Γκας Πογέτ, ακόμη ένα εθνικό πείραμα

Από σήμερα ουσιαστικά το ελληνικό ποδόσφαιρο υποδέχεται ξανά τον Γκας Πογέτ, Τον υποδέχεται με την προσδοκία ότι κατά την διάρκεια των τελευταίων έξι ετών, που μεσολάβησαν από τη στιγμή της αποχώρησής του από την ΑΕΚ, προετοίμασε τον εαυτό του για την μετάβαση στον ρόλο του ομοσπονδιακού προπονητή, τον οποίο δεν είχε ποτέ. Θεωρητικώς κάθε προπονητής αποτελεί ένα πείραμα για μια ομάδα ή μια ομοσπονδία, είτε είχε προϋπηρεσία είτε όχι. Ειδικά όμως όταν πρόκειται για την Εθνική Ομάδα, δεν υπάρχει πρωτόπειρος προπονητής σε ομοσπονδιακό πάγκο που να μην παραδέχθηκε δημοσίως ότι αυτή ήταν μια κοσμογονική αλλαγή για την καριέρα του. Είτε απέτυχε (Ρανιέρι), είτε πέτυχε (Σάντος) ο επαγγελματίας διαχρονικά στεκόταν στην επισήμανση ότι ένας προπονητής δεν γνωρίζει αν του ταιριάζει ή όχι η φύση της θέσης του ομοσπονδιακού μέχρι να το δοκιμάσει. Συνεπώς, προκειμένου να ξέρουμε τι λέμε, εδώ συζητάμε την υπόθεση της πρόσληψης του Πογέτ από την ΕΠΟ στην βάση ότι για ακόμη μια φορά η Ομοσπονδία πειραματίζεται ισχυρά.

Δεν έχω ιδέα αν αυτοί που επέλεξαν τον 54χρονο προπονητή μελέτησαν και ανέλυσαν την πορεία της τελευταίας του ομάδας, της Universidad Católica στο πρωτάθλημα της Χιλής. Εικάζω, οδηγούμενος σε αυτή την εικασία μέσα από τις πληροφορίες, ότι η κύρια πηγή άντλησης πληροφοριών σχετικά με την νοοτροπία και την ηγεσία του Ουρουγουανού προπονητή είναι κάποιοι από αυτούς που συνεργάστηκαν μαζί του στο 6μηνο της παρουσίας του στην ΑΕΚ προ 6ετίας. Μπορεί κανείς να βασιστεί στις συστάσεις που λαμβάνει για έναν επαγγελματία για συνεργασία προ 6ετίας; Η δική μου εμπειρία λέει ότι κατά την διαδικασία της επιλογής του επαγγελματία ζητάς να μάθεις πώς απέδιδε χθες, όχι πριν από 6 χρόνια. Και όταν πρόκειται για ένα έργο με τη φύση του ποδοσφαίρου, το οποίο προφανώς δεν είναι ίδιο με το ποδόσφαιρο προ 6 ετών, δεν γίνεται να βασιστείς στην ανάλυση της απόδοσης που είχε ένας επαγγελματίας για ένα 6μηνο πριν από 6 χρόνια. Το προ 6ετίας αγωνιστικό μοντέλο και η αγωνιστική ταυτότητα μιας ομάδας είναι παρωχημένο αν δεν έχει ανανεωθεί σε ιδέες και μεθόδους εφαρμογής τους. Και σε εσένα, που προσλαμβάνεις, αναλογεί η ευθύνη να μάθεις αν ο προπονητής που προσλαμβάνεις είναι κάποιος που εξελίσσεται ή μένει στάσιμος.

Όσο η Ομοσπονδία δεν τοποθετείται δημοσίως για να εξηγήσει πώς και γιατί κατέληξε στην επιλογή του Γκας Πογέτ, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα κριτήρια της επιλογής ώστε να φτάσουμε σε μια εκτίμηση σχετικά με το αν η ομοσπονδία γνωρίζει ποιον προσλαμβάνει. Γι’ αυτό και θα μείνω σε αυτά που γνωρίζουμε - δηλαδή στα όσα ζήσαμε από τον Πογέτ στο 6μηνο που έμεινε στην Γλυφάδα και τα όσα ακούμε, δηλαδή τη φήμη του των τελευταίων ετών. Η ΕΠΟ προσλαμβάνει έναν προπονητή που βάζει μεγάλα στοιχήματα καριέρας σήμερα μαζί της. Του δίνει έναν ομοσπονδιακό πάγκο, δηλαδή μια δουλειά που δεν έχει κάνει ποτέ στη ζωή του, και του ζητάει να κάνει μαζί της τις μεγαλύτερες επιτυχίες της προπονητικής καριέρας του. Θα πρόσθετα ότι του ζητάει να κάνει και τουλάχιστον το τρίτο ρεκόρ μεγαλύτερης παραμονής σε πάγκο, δεδομένου ότι στην διάρκεια της τελευταίας 7ετίας μένει για μερικούς μήνες στον ίδιο πάγκο και δεν συμπληρώνει 30 ματς. Τελευταία του “μακροημέρευση” ήταν οι 17 μήνες που συμπλήρωσε ως προπονητής της Σάντερλαντ το 2015.

Είναι πολλά τα στοιχήματα που βάζει η Ομοσπονδία με τον Πογέτ. Στα δικά μου μάτια, αν κάτι θετικό και ελπιδοφόρο βρίσκω στην πρόσληψή του είναι η νοοτροπία νικητή και η ισχυρή προσωπικότητά του. Η φήμη του δεν είναι ενός προπονητή που θα του πουν ποιους θα καλέσει, ποιους θα εξαιρέσει, ποιους θα κόψει και ποιους θα βάλει στο γήπεδο. Μπορεί αυτά να είναι “αρκετά”; Εδώ που την έχει φέρει την Εθνική Ομάδα η ΕΠΟ στην διάρκεια των τελευταίων 8 ετών, που συμπληρώνει μακριά από την τελική φάση των μεγάλων διοργανώσεων, ζει πλέον αναγκασμένη να κάνει διαρκώς εκπτώσεις.

Κάποιος σαν εμένα, που παρακολουθεί επαγγελματικά την Εθνική Ομάδα τα τελευταία περίπου 25 χρόνια, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται όταν βλέπει την ομοσπονδία να κάνει πείραμα. Πείραμα ήταν και ο Ότο Ρεχάγκελ, που δεν είχε ξαναδουλέψει σε ομοσπονδιακό πάγκο. Πείραμα ήταν και ο Φερνάντο Σάντος, που δεν είχε εθνική προϋπηρεσία. Δεν ήταν όμως όλα τα πειράματα ίδια. Υπήρξαν πειράματα με λογική και άλλα που ήταν δίχως λογική. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχω ιδέα αν υπάρχει λογική βάση στην επιλογή διότι δεν γνωρίζω ποιοι και πώς επέλεξαν τον Πογέτ, και δεν μπορούσα να βλέπω τον Πογέτ στην Χιλή, ούτε μπορώ να βασιστώ στα δείγματα της προηγούμενης δουλειάς του διότι από τότε έχει περάσει μια 4ετία.

Σε αυτή την εποχή ζει το ελληνικό εθνικό ποδόσφαιρο, στην εποχή που δεν βρίσκει νόημα να κάνει δημόσιες σχέσεις και να ενημερώνει όλους εμάς, τους ποδοσφαιρόφιλους, επειδή δεν μας αντιλαμβάνεται ως σημαντικά ενδιαφερόμενα μέρη. Ο Πογέτ γίνεται ακόμη ένας που προσλαμβάνεται δίχως να γνωρίζει κανείς μας το πώς και το γιατί. Αυτό συμβαίνει από το 2014 μέχρι σήμερα. Και αποτελεί ένα μέρος της εξήγησης για αυτό που ζούμε, στην Εθνική Ομάδα, από το 2014 μέχρι σήμερα.