Δεν τους “βλέπει” τους αντιπάλους του ο Τσιμίκας

Οι ευκαιρίες πέρασαν αναξιοποίητες, η Ελλάδα ισοφαρίστηκε στο 76’ο λεπτό και δεν κατάφερε να ανασυγκροτηθεί και να βγάλει αντίδραση με συνέπεια να προβληματίσει, και αυτός ο προβληματισμός που έμεινε ως τελευταία εντύπωση μαζί με το τελικό 1-1 αφαίρεσε λάμψη από την εμφάνιση που έκανε ο Κώστας Τσιμίκας το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο ΟΑΚΑ. Αν δεν ήταν η καλύτερη, σίγουρα ανήκει στο top 5 των εμφανίσεων του 25χρονου ακραίου μπακ με την Εθνική Ομάδα.

Μολονότι ο σχηματισμός (3-5-2) δεν τον ευνόησε, διότι δεν είχε εξτρέμ για να συνεργαστεί και να τον βοηθήσει στην δημιουργία ελεύθερων χώρων για να επιτεθεί και να σεντράρει από καλά σημεία δίχως πίεση, ο “Τσίμι” έκανε “παπάδες”. Το 67% της ακρίβειας στις σέντρες που επιχείρησε (6 στις 9 βρήκαν συμπαίκτη) λέει μόνο ένα μέρος της αλήθειας για την ποιότητα της απόδοσής του, διότι οι τρεις εξ αυτών ήταν “πάρε - βάλε” προς τους Δουβίκα (xG 0.41), Μασούρα (xG 0.35) και Τζόλη (στο 67’, δεν κατάφερε να εκτελέσει).

Ο Τσιμίκας, που ολοκλήρωσε το ματς με ποσοστό 61% στην αποτελεσματικότητα των 89 ενεργειών του, με 84% ακρίβεια σε 56 μεταβιβάσεις, με 2 σουτ (1 στον στόχο) και 50% επιτυχία σε 4 ντρίμπλες, έκανε ότι ήθελε τους αντιπάλους του στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Δεν μας υπενθύμισε μόνο τι έχανε η Εθνική όταν δεν τον είχε σε αυτό τον ρόλο, αλλά και το τι θα μπορούσε να πάρει η Ομάδα αν είχε πιο σταθερό στήριγμα στην αριστερή πλευρά - στήριγμα που έψαχνε άλλοτε στις οπισθοχωρήσεις του Δουβίκα και άλλοτε στις κινήσεις του Μάνταλου και του Μασούρα.

Ήταν πολύ κατανοητό από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού ότι ο Τσιμίκας παίζει με τον αέρα ποδοσφαιριστή που “πιάνει” στην Λίβερπουλ. Αυτό το παιδί σου δημιουργεί πλέον την αίσθηση ότι πιστεύει περισσότερο από ποτέ στον εαυτό του σε σχέση με το αν μπορεί ή όχι να ανήκει στην ελίτ. Και αυτό όχι με όρους έπαρσης. Ο Τσιμίκας παραμένει το ίδιο ταπεινός, προσηνής όχι μόνο προς τους συνομηλίκους του αλλά και προς τους νεότερους της Εθνικής Ομάδας, υπάκουος και πειθαρχημένος σε σχέση με τον ρόλο που του ανέθεσε ο Τζον Φαν’τ Σχιπ σε κάθε ένα από τα αγωνιστικά σχέδια των ματς.

Πώς έχει φτάσει εδώ ο Κώστας Τσιμίκας; Σε συνέχεια προηγούμενων αναφορών σχετικά με το έδαφος που κάλυψε κατά την διάρκεια του τελευταίου έτους προκειμένου να φτάσει στο επίπεδο των απαιτήσεων της Λίβερπουλ, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και η νοοτροπία του: ο Τσιμίκας δεν είναι κάποιος που υπεραναλύει τα δεδομένα των αντιπάλων του πριν από τα παιχνίδια, δηλαδή δεν “μεγαλώνει” στο κεφάλι του το ύψος των προκλήσεων που του βάζει κάθε ατομικός αντίπαλος. Λειτουργεί ως κάποιος που έχει την εμπιστοσύνη ότι αν η ομάδα του εκτελέσει πιστά το αγωνιστικό πλάνο της και ο ίδιος φέρει τον εαυτό του στην επιθυμητή αγωνιστική κατάσταση τότε μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο.

Στα μάτια των συμπαικτών του στην Εθνική, ο “Τσίμι” μοιάζει με κάποιον που φτάνει να συμπεριφέρεται χωρίς να σηκώνει το βάρος των υψηλών απαιτήσεων και των υψηλών προσδοκιών που κουβαλά το brand name της φανέλας που φορά. Δίνει την αίσθηση ότι παραμένει “στον κόσμο του” και απολαμβάνει αυτό που του συμβαίνει δίχως να αγχώνεται. Με άλλα λόγια διαχειρίζεται με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα τα συναισθήματά του.

Κοντά σε όλα τα παραπάνω, θέλω να προσθέσω και τις εικόνες που έζησα στο ΟΑΚΑ την περασμένη Πέμπτη και την περασμένη Κυριακή. Ήταν αμέτρητα τα παιδάκια, τα Ελληνάκια που έτρεχαν στις τελευταίες θέσεις κοντά στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ για να φωνάξουν “Τσίμι, τη φανέλα”. Ο Τσιμίκας ανταποκρίθηκε και στα δύο παιχνίδια, δηλαδή έτρεξε να πετάξει τη φανέλα του στην κερκίδα. Είναι τόσο ευχάριστο που αυτό το παιδί λειτουργεί με τη συνείδηση ότι αποτελεί πρότυπο για τα νέα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο και ονειρεύονται να ζήσουν ένα όνειρο σαν αυτό που ζει τώρα εκείνος. Τον βλέπεις να συμπεριφέρεται έτσι, και χαίρεσαι διπλά για την επιτυχία του.