Μαραντόνα: Ντιέγκο σε μισώ, Ντιέγκο σε αγαπώ

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί αφέθηκες στον απατηλό κόσμο των ναρκωτικών και, όπως έλεγες και εσύ ο ίδιος, στέρησες από τον κόσμο έναν ακόμα πιο χαρισματικό, απίστευτο, εξωπραγματικό ποδοσφαιριστή.

• 365 μέρες χωρίς τον Ντιέγκο: Η ξεχωριστή σελίδα για τον D10S

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί, ακόμα και έτσι, έκανες πράγματα που κανένας άλλος ποδοσφαιριστής δεν έκανε και δεν θα κάνει ποτέ. Γιατί ήσουν, είσαι και θα είσαι μοναδικός με την ερωμένη σου (λέγε με μπάλα) στα πόδια.

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί εξαιτίας της ηπατίτιδας, του χασάπη Γκοϊκοετσέα, αλλά και του εγωισμού σου και της κόντρας με την διοίκηση της Μπαρτσελόνα, δεν σε χάρηκα όσο θα ήθελα και θα έπρεπε στην ομάδα της γενέτειρας μου.

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί, ακόμα και αν έμεινες λίγο στην Βαρκελώνη, άφησες για την αιωνιότητα έργα τέχνης όπως αυτό το απίστευτο γκολ κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, στο «Μαρακανά» του Βελιγραδίου, με τους Γιουγκοσλάβους να σε χειροκροτούν για πολλά λεπτά όρθιοι.

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί τρελαινόμουν βλέποντάς σε να μεγαλουργείς με τη φανέλα της Νάπολι, σκεπτόμενος ότι όλα αυτά θα μπορούσες να τα κάνεις ως Μπλαουγκράνα και με την ομάδα που σε τσέκαρε και θέλησε να σε αποκτήσει από τότε που ήσουν ακόμα… 15 ετών!

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί άλλαξες την μοίρα μιας ολόκληρης πόλης, έγινες Θεός επί γης για τη Νάπολη και σημάδεψες για πάντα αυτή και τους κατοίκους της, όπως κανένας άλλος αθλητής δεν έχει κάνει ποτέ και πουθενά.

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί στο πρώτο Μουντιάλ που είχα μια σχετική επαφή με το ποδόσφαιρο, αυτό του 1982, έβγαλες τον κακό σου εαυτό, έδειξες ανέτοιμος ακόμα για το υψηλότερο επίπεδο και αποχαιρέτησες άδοξα την διοργάνωση με αποβολή κόντρα στην Βραζιλία.

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί τέσσερα χρόνια αργότερα μου χάρισες το πρώτο μεγάλο Μουντιάλ της ζωής μου και το έκανες ταυτόχρονα το πιο συναρπαστικό με τις ενέργειες και τα γκολ σου, νόμιμα και… μη. Ήταν το απόλυτο αριστούργημά σου, η μεγαλύτερη ατομική παράσταση που έχει δώσει αθλητής σε ομαδικό άθλημα.

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί το 1994 φάνηκες απρόσεκτος για άλλη μια φορά, θεώρησες ότι θα ήσουν υπεράνω του νόμου, πλήρωσες (και) την κόντρα σου με την FIFA και μου στέρησες την πιθανότητα να σε δω να σηκώνεις και πάλι την παγκόσμια κούπα, ως ηγέτης μιας πολύ ταλαντούχας Αργεντινής.

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί ως κύκνειο άσμα άφησες αυτή την γκολάρα κόντρα στην Ελλάδα και έναν πανηγυρισμό που σε ακολουθεί έκτοτε. Η εθνική μας ομάδα πόνεσε πολύ στο πρώτο της Μουντιάλ, αλλά θα έχει να λέει ότι είχε την τιμή (γιατί τέτοια είναι) να δεχθεί το τελευταίο σου γκολ με την Αλμπισελέστε.

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί πολλές φορές «ξέφυγες», παρασυρόμενος από την εξάρτησή σου από τα ναρκωτικά, το τοξικό περιβάλλον γύρω σου, την ανάγκη που προφανώς είχες να ξεφύγεις απ’ όλους και απ’ όλα που σε έπνιγαν.

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί ποτέ δεν έγλυψες κανέναν, τα έβαζες με όλους τους ισχυρούς και με όλα τα κακώς κείμενα, δεν φοβήθηκες να πεις την γνώμη σου και αυτό, αναμφίβολα, σου στοίχισε. Ε και; Μαγκιά σου!

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί ήσουν πολλές φορές ασεβής με έναν θρύλο όπως ο Πελέ, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι έχασε την παρθενιά του από… άνδρα. Δεν τα είχες ανάγκη αυτά, δεν τα χρειαζόσουν, δεν σου (του) αξίζουν.

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί κατάλαβες το λάθος σου και εντέλει τα βρήκες με τον μεγάλο σου αντίπαλο για τον αιώνιο θρόνο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο οποίος φρονώ ότι σας χωράει και τους δύο. Και, για να σφραγίσει την ειρήνη μεταξύ σας, το «Μαύρο Διαμάντι» σου αφιέρωσε και τραγούδι σε ζωντανή, τηλεοπτική μετάδοση.

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί περισσότερο χάλασες, παρά έφτιαξες την εικόνα σου με την ενασχόληση σου με την προπονητική. Δεν το είχες, δεν σου ταίριαζε, δεν έπρεπε να επιμείνεις.

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί, ακόμα και αν στην άκρη του πάγκου δεν έθελξες όπως έκανες μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, μας χάρισες στιγμές όπως αυτό το φανταστικό ξέσπασμα στην συνέντευξη Τύπου μετά την πρόκριση της Αργεντινής σου στο Μουντιάλ του 2010.

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί με την ασταθή συμπεριφορά σου, ταλαιπώρησες τον αγαπημένο μου Λιονέλ Μέσι, τον οποίο μια έχριζες διάδοχό σου και την άλλη τον χαρακτήριζες λιγόψυχο για να σε ακολουθήσει. Την μια τον είχες σαν γιο σου και την άλλη του γύριζες την πλάτη.

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί χάρη σε εσένα και στις δεκάδες ώρες που περνούσατε μαζί μετά τις προπονήσεις της Εθνικής Αργεντινής, ο Μέσι βελτίωσε θεαματικά την ικανότητά του στις εκτελέσεις φάουλ. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, άλλωστε…

Ντιέγκο, σε μισώ… γιατί δεν αξιώθηκα ποτέ να σε δω από κοντά να μεγαλουργείς μέσα στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου.

Ντιέγκο, σε αγαπώ… γιατί, έστω και υπέρβαρο και μακριά από τον καλύτερό σου εαυτό, σε είδα ελάχιστα μέτρα μακριά μου, στην είσοδο ενός κεντρικού ξενοδοχείου της Αθήνας, έχοντας δίπλα μου συνομήλικους μου που έκλαιγαν από ευτυχία που είδαν από κοντά τον Θεό τους (χωρίς εισαγωγικά).

Άνθρωποι που ξέρω ότι έκλαιγαν, όπως βούρκωσα και εγώ, όταν σαν σήμερα (25/11) πριν από έναν χρόνο, μάθαμε ότι κίνησες για τον Παράδεισο. Ή μήπως για την Κόλαση;