Μιχάλης Κατσίκιας: Από Ολυμπιακό & Παναθηναϊκό πώς άναψε και έσβησε το όνειρο να γίνει επαγγελματίας στον Αστέρα Τρίπολης

Το Gazzetta ανοίγει την αγκαλιά του σε ερασιτέχνες αθλητές, που έφτασαν κοντά στο να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να βρεθούν σε επαγγελματικό επίπεδο.

Δίνει την ευκαιρία σε παιδιά που από τη μέρα στην άλλη βρέθηκαν μία ανάσα από το να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Όλα όσα για τα οποία στερήθηκαν και πάλεψαν. Όμως, μία στιγμή ήταν αρκετή για να σβήσει μπροστά από τα μάτια τους αυτό το όνειρο.

Ο Μιχάλης Κατσίκιας, κάνει πρεμιέρα στη νέα στήλη του Gazzetta και θυμάται πώς από τις ακαδημίες των Προοδευτική, Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, βρέθηκε στην Κηφισιά και από εκεί στον Αστέρα Τρίπολης. Τί τον... έβγαλε εκτός (επαγγελματικής) πορείας και πώς από τρίτος αρχηγός στον Ιωνικό βρέθηκε και πάλι στη Γ' Εθνική;

Η ιστορία του Μιχάλη, όπως ο ίδιος την περιγράφει στο Gazzetta:

Είμαι ο Μιχάλης Κατσίκιας, γεννημένος στην Αθήνα στις 3/7/1990.

Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο σε ηλικία 6 ετών στις ακαδημίες της Προοδευτικής με προπονητή τον Κύριο Γιόβαν Μιχαΐλοβιτς για περίπου 5 χρόνια.

Υστερα, αγωνίστηκα για 3 χρόνια στις ακαδημίες του Ολυμπιακού και μετέπειτα για 1 χρόνο σ' αυτήν του Παναθηναϊκού. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν δανεικός από την Προοδευτική καθώς εκείνες τις εποχές υπήρχε τεράστιο πρόβλημα με τα δελτία κι οι ομάδες ζητούσαν τεράστια ποσά από νεαρά παιδιά για να πάμε ως ελεύθεροι όπου θέλαμε.

Στον Αστέρα Τρίπολης δοκιμάστηκα το 2010 εντελώς τυχαία όταν ένας γνωστός του κολλητού μου τότε φίλου βρισκόταν στην Αθήνα και σαν χόμπι έψαχνε νέα ταλέντα για την ομάδα της Τρίπολης. Ετσι, ήρθε η κουβέντα σ' εμένα και μια μέρα βρέθηκα να κάνω προπόνηση με την U21 του Αστέρα. Ήταν Τρίτη αφού την Τετάρτη η πρώτη ομάδα είχε αγώνα Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και έκανε το κλασικό χαλάρωμα πριν από ματς. Προπονητής στην πρώτη ομάδα ήταν ο Βλάχος τότε.

Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως ήθελα. Οι άνθρωποι του Αστέρα μού ζήτησαν να ξαναπάω την επόμενη εβδομάδα ώστε να προπονηθώ με την πρώτη ομάδα αλλά στην τελευταία προπόνηση πριν τα Χριστούγεννα που έκανα με την Κηφισιά - ήταν η ομάδα που αγωνιζόμουν τότε - έπαθα ρήξη χιαστού. Κάπως έτσι η μεταγραφή, που πιστεύω ότι θα άλλαζε την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, δεν προχώρησε ποτέ...

Ήταν μια απίστευτα δύσκολη περίοδος τότε, καθώς ως νέος είχα τεράστια δίψα για το ποδόσφαιρο και δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να μου συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, που θα με οδηγούσε στο να χάσω μια τόσο μεγάλη ευκαιρία.

Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι ο αθλητισμός: Μπορεί να σου δώσει τα πάντα και μια στιγμή να στα πάρει όλα πίσω.

Παρ όλα αυτά στην περίοδο του τραυματισμού μου είχα την τιμή και την τύχη να γνωρίσω τον Βαγγέλη Μάντζιο με τον οποίο είμαστε φίλοι έως και σήμερα μιας και εκείνη την περίοδο αντιμετώπιζε και εκείνος έναν τραυματισμό που είχε αποκομίσει στην Μαρίτιμο. Κάναμε παρέα στην αποκατάστασή μας.

Η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία που είχα για να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο ήταν όταν αγωνιζόμουν με τον Ιωνικό στην Γ´ Εθνική...

Στόχος μας τότε ήταν το πρωτάθλημα και η άνοδος στην Β' Εθνική - για εμάς τότε ήταν τεράστιο αυτό το γεγονός εάν συνέβαινε μιας και κάποια παιδιά βρισκόμασταν στην ομάδα από την Δ' εθνική και γνωρίζαμε πολύ καλά τη δίψα που υπάρχει στην Νίκαια ώστε να επιστρέψει η ομάδα στις επαγγελματικές κατηγορίες.

Εκείνη τη χρονιά λοιπόν ήμουν ο τρίτος αρχηγός στην ομάδα και βρισκόμασταν 7 βαθμούς μπροστά από τον Εργοτέλη στο τέλος του πρώτου γύρου. Όλα κυλούσαν όπως ακριβώς θέλαμε... Σ' όλα τα ματς είχαμε πάνω από 2.000 φιλάθλους και ήταν σχεδόν αδύνατο να χαθεί αυτή η άνοδος!

Μια μέρα λοιπόν, ήταν Τρίτη, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον τότε πρόεδρο της ομάδας και μου λέει "Μιχάλη πρέπει να αποχωρήσεις από την ομάδα για προσωπικούς λόγους του προπονητή". Πάγωσα εκείνη την στιγμή καθώς ήμουν βασικός σ' όλα τα ματς, μέσα στους αρχηγούς και 3 χρόνια στην ομάδα. Εν τελει έφυγα από την ομάδα χωρίς να μάθω ποτέ τον βασικό λόγο - αν και ανεπίσημα όλοι γνώριζαν. Δεν θέλω να αναφερθώ περεταίρω σ'αυτό - όσοι το διαβάσουν θα καταλάβουν. Όσοι ξέρουν, ξέρουν. Η ομάδα στο τέλος της χρονιάς τερμάτισε στη 2η θέση και την άνοδο στη Β' εθνική την κέρδισε ο Εργοτέλης.

Από τότε και μετά απογοητεύτηκα εντελώς με το ποδόσφαιρο και είπα ότι θα αγωνίζομαι μόνο και μόνο από αγάπη για το άθλημα. Σταμάτησα να σκέφτομαι το παραπάνω βήμα και συμβιβάστηκα με τη Γ' εθνική από τότε είμαι σε ομάδες που περνάω καλά και το διασκεδάζω.