Ας μας λυπηθεί όποιος Θεός πιστεύουμε…

Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που στη ζωή μου επικαλέστηκα τα θεία είτε για να αναρωτηθώ (γιατί Θεέ μου;), είτε για να ζητήσω βοήθεια από μια ανώτερη δύναμη που όλοι, λίγο πολύ, πιστεύουμε ότι υπάρχει εκεί έξω (σε παρακαλώ Θεέ μου…).

Η φορά που θυμάμαι (και δεν θα την ξεχάσω ποτέ) ήταν και αυτή που σημάδεψε για πάντα την ζωή μου, όταν ζητούσα να σταματήσει να πονάει, να υποφέρει από την καταραμένη αρρώστια, ο άνθρωπος που με γέννησε και αγάπησα όσο κανέναν άλλο στον κόσμο. Ο Θεός, ή ό, τι υπάρχει τέλος πάντων εκεί έξω, με άκουσε και τον πήρε μαζί του λίγες εβδομάδες αργότερα.

Παρ’ ότι μη θρησκευόμενος, βεβαίως, σέβομαι απόλυτα όλα τα πιστεύω, όποια και όπως να είναι αυτά, αρκεί βεβαίως να μην χρησιμοποιούνται (όπως δυστυχώς γίνεται κατά κόρον) ως Δούρειος Ίπππος για παράνομες και παράτυπες πράξεις.

Ακόμα, όμως, και αυτή η διαφορετικότητα στην θρησκεία, η οποία στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον θα γίνεται αφορμή για διενέξεις ανάμεσα σε λαούς και εθνότητες, καταδεικνύει πόσο σάπια είναι η καρδιά της ανθρώπινης κοινωνίας.

Η εκατόμβη νεκρών στην Ινδονησία, με αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα (αν έχετε τον Θεό σας...), με κάνει και αναρωτιέμαι αν πλησιάζει το τέλος της ανθρωπότητας ή αν έχει ήδη φτάσει και απλώς δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.

Το χάος στον αγώνα Αρέμα – Περσέμπαγια (πρώτη φορά άκουσα αυτές τις ομάδες και, λογικά, θα είναι και η τελευταία), δεν είναι βεβαίως η μοναδική αφορμή γι’ αυτή τη σκέψη, αλλά ένας μικροσκοπικός κρίκος στην αλυσίδα της ανθρώπινης αυτοκαταστροφής.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι καταστροφικές του συνέπειες σε όλα τα μέτωπα, οι συνεχείς και καθημερινές απώλειες ανθρώπων χωρίς «σοβαρό» λόγο, τα μακελειά σε σχολεία από τρελούς τιμωρούς (αλήθεια, ποιον νιώθουν ότι τιμωρούν;), αλλά και τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην μικρή μας κοινωνία, μαυρίζουν την καρδιά και τον νου.

Πριν από λίγες ημέρες, στο χωριό Λεκάνη της πανέμορφης Καβάλας, ένας 56χρονος κτηνοτρόφος σκότωσε την κατά 25 χρόνια νεότερη σύντροφό του και τον μόλις δέκα μηνών γιο τους, επειδή είχαν χωρίσει και θα του… έπαιρνε το παιδί μέσω δικαστικής οδού.

Πρώτα σκότωσε το αγγελούδι, μια ψυχούλα που δεν πρόλαβε να ζήσει τίποτα και καταδικάστηκε εις θάνατο από ένα τέρας, δευτερόλεπτα αργότερα την σύντροφό του και, όπως πιθανόν είχε αποφασίσει, έβαλε τέλος στην ζωή του, στρέφοντας την καραμπίνα στο κεφάλι του. Σοκ, αποτροπιασμός και ένα τεράστιο «γιατί».

Στην Ινδονησία, ένας αγώνας σε ένα κατάμεστο από 42 χιλιάδες θεατές γήπεδο (τέσσερις χιλιάδες περισσότερους από την μέγιστη χωρητικότητα) που θα έπρεπε να είναι γιορτή, μετατράπηκε σε εθνική, παγκόσμια τραγωδία.

Όπως τραγωδία, βεβαίως, ήταν το «Χέιζελ», το «Χίλσμπορο» και όλες οι υπόλοιπες μαζικές δολοφονίες που κατά καιρούς προκαλεί ο άνθρωπος με την απληστία και την λαιμαργία του (πώληση περισσότερων εισιτηρίων από τα επιτρεπτά), την οργή του (την εισβολή στον αγωνιστικό χώρο για να λιντσάρει τους… άχρηστους παίκτες του που τόλμησαν να χάσουν), την ζηλοφθονία του (για την απέναντι ομάδα που είναι καλύτερη και αυτό τον ενοχλεί), την αλαζονεία του (εγώ είμαι και κανένας άλλος), την οκνηρία του (με τις ψευτό – κατασκευές που θέτουν σε κίνδυνο εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές), ακόμα και την λαγνεία του (πόσα εγκλήματα, όπως αυτό που προανέφερα, