«Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…» στα Ιαπωνικά

«Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω τον τελικό του Euro…» έλεγα μέσα μου όταν έψαχνα απεγνωσμένα την παραμονή του τελικού να βρω τρόπο να φτάσω στη Λισσαβόνα. Βλέπετε, το τσάρτερ με το οποίο μία παρέα είχαμε κλείσει εισιτήρια για να μας πάει στην Πορτογαλία, δεν πέταξε ποτέ και το μάθαμε στο αεροδρόμιο, δύο ώρες πριν. Περίπου 24 ώρες πριν τον τελικό, είχαμε διαπιστεύσεις ή εισιτήρια, αλλά δεν είχαμε τρόπο να πάμε στη Λισσαβόνα. Βρήκαμε τελικά. Αθήνα – Αμστερνταμ με αεροπλάνο, μερικές ώρες αναμονή στην πρωτεύουσα της Ολλανδίας και μετά από εκεί πτήση για Μαδρίτη. Και στη Μαδρίτη ενοικίαση αυτοκινήτων και οδικώς σε 5 ώρες στη Λισσαβόνα.

Τα καταφέραμε και φτάσαμε μερικές ώρες πριν την σέντρα. Θυμάμαι μέσα από το αυτοκίνητο στην διαδρομή, εκείνο το τηλεφώνημα που έκανα στον Στέλιο Γιαννακόπουλο. «Καλά ήταν μέχρι εδώ το ζήσατε και το ζήσαμε μέχρι τέλους. Ένα υπέροχο ταξίδι, αλλά απόψε δεν γίνεται να τα καταφέρουμε ξανά. Να νικήσουμε τους Πορτογάλους δεύτερη φορά στο σπίτι τους και στον τελικό, αδύνατον…» του είπα με μία ξεκάθαρη αίσθηση απαισιοδοξίας. Πήρα μία ήρεμη και γεμάτη σιγουριά απάντηση. «Ακου φιλαράκι. Οσα χρόνια παίζω επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν υπήρξε ούτε μία χρονιά που στο τέλος της να μην σήκωσα μία κούπα. Η μοναδική που δεν τα κατάφερα να πάρω κάτι είναι η φετινή που παίζω στη Μπόλτον. Και ξέρεις γιατί συνέβη αυτό; Όχι γιατί παίζω στην Μπόλτον, αλλά γιατί απόψε θα πάρω την πιο μεγάλη. Μην ασχολείσαι και μην έχεις άγχος το έχουμε πάρει ήδη…» μου είπε ο Στέλιος και αφού του απάντησα κάτι του τύπου ότι είναι τρελός και ψώνιο κλείσαμε το τηλέφωνο.

Στον τελικό συνέβη ό,τι συνέβη, με τον Στέλιο να μου φωνάζει έξω από τα αποδυτήρια «τι σου είπα…» και αργά το βράδυ, μεθυσμένοι από την επιτυχία περπατούσαμε μαζί με την παρέα στους δρόμους της πορτογαλικής πρωτεύουσας χωρίς να μας πειράξει κανείς. Για την ακρίβεια οι Πορτογάλοι που διέκριναν ότι είμαστε Ελληνες μας έδιναν και συγχαρητήρια. Ακόμη και ο Ρούι Κόστα. Τον πετύχαμε έξω από ένα ρεστοράν να κάνει τσιγάρο με την παρέα του σε ένα διάλειμμα του δείπνου. Μας χαμογέλασε, βγήκε μαζί μας φωτογραφία, αλλά είχε την όψη ενός ανθρώπου που δεν μπορούσε να χωνέψει αυτό που είχε συμβεί.

Όλα αυτά μπορεί στα 40 χρόνια της επετείου να τα έχω ξεχάσει (δύσκολο…). Εκείνο που αποκλείεται όμως να ξεχάσω είναι αυτό που συνέβη την επομένη του τελικού το απόγευμα σε μία κάβα- σούπερ μάρκετ στη Λισσαβόνα. Ο περιπετειώδης τρόπος με τον οποίο είχαμε ταξιδέψει στη Λισσαβόνα, μας είχε αφήσει ασφαλώς χωρίς εισιτήρια επιστροφής και την επομένη του τελικού δεν υπήρχε ούτε μία κενή θέση σε οποιοδήποτε αεροπλάνο έφευγε από την πορτογαλική πρωτεύουσα.

Φύγαμε τρεις ημέρες μετά αλλά δεν μας… χάλασε. Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, και ενώ στεκόμουν μπροστά από τα ράφια με τις μπύρες, σιγοτραγουδούσα το «δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…». Ωσπου κάποια στιγμή κατάλαβα ότι κάποιος που στέκονταν πίσω μου ψιθύριζε και αυτός τον ρυθμό χωρίς να ξέρει τα λόγια και χρησιμοποιούσε κάτι σαν το «να να να να…». Γύρισα να δω ποιος ήταν. Και αντίκρυσα έναν Ιάπωνα.

«Φοβερό τραγούδι, ζήτησα και έμαθα και το νόημα των στίχων αλλά δεν μπορώ να το τραγουδήσω στα ελληνικά. Φοβερή και η ομάδα, μπράβο σας…» μου είπε και άπλωσε το χέρι του να με συγχαρεί σαν να το είχα σηκώσει εγώ το τρόπαιο. Του το έδωσα αμήχανα και χωρίς πιθανόν να του πω τίποτα ή ίσως να ψέλλισα ένα ευχαριστώ. Αυτός συνέχισε τα ψώνια του και την βόλτα μπροστά από τα ράφια τραγουδώντας στο ρυθμό του «δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…» κι΄ εγώ μάλλον σε εκείνο το σημείο κατάλαβα τι είχε συμβεί, τι ακριβώς είχε πετύχει αυτή η ομάδα το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004…