Μια εικόνα που τονώνει την αυτοπεποίθηση της Εθνικής

Είναι η τρίτη σερί διοργάνωση της οποίας την τελική φάση οι Έλληνες διεθνείς ποδοσφαιριστές θα παρακολουθήσουν από την τηλεόραση. Μοιάζει σαν να μην μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή τη “νέα” κακή συνήθεια, ή την επιστροφή στις κακές συνήθειες που είχαμε στην προ Euro 2004 εποχή. Τους ενοχλεί αυτό τους σημερινούς, τους ενεργούς Έλληνες διεθνείς ποδοσφαιριστές; Όσα καταλαβαίνουμε από τις πληροφορίες που μεταδίδονται αυτές τις ημέρες, που το γκρουπ έχει συγκεντρωθεί για τα φιλικά παιχνίδια, οδηγούν στην εκτίμηση πως ναι. Και αυτό είναι φυσιολογικό, και συνέβαινε κάθε φορά. Κάθε φορά που έλειπε η Εθνική από διοργάνωση, το καλοκαίρι έβρισκε τους ποδοσφαιριστές “απογοητευμένους”. Το κύριο ερώτημα, αυτό από του οποίου την απάντηση καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η μοίρα της πορείας που θα έχει η Εθνική στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι το πώς διαχειρίζεται η Ομάδα τα συναισθήματα που της δημιουργεί η απουσία της από το Euro. Μπορεί να μετρέψει αυτό το συναίσθημα σε δημιουργικό θυμό και τελικά αυτός να εξελιχθεί σε παράγοντα παρακκίνησης για τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές;

Η απάντηση που έδωσε η Εθνική το βράδυ της Πέμπτης απέναντι στο Βέλγιο είναι πως ναι, είναι ικανή να το πράξει αυτό και να δημιουργήσει την κατάλληλη αγωνιστική νοοτροπία. Η εικόνα της απέναντι σε μια από τις καλύτερες εθνικές αυτή την εποχή στην Ευρώπη ήταν εικόνα ομάδας. Η Ελλάδα μπορεί να μην έκανε πάρα πολλά πράγματα με την μπάλα στα πόδια, δηλαδή να μην ήταν πολύ απειλητική απέναντι στο Βέλγιο επειδή δεν κατάφερε να αναπτύξει πολλές επιθέσεις μέχρι το τελικό στάδιο, αλλά ούτε και να ανεβάσει τον ρυθμό στην ανάπτυξη των επιθέσεων, αλλά ήταν “σοβαρή”. Ήταν συγκεντρωμένη στην εκτέλεση ενός συντηρητικού αγωνιστικού σχεδίου που είχαν εκπονήσει ο Τζον Φαν’τ Σχιπ και οι συνεργάτες του. Είχε καλή ενδοεπικοινωνία, είχε ομαδικό πνεύμα και διάθεση συνεργασίας, δηλαδή έπαιξε με αυξημένη συλλογική συνείδηση και γι’ αυτό στα μεγαλύτερα διαστήματα του παιχνιδιού κατάφερνε να έχει συνοχή και να κλείνει καλά τους χώρους όταν αμυνόταν.

Η Ελλάδα που μας έδειξε ο Φαν’τ Σχιπ δεν έπαιξε σε υψηλή ένταση, και γι’ αυτό η στάση της δεν ήταν επιθετική, αλλά δεν θα ήταν πολύ εύκολο αυτό να συμβεί στην εποχή του τέλους της πιο πιεστικής σεζόν που είχαν οι ποδοσφαιριστές και σε ένα φιλικό παιχνίδι, όσο μεγάλο και αν ήταν το όνομα του αντιπάλου. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα έμεινε μέσα στο παιχνίδι επειδή την διευκόλυνε και η στάση του Βελγίου, μιας ομάδας που δεν έπαιξε “στα κόκκινα” επειδή διαχειρίζεται τις δυνάμεις της ενόψει του τουρνουά που την περιμένει και επειδή ο προπονητής της θέλησε να δώσει χρόνο σε ποδοσφαιριστές και να κάνει δοκιμές για την επιθετική και την αμυντική λειτουργία της ομάδας του. Όμως αυτό που έκανε η Εθνική δεν ήταν “μικρό”. Έδειξε ανθεκτικότητα σε μια δύσκολη κατάσταση παιχνιδιού, αυτή που διαμορφώθηκε στο 20’ο λεπτό μετά το γκολ του Αζάρ. Δηλαδή κατάφερε να ξεπεράσει την ψυχρολουσία του γεγονότος ότι δώρισε στο Βέλγιο ένα γκολ, με το μεγάλο σφάλμα του Παυλίδη και να διαχειριστεί με ψυχραιμία την πίεση που άσκησε η αντίπαλός της στο επόμενο διάστημα του παιχνιδιού. Χάρη στην ανθεκτικότητά της, η Ελλάδα δημιούργησε την ευκαιρία να επιστρέψει στο ματς κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου. Και την άρπαξε αυτή την ευκαιρία. Το β’ ημίχρονο τη βρήκε να φέρνει το ματς σε ισορροπία και να πετυχαίνει ένα γκολ σε μια στατική φάση - μετά από καιρό.

Η Ελλάδα έδειξε αδυναμίες: για ακόμη μια φορά δεν πήρε τίποτα από τον κεντρικό επιθετικό της, δυσκολεύτηκε να παίξει γρήγορα, δεν ήταν σπουδαία στη φάση της θετικής μετάβασης, από την άμυνα στην επίθεση, είχε προβλήματα στη συνεργασία των Γιαννούλη - Τσιμίκα κατά τη φάση της άμυνας. Για ακόμη μια φορά όμως είχε και μια σειρά από θετικά στοιχεία, και γι’ αυτό βγήκε με επιμέρους οφέλη από το τερέν εκτός από το προφανές όφελος - της ψυχολογίας που κερδίζει από το 1-1 με το Βέλγιο, μια ομάδα που δεν άφηνε πουθενά και για κανέναν λόγο βαθμό στον δρόμο της.

Η απόδοση των κεντρικών αμυντικών και του τερματοφύλακα, η εικόνα του Ανδρούτσου και του Γαλανόπουλου, ο χαρακτήρας του Μπουχαλάκη και του Μπακασέτα, και η φόρμα του Μασούρα είναι πολύ θετικά στοιχεία ενόψει των αγώνων του Σεπτεμβρίου απέναντι σε Κόσοβο και Σουηδία για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Τον περασμένο Μάρτιο η Εθνική του Φαν’τ Σχιπ πήγε να δημιουργήσει μεγαλύτερη δυναμική, με το 1-1 στην Ισπανία. Δυστυχώς το επόμενό της βήμα ήταν “σημειωτόν”, αν όχι προς τα πίσω, με το εντός έδρας 1-1 απέναντι στην Γεωργία. Αν κοιτάξει κανείς την κατάσταση από αυτή τη γωνία, το αποτέλεσμα των Βρυξελλών την βοηθά να δημιουργήσει ξανά δυναμική και μάλιστα σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, πριν από τους “τελικούς” του Σεπτεμβρίου. Αρκεί βεβαίως να είναι το ίδιο “σοβαρή” και θετική η εικόνα της στο τελευταίο φιλικό της σεζόν την Κυριακή απέναντι στην Νορβηγία.