερχόταν... φουριόζα έχοντας αποκλείσει το -τότε- φαβορί της διοργάνωσης, την ισπανική Βαλένθια.

«Δεν υπάρχει άγχος. Μόνο κάποια νευρικότητα στους παίκτες η οποία είναι απολύτως φυσιολογική. Έχουμε υψηλούς στόχους στην Ευρώπη και από τη στιγμή που φτάσαμε στον τελικό σκεφτόμαστε το κύπελλο και τίποτε άλλο. Ένα παιχνίδι είναι και τίποτε άλλο. Πρέπει να παίξουμε και να τα δώσουμε όλα» έλεγε ο τεχνικός του Αμαρουσίου την παραμονή του αγώνα και λίγο μετά την προπόνηση της ομάδας του στο γήπεδο όπου θα φιλοξενούσε τον τελικό.

Έναν χρόνο μετά την κατάκτηση του κυπέλλου από την ΑΕΚ, το Μαρούσι ετοιμαζόταν για το ελληνικό «back to back». Και μάλιστα είχε αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει έχοντας «πετάξει» εκτός τελικού την πανίσχυρη Ούνικς Καζάν! Η Σαλόν του Φιλίπ Ερβέ, δεν προκαλούσε φόβο. Και ας υπήρχε στο ρόστερ της ο πολύπειρος Στεφάν Οστρόφσκι. Άλλωστε την παραμονή του τελικού και στα «πηγαδάκια» που είχαν σχηματιστεί στο γήπεδο και στο ξενοδοχείο, όλοι έλεγαν «θα το πάρουμε».

Όπως και έγινε.

Το... άλλοτε «Μαρουσάκι» είχε μετατραπεί στην «Μαρουσάρα» της Ευρώπης και σκαρφάλωνε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου κερδίζοντας τους Γάλλους στον τελικό με 74-72. Ο Τζίμι Όλιβερ είχε πραγματοποιήσει μυθική εμφάνιση έχοντας 31 πόντους με 6/9 δίποντα, 3/9 τρίποντα και 10/10 βολές, ενώ ο Σωτήρης Νίκολαΐδης είχε «σφραγίσει» τη μεγάλη νίκη με 2/2 βολές στα 11 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του αγώνα.

«Είπα από μέσα μου. Θεέ μου, βοήθησέ με να τις βάλω. Και τις έβαλα» έλεγε μετά το τέλος του αγώνα ο πλέι μέικερ της ομάδας, με τον Σωτήρη Μανωλόπουλο να σηκώνει στον ουρανό της «Χάλα Τόρβαρ» το κύπελλο.

«Είναι η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου και θέλω να αφιερώσω αυτό το κύπελλο σε όλους όσους με βοήθησαν αν φτάσω ως εδώ. Στη γυναίκα μου Ξένια και στα παιδιά μου Μαρία και Γιώργο! Όπως επίσης στον Άρη Βωβό και στην οικογένειά του που απέδειξαν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να πάρει μια ομάδα μεσαία, όπως την αποκαλούμε στην Ελλάδα και να την φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης», έλεγε περιχαρής ο Βαγγέλης Αλεξανδρής.

Ενώ ο Άρης Βωβός δήλωνε με τη σειρά του: «Αυτό το κύπελλο ανήκει σε όλους. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο. Και λίγο σε εμάς και τη διοίκηση. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι μια ομάδα χωρίς καμία ευρωπαϊκή ιστορία θα έφτανε τόσο ψηλά».

ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΙ... ΑΥΤΑ

* Στο κλειστό του Αμαρουσίου είχε στηθεί videowall όπου είχαν την ευκαιρία οι φίλοι της ομάδας που έμειναν στην Αθήνα να παρακολουθήσουν συγκεντρωμένοι στο γήπεδο τον μεγάλο τελικό και να πανηγυρίσουν δεόντως την κατάκτηση του τροπαίου.

* Την αποστολή της ομάδας στην Βαρσοβία είχαν συνοδέψει και 200 φίλοι της ομάδας οι οποίοι ήταν... μειοψηφία στις εξέδρες της «Χάλα Τόρβαρ». Παρόλα αυτά το σύνθημα «στη Βαρσοβία, βαράω... επιληψία» δεν σταμάτησε να ακούγεται καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα.

* Μετά το τέλος του αγώνα και ύστερα από την απονομή του τροπαίου, οι φίλοι της Ελάν Σαλόν υποκλίθηκαν στην ελληνική ομάδα και σε μια μοναδική στιγμή άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά: «Μα-γου-σι». Φυσικά παίκτες και τεχνικό τιμ κατευθύνθηκαν στο μέρος τους και τους ευχαρίστησαν...

* Παραδοχή της ήττας και από τον προπονητή της Σαλόν, Φιλίπ Ερβέ: «Χάσαμε δίκαια. Το Μαρούσι άξιζε το κύπελλο. Ήταν καλύτερο από εμάς...»

* «Έχω παράδοση στα διχτάκια γι' αυτό και πήγα να το κόψω πρώτος! Είχα ήδη δύο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρω και το τρίτο» έλεγε ο Βαγγέλης Βουρτζούμης μετά το τέλος.

* «Προσευχήθηκα να κερδίσουμε και εισακούστηκα! Ήδη μίλησα με τον Θεό και τον ευχαρίστησα» ήταν τα λόγια του Ασράφ Αμάγια.

* Ο Βάσκο Εφθίμοφ αποκάλυπτε τα όσα του είχε πει ο πατέρας του και άλλοτε παίκτης του Σπόρτιγκ Ίλια Εφθίμοφ: «Ολη η οικογένειά μου έκλαιγε, ενώ ο πατέρας μου έλεγε ότι τον... πρόλαβα και πήρα πρώτος κύπελλο».

* Παρά το γεγονός ότι υπήρχε πτήση τσάρτερ, η αποστολή της ομάδας είχε μείνει τρεις ώρες στο αεροδρόμιο μέχρι να επιστρέψει στην Αθήνα. Ο λόγος είχε να κάνει με... επιπλέον φόρους, με τους Πολωνούς να ζητούν πιστωτική κάρτα προκειμένου να πληρωθούν.