Οι μυαλοπώληδες του Τελ Αβίβ

Aν ρίξει κάποιος ένα μπουκάλι με μήνυμα στη θάλασσα του Τελ Αβίβ, όπως έκαναν παλιά οι πειρατές, τα ρεύματα της Μεσογείου θα το φέρουν μετά από μερικές μέρες στο Βόσπορο. Δεν είναι δα τόσο μεγάλη η απόσταση, ούτε πολλά τα εμπόδια. Μπορεί, βέβαια, να καταλήξει το μπουκάλι στο λιμάνι του Πειραιά. Εξαρτάται από τα κύματα.

Ο Παναθηναϊκός δεν άφησε να χαθεί το μήνυμά του στα απρόβλεπτα κύματα. Βρήκε τρόπο να το στείλει κατ'ευθείαν στην Κωνσταντινούπολη. "Ο πρωταθλητής είναι εδώ", έγραφε το μπιλιέτο. "Μη βιάζεστε να τον ξεγράψετε".

Εικοσιτέσσερις ώρες μετά τον 3ο αγώνα με τη Μακάμπι, είπα στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ότι η ομάδα του έμοιαζε πνευματικά ανέτοιμη για τη δύσκολη αποστολή. Κατά κάποιον τρόπο, το έκανα επίτηδες. Γνωρίζοντας καλά τη νοοτροπία του Σέρβου, προσπάθησα να του πατήσω τον κάλο ώστε να βγάλει λίγο ζουμί η συνέντευξη. Εκανα την ερώτηση και φόρεσα το κράνος μου. Ήμουν βέβαιος ότι ακολουθούσε έκρηξη.

"Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του, αλλά πρέπει να σκέφτεστε καλά τι με ρωτάτε. Είμαι υπερήφανος για την ομάδα μου, της έχω εμπιστοσύνη και θα την προστατεύσω μέχρι τέλους. Θα πεθάνω για αυτήν αν χρειαστεί. Μη ξεχνάτε, ότι είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης. Όχι μία φορά, αλλά έξι. Και αν δεν σας αρέσουν αυτά που λέω, να πάτε να ρωτήσετε τους σοφούς που κάνουν κριτική".

Το πρόβλημα του Ομπράντοβιτς δεν ήμουν εγώ, ούτε οι άλλοι Έλληνες δημοσιογράφοι. Ήταν ο Γκέρσον, ο Σερφ και οι υπόλοιποι μυαλοπώληδες του Τελ Αβίβ.

Μετά το χθεσινό αγώνα, ένας βετεράνος Ισραηλινός δημοσιογράφος με πλησίασε για να μου δώσει ραντεβού στην Αθήνα. "Το ηθικό δίδαγμα", είπε, "είναι ότι δεν πρέπει να θυμώνουμε τον Ομπράντοβιτς".
"Μα, αυτό ήταν το σχέδιό μου εξαρχής", απάντησα γελώντας.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε επειδή θύμωσε. Μετέτρεψε την πληγωμένη του υπερηφάνεια σε κηροζίνη και την αμφισβήτηση σε κίνητρο. Αρνήθηκε την ήττα και αντέστρεψε το ερώτημα, υποχρεώνοντας τη Μακάμπι να κοιτάξει προσεκτικά τον καθρέφτη της. "Εμείς μπορούμε. Εσείς μπορείτε;"

Μίλησε, στο τέλος, η ανωτερότητά του. Το μέταλλο, η αυτοπεποίθηση και η προσωπικότητα της ομάδας που κάθε δεύτερη χρονιά κατακτά την Ευρώπη. Η έκρηξη του Ομπράντοβιτς έφτασε στα αυτιά των παικτών του μέσω του διαδικτύου και έγινε αλάτι στις πληγές του 2ου και του 3ου αγώνα. Αυτό χρειάζονταν χθες οι "πράσινοι". Όχι βάλσαμο, αλλά αλάτι.

"Μπήκαμε στο γήπεδο και τρώγαμε τα σίδερα", είπε ο Κώστας Καϊμακόγλου. Αυτό συνέβη την Πέμπτη, αλλά όχι την Τρίτη. Το ξέρει και ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς, ότι η ομάδα του παρουσίασε έλλειμμα πάθους και αυτοσυγκέντρωσης στον 3ο προημιτελικό. Πριν από μερικά δευτερόλεπτα, ο Σέρβος πέρασε από δίπλα μου, εδώ στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ απ'όπου σας γράφω, και είπε μία θερμή ελληνοπρεπέστατη "καλημέρα". Είπαμε, ο διάλογος της Τετάρτης ήταν μία ιδανική σκηνοθεσία.

Εάν ο ακρογωνιαίος λίθος του σύγχρονου Παναθηναϊκού είναι το μπαρουτοκαπνισμένο τρίο των Διαμαντίδη, Μπατίστ, Τσαρτσαρή, το θρίαμβο του Τελ Αβίβ δρομολόγησαν ο 4ος, ο 5ος, ο 6ος, ο 7ος, ο 8ος παίκτης της ομάδας. Πάντοτε αυτοί κρατούν το κλειδί. Ο Καλάθης, που άφησε πίσω του το δράμα της Τρίτης με τη σιγουριά 30χρονου. Ο Καϊμακόγλου, αληθινό λιοντάρι στις μάχες της δ' περιόδου, αλλά με χέρια που ουδέποτε τρεμούλιασαν. Ο Περπέρογλου, κόλλα της ομάδας με την πολυσχιδή δράση και το φαρμακερό του σουτ. Ο Σμιθ, αίφνης "τεσσάρι" με οντότητα, τρεχαλητό αλλά και απειλή.

Και στο τέλος ο μέγας Γιασικεβίτσιους, ο οποίος έζησε μία από τις μεγαλύτερες βραδιάς της ολόλαμπρης καριέρας του. Οταν πια κάθισε στον πάγκο, στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα, έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί από την πλημμυρίδα των συναισθημάτων. Το χαμόγελό του φώτιζε το γήπεδο, η υπερηφάνεια του ξεχείλιζε από το βλέμμα του, αλλά τα μάτια του ήταν σχεδόν υγρά.

Ο Ομπράντοβιτς τον πλησίασε, τον αγκάλιασε ενώ παιζόταν ακόμη το ματς, τον χάιδεψε στοργικά στα μαλλιά όπως χαϊδεύει πατέρας το γιό του. Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή τον ζήλεψα και ένιωσα τυχερός που ζούσα αυτή τη σκηνή από απόσταση ενός μέτρου. Το λάπτοπ που φαίνεται στην άκρη αριστερά της φωτογραφίας είναι το δικό μου. Απλωσα το χέρι για να τον συγχαρώ και ο Σάρας δέχθηκε τη χειραψία με ευχαρίστηση. Έπειτα, ξανάγινε παιδάκι. "Ωχ, φίλε, στάσου, ακόμα δεν τελείωσε το παιχνίδι", είπαν τα μάτια του.

Παρακολούθησα το παιχνίδι ντυμένος στα μπλε όπως ίσως είδατε μέσα από τις κάμερες, με μπλουζάκι "Greece" από το Μουντομπάσκετ του 2006. Το μήνυμα ήταν: "Impossible is nothing". Παρόμοια μπλούζα θα φορέσω απόψε στο Φάληρο, ελπίζοντας να ζήσω παρόμοια χαρά στο πλευρό αυτή τη φορά του Σπανούλη, του Παπανικολάου, του Πρίντεζη. Το μπάσκετ παραμένει πηγή ικανοποίησης και υπερηφάνειας για τον ταλαίπωρο Έλληνα, όσο και αν πολλές φορές προσπαθούν οι ίδιοι οι υπηρέτες του να το ναρκοθετήσουν.

Στο όνειρό μου βλέπω τελικό Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού την Κυριακή 13 Μαϊου στην Κωνσταντινούπολη. Απίθανο, λέτε; Impossible is nothing.