Λουίς Σουάρες, ο «κανίβαλος» και η επιλογή καρδιάς

• Η νίκη του ρομαντισμού
• Για πάντα περήφανο τέκνο του Μοντεβιδέο

Το ποδόσφαιρο θα έχει πάντα τα μεγάλα αστέρια, που μπαίνουν αδιαπραγμάτευτα στη μέση της... μαρκίζας και τυφλώνουν με τη λάμψη τους. Τους σκληρούς άνδρες, τα κακά παιδιά, τις πριμαντόνες, τα ήσυχα πνεύματα, τα χαμένα ταλέντα. Ωστόσο αν μία «κάστα» παικτών σε όλη την ιστορία του πιο... σημαντικού ασήμαντου πράγματος, προκαλεί τις πιο βαθιά συναισθηματικές αντιδράσεις, τις πιο συναρπαστικές στιγμές είναι οι αντι- ήρωες.

Αυτοί οι παίκτες έχουν τεράστιο ταλέντο, αγωνίζονται στο ανώτατο επίπεδο, είναι καθοριστικοί για τις ομάδες που «υπηρετούν», όμως πολλές φορές λειτουργούν με τρόπους που δεν αρμόζουν σε επαγγελματία αθλητή! Κάποιες φορές έχουν ακραία αντιαθλητικές συμπεριφορές, κι άλλες αντιδρούν σα παιδάκια, στην υπηρεσία της καρδιάς. Πάντοτε όμως παρέχουν έναν... ηλεκτρισμό ζωτικής σημασίας για το ίδιο το άθλημα σήμερα, που απομακρύνεται επικίνδυνα από τις ρίζες του. Από την αδιόρατη σύνδεσή του με τον κόσμο.

Βασικό χαρακτηριστικό των αντι - ηρώων είναι ότι πολώνουν τους φιλάθλους. Ο κόσμος αισθάνεται είτε υπερβολική αγάπη, είτε ακραία αντιπάθεια. Αυτό προκύπτει από τον τρόπο που κουβαλάνε τον εαυτό τους εντός κι εκτός τεσσάρων γραμμών. Παράδειγμα τέτοιου ποδοσφαιριστή: ο Λουίς Σουάρες. Το «κωλόπαιδο» απ' το Σάλτο. Το ευλογημένο τέκνο του.

Ο «κανίβαλος» όπως τον έχουν χαρακτηρίσει βρετανικά Μέσα, ο «απατεώνας», ο «τρελός». Εκείνος που έχει δαγκώσει αντιπάλους (!). Αυτός, για τον οποίο κυκλοφορούσε χρόνια μια ιστορία. Μια φήμη από τα εφηβικά του χρόνια, πίσω στην πατρίδα. Ακριβώς ως απόδειξη, επεξήγηση του χαρακτηρισμού «τρελός». Λέγανε ότι στα 15 του, κυριολεκτικά κυριευμένος από θυμό, χτύπησε με το κεφάλι του έναν διαιτητή σε παιχνίδι Νέων, τιμωρήθηκε με κόκκινη κάρτα και ο ρέφερι έφυγε για τα αποδυτήρια με τη μύτη να αιμορραγεί «σαν αγελάδα», όπως φέρεται να είπε χαρακτηριστικά αυτόπτης μάρτυρας. Μόνο που όταν το ESPN προσπάθησε να βρει εκείνον τον διαιτητή, δεν βρήκε ποτέ κάποιο ίχνος του. Έψαξε για καιρό αποδείξεις ότι το διάσημο συμβάν είναι πραγματικό, περιηγήθηκε πολύ στους δρόμους του Σέρο, μίλησε με πολλά πρόσωπα που προσπάθησαν να κάνουν την ιστορία να καταρρεύσει. Βλέπετε, ήταν μία ακόμα που τον παρουσίαζε ως τον κακό του παραμυθιού. Τελικώς επιβεβαιώθηκε...

Λίγοι ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει τόσα πολλά χρόνια σε κορυφαίους συλλόγους (Άγιαξ, Λίβερπουλ, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης) είναι τόσο περίπλοκοι να «διαβαστούν» όσο ο Σουάρες. Τόσο γνώριμοι και ταυτόχρονα τόσο άγνωστοι. Σχεδόν αδύνατο να τους ψυχολογήσει κάποιος. Υπέροχα περίπλοκοι. Όταν κάποιος ακούσει το όνομά του Λουισίτο έρχονται συνειρμικά στο μυαλό τα τρομοκρατημένα πρόσωπα των αντιπάλων του που ένιωσαν τα δόντια του στο πετσί τους. Τα ένιωσε ο Μπακάλ της Αϊντχόφεν όταν ο Ουρουγουανός αγωνιζόταν στον Άγιαξ (δεν έπαιξε ποτέ ξανά έκτοτε), ο Ιβάνοβιτς της Τσέλσι (10 μήνες τιμωρία) ενόσω βρισκόταν στις τάξεις της Λίβερπουλ, ο Κιελίνι στο Μουντιάλ του 2014.

