Oι πορφυρογέννητοι του Πειραιά

******

Eίχα ετοιμάσει μία ανάλυση του τελικού, σκέτη μούρλια. Την ολοκλήρωσα λίγο πριν ακουστεί η κόρνα για το τέλος της γ’ περιόδου.

Εγραφα ότι απέναντι στην άμυνα-μέγγενη της ΤΣΣΚΑ ο Ολυμπιακός ήταν μία ομάδα «λάιτ», που εμφανίστηκε στο παρκέ του «Σινάν Ερντέμ» χωρίς εμφανές σχέδιο. Επισήμαινα ότι στο 12^ο λεπτό είχε περισσότερα λάθη (9) παρά πόντους (7). Εξηγούσα ότι η ΤΣΣΚΑ εκμεταλλεύτηκε στο α’ ένα σχήμα-αυτοχειρία, στο οποίο δεν υπήρχε ούτε αμυντικός εξολοθρευτής ούτε σέντερ που να μπλοκάρει τη ρακέτα.

Κάνε εγγραφή στην bwin και πάρε μπόνους 150%

Τόνιζα ότι ο Ολυμπιακός δεν έδωσε καμία ασίστ στα πρώτα 15 λεπτά. Μιλούσα για τον Τεόντοσιτς, ο οποίος έπινε όλο το Βόσπορο. Απορούσα πώς είναι δυνατόν να τελειώσει ένα ημίχρονο με σκορ 40-4 στον ομαδικό συντελεστή αξιολόγησης. Ελεγα για το έλλειμμα αυτοπεποίθησης που κρατούσε 7 παίκτες στο μηδέν μέχρι εκείνη τη στιγμή (Πρίντεζη, Σλούκα, Μάντζαρη, Ντόρσεϊ, Χάινς, Λο, Κέσελι).

Κι έπειτα, τύπωσα τη σελίδα και την έσκισα. Πίεσα το πλήκτρο «delete» και έσβησα την κούφια πια ανάλυση, όπως έσβησε ο Ολυμπιακός την ΤΣΣΚΑ με μία μονοκοντυλιά. Όταν ο Σβεντ σημείωσε το 53-34 με λέι-απ με αιφνιδιασμό, οι Ρώσοι βιάστηκαν ν’ανοίξουν τις σαμπάνιες.

Αλλά οι Ελληνες παίκτες του Ολυμπιακού, ειδικά αυτοί, σκάρωσαν ένα κόλπο βγαλμένο από το «Πορφυρό Ρόδο του Καϊρου», του Γούντι Αλλεν. Εδωσαν ένα σάλτο και βρέθηκαν μέσα σε κάποιο βίντεο βγαλμένο από τις χρυσές βραδιές της Εθνικής ομάδας! Ολυμπιακός-ΤΣΣΚΑ, όπως Ελλάδα-Σλοβενία το 2007 στη Μαδρίτη. Από το -16 τότε, από το -19 χθες. Προημιτελικός τότε, τελικός χθες.

Αυτό που έγραφε το μπλουζάκι μου, «HellasBasketball» με μεγάλα περήφανα γράμματα, με έκανε να πιστέψω ότι υπήρχε περιθώριο για ένα ακόμη θαύμα.

Ο Γιώργος Πρίντεζης πέτυχε το πρώτο του καλάθι, κάτι σαν προειδοποιητική βολή, στο 29^ο λεπτό.

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης σκόραρε για πρώτη φορά στο φινάλε της γ’ περιόδου.

Ο Κώστας Σλούκας άνοιξε λογαριασμό με το ξεκίνημα του τελευταίου δεκαλέπτου και τράβηξε μαζί του τον Μάρκο Κέσελι.

Ο Κώστας Παπανικολάου επέστρεψε με μάτι που γυάλιζε και συνέχισε αυτό που είχε ξεκινήσει νωρίτερα, ατρόμητος ο ίδιος ανάμεσα σε πολλούς διστακτικούς: δεν έχασε ούτε ένα σουτ εντός παιδιάς στο φάιναλ-φορ! Οχτώ σούταρε, οχτώ έβαλε.

Ο Βασίλης Σπανούλης μπήκε στο τέλος και έδωσε την τέλεια ασίστ όταν όλος ο κόσμος (με πρώτο τον Κιριλένκο, ο οποίος ξέχασε τον Πρίντεζη) περίμενε ένα δικό του σλάλομ για το καλάθι της νίκης.

Τα ελληνόπουλα του Ολυμπιακού. Το κόκκινο κλιμάκιο της Εθνικής Ελλάδας. Τα παιδιά που έγιναν άνδρες. Οι άνδρες που έγιναν θηρία. Η πιο θεαματική ανατροπή στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ισως και η μεγαλύτερη έκπληξη. Μία βραδιά ονείρου, γλυκιά σαν λουκούμι, απίστευτη σαν παραμύθι. «Μια φορά κι έναν καιρό, δίπλα στο Βόσπορο». Συγγνώμη, αλλά πρέπει να ξαναδώ το βίντεο πριν συνεχίσω…

Ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς με «κολώνα» έναν σέντερ ύψους 1μ98. Ο Χάινς έχει το ίδιο μπόι όχι με τον Κρστιτς, τον Κιριλένκο ή τον Κάουν, αλλά με τον Τεόντοσιτς και τον Σβεντ: τους αντίπαλους πόιντ-γκαρντ!

Ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς χωρίς να πάρει πόντο από τον Σπανούλη στα τελευταία 15 λεπτά.

Ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς χωρίς να λάβει δώρα από τον ουρανό, χωρίς να ευνοηθεί από θεούς και δαίμονες, χωρίς να καταφύγει σε τακτικές ανταρτοπολέμου: έπαιξε μπάσκετ ανδρικό, όμορφο, μοντέρνο, με ψυχή, με θέληση, με «καρύδια».

Οι παίκτες του κέρδιζαν στο τέλος ελεύθερες βολές στο τέλος και τις έβαζαν σαν σε προπόνηση, λες και έπαιζαν για τις πορτοκαλάδες. Οι άλλοι είχαν το κύπελλο στα χέρια τους και το άφησαν να ξεγλιστρήσει, με 1 στις 4 βολές στο φινάλε: Τεόντοσιτς, Σισκάουσκας. Κορμί φιδίσιο, ψυχή ψαριού. «Γατάκια», είπε κάποιος δίπλα μου.

Ειδικά ο Μίλος βοήθησε περισσότερο την παλαιά του ομάδα παρά την τωρινή. «Είμαι βέβαιος ότι απόψε ή το αργότερο αύριο ο Κιριλένκο θα τον σκοτώσει τον Τεόντοσιτς», έλεγε από το στούντιο της Nova o Αργύρης Πεδουλάκης.

Από περιέργεια, κοίταζα στα τελευταία λεπτά μία παρέα από σημαιοστολισμένους στα πράσινα οπαδούς του Παναθηναϊκού. Τους συνέλαβα να χειροκροτούν τα καλάθια όχι της ΤΣΣΚΑ αλλά του Ολυμπιακού. Δεν μου φάνηκε παράξενο. Τους μάγκες οφείλει κανείς να τους αναγνωρίζει, ανεξαρτήτως χρωμάτων και αρωμάτων.

Στα τελευταία λεπτά του τελικού, εγώ προσωπικά ένιωθα σαν να έβλεπα αγώνα της Εθνικής Ελλάδας. Το τρόπαιο δεν ανήκει μόνο στον Ολυμπιακό, αλλά και σε ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Δεν πιστεύω ότι υπήρξε φίλαθλος που να μη το χάρηκε, άσχετα με τις οπαδικές αγκυλώσεις. Οχτώ στα τελευταία δεκαεπτά Κύπελλα Πρωταθλητριών μετράμε πια!

Οι ξένοι συνάδελφοι κοίταζαν γύρω τους έκπληκτοι σαν να προσγειώθηκαν ξαφνικά σε μία ταινία αρρωστημένης επιστημονικής φαντασίας. «Θα μας τρελάνετε εσείς οι Έλληνες», έλεγε ο συνομήλικος του Ιβκοβιτς, Βλάντιμιρ Στάνκοβιτς. «Για την ακρίβεια, θα μας πεθάνετε», συμπλήρωσε ο Γάλλος απεσταλμένος του Eurosport. Ο καημένος, δεν έχει ξεπεράσει ακόμα το Βελιγράδι.

Μία ομάδα ευλογημένη, σαν πορφυρογέννητη. Συγκίνηση, ενθουσιασμός, αναγνώριση. Σεβασμός στους ήρωες της Κωνσταντινούπολης. Ο τίτλος ανήκει σε αυτούς και μόνο σε αυτούς. Στην ομάδα και στους ελάχιστους που στάθηκαν δίπλα της στη διάρκεια αυτής της σεζόν των θαυμάτων.

Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος αφιέρωσε το τρόπαιο στους 50 «ερυθρόλευκους» που έσπευσαν να αγοράσουν εισιτήρια για το φάιναλ-φορ πριν ξεκινήσει η προημιτελική σειρά με τη Σιένα. Σωστός. Αυτοί πρέπει να κοιμηθούν ένα βράδυ με το κύπελλο και όχι οι «καμμένοι» που ταξίδεψαν στην Κωνσταντινούπολη για να παίξουν ξύλο με τους χουλιγκάνους της απέναντι εξέδρας.

Στο παρκέ του «Σινάν Ερντέμ», η Ελλάδα διαφημίστηκε. Στις κερκίδες και ιδίως στους δρόμους, δυσφημίστηκε.

Στις κερκίδες και ιδίως στους δρόμους, η συμπεριφορά των Ελλήνων οπαδών θύμισε ακόμα και στους Τούρκους πώς και γιατί η χώρα έφτασε εκεί που έφτασε. Αλλά στο παρκέ του «Σινάν Ερντέμ», οι παίκτες του Ολυμπιακού άναψαν μία σπίθα ελπίδας. Παρά τις υπέρμετρες δυσκολίες, οι παλλήκαροι με ταα κόκκινα δεν έσκυψαν το κεφάλι ούτε για μία στιγμή.