Γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο πυροβολεί συστηματικά τα πόδια του;

Μία από τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου πλήρωσε η εθνική ομάδα Νέων (Κ19). Τα παιδιά του Τάσου Θέου ηττήθηκαν 1-0 από τη Ρωσία στη Ναύπακτο και χρειάζονται πλέον ένα μικρό «θαύμα» για να προκριθούν στην Elite Round. Πρέπει να νικήσουν οπωσδήποτε τα Νησιά Φερόε (13/11) και τη Γερμανία (16/11), αλλά ταυτόχρονα θέλουν και συνδυασμό αποτελεσμάτων.

Με λίγα λόγια, το πλέον κρίσιμο ματς ήταν εναντίον της Ρωσίας. Με νίκη η εθνική θα «κλείδωνε» την πρόκριση καθώς το εισιτήριο παίρνουν οι δύο πρώτοι του ομίλου. Και ακριβώς σε αυτό το παιχνίδι που κρίθηκε στις λεπτομέρειες, έτυχε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να παραταχθεί με ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα, την έλλειψη ρυθμού που είχαμε επισημάνει από την προηγούμενη εβδομάδα και που οφείλεται στις παλινωδίες με το πρωτάθλημα της Super League 2.

Αν αναλύσουμε τους 11 που παρέταξε ο ομοσπονδιακός προπονητής Τάσος Θέος στο ματς της Τετάρτης, θα διαπιστώσουμε ότι η συνολική εμπειρία τους από επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην εφετινή σεζόν συνοψίζεται ως εξής: 38 λεπτά ο Τζαβίδας με τον Ατρόμητο (19 Super League και 19 κύπελλο), 31 λεπτά ο Κούτσιας με τον ΠΑΟΚ στο Conference League, οι Καλογερόπουλος (Ολυμπιακός), Κουτεντάκης (ΠΑΟΚ) έπαιξαν 90΄ το περασμένο Σάββατο στην πρεμιέρα της SL2, ενώ ως αλλαγή στις καθυστερήσεις χρησιμοποιήθηκε ο Ντόι. Δηλαδή οι παραστάσεις που έχουν αυτοί οι παίκτες σε ανταγωνιστικό επίπεδο, φτάνουν μετά βίας τα 250 λεπτά, συνολικά δηλαδή ούτε τρία ολόκληρα παιχνίδια! Οι υπόλοιποι έξι του αρχικού σχήματος έχουν εμπειρία μόνο από το πρωτάθλημα Κ19 της Super League και ο γκολκίπερ Μπότης από το αντίστοιχο ιταλικό, της Primavera.

Απέναντί τους βρέθηκε μια «μηχανή» με παίκτες πανέτοιμους. Την ενδεκάδα της εναντίον της Ελλάδας αποτέλεσαν ποδοσφαιριστές που είτε είναι βασικοί στην ρωσική λίγκα, είτε στο rotation των ομάδων τους, είτε «μπαρουτοκαπνισμένοι» στα 18 τους από πρωταθλήματα Β΄ κατηγορίας στη Ρωσία και (ένας) στη Γερμανία.

Τον περασμένο Ιούλιο οι ελληνικές ομάδες βίωσαν διαδοχικές αποτυχίες στα κύπελλα Ευρώπης, με την ΑΕΚ και τον Αρη να αποκλείονται πάραυτα από το Conference League και τον Ολυμπιακό να χάνει τους ομίλους του Champions League από αντιπάλους που υπό «κανονικές» συνθήκες δεν θα φόβιζαν. Τότε ειπώθηκε ότι ίσως θα έπρεπε οι εγχώριες διοργανώσεις να ξεκινούν νωρίτερα για να προλάβουν οι ομάδες να έχουν φτάσει σε ένα υποτυπώδες επίπεδο αγωνιστικής ετοιμότητας που θα τους επιτρέπει να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα με αντιπάλους όπως η Βελέζ, η Αστάνα και η Λουντογκόρετς. Ίσως και να γίνει κάποτε, επειδή διακυβεύονται αρκετά χρήματα. Τι συμβαίνει, όμως, στα χαμηλότερα πατώματα του οικοδομήματος;

Για λόγους που δεν έχει νόημα να αναλύσουμε, το πρωτάθλημα της Super League 2 κατάντησε να είναι το ανέκδοτο της ποδοσφαιρικής υφηλίου. Ξεκίνησε με το που μπήκε ο Νοέμβριος και δεν αποκλείεται να διακοπεί ξανά. Ποιος σκέφτηκε τα παιδιά της εθνικής Κ19; Ποιος έβαλε σε πρώτο πλάνο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, που υποτίθεται ότι είναι υπεράνω όλων; Τι έκαναν οι τέσσερις «μεγάλοι» για να προστατεύσουν τα project τους και να εξυπηρετηθεί ο βασικός σκοπός δημιουργίας Β΄ ομάδων; Υπό κανονικές συνθήκες (το επαναλαμβάνουμε για να γίνει πλήρως κατανοητό ότι στο ποδόσφαιρό μας δεν υπάρχει κανονικότητα) κάποιος θα έπρεπε να πληρώσει το μάρμαρο για ποδοσφαιρικό «έγκλημα» σε βάρος των νεαρών ποδοσφαιριστές. Στα ρόστερ των «μεγάλων» υπάρχουν περίπου 80 ποδοσφαιριστές που ως επί το πλείστον είναι ηλικίας κάτω των 20 ετών και έχουν να παίξουν μπάλα από τον Ιούνιο, όταν ολοκληρώθηκε το προηγούμενο πρωτάθλημα Κ19 της Super League. Πέντε μήνες...

Είναι θλιβερό που ουδείς από τους παράγοντες της SL2 προβληματίζεται με το γεγονός ότι όλα αυτά τα παιδιά χάνουν ακόμα περισσότερο πολύτιμο έδαφος στη διαδικασία ανάδειξης, που ήδη τους προηγούμενους 18 μήνες χτυπήθηκε βάναυσα από τα lockdown. Κανείς δεν συγκινήθηκε από το ενδεχόμενο οι διεθνείς να χάσουν την μοναδική ευκαιρία της καριέρας τους να σηκώσουν τη σημαία ψηλά.

Ποιος ο λόγος να μιλήσουμε για ευθύνες, αφού ο καθένας θα προσπαθήσει να βγάλει την ουρά του απ΄εξω; Ο αρμόδιος υπουργός θα πει ότι μια λίγκα με 34 ομάδες (εκ των οποίων οι μισές δεν έχουν... μαντήλι να κλάψουν) συμβάλλει σε κάποιο γενικότερο μεταρρυθμιστικό πλάνο. Οι παράγοντες της SL2 ότι δεν έχουν χρήματα. Η ΕΡΤ ότι δεν θέλει να πληρώσει πολλά για τέτοιο προϊόν. Η ΕΠΟ ότι η ημερομηνία έναρξης του πρωταθλήματος δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές της. Ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν μπορώ να φανταστώ τι δικαιολογία θα βρουν, καθώς είχαν τη δυνατότητα να στείλουν τους διεθνείς να παίξουν τουλάχιστον στο πρωτάθλημα Κ19 για να αποκτήσουν ρυθμό, βλέποντας ότι οι εβδομάδες κυλούσαν και φως στο τούνελ δεν φαινόταν. Οι Θεσσαλονικείς και οι «Ερυθρόλευκοι» αφυπνίστηκαν στο μέσο Οκτωβρίου και έδωσαν 1-2 παιχνίδια στους διεθνείς τους. Όμως ο Παναθηναϊκός άφησε τον Κρυπαράκο –βασικό δεκάρι της εθνικής Νέων- στη Β΄ ομάδα, όπου μάλιστα δεν χρησιμοποιήθηκε καν στην πρεμιέρα της SL2! Η ΑΕΚ είχε φροντίσει πρώτη να... αυτοπυροβοληθεί, καταργώντας την Κ19, άρα οι νεαροί της δεν είχαν διέξοδο.

Φταίνε, όμως, όλοι κι ας μην νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν σε 18χρονα παιδιά.

Οι γεννηθέντες το 2003, αυτή η «καταραμένη» γενιά, είδε πρώτα τον Covid-19 να στέκεται εμπόδιο στα όνειρά της, όταν ματαιώθηκε η συνέχεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U17 του 2020. Μάλιστα ήταν οι ίδιοι παίκτες, με τον ίδιο προπονητή, στο ίδιο γήπεδο («Παπαχαραλάμπειο» της Ναυπάκτου) που το Νοέμβριο του 2019 νίκησαν τη Γερμανία και κατέκτησαν θριαμβευτικά την πρόκριση στην Elite Round, που δεν έγινε ποτέ. Έναν ανάλογο άθλο θα επιδιώξουν και σε λίγες ημέρες. Το έχουν ξανακάνει. Μπορούν!

Όμως αποδείχθηκε ότι αντίπαλός τους -μετά την πανδημία- είναι και μια επιδημία, γνωστή στη χώρα μας εδώ και καιρό. Η οργανωτική ανικανότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η πρωτοφανής αδυναμία συνεννόησης μεταξύ ανθρώπων που έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τους ποδοσφαιριστές, τις αναπτυξιακές ηλικίες και –ας μην το κρύβουμε- την Εθνική Ομάδα.