Αν δεν φτιάξει την εκπαίδευση των προπονητών, ο Ζαγοράκης δεν θα έχει καμία δικαιολογία

Στο παρελθόν έχω αρκετές φορές θίξει το ζήτημα της εκπαίδευσης και της πιστοποίησης των προπονητών ποδοσφαίρου από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Για το πώς συμπεριφέρεται, με την πλάτη και την ανοχή της UEFA στους απόφοιτους πανεπιστημίου με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο, για την στάση που κρατά απέναντι σε όσους επιθυμούν να περάσουν τα σχολεία για τα διπλώματα της UEFA - δηλαδή για το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν για μήνες σε μια λίστα αναμονηής επειδή δεν ξεχωρίζουν και δεν τυγχάνουν της προτίμησης της Ομοσπονδίας. Έχω γράψει σχετικά με την πρωτοτυπία μιας ομοσπονδίας που επιμένει να μη δημιουργεί ψηφιακά μαθήματα σε μια εποχή που η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών του πλανήτη προσφέρει επιμόρφωση με αυτόν τον τρόπο ώστε να δίνει τη δυνατότητα σε όσο το δυνατόν περισσότερους να κατακτήσουν την γνώση και την κατάρτιση προκειμένου να μπορούν να υποστηρίξουν τουλάχιστον το παιδικό και ερασιτεχνικό παιχνίδι. Η σημερινή επικρατούσα κατάσταση όμως ξεπερνά την φαντασία μου, και με εξοργίζει.

Μίλησα με δύο ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, που κάνουν σήμερα τα πρώτα τους βήματα στην προπονητική, οι οποίοι φοίτησαν τον περασμένο Ιούνιο στο σχολείο της ΕΠΟ για το UEFA C δίπλωμα και έκαναν την β’ φάση του διπλώματος στην Αμφισσα. Αυτά τα παιδιά, ο Κωστής Δουνδουλάκης και ο Χρήστος Ζαφειριάδης μου μίλησαν για εκπαιδευτές που απουσίαζαν κατά τη διαδικασία της αξιολόγησης, για εκπαιδευόμενους που απουσίαζαν ή δεν παρέδιδαν εργασίες και δεν εκτελούσαν ασκήσεις και παρ’ όλα αυτά πήραν το δίπλωμα, για εκπαιδευόμενους που τους έβλεπαν να δέχονται βοήθεια από τους εκπαιδευτές για να φτιάξουν ή να εκτελέσουν μια άσκηση και τελικά πήραν το δίπλωμα, και για άλλους που κόπηκαν χωρίς κανείς να τους εξηγήσει και να τους τεκμηριώσει την βαθμολογία που έλαβαν, για εκπαιδευόμενους που περίμεναν για ώρα να ολοκληρώσουν οι εκπαιδευτές τις συζητήσεις τους για τσίπουρα προκειμένου να περάσουν από εξέταση. Και, ίσως το χειρότερο και σίγουρα το πιο σοβαρό από όλα, για παντελή έλλειψη εκπαίδευσης πάνω στην παροχή πρώτων βοηθειών και αντιμετώπιση τραυματισμών.

Προσέξτε, κάποιος πληρώνει 700 € για τα “δίδακτρα”, και άλλα 400-500 € για να καλύψει τα κόστη του ταξιδιού και της διαμονής του, δεδομένου ότι δεν είναι το πιο πιθανό να βρεις χώρο σε ένα σχολείο που γίνεται στην περιοχή σου, ειδικά αν ζεις στην Αττική ή τη Θεσσαλονίκη. Και επιπλέον αυτών, χάνει τα “μεροκάματα” απουσιάζοντας από τη δουλειά του για μια εβδομάδα. Όλα αυτά κάποιος τα κάνει προκειμένου να επιμορφωθεί, να αξιολογηθεί, και να πιστοποιηθεί. Και η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει δείχνει, το λιγότερο, έλλειψη σεβασμού· όχι μόνο επαγγελματικού αλλά και ανθρώπινου.

Όλα τα παραπάνω φυσικά δεν αποτελούν διαπιστώσεις δικές μου, ή των παιδιών που τις έζησαν και μου τις περιέγραψαν, αλλά και της UEFA, η οποία κάνει μεγάλη αναφορά στην ολιστική μελέτη που έχει παραδώσει, και για αυτόν τον λόγο απαιτεί να υπάρξει στην ΕΠΟ επιτέλους ένας τεχνικός διευθυντής που θα αναλάβει και αυτό το κομμάτι, της εκπαίδευσης. Μέχρι σήμερα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, η Ελληνική Ομοσπονδία φωνάζει με τη στάση της ότι θέλει να κρατήσει το επάγγελμα του προπονητή “κλειστό”. Δέχεται μόνο όποιους εκείνη θέλει, “κόβει” και “περνάει” ανθρώπους δίχως τεκμήρια διαφάνειας (δεν βιντεοσκοπεί το πρακτικό μέρος). Και την ίδια ώρα στον υπόλοιπο κόσμο κάποιος πληρώνει λιγότερα χρήματα και λαμβάνει εκπαίδευση υψηλότερου επιπέδου και αξιολόγηση με πιστοποίηση διαφάνειας.

Δεν ξέρω αν και πόσα πράγματα θα μπορέσει να κάνει ο Θοδωρής Ζαγοράκης ως πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Αυτό όμως είναι ένα από τα πιο σημαντικά και ουσιαστικά, διότι από το επίπεδο των προπονητών εξαρτάται το επίπεδο των ποδοσφαιριστών που δημιουργούνται στις ακαδημίες· όχι μόνο το “ποδοσφαιρικό” αλλά και το ανθρώπινο. Με εξοργίζει να σκέφτομαι ότι οι προπονητές, που πρέπει να πρεσβεύουν αξίες και να είναι παιδαγωγοί, προκύπτουν μέσα από μια διαδικασία που δεν πείθει κανέναν για την αξιοκρατία της και την δίκαιη και διαφανή αξιολόγησή τους. Και επειδή σε αυτό το κομμάτι, της εκπαίδευσης, δεν υπάρχουν “μεγαλοσυμφέροντα”, αν δεν το φτιάξει αυτό το κομμάτι ο Ζαγοράκης δεν θα έχει απολύτως καμία δικαιολογία.