Τι ωραία να κανεις κωλοτούμπες!

Όταν πρωτοείδα τον Ολυμπιακό στο ξεκίνημα της σεζόν, πίστεψα ότι θα αποκλειστεί στην κανονική περίοδο της Euroleague και θα χάσει ήσυχα κι ωραία στους τελικούς της Α1.

Όταν έφτασε ο Δεκέμβριος, ήμουν βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα περάσει στο νήμα στο Top16 και ίσως κινδυνέψει από τον Πανιώνιο για τη 2η θέση της Α1 στην κανονικη περίοδο.

Όταν έβλεπα ότι στο ΣΦ πήγαιναν με το ζόρι 3,000 άνθρωποι σε κάθε αγώνα, πίστεψα οτι το φετινό καλοκαίρι οι Αγγελόπουλοι θα κάνουν -δυστυχώς- πράξη τα περί αποχώρησης του περσινού καλοκαιριού και ο Ολυμπιακός θα μείνει και χωρίς τίτλους και χωρίς διοίκηση.

Όταν ξεκίνησε το Top16, πίστεψα ότι με τον... ξυλοκόπο τον Ντόρσεϊ και τον... τουρλουμπούκι τον Λο θα αποκλειστεί χαλαρά στο Top16 και θα χάσει στο ΣΕΦ από τον Παναθηναϊκό, χάνοντας και το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς.

Όταν ο Ολυμπιακός πέρασε στους προημιτελικούς με τη Σιένα, πίστεψα ότι θα χάσει μάλλον εύκολα από τους Ιταλούς και με κάποιο μαγικό τρόπο θα κάνει μια έξτρα ήττα, και ο Παναθηναικός θα πάρει την πρώτη θέση στην Α1.

Όταν ο Ολυμπιακός έκανε το διπλό στον πρώτο αγώνα στην Τοσκάνη, πίστεψα –και το έγραψα κιόλας- ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Ολυμπιακού εδώ και μια δεκαετία, αλλά το πιθανότερο είναι να αποκλειστεί από το Final 4 και να χάσει και το πρωτάθλημα στην Ελλάδα.

Όταν ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στην Κωνσταντινούπολη, πίστεψα ότι πάει στην Πόλη ως outsider και έχει μόνο μαθηματικές ελπίδες για τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης.

Όταν έγραφα τα αφιερώματα για το Final 4 και είδα πόσο λίγους τίτλους έχουν κατακτήσει στην καριέρα τους οι παίκτες του Ολυμπιακού σε σχέση με τους ομολόγους τους των τριών άλλων ομάδων, πίστεψα ότι η διοργάνωση είναι υπόθεση των τριών ή μαλλον για την ακρίβεια των δύο, θεωρώντας ότι ο νικητής του ημιτελικού Παναθηναϊκού – ΤΣΣΚΑ, θα κατακτήσει το τρόπαιο, εύκολα ή δύσκολα.

Όταν είδα τον Παναθηναϊκό να χάνει από την ΤΣΣΚΑ και τον Ολυμπιακό να καθηλώνει την Μπαρτσελόνα, ενθουσιάστηκα με τη μαγκιά του Ντούντα και των παικτών του, αλλά πίστεψα ότι η ΤΣΣΚΑ θα πάρει ένα από τα πιο εύκολα κύπελλα της ιστορίας της.

Όταν ο αγώνας ξεκίνησε και είδα τον Ολυμπιακό να μη βάζει καλάθι με τίποτα και την ΤΣΣΚΑ να μεγαλώνει τη διαφορά με χαρακτηριστική ευκολία, πίστεψα ότι -δυστυχώς- δικαιώθηκα στις προβλέψεις μου, καθώς ο Ολυμπιακός δεν είχε ούτε το ειδικό βάρος, ούτε την εμπειρία να γυρίσει το παιχνίδι.

Όταν ο αγώνας έφτασε στο 28ο λεπτό και από τον Ολυμπιακό είχαν σκοράρει μόνο ο Σπανούλης, ο Παπανικολάου και ο Άντιτς, πίστεψα ότι τα «παιδιά» μεγάλωσαν μεν, αλλά δεν έγιναν άνδρες ακόμα και έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους, αλλά το κύπελλο θα πάει στα χέρια του Κιριλένκο.

Όταν είδα τον Ολυμπιακό να κοντρολάρει τον ρυθμό, να εγκλωβίζει την ΤΣΣΚΑ και να μειώνει τη διαφορά στους 5, έγραψα στο live του Gazzetta ότι το ματς έχει πλέον ιδανική εξέλιξη για τον Ολυμπιακό, αλλά πίστεψα ότι είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να βάλουν οι «ερυθρόλευκοι» δύο μεγάλα καλάθια και να συνεχίσουν οι Ρώσοι να παραδίσουν ρεσιτάλ μικροψυχίας.

Όταν είδα τον Σπανούλη να παίρνε την μπάλα μετά τις 0/2 βολές του Σίσκα, πίστεψα ότι θα πάρει την επίθεση μόνος του, no matter what και ήξερα ότι ακόμα κι αν χάσει, θα είχε πράξει ως ηγέτης.

Όταν είδα τον Σπανούλη να διαβάζει άριστα την τελευταία φάση και να δίνει εκπληκτική ασίστ στον Πρίντεζη, ήταν η πρώτη φορά στη φετινή σεζόν, που… δικαιώθηκα με τον Ολυμπιακό.

Ήμουν σίγουρος ότι ο Πρίντεζης θα ευστοχήσει και ο Ολυμπιακός θα πανηγυρίσει το πιο δύσκολο τρόπαιο στην ιστορία των Final 4 και θα έχει πετύχει τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, μεγαλύτερη και πιο αναπάντεχη κι από το Euro του 2004. Όταν η Ελλάδα κέρδισε την Πορτογαλία στην πρεμιέρα του Euro, είμαι βέβαιος ότι θα βρέθηκε ένας τρελός που να είπε γελώντας, «ρε λέτε να το πάρουμε;».

Αντιθέτως, είμαι 100000% βέβαιος ότι όταν ο Ολυμπιακός έχασε στην πρεμιέρα της Euroleague από την Μπιλμπάο, δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος στη γη, ούτε ο Σπανούλης, ούτε ο Ντούντα, ούτε οι Αγγελόπουλοι, ούτε ΚΑΝΕΙΣ, που να πόνταρε έστω μισό σεντ, ότι ο Ολυμπιακός έξι μήνες μετά, θα στήνει το δικό του πάρτι τιτλου στο Sinan Erdem.

Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κάνει τόσες κωλοτούμπες για μια ομάδα και ποτέ δεν έχω ευχαριστηθεί τις κωλοτούμπες αυτές περισσότερο.

Υγ: Στον αθλητισμό και στη ζωή, δεν υπάρχουν απίστευτα, αλλά αυτό που πέτυχε φέτος ο Ολυμπιακός είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και θα μας πάρει χρόνια να το πιστέψουμε. Γι αυτό και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ...

Υγ2: Αν σας ενδιαφέρει, πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός θα χάσει στους τελικούς από τον Παναθηναϊκό, αλλά ειλικρινά, αν ήμουν φίλαθλος του Ολυμπιακού, δεν θα με απασχολούσε ούτε κάτα μισό τοις εκατό. Ο Ολυμπιακός σήμερα πέτυχε κάτι, για το οποίο ουδείς Έλληνας νορμάλ φίλαθλος (δώστε τη δικη σας ερμηνείας στη λέξη «νορμάλ») δεν γίνεται να μη χάρηκε! Από την άλλη, με δεδομένη την... επιτυχία στα φετινά μου προγνωστικά για τους "ερυθρόλευκους", μπορείτε να ανοίξετε και σαμπάνιες από τώρα!!!

Υγ3: Είμαι πραγματικά ευτυχής, που γενήθηκα στη Θεσσαλονίκη σε μια εποχή η ερώτηση στο «τι ομάδα είσαι», η απάντηση ήταν «Γκάλης» και 25 χρόνια μετά έγινα... μπασκετικός δημοσιογράφος. Οι χαρές που μας έχει δώσει αυτό το άθλημα, το... μπασκετάκι με τη σπυριάρα μπάλα είναι τόσες, που καμιά φορά αναρωτιέμα αν τις αξίζουμε, τέτοιο -φίλαθλοι και δημοσιογράφοι- που είμαστε.

Υγ4: Σας παραθέτω τι είχα γράψει στο Twitter, την Παρασκευή κατά τη διάρκεια του αγώνα του Ολυμπιακού με την Μπαρτσελόνα. Όχι δεν το πίστευα, αλλά... έφτασα μισό κλικ από τη μαντεψιά της δεκαετίας!

Για τη χαρά του είσαι μπασκετικός και να κάνεις κωλοτούμπες, υπάρχει και το Twitter (@sili81)