To έπος της Ford στο Le Mans του 1966 έγινε ταινία! (vid)

Αν κερδίσεις τον καλύτερο, έστω και μια φορά, θα γράψεις το όνομα σου στην ιστορία, η μάχη που έδωσες θα μνημονεύεται και το hollywood θα προσδώσει ακόμα πιο μυθικές διαστάσεις στη νίκη σου.

Στους αγώνες αυτοκινήτου λοιπόν υπάρχει μονάχα ένας τρόπος να δείξεις ότι αξίζεις να παίζεις με ‘τα μεγάλα παιδιά’: Να βρεις που αγωνίζεται η Ferrari με το μέγιστο των δυνάμεων της, και να την κερδίσεις. Mε οποιοδήποτε κόστος. Γιατί η Ferrari είναι η πεμπτουσία των αγώνων, είναι η μικρή εταιρεία από την Ιταλία που έχει κερδίσει Πρωταθλήματα ΟΠΟΥ συμμετείχε, είναι το πάθος, είναι η ταχύτητα, είναι το πείσμα του Γέρου που ήταν αδίστακτος και σκληρός αλλά ταυτόχρονα ρομαντικός μαχητής.
Η Ferrari δεν είναι πια μια μάρκα, είναι το σύμβολο ενός βενζινοκίνητου λαού, και το Maranello η πρωτεύουσα της Χώρας των -αυτοκινητιστικών- ονείρων.
Η Scuderia συμβολίζει νίκη των φτωχών Ιταλών έναντι όλων των άλλων πλούσιων χωρών. Μέσω αυτής οι Ιταλοί αισθάνονταν ότι κέρδισαν τους ψυχρούς Γερμανούς, τους σνομπ Γάλλους και τους κυριλέ Άγγλους.
Αυτό έκανε και ο Henry Ford II όταν αποφάσισε να κερδίσει την Ferrari εκεί που, εκείνη την εποχή, μετρούσε περισσότερο: στους αγώνες αντοχής και συγκεκριμένα στο Le Mans.

Όλα ξεκίνησαν το 1958 όταν η Chevrolette ετοίμασε μια αγωνιστική Corvette, ενάντια στην συμφωνία που είχαν υπογράψει την προηγούμενη χρονιά οι Αμερικανοί κατασκευαστές για ολοκληρωτική απόσυρση από τους αγώνες, και στη Ford ήθελαν να απαντήσουν με τα μεγάλα όπλα.
Η αρχική ιδέα ήταν να υποστηρίξουν την ομάδα του Carroll Shelby που έτρεχε με Cobra και κέρδιζε επανειλημμένα τη Chevrolet αλλά το 1962, όταν ένα επιτελείο στελεχών της εταιρείας, με επικεφαλής τον ίδιο τον Ford, επισκέφθηκε το Sebring σε αγώνα που προσμετρούσε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, για να παρακολουθήσουν από κοντά την προετοιμασία των ομάδων, έγιναν μάρτυρες της καθολικής επικράτησης των αυτοκινήτων ενός μικρού κατασκευαστού από την φτωχή Ιταλία, της Ferrari.

Ο νικητής στις 12 ώρες του Sebring του 1962 Lucien Bianchi, παππούς του αδικοχαμένου Jules, με Ferrari TR 61

 

Τα ιταλικά εντυπωσιακά κόκκινα αγωνιστικά είχαν τεράστιο αντίκτυπο στον τύπο και στο φιλοθεάμον κοινό, και στη Ford αντιλήφθηκαν πως ο συντομότερος δρόμος προς την κορυφή θα ήταν η εξαγορά της εταιρείας του Enzo, και η μετατροπή της σε Racing Division των Αμερικανών. Ο Lee Iacocca, αυτός που αργότερα έγινε ήρωας στο Detroit όταν έσωσε την Chrysler από την χρεοκοπία, έπεισε τον Ford να δώσει την έγκριση και να στείλει στο Maranello τον Don Frye με μια μεγάλη επιταγή και να πείσει τον Γέρο να πουλήσει την εταιρεία του.

Οι διαπραγματεύσεις άρχισαν το Μάιο του 1963 και ήταν σκληρές, κυρίως γιατί ο Enzo ήταν πολύ ξεροκέφαλος και δύσκαμπτος, αλλά τελικά υπέκυψε και δέχτηκε να πουλήσει την Ferrari στη Ford.
Εκείνη τη περίοδο ο Ferrari αισθανόταν μόνος και χωρίς κληρονόμους να συνεχίσουν τη δυναστεία του, αφού είχε χάσει τον αγαπημένο του γιο Alfredo ‘Dino’ το 1956 ενώ δεν μπορούσε να αναγνωρίσει νόμιμα τον Piero Lardi, τον νόθο γιο που απέκτησε με την τότε ερωμένη του Lina Lardi.
Ήταν επίσης μια περίοδος όπου στο Maranello άρχισε να γίνεται έντονο το οικονομικό πρόβλημα, καθώς δεν υπήρχε η υποστήριξη κάποιας μεγάλης βιομηχανίας και το κόστος εξέλιξης και συμμετοχής στους αγώνες ήταν πλέον δυσβάσταχτο. Για να έχει λοιπόν συνέχεια η Ferrari και, να μπορεί να συμμετέχει σε όποια αγωνιστική διοργάνωση επιθυμούσε, ο Enzo αποφάσισε να παραχωρήσει την εταιρεία του, κρατώντας όμως τα ηνία.

Μετά από μήνες πέρα δώθε μεταξύ Maranello και Detroit, και με τα προσχέδια των συμβολαίων να γράφονται και να ξαναγράφονται, έφτασε επιτέλους η ώρα των υπογραφών. Η Ford είχε έτοιμο το Δελτίο Τύπου και οι μεγαλύτερες εφημερίδες ήταν έτοιμες να ανακοινώσουν την μεγάλη είδηση, αλλά στην τελευταία, τυπική, συνάντηση ο Enzo πρόσεξε ένα άρθρο του συμβολαίου που έλεγε πως, ενώ θα διατηρούσε τον απόλυτο έλεγχο της Gestione Sportiva, το καμάρι του, θα έπρεπε για κάθε δαπάνη που θα ξεπερνούσε τα 250 δολάρια, κάτι παραπάνω από σημερινά 2.000, να υποβάλλει αίτημα στο Detroit και να λάβει επίσημη έγκριση από το λογιστήριο.
Εκείνη τη στιγμή απλά έκλεισε το φάκελο του συμβολαίου, και είπε στον Don Frye, που προσπαθούσε να τον ηρεμήσει, πως ‘ποτέ δεν ήμουν υπάλληλος, ούτε καν όταν δούλευα στην Alfa Romeo, και δεν σκοπεύω να γίνω τώρα’ , διώχνοντας τους Αμερικανούς κακήν κακώς.

Όταν ο Frye επέστρεψε στο Detroit και αναφέρθηκε στον εξοργισμένο Ford II, η απάντηση που έλαβε ήταν πολύ απλή και Αμερικάνικη: «Go to Le Mans and beat his ass».

Ο Νίκος Κουμπής το έχει γράψει γλαφυρά στο ειδικό άρθρο του στο italianjob.gr

Διαβάστε εδώ αν θέλετε το άρθρο ποταμό από το Italianjob.gr που εξηγεί το έπος από την ιταλική σκοπιά!

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας που θα αφήσει εποχή.