Τα πρώτα αυτοκίνητα που προσγειώθηκαν στο φεγγάρι!

Στις 20 Ιουλίου του 1969 γράφτηκε ιστορία. Στις 20:17:40 UTC, το ALM με την κωδική ονομασία «Αετός» προσγειώνεται στην επιφάνεια του φεγγαριού και ξεκινά μια άλλη εποχή για την εξερεύνηση του διαστήματος. Στο εσωτερικό του σκάφους, οι αστροναύτες Νιλ Άρμστρονγκ και Έντγουιν -Μπαζ- Όλντριν ετοιμάζονται για την εξερεύνηση της επιφάνειας της Σελήνης. Ο Νιλ Άρμστρονγκ, ένας από τους καλύτερους πιλότους όλων των εποχών, θα παραμείνει για πάντα στην ανθρώπινη ιστορία ως ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του σε ένα ουράνιο σώμα διαφορετικό από την Γη. Παρά το γεγονός πως έχουν περάσει ακριβώς 50 χρόνια από εκείνο το ιστορικό βράδυ και παρόλο που δεν έχουμε ακόμα επιστρέψει στην επιφάνεια της Σελήνης από τα τέλη του 1972, η διαστημική έρευνα συνεχίζεται αμείωτη στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Όπως ήταν λογικό, οι αστροναύτες του προγράμματος Apollo, είχαν στην διάθεσή τους σε κάθε μεταγενέστερη αποστολή του Apollo 14 και ένα ειδικά κατασκευασμένο όχημα. Ένα αυτοκίνητο, με την ονομασία του Lunar Rover ή LRV, που έδωσε στους αστροναύτες τεράστια δυνατότητα να εξερευνήσουν την επιφάνεια της Σελήνης πολύ μακρύτερα από τα σημεία προσγείωσης της κάθε αποστολής. Το πρώτο LRV ενσωματώθηκε στην αποστολή του Apollo 15 το 1971 και έκτοτε αποτέλεσε αναπάσπαστο μέρος των ALM, στις αποστολές Apollo 16 και την τελική σεληνιακή αποστολή, το Apollo 17. Ποια ήταν τα πρώτα διαστημικά αυτοκίνητα; Ας ανακαλύψουμε.

Το Lunar Roving Vehicle ήταν τόσο απλό όσο και καταπληκτικό. Το LRV ήταν τεχνικά ένα αυτοκίνητο, δεδομένου ότι είχε τέσσερις τροχούς και δύο καθίσματα. Τα φτερά πάνω από τους τροχούς κρατούσαν την σεληνιακή σκόνη και η ανάρτηση διέθετε διπλά ψαλίδια! Έτσι μπορούμε άνετα να το χαρακτηρίσουμε ως αυτοκίνητο. Το LRV ήταν ένα εκτεθειμένο πλαίσιο αλουμινίου με δύο καθίσματα βιδωμένα πάνω του και μια αντένα επικοινωνίας. Ένας απλός μοχλός σχήματος T έπαιζε τον ρόλο του τιμολιού, του γκαζιού και του φρένου ταυτόχρονα, καθώς οι χοντρές στολές των αστροναυτών είχαν περιορισμένο εύρος κινήσεων. Παρά το γεγονός πως είχε τέσσερις τροχούς δεν χρησιμοποιούσε ελαστικά από στερεό καουτσούκ, αλλά ένα μεταλλικό ελαστικό πλέγμα σε σχήμα ελαστικού αυτοκινήτου. Μικρά μπλοκ τιτανίου διατεταγμένα σε σχήμα V, χρησίμευαν ως πέλμα του ελαστικού και η διάταξη λειτούργησε εξαιρετικά καλά στην πολύ λεπτή επιφάνεια της Σελήνης. Μάλιστα χαριν της πολύ χαλαρής ελαστικής τους κατασκευής λειτουργούσαν και ως έξτρα ανάρτηση με τους αστροναύτες να χοροπηδούν, αλλά να μένουν «δεμένοι» στο LRV χάρη στους ιμάντες Velcro που τους κρατούσαν στα καθίσματα.

Με τέσσερις ηλεκτροκινητήρες συνεχούς ρεύματος σε κάθε τροχό με απόδοση μόλις 0,25 ίππων, η συνολική απόδοση του ενός ίππου, μεταδιδόταν στους τροχούς σε σχέση 80: 1 με τη δυνατότητα στο Lunar Rover να φτάνει σε μια τελική ταχύτητα περίπου 14 χλμ./ώρα. που στο περιβάλλον της Σελήνης με το 1/6 της βαρύτητας της γης ήταν εντυπωσιακά γρήγορη, σε σημείο που το Lunar Rover έκανε και άλματα! Σε αντίθεση με τα σύγχρονα ηλεκτρικά οχήματα, το LRV δεν ήταν επαναφορτιζόμενο. Η ηλεκτρική ενέργεια προερχόταν από δύο μπαταρίες ψευδαργύρου-αργύρου που ζύγιζαν συνολικά 54 κιλά! Η συνολική απόδοση ήταν 8,7 kWh και η αυτονομία αρκούσε για 90 χιλιόμετρα. Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα για τους τροχούς του Lunar Rover ήταν το γεγονός πως έστριβαν και οι 4, δίνοντας στο LRV ακτίνα περιστροφής μόλις 3,8 μέτρα!

Καθώς στα διαστημόπλοια δεν υπήρχε πολύ περιθώριο χώρου, έπρεπε - από την άποψη του σχεδιασμού- το LRV να είναι μικρό. Με μήκος λίγο πάνω από 3 μέτρα σε μήκος ήταν ίσο με ένα Mk1 Mini, αν και ήταν σημαντικά ελαφρύτερο με βάρος μόλις 210 κιλά. Επιπλέον, σχεδιάστηκε με αυτονομία 90 χιλιόμετρων, αλλά η NASA περιόρισε την ακτίνα του στα 7,6 χλμ. αφού σε περίπτωση μηχανικής βλάβης του οχήματος θα έπρεπε οι αστροναύτες να μπορούν να περπατήσουν για να επιστρέψουν στο σκάφος.

Η Boeing και η General Motors ήταν ανάδοχη στην κατασκευή του LRV για τη NASA. Το 1969, ολόκληρος ο στόλος των LRV είχε τιμή 38 εκατομμυρίων δολαρίων, που το 2019 ισοδυναμεί με περίπου 265 εκατομμύρια δολάρια. Τέσσερα LRVs κατασκευάστηκαν, τρία από τα οποία πήγαν στο φεγγάρι και είναι ακόμα εκεί, έχοντας οδηγηθεί για μόλις 91,7 χλμ. απόσταση και τα 3.

Μάλιστα η κάμερα που βρισκόταν τοποθετημένη στο μπροστινό μέρος και μπορούσε να προγραμματιστεί η κίνησή της, χρησιμοποιήθηκε για να κινηματογραφήσει την πλέον διάσημη αποσελήνωση, αυτή της αποστολής Apollo 17. Η ΝASA πιστεύει -με την προϋπόθεση ότι οι μπαταρίες διατηρούν λίγη φόρτιση- πως τα LRV που έχουν μείνει στην επιφάνεια της Σελήνης, είναι έτοιμα να τα οδηγήσει οποιοσδήποτε φτάσει στο σημείο προσελήνωσης ακόμα και σήμερα!