Κι όμως μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο, που στα 33 του, στο τελευταίο του παιχνίδι με την Ατλέτικο, κι ενώ είχε γράψει χιλιόμετρα στα κορυφαία γρασίδια της Ευρώπης, κάθισε στον πάγκο κρύβοντας το κεφάλι του στα χέρια, μη τύχει και φανούν τα δάκρυα. Εκφράζοντας έτσι τη βαθύτατη συγκίνηση κι αναγνώριση, προς μια ομάδα που του έδωσε την ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν είναι «ξοφλημένος», όπως τον αντιμετώπισε τότε η Μπαρτσελόνα. Τον ίδιο άνθρωπο που τώρα επέλεξε να ακούσει την καρδιά.

Η νίκη του ρομαντισμού

Από τις 19 Ιουλίου, κι ενώ ο «lucho», κυκλοφορούσε ακόμα ελεύθερος στη μεταγραφική αγορά έχοντας λύσει το συμβόλαιο συνεργασίας του με την Ατλέτικο Μαδρίτης, το twitter γέμισε από φωτογραφίες του Ουρουγουανού, βίντεο από τις καλύτερες στιγμές του, Gifs και ευχετήρια επιστροφής. Όλα συνοδεύονταν από το hashtag #SuarezANAacional το οποίο αναπαραγόταν με τέτοιο ρυθμό που ο επίσημος λογαριασμός της Νασιονάλ γνωστοποίησε ότι περισσότεροι από 50 εκατομμύρια (!) λογαριασμοί σε συνολικά 35 (!) χώρες στον κόσμο με μέσο όρο 1.500 tweets την ώρα γίνονται με το κάλεσμα στον Σουάρες να επιστρέψει στην ομάδα που μαθήτευσε μικρός.

¡Una locura hermosa 👋👋👋!

Más de 50 millones de cuentas en un total de 35 países y con un promedio de 1500 tuits por hora al ritmo de #SuarezANacional

¡No hay hinchada en el mundo capaz de tanto! 🤯#LosHinchasGigantes de #ElClubGigante 🔵⚪️🔴 pic.twitter.com/m3ithaxoPs

— Nacional (@Nacional) July 18, 2022

Στην ομάδα με την οποία έγινε επαγγελματίας, υπογράφοντας το πρώτο του συμβόλαιο. Αριθμοί «τρελοί» για μια ομάδα της Ουρουγουάης, που αριθμεί περίπου 4 εκατομμύρια κατοίκους. Οι οπαδοί της Νασιονάλ δεν έμειναν εκεί. Περίπου 20.000 που βρέθηκαν στο γήπεδο στο πιο πρόσφατο παιχνίδι του συλλόγου για το πρωτάθλημα φόρεσαν μάσκες με το πρόσωπό του και κράτησαν πανό που τον καλούσαν να γυρίσει πίσω στην ομάδα των παιδικών του χρόνων. Ενώ στο 9ο λεπτό του αγώνα, παραδοσιακά το νούμερο της φανέλας του, φώναξαν ρυθμικά το όνομά του.

Λιγότερο από 10 ημέρες μετά, κι ενώ τα ρεπορτάζ τον ήθελαν μια ανάσα από το φανταχτερό MLS και της Λος Άντζελες, ο 35χρονος φορ, ήταν μπροστά στην κάμερα του κινητού τηλεφώνου. Χωρίς καλλιτεχνική ματιά ή εντυπωσιακά εφέ, με το όμορφα άσχημο χαμόγελό του ανακοίνωσε το προσύμφωνο συνεργασίας του με τη Νασιονάλ! Ναι, οι προσπάθειες των οπαδών της, είχαν αποφέρει καρπούς. «Πρώτα από όλα, ήθελα να σας ευχαριστήσω για την αγάπη σας μέσα από όλα τα μηνύματα που λάβαμε τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου τις τελευταίες ημέρες, τα οποία ήταν εντυπωσιακά.

Αυτό άγγιξε τις καρδιές μας τη στιγμή που έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση. Και ήταν αδύνατο να χαθεί αυτή η ευκαιρία να παίξω ξανά στη Νασιονάλ και έχουμε προσύμφωνο με τον σύλλογο. Τις επόμενες ώρες θα οριστικοποιηθούν οι λεπτομέρειες και ελπίζουμε να επιτευχθεί η συμφωνία που όλοι θέλουμε και να μπορέσουμε όλοι να απολαύσουμε αυτό το νέο στάδιο και να δούμε ο ένας τον άλλον τις επόμενες ημέρες». Αυτό ήταν. Ο Ουρουγουανός είχε πάρει μια απόφαση καρδιάς, γυρίζοντας την πλάτη στη νέα κοιτίδα χρυσού, το αμερικανικό πρωτάθλημα -που μη ξεχνάμε- θα έχει φέτος παίκτες όπως ο Μπέιλ, ο Ινσίνιε, ο Κιελίνι.

Για πάντα περήφανο τέκνο του Μοντεβιδέο

Η μικρή σε έκταση, μα ποδοσφαιρικά τεράστια Ουρουγουάη έχει το ίδιον να χωρά στα 176.220 τ.χλμ. έκτασής της δύο κόσμους. Ο ένας είναι τόσο φανταχτερός, που ανταγωνίζεται σε λάμψη τον ήλιο καθώς ξαπλώνει πάνω στη θάλασσα. Κι ο άλλος ζει μόνιμα στη σκιά. Εκεί, στην ξεχασμένη απ' το Θεό πλευρά της, γεννήθηκε και μεγάλωσε κι ο Λουίς Σουάρες. Σε μια διαλυμένη οικογένεια ενηλικιώθηκε ως ποδοσφαιριστής. Έπαιξε ποδόσφαιρο δρόμου, χωρίς να το αγαπά απαραίτητα. Απλώς του άρεσε να παίζει. Απλά αυτό.

Εκεί, ο Λουίς Σουάρες δεν στριμώχνεται για να χωρέσει στην pop culture όπως συνέβαινε όλα τα χρόνια παρουσίας του στην Ευρώπη. Εκεί ΕΙΝΑΙ η pop culture. Ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Η ιστορία του κακομούτσουνου ποδοσφαιριστή, που είχε για χρόνια αντιαθλητική συμπεριφορά, δεν συμβαδίζει με το φτωχό, αδύνατο 9χρονο αγόρι που ανακάλυψε ο σκάουτερ της ομάδας Νέων της Νασιονάλ, Βίλσον Πιρέζ, που τώρα λέει «έρχονται και με ρωτούν "Ήταν τόσο κακός ως παιδί;" ψάχνοντας για την απάντηση που εξυπηρετεί την ιστορία τους. Εκείνη που τον θέλει βίαιο».

Οι δημοσιογράφοι έρχονται στην Ουρουγουάη μόνο για να μάθουν γιατί ο Σουάρες δαγκώνει ανθρώπους. Μόνο που μετά την τελευταία - στο Μουντιάλ του 2014- στον Τζόρτζιο Κιελίνι, η οποία έβαλε σε κίνδυνο ακόμα την καριέρα του, αποφάσισε να πάει σε ψυχολόγο, προκειμένου να προσπαθήσει να βρει λύση σε αυτή την εμμονή. Έκτοτε, ουδέποτε έδωσε δικαιώματα με την συμπεριφορά του μέσα στο γήπεδο, ενώ παρέμεινε ένας ορκισμένος «μαχητής».

«…Από τα 12-14 πέρασα μια φάση που το ποδόσφαιρο δεν μου πήγαινε καλά και δεν ήθελα να σπουδάσω. Επίσης, δεν μου άρεσε να προπονούμαι. Μου άρεσε μόνο να παίζω τα παιχνίδια και έτσι θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα να πετύχω κάτι. Επίσης, θύμωνα πολύ. Ήμουν επαναστάτης και αυτό λειτούργησε εναντίον μου», έχει εξομολογηθεί ο ίδιος για την περίοδο της εφηβείας του. Ο Πιρέζ ήταν και πάλι ο άνθρωπος που τον επανέφερε στην τάξη, τον στήριξε και του προσέφερε ακόμα μια ευκαιρία να αποδείξει την αξία του στη Νασιονάλ.

«Σκέφτηκα την οικογένειά μου, τα αδέρφια μου (σ.σ. είχε έξι αδέρφια) και αποφάσισα ότι θα μπορέσω να τους βοηθήσω αν πάω μακριά στο ποδόσφαιρο… Κοίταξα επίσης μερικούς συμπαίκτες που πήγαιναν στην προπόνηση με ποδοσφαιρικά παπούτσια και σκέφτηκα: "Αν θέλεις αυτά τα παπούτσια, πρέπει να προπονηθείς"» Έτσι ανέβηκε στις τάξεις της Νασιονάλ, και το 2005, την πρώτη του χρονιά ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, βοήθησε την ομάδα του να κερδίσει το πρωτάθλημα της Ουρουγουάης με 10 γκολ σε 27 αγώνες. Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις έκτοτε, άνοιξαν την πόρτα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και μια λαμπρή καριέρα ακολούθησε. Μια καριέρα με ίδιο τέλος κι αρχή.

Εξάλλου στην Ουρουγουάη ποτέ τους δεν αμφέβαλαν. Ήξερα πάντοτε για τί πολέμησε ο Σουάρες. Κάνοντας πράξη το «με νύχια και με δόντια». Έτσι υπάρχει στην εθνική τους συνείδηση. Ως παρεξηγημένος. Αδικημένος. Ως κάποιος που παλεύει για να κερδίσει, ό,τι κι αν γίνει, τρέχοντας να ξεφύγει από τη φτώχεια και την αφάνεια. Ένας άνθρωπος που δαγκώνει γιατί προσκολλάται σε μια νέα ζωή, τρομοκρατημένος μήπως τον ρουφήξουν ξανά σε αυτή που πάσχισε να αφήσει πίσω του.