Ολυμπιακός: Η...παράταση, οι αλλαγές, οι έξι (!) φορές των Ερυθρόλευκων κι ο Ελβετός που έπαιζε Αταλάντα!

Κατ΄ αρχάς εύχομαι να διαψευστώ ως προς την κρίση μου για την παρτίδα με την Αταλάντα, όπως την είχα διατυπώσει και στον τίτλο του χθεσινού άρθρου, «μόνος τρόπος πρόκρισης για τον Ολυμπιακό, να πάρει απόψε αποτέλεσμα!»-βλέπετε, η συγκεκριμένη ομάδα είναι καλύτερη εκτός έδρας απ΄ ότι εντός έδρας…

Κατά δεύτερον, να εκφράσω την άποψη ότι βασικός στόχος του Ολυμπιακού την άλλη Πέμπτη πρέπει να είναι η παράταση, να φτάσει δηλαδή να κριθεί η πρόκριση μέσα από τη διαδικασία του εξτρά 30λεπτου. Μακάρι να μπορέσει να κερδίσει από το 90λεπτο με δύο γκολ διαφορά την Αταλάντα, αλλά δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Ας μπορέσει να ισοφαρίσει το 1-2 του πρώτου αγώνα και βήμα βήμα μετά βλέπει τι θα κάνει. Θα ήταν ιδανικό να κρατήσει το μηδέν πίσω, όμως αυτός ο αντίπαλος θα σου κάνει φάσεις και λογικά θα σου κάνει ένα γκολ. Οπότε, εσύ θα πρέπει να του βάλεις τρία για να τον αποκλείσεις.

Τέλος πάντων, όπως κι αν έχει ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι προετοιμασμένος για μία πολύ μεγάλη μάχη την προσεχή Πέμπτη στο Καραϊσκάκη, όπου θα έχει τη συμπαράσταση 16.000 οπαδών του. Και χθες ήταν αρκετά καλά προετοιμασμένος, αλλά όχι σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού. Ούτε στα πιο…απλά (στις στημένες φάσεις ήταν τραγικός, με συνέπεια να δεχθεί έτσι και τα δύο γκολ, αλλά και να κινδυνεύσει και σε τουλάχιστον τρεις άλλες περιπτώσεις από τα κόρνερ των Ιταλών!!!), ούτε στα πιο…σύνθετα (όταν ο Γκασπερίνι άρχισε να κάνει στο β΄ ημίχρονο πέντε αλλαγές τη μία μετά την άλλη, δεν είδαμε την ανάλογη αντίδραση από τον Μαρτίνς).

Ο Πέδρο είχε μία ιδέα χθες: να «κουμπώσει» τη δική του ομάδα ακριβώς πάνω στην Αταλάντα! Ίδιος σχηματισμός 3-4-3, οι εξτρέμ να κινούνται περισσότερο γύρω από τον φορ, από τους δύο κεντρικούς χαφ ο ένας να είναι πιο αμυντικογενής κι ο άλλος πιο επιθετικογενής, τα μπακ να είναι άλλοτε μπακ (5-4-1) κι άλλοτε εξτρέμ (3-4-3). Έτσι, η μία ενδεκάδα ήταν…καρμπόν πάνω στην άλλη! Κι όποιος είναι ο καλύτερος!

Όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι είχε δύο φάσεις: μία (στα πρώτα 35 λεπτά και στα 25 τελευταία) με τον Ολυμπιακό να παίζει στα ίσα, ενίοτε να είναι και πιο απειλητικός. Κι άλλη μία (από το 35’ έως το 65’) με την Αταλάντα να ρίχνει τον Ολυμπιακό στο καναβάτσο και να τον κτυπάει αλύπητα. Στα δικά του καλά 50 λεπτά ο πρωταθλητής Ελλάδας βρήκε ένα γκολ, στα δικά της καλά 30 λεπτά η ιταλική ομάδα βρήκε δύο γκολ κι έτσι έγινε η διαφορά.

Θεωρώ ότι το σχήμα με τα τρία στόπερ δεν βοήθησε ιδιαίτερα τον Ολυμπιακό: κανείς από τους Μανωλά, Σωκράτη, Σισέ δεν ήταν πολύ καλός, ενώ με μείον ένα στα χαφ οι «ερυθρόλευκοι» από κάποια στιγμή πιέστηκαν πολύ από μία ομάδα που το 3-4-3 ξέρει και το παίζει πολύ καλύτερα (5,5 χρόνια το ίδιο κάνει). Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μαρτίνς δεν το είχε διαβάσει καλά το παιχνίδι. Θα ήμουν νομίζω άδικος αν υποστήριζα κάτι τέτοιο.

Αυτό το οποίο, όμως, περίμενα από τον Πέδρο είναι να βοηθήσει (πολύ) περισσότερο την ομάδα στο β΄ ημίχρονο. Από τα πρώτα πέντε-δέκα λεπτά του β΄ ημιχρόνου «φώναζε» το παιχνίδι ότι ο Ολυμπιακός ήθελε βοήθεια από τον πάγκο, φρέσκα πόδια. Ο Μαρτίνς το είχε δει σωστά (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, από την απόδοση του όσο έπαιξε), ποιος χρειάζονταν, ο Μαντί Καμαρά-κι όμως το σκεφτόταν και το ξανασκεφτόταν, όπως ακούγαμε από τον ρεπόρτερ του συνδρομητικού καναλιού δίπλα στους πάγκους. Και δεν τον έβαλε ούτε καν μετά το 1-1, αλλά μόνο μετά το 2-1...

Φώναζε το παιχνίδι και για την αλλαγή του Ονιεκουρού, που μετά από ένα πολύ καλό α΄ ημίχρονο, στο οποίο πήρε στις πλάτες του επιθετικά τον Ολυμπιακό, χάθηκε εντελώς στο β΄, όπως το έχει ξανακάνει (π.χ. στο 1-2 από την Άιντραχτ, που και τότε ήταν έξοχος για 45 λεπτά και άφαντος στη συνέχεια)…

Πολύ αργές οι αλλαγές των Μπουχαλάκη, Λόπες, μόλις στο 84’, δηλαδή με παρουσία μόλις εννιά λεπτών στο παιχνίδι…

Κι άλλο ερώτημα: γιατί να μη γίνει κι η πέμπτη αλλαγή, να μπει αλλαγή ο Βαλμπουενά έστω για το ενδεχόμενο να βρει ο Ολυμπιακός μία στημένη φάση-που την βρήκε στο 91’, από αρκετά καλή θέση, με τον Λόπες να εκτελεί το φάουλ, απογοητευτικά.

Ακόμη κι ένας στόπερ θα μπορούσε να βγει στο τέλος και να περάσει ένας χαφ η, ένας κυνηγός. Ποιος ο λόγος να παίζει η ομάδα, ενώ έχανε, με τρεις στόπερ έως το 93’; Λες και μετράει ακόμη το εκτός έδρας γκολ!

Κοιτάξτε, πρέπει να είμαστε δίκαιοι: ο Ολυμπιακός με τον Μαρτίνς έχει φτιάξει τέσσερα χρόνια τώρα μία ομάδα που στέκεται όρθια στην Ευρώπη. Κι αυτό πρέπει να το πιστωθεί 100% ο Πέδρο. Μπορεί και βγάζει νοκ άουτ αντιπάλους όπως η Άρσεναλ κι η Μίλαν! Και να αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια αντιπάλους όπως η Μπάγερν κι η Μάντσεστερ Σίτι. Και να έχει σχεδόν 100% προκρίσεις στα καλοκαιρινά προκριματικά. Πάντα θα δώσει τη μάχη του ο Ολυμπιακός και ποτέ δεν θα ξεφτιλιστεί.

Από την άλλη, είναι κάποια πράγματα που γίνονται και ξαναγίνονται με τέτοια συχνότητα, που δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Εννιά φορές έχει προηγηθεί ο Ολυμπιακός με ένα γκολ διαφορά στο ημίχρονο εκτός έδρας ευρωπαϊκών αγώνων του. Και στο τέλος έχει χάσει τους έξι! Κι έχει κερδίσει μόνο την…Λουκέρνη (3-1), τη Νέφτσι (1-0) και τη Φενέρμπαχτσε (3-0), στο μοναδικό πραγματικά παιχνίδι που έκανε τη διαφορά και αξιοποίησε το υπέρ του προβάδισμα στο ημίχρονο.

Δείτε τι συνέβη στα άλλα έξι:

Μίλαν-Ολυμπιακός 3-1, με ημίχρονο 0-1 από γκολ του Γκερέρο στο 14’

Ερυθρός Αστέρας-Ολυμπιακός 3-1, με ημίχρονο 0-1 από γκολ του Σεμέδο στο 37’

Τότεναμ-Ολυμπιακός 4-2, με ημίχρονο 1-2 από γκολ των Ελ Αραμπί 6’ (0-1) και Σεμέδο 19’ (0-2)

Μαρσέιγ-Ολυμπιακός 2-1, με ημίχρονο 0-1 από γκολ του Μαντί στο 33’

Λούντογκορετς-Ολυμπιακός 2-2, με ημίχρονο 0-1 από γκολ του Εμβιλά στο 31’

Αταλάντα-Ολυμπιακός 2-1, με ημίχρονο 0-1 από γκολ του Τικίνιο στο 16’.

Σούμα, πέντε ήττες και μία ισοπαλία αποκλεισμού (τελικώς σε διαδικασία πέναλτι)… Να θυμίσω δε ότι τον Αύγουστο ο Ολυμπιακός κέρδιζε 1-0 την Σλόβαν στην Μπρατισλάβα με γκολ του Ελ Αραμπί στο 33’, παίζοντας με παίκτη παραπάνω λόγω αποβολής Σλοβάκου στο 20’ και ισοφαρίστηκε δύο φορές, την πρώτη από το ημίχρονο κιόλας, με συνέπεια το τελικό 2-2;…

Όταν προηγείσαι στο σκορ σε έξι-εφτά εκτός έδρας παιχνίδια σου και δεν μπορείς να κρατήσεις το σκορ σε κανένα, κάτι δεν κάνεις καλά ως ομάδα. Μην γελιόμαστε. Ειδικά όταν αυτό έχει συμβεί και στην πρώτη σεζόν του Μαρτίνς και στη δεύτερη και στην τρίτη και στην τέταρτη.

Δικαιολογίες, επιχειρήματα αν θέλετε, σχεδόν πάντα υπάρχουν στο ποδόσφαιρο. Χθες για παράδειγμα ο Ελβετός διαιτητής έπαιζε καθαρά έδρα-και δεν είναι ανάγκη ένας διαιτητής να κάνει «έγκλημα», μπορεί να βοηθήσει μία ομάδα και με τα φάουλ και με όλες τις άλλες «λεπτομέρειες»-ο Ονιεκουρού ποτέ δεν ήταν οφσάιντ στη φάση του 82’ που έφυγε από δεξιά. Ο Σέρερ με το που σκόραρε ο Ολυμπιακός έδειξε τις προθέσεις του, που ήταν άλλες απέναντι στην γειτονική προς την χώρα του ιταλική ομάδα κι άλλες προς την ελληνική ομάδα.

Ανεξάρτητα, όμως, από τον παράγοντα διαιτησία υπάρχει μία αντικειμενική αδυναμία διαχείρισης του β΄ ημιχρόνου, που εν πολλοίς ακυρώνει μία καλή δουλειά του α΄ ημιχρόνου. Στην Ευρώπη, όμως, ένα ημίχρονο δεν φτάνει-κι αυτό μάλλον δεν το έχει μάθει καλά ο Ολυμπιακός.

Άσχετο: ο Ολυμπιακός τώρα δεν έχει τη ρεβάνς με την Αταλάντα. Έχει ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι πρωταθλήματος την Κυριακή, στο Βόλο. Κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται έχει σαφές πρόβλημα κατανόησης. Ο Ολυμπιακός πρέπει να εμφανιστεί αφενός μεν με φρέσκα πόδια, αφετέρου δε απόλυτα αποφασισμένος για το διπλό. Θα είναι κρίσιμη αυτή η αγωνιστική κι ο Άρης, έτσι όπως είναι τώρα, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σταματήσει τον ΠΑΟΚ.