Ξαφνικά είναι σαν να ζούμε σε άλλο κράτος

Και ξαφνικά συμβαίνουν όλα, λειτουργούν όλα. Η αστυνομία ξεπατώνεται στους ελέγχους, συλλαμβάνει κάποιους εκ των δραστών της δολοφονίας και κάνει βήματα για να εξιχνιάσει το έγκλημα, την ίδια ώρα που κάνει τη μία έρευνα πίσω από την άλλη σε γραφεία συνδέσμων για να βρει πολεμοφόδια και να αποδώσει ευθύνες. Η Δικαιοσύνη αποφασίζει να ανεβάσει τον ρυθμό στην λειτουργία της και την αυστηρότητα στην κρίση της στις υποθέσεις αθλητικής - γηπεδικής βίας. Δείχνει τέτοια αντανακλαστικά, που ψάχνει μια καταγγελία που συνδέει την ηγεσία της αστυνομίας με τις διοικήσεις των ΠΑΕ. Οι σύλλογοι συμφωνούν με τις αρχές στην ανάγκη να ρίξουν τους τόνους της μεταξύ τους αντιπαλότητας και να εκπολιτίσουν την δημόσια συμπεριφορά μεταξύ τους. Ο ΠΑΟΚ με τον Αρη φτάνουν να συζητούν για την υλοποίηση της επιθυμίας του πατέρα του Αλκη για διεξαγωγή φιλικού αγώνα με την παρουσία φίλων και των δύο ομάδων. Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία θυμάται να κάνει μια “#nomore” καμπάνια κατά της βίας. Τα media, έστω αόριστα, αποδίδουν ευθύνες για την γηπεδική βία στους ιδιοκτήτες των μεγάλων ΠΑΕ. Ξαφνικά νομίζω ότι ζω σε άλλη χώρα.

Είμαστε μια κοινωνία που λειτουργεί με τους κώδικες της προηγούμενης εποχής. Συμπεριφερόμαστε σαν να νομίζουμε ότι ο κόσμος επηρεάζεται από τις επιφανειακές κινήσεις και τις στιγμιαίες εντυπώσεις. Όλοι αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις στην διαχείριση των κρίσεων ζουν ακόμη στον καιρό των offline media - δηλαδή στην εποχή που τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. Συμπεριφέρονται σαν να έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι σημερινοί πολίτες ακόμη επηρεάζονται ή και παραμυθιάζονται από την τηλεόραση. Το χάσμα των γεναιών σε όλο του το μεγαλείο.

Στα δικά μου μάτια όλο αυτό που συμβαίνει από τη στιγμή που δολοφονήθηκε ο Άλκης μέχρι σήμερα αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη ότι το ελληνικό κράτος έχει αφήσει ελεύθερο το παρακράτος να παίζει μπάλα και σήμερα δεν κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που έκανε και χθες: προσπαθεί να δημιουργήσει στους πολίτες την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει και λειτουργεί και μάλιστα ότι έχει πραγματική διάθεση να πατάξει τη βία και την διαφθορά. Και θα συνεχίσει να το κάνει με την χθεσινή νοοτροπία του: δηλαδή θα παριστάνει ότι λειτουργεί μέχρι να ξεχαστεί η δολοφονία, να βγει από τα δελτία ειδήσεων, να σβήσει στη μνήμη μας.

Όλο αυτό δεν με ξενίζει, διότι συνέβαινε και “χθες”, δηλαδή καθόλη τη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου της ζωής μας. Μόνο που σήμερα υπάρχει μια σοκαριστικά μεγάλη αλλαγή στην πραγματικότητα: υπάρχουν τα social media, τα οποία δίνουν στις νεότερες γενιές την ευκαιρία να δικτυωθούν, να ανταλάξουν πληροφορίες και τελικά να πληροφορηθούν καλύτερα, να επικοινωνήσουν και να εκφραστούν. Με άλλα λόγια, όπως πολύ καλά διαπιστώνω μέσα από την συναναστροφή με παιδιά της ηλικίας που είχε ο Άλκης, αλλά και τα λίγο μεγαλύτερα, τα παιδιά μας έχουν πάρει όλους χαμπάρι. Και μαζί με τα παιδιά και αρκετοί λίγο μεγαλύτεροι, που δεν έχουν βυθιστεί στον λήθαργο. Ολο αυτό που εξελίσσεται σήμερα μπροστά στα μάτια των παιδιών δεν τα ηρεμεί· τα εξοργίζει. Διότι όλα αυτά είναι μια καθαρή απόδειξη του αξιώματος ότι όταν θέλει, το κράτος μπορεί να λειτουργήσει. Με τη σημερινή δράση που ξαφνικά αναπτύσσει, το κράτος δεν παραμυθιάζει ότι λειτουργεί· φωνάζει ότι μας παραμυθιάζει.

Επειδή όλο αυτό που συμβαίνει με προκαλεί, βάζω ένα στοίχημα: βάζω μια υπενθύμιση στο κινητό μου, διότι και εμένα θα με ξαναπάρει ο ύπνος, για να ξυπνήσω όχι μακριά αλλά σε 3 μήνες από σήμερα, για να ξαναθυμηθώ αυτό το σημείωμα και να κοιτάξω πίσω για να δω τι θα έχει συμβεί στην διάρκεια αυτών των 100 ημερών. Εύχομαι ολόψυχα να υποχρεωθώ να γράψω τότε, τον Μάιο, ότι πλέον ζούμε σε ένα άλλο κράτος και όχι σε αυτό στο οποίο ζούσαμε μέχρι προχθές. Πόσο λέτε όμως να δίνει αυτό το στοίχημα;