Στο «Αιόλου 68» φάγαμε πίτσα με τόνο σασίμι και φαρφαλίνες

Ο πεζόδρομος, τα μαγαζιά με τους λουκουμάδες και παλιότερα μερικοί πλανόδιοι πωλητές. Αυτά είναι τα τρία πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την Αιόλου. Αν με πιέσεις λίγο παραπάνω θα σκεφτώ την πλατεία Κοτζιά, την Εθνική Τράπεζα κι ένα νόμισμα που είναι κολλημένο σ' ένα πλακάκι στις αρχές του δρόμου από έναν πλανόδιο πωλητή κόλλας, το οποίο δεν ξεκολλάει με κανένα τρόπο αποδεικνύοντας έμπρακτα την αποτελεσματικότητα του προς πώληση προϊόντος.

Όσο κι αν προσπάθησα να θυμηθώ κάποια στοά στην Αιόλου στο «στο 68 είμαστε, θα μας βρείτε μέσα στην στοά» του Βασίλη Ακρίβου, του ιδιοκτήτη του εστιατορίου «Αιόλου 68», στον οποίο τηλεφώνησα για να κλείσουμε τραπέζι, η μνήμη μου δεν με βοηθούσε. Έτσι, όταν ένα απόγευμα καθημερινής στάθηκα μπροστά από το 68 της Αιόλου και χάζευα από απόσταση τουλάχιστον 20 μέτρων -όσο το μέγεθος της στοάς- την είσοδο του ομώνυμο μαγαζιού ένιωσα πως συμμετείχα σε κάποια φάρσα του Φερεντίνου με δύο πιθανά σενάρια: είτε κάποιος είχε μετονομάσει το προηγούμενο βράδυ τον συγκεκριμένο δρόμο σε Αιόλου, αφού μέχρι πρότινος δεν διέθετε στοά, είτε είχε κατεδαφίσει ένα κτίριο με δυναμίτη και είχε προλάβει να δημιουργήσει στη θέση του μία.

Η πιθανότητα της φάρσας διατηρήθηκε στο μυαλό μου κι όταν άρχισαν να φτάνουν τα πιάτα στο τραπέζι μας, μιας και τόσο πίτσα με τόνο σασίμι όσο και φαρφαλίνες όχι μόνο δεν είχα φάει, αλλά αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξη τους.

Μια μικρή επισήμανση πριν συνεχίσουμε: Γκουγκλάροντας βρήκα πολλές φορές τον χαρακτηρισμό «ψαροταβέρνα» πλάι στο «Αιόλου 68». Δεν έχω κάτι με τη συγκεκριμένη λέξη. Σε νησιώτικες ψαροταβέρνες έχω άλλωστε τις πιο νόστιμες αναμνήσεις της ζωής μου, ωστόσο θεωρώ άστοχο να χαρακτηρίζεται το «Αιόλου 68» ψαροταβέρνα, αφού η συγκεκριμένη λέξη παραπέμπει σε χωριάτικη, γαύρο μαρινάτο, τηγανητά κολοκύθια και πατάτες πλάι στο κύμα. Το «Αιόλου 68» του οποίου η διακόσμηση φέρνει σε γιγαντιαίο κοχύλι είναι ένα μοντέρνο εστιατόριο του οποίου τα πιάτα βασίζονται στο ψάρι (στο Instagram του αυτοχαρακτηρίζεται εστιατόριο θαλασσινών με «CrazSeaFood»). Ας επιστρέψουμε, όμως, στο τραπέζι μας.

Πρώτη στο τραπέζι μας έφτασε η σαλάτα που φέρει το όνομα του μαγαζιού. Τόσο δροσερή όσο χρειάζεται για να σου ανοίξει την όρεξη και τόσο εντυπωσιακή για να σε προετοιμάσει για την αναπάντεχη συνέχεια.

Μετά τη σαλάτα και πριν τα κυρίως πιάτα -όλα ήταν προτάσεις του Βασίλη- έφτασε αυτό που μου άρεσε περισσότερο: ψωμάκια στον ατμό με χέλι καπνιστό. Τα ψωμάκια έλιωναν στο στόμα και το χέλι συνόδευε μια πικάντικη σάλτσα. Μοναδικό μου παράπονο πως τα ψωμάκια του πιάτου ήταν τρία και όχι τριαντατρία.

Η συνέχεια περιλάμβανε combo χτύπημα: φαρφαλίνες με σαλτσίλια και μύδια, πίτσα (ναι, πίτσα) με τόνο σασίμι και ουρές πεσκανδρίτσας.

Το πιάτο με τις φαρφαλίνες ήταν για δύο. Και τέσσερις βέβαια να ήμασταν πάλι θα μας είχε καλύψει, αφού δεν μπορέσαμε (δύο ήμασταν) να το τελειώσουμε. Περιλάμβανε μία μίνι βερσιόν από φαρφάλες με αχνιστά μύδια και ανάμεσα τους λαχταριστά κομμάτια από λουκάνικο.

Η πίτσα με τόνο σασίμι ήταν η απόδειξη ότι με με βάση τα θαλασσινά μπορούν να δημιουργηθούν τα πιο ψαγμένα πιάτα -ό,τι δηλαδή συμβαίνει στο «Αιόλου 68»- και οι ολόφρεσκες πεσκανδρίτσες η μοναδική ξεκάθαρη παραπομπή σε ψαροταβέρνα. Άντε μαζί με τα λαϊκά κομμάτια που άκουγονταν από τα ηχεία του μαγαζιού.

Την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν τι μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη λέξη Αιόλου, η απάντηση μου θα περιλαμβάνει μια στοά -μην μου πεις πως ούτε εσύ την έχεις εντοπίσει- ψωμάκια στον ατμό με χέλι καπνιστό και φαρφαλίνες. Πολλές φαρφαλίνες.

Αιόλου 68: Αιόλου 68, Αθήνα. Τηλ: 210 3247925, Facebook, Instagram