Μίνο Ραϊόλα, ο παθιασμένος πιτσαδόρος με το άγγιγμα του Μίδα

Η Νάπολη είναι η πιο χαρακτηριστική ιταλική πόλη σε ό, τι έχει να κάνει με τις ταξικές αντιθέσεις και τους καλλιτέχνες του δρόμου. Στη Νάπολη γεννήθηκε ο τενόρος με την βελούδινη φωνή Ενρίκο Καρούζο.

Στη Νάπολη έκανε τα θαύματά του ο μεγαλύτερος ποδοσφαιρικός αλήτης (χωρίς εισαγωγικά), Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, Στη Νάπολη δημιουργήθηκε η κλασική πίτσα μαργαρίτα. Στη Νάπολη είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου ο Κάρμινε Ραϊόλα, ο οποίος τόσο πρόωρα έφυγε από την ζωή, σε ηλικία 54 ετών. Ναι, δυστυχώς είναι αλήθεια αυτή την φορά, όχι fake news…

Ο Μίνο, όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά φίλοι και εχθροί (είχε πολλούς από δαύτους και στις δύο πλευρές), ήταν 100% αυτοδημιούργητος σούπερ μάνατζερ, όπως άλλωστε και το αντίπαλο δέος του, ο Ζόρζε Μέντες.

Άλλο Μέντες, άλλο Ραϊόλα

Ο Πορτογάλος ξεκίνησε να πουλάει ψάθινα καπέλα στην αγορά, άνοιξε βίντεο κλαμπ, πέρασε στα νυχτερινά κέντρα και, σε ένα από αυτά, κανόνισε ένα βράδυ την μεταγραφή του φίλου του (μετέπειτα βοηθό του Ζεσουάλδο Φερέιρα στον Παναθηναϊκό και προπονητή των Πόρτο, Γουλβς και Τότεναμ) Νούνο Εσπίριτο Σάντο στην Λα Κορούνια. Κάπως έτσι, γεννήθηκε η παντοδύναμη εταιρεία «Gestifute» με πιο επιφανείς πελάτες τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Ζοσέ Μουρίνιο.

Ο Μέντες έχτισε την αυτοκρατορία του πάνω στις εξαιρετικές σχέσεις που αναπτύσσει (και διατηρεί) με τους παράγοντες των συλλόγων τους οποίους φροντίζει, όσο μπορεί, να μην δυσαρεστεί, χωρίς βεβαίως να πλήξει τα συμφέροντα του, αλλά και αυτά των πελατών του.

Ο Ραϊόλα, σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον, δεν είχε καμία σχέση με τον Μέντες. Ο Ιταλός με ολλανδικές ρίζες έψαχνε συνεχώς την κόντρα με τους παράγοντες, όχι γιατί είχε ανάγκη αυτή την αδρεναλίνη, αλλά επειδή έτσι ένιωθε πως υπερασπιζόταν καλύτερα τα συμφέροντά του και αυτά των ποδοσφαιριστών - φίλων - πελατών του.

Στον αδίστακτο, σκληρό κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ο Ραϊόλα προσπαθούσε πάντα να δημιουργεί φιλική, σχεδόν πατρική σχέση με τους ποδοσφαιριστές που εκπροσωπούσε. Κάπως έτσι, άλλωστε, άρχισε η καριέρα του μάνατζερ.

Εργαζόμενος στην πιτσαρία «Napoli» του πατέρα του (τι άλλο όνομα θα είχε;) στο Χάρλεμ της Ολλανδίας, όντας ο ταμίας της σε ηλικία 15 ετών (!), ο νεαρός Ραϊόλα γνώρισε πολλούς ποδοσφαιριστές που έρχονταν ως πελάτες. Έγινε καλός φίλος μαζί τους και, στη συνέχεια, έφτασε στο σημείο να τους εκπροσωπεί κιόλας.

Τους περισσότερους, μάλιστα, με τεράστια επιτυχία, κάνοντας την αρχή με την μεταγραφή του «ιπτάμενου» Ντένις Μπέργκαμπ από τον Άγιαξ στην Ίντερ και, στη συνέχεια, με αυτή του Πάβελ Νέντβετ από την Λάτσιο στη Γιουβέντους.

Πάντα πιο προχωρημένος απ’ ότι έλεγε η ληξιαρχική πράξη γέννησης του, στα 17 του αρραβωνιάστηκε μια Ολλανδή δώδεκα χρόνια μεγαλύτερη του, στα 19 αγόρασε ένα McDonald και το πούλησε αμέσως, βγάζοντας τα πρώτα σημαντικά χρήματα της ζωής του.

Αναλαμβάνει αθλητικός διευθυντής της Χάρλεμ, ο πρόεδρος της οποίας απολάμβανε τις πίτσες του μπαμπά. Παραλίγο, μάλιστα, να πείσει τον πρόεδρο της μεγάλης Νάπολι του Ντιεγκίτο, Κοράντο Φερλαΐνο, να αγοράσει την ολλανδική ομάδα ώστε να την κάνει «δορυφόρο» των Παρτενοπέι.

Όπλα του Ραϊόλα, εκτός από το πάθος για την δουλειά και το λέγειν, οι επτά (!) γλώσσες που έμαθε μόνος του να μιλάει (ιταλικά, αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, γαλλικά, πορτογαλικά και ολλανδικά), αλλά και τα όσα πολύτιμα έμαθε σπουδάζοντας για δύο χρόνια νομική, για την κρίσιμη στιγμή όπου έπρεπε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

«Ένας αλαζονικός μαλ@@@@»

Και, κυρίως, την ικανότητα να εξημερώνει ποδοσφαιρικά (και όχι μόνο) θηρία, ποδοσφαιριστές με ιδιαίτερη προσωπικότητα, από αυτούς που οι «ειδικοί» επιλέγουν να χαρακτηρίζουν προβληματικούς ή ιδιόρρυθμους, επειδή δεν τους καταλαβαίνουν, τύπου Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, Μάριο Μπαλοτέλι, Πολ Πογκμπά ή Ρομελού Λουκάκου.

Με την προσωπική προσέγγιση, ο Μίνο κατάφερνε να τους κερδίζει. Οι παίκτες ήξεραν ότι ο Ραϊόλα θα έδινε τα πάντα, θα… κατάπινε και σπαθιά αν χρειαζόταν, προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους. Ακόμα και αν αυτό του στοίχισε ακριβά, τόσο σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων, όσο και φήμης.

«Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ήταν ένας αλαζονικός μαλ@@@@. Όπως ακριβώς ήμουν και εγώ» θυμάται ο Ιμπραΐμοβιτς για την εκρηκτική του γνωριμία με τον Ραϊόλα. «Θέλεις να γίνεις ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο ή αυτός που θα βγάζει τα πιο πολλά; Με τον Ραϊόλα ίσχυε το δεύτερο» προσθέτει ο «Ίμπρα» για το «modus operandi» (τρόπος λειτουργίας) του Μίνο, οι παίκτες του οποίου αλλάζουν ομάδες όπως τα (ολίγον τι, αλλά πανάκριβα) ξεχειλωμένα πουκάμισα που φορούσε. Το έκαναν, όμως, και στο πλαίσιο του «δεσμού αίματος» με τον μάνατζερ - αδελφό τους.

«Είναι ένας χοντρός με μαφιόζικους τρόπους» ήταν η… γλυκιά ατάκα που κάποτε αφιέρωσε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον κοντόχοντρο ατζέντη, ο οποίος βεβαίως δεν είχε κανένα πρόβλημα να έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση και να ανταπαντήσει, λέγοντας για τον Σκωτσέζο θρύλο ότι «δεν έχει πολλά από Σερ, αφού διάλεγε τους παίκτες που έπαιρνε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με βάση τους μάνατζερ που συμπαθούσε».

Ο αγαπημένος του εχθρός (χωρίς εισαγωγικά), βεβαίως, ήταν ο Πεπ Γκουαρδιόλα για τον οποίο, με αφορμή το πόσο αποτυχημένα διαχειρίστηκε τον Ιμπραΐμοβιτς στην μόλις μια σεζόν του Σουηδού στην Μπαρτσελόνα, είχε πει ότι «ως προπονητής, ο Πεπ είναι φανταστικός. Ως άνθρωπος, είναι ένα απόλυτο μηδενικό. Ένας δειλός, ένας σκύλος».

Δεν έμεινε εκεί όμως. Έφτασε στο σημείο κάποτε να… στείλει τον Γκουαρδιόλα και μαζί τον αείμνηστο (εν ζωή τότε) Γιόχαν Κρόιφ, «να πάνε σε μια ψυχιατρική κλινική μαζί και να καθίσουν να παίζουν χαρτιά. Θα κάνουν έτσι μια μεγάλη χάρη στην Μπαρτσελόνα». Παρεμπιπτόντως, πριν από λίγα χρόνια ο Ραϊόλα ψηφίστηκε ως ο άνθρωπος με την μεγαλύτερη επίδραση στο ολλανδικό ποδόσφαιρο, πάνω και από τον θρυλικό «ιπτάμενο Ολλανδό».

Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Μίνο απολάμβανε στον μέγιστο βαθμό την υποτιμητική αντιμετώπιση προς το πρόσωπό του. Γιατί; Επειδή, αποδεδειγμένα, ήταν ένα από τα πιο δυνατά διαπραγματευτικά του ατού.

«Όσοι αυτοί με υποτιμούν, τόσο εγώ βγάζω περισσότερα χρήματα» είχε δηλώσει γελώντας ο μάνατζερ που τσέπωσε προμήθεια - ρεκόρ ύψους 26,1 εκατομμυρίων ευρώ για την μεταγραφή του Πολ Πογκμπά από την Γιουβέντους στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2016.

Και ο άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια έβγαζε περί τα 65-70 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο από προμήθειες, μπαίνοντας έτσι στα… ρουθούνια της FIFA («κομμουνιστικό δικτάτορα» την είχε χαρακτηρίσει), θα είχε σίγουρα σπάσει το ρεκόρ της μεγαλύτερης μίζας με την μεταγραφή του Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ. Θα το είχε σπάσει, αν δεν τον σταματούσε ο μοναδικός που αποδείχθηκε ότι θα μπορούσε να το κάνει: Ο θάνατος.