Ομόνοια: Πανό των οργανωμένων «Φονιά, με ένα κασκόλ δεν γίνεσαι οπαδός»

Το Αθλητικό Λαϊκό Σωματείο Ομόνοια δημιουργήθηκε το 2018 από την πλειοψηφία των φίλων της Ομόνοιας, οι οποίοι διαφώνησαν με την μετατροπή της αγαπημένης τους ομάδας σε εταιρεία. Έτσι, ίδρυσαν το ΑΛΣ Ομόνοια, το οποίο αν και ξεκίνησε από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της Λευκωσίας, πλέον αγωνίζεται στην Β' Εθνική της Κύπρου!

Οι οπαδοί της έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι διαφέρουν και διαχωρίζουν πράξεις βίας από το πάθος τους για την αγαπημένη τους ομάδα.

Έτσι συνέβη και την περασμένη εβδομάδα στο ματς για το βόλεϊ γυναικών απέναντι στον Ροτσίδη, όπου για ακόμα μια φορά βρέθηκαν στο πλευρό του «τριφυλλιού», και ανήρτησαν πανό που έγραφε «Φονιά, με ένα κασκόλ δεν γίνεσαι οπαδός».

Μάλιστα, αυτή δεν ήταν η μοναδική τους ενέργεια σχετικά με το θλιβερό περιστατικό της δολοφονίας στην Θεσσαλονίκη, αφού στην συνέχεια εξέδωσαν και την παρακάτω ανακοίνωση:

«ΦΟΝΙΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΣΚΟΛ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΟΠΑΔΟΣ

Η δολοφονία ενός 19χρόνου παιδιού στην Θεσσαλονίκη, του Άλκη Καμπάνου, φοιτητή και οπαδού του Άρη, μαύρισε τις ψυχές μας. Είναι πραγματικά αδιανόητο ένας νέος άνθρωπος να δολοφονείται για την οπαδική του ταυτότητα, για την ομάδα που αγαπά, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ότι το φονικό δεν έγινε στο γήπεδο, ούτε την μέρα διεξαγωγής κάποιου αθλητικού γεγονότος, μα ούτε σε κάποιο σύνδεσμο ή χώρο συνάθροισης οπαδών, αλλά σε ένα στενό μιας γειτονιάς ένα βράδυ που δεν προμήνυε τίποτα για το τι πρόκειται να συμβεί, δείχνει τις μεγάλες διαστάσεις που έχει πάρει αυτή η μορφή βίας, που δεν περιορίζεται στα γηπεδικά ή οπαδικά πλαίσια, αλλά έχει πολλούς παραμέτρους σαν κοινωνικό φαινόμενο που οι ρίζες του βρίσκονται στο σαθρό σύστημα που κυριαρχεί στον αθλητισμό και γενικότερα σε μια κοινωνία σήψης και παρακμής.

Η έξαρση της οπαδικής βίας τόσο στην Ελλάδα, δεν είναι άσχετη με την γενικότερη κλιμάκωση της βίας στην κοινωνία, τις γυναικοκτονίες, την εγκληματικότητα, που αποτυπώνει τη βαθιά κρίση του συστήματος που οδηγεί σε μια κοινωνία κανιβαλισμού.

Από την άλλη την κύρια ευθύνη για την βία στον αθλητισμό την έχει το κράτος που με την όξυνση της καταστολής, την επιβολή των τρομονόμων, τις απαγορεύσεις των μετακινήσεων στην Ελλάδα και αντίστοιχα την εφαρμογή της κάρτας οπαδού στην Κύπρο, μετέφερε την βία στους δρόμους και τις γειτονιές με πολύ περισσότερη ένταση και τις γνωστές δραματικές συνέπειες.

Ο οπαδισμός, το αγνό και ρομαντικό αυτό συναίσθημα του οπαδού για την ομάδα του, τα χρώματα και την ιδεολογία της δεν έχει καμία σχέση με δειλές ενέδρες θανάτου με μαχαίρια.

Το συγκεκριμένο περιστατικό στην Θεσσαλονίκη δεν έχει τίποτα κοινό με τον οπαδισμό, την κουλτούρα του γηπέδου αλλά ακόμη και με την οπαδική αντιπαλότητα όπως θα έπρεπε να είναι.

Τα γήπεδα και οι κερκίδες για μας πρέπει να είναι εστίες αγώνα και αντίστασης απέναντι στην καταστολή, την εμπορευματοποίηση του αθλήματος, τα επιχειρηματικά συμφέροντα, μα και μισάνθρωπα ιδεολογήματα όπως ο ρατσισμός κι ο εθνικισμός.

Το οργανωμένο οπαδικό κίνημα αν θέλει να είναι όντως κίνημα, πρέπει καταρχήν να αποβάλει οτιδήποτε αλλοτριώνει και καταστρέφει τους οπαδούς και να γίνει χώρος διαμόρφωσης αρχών και ιδανικών, που θα προωθεί την αλληλεγγύη στους καταπιεσμένους και την πάλη για ένα άλλο αθλητισμό και οπαδισμό. Εκεί που δεν θα σκοτώνονται οι οπαδοί για του αφέντη του φαΐ, δεν θα ψάχνουν εχθρούς σε άλλα σωματεία, μα θα παλεύουν για μια άλλη κοινωνία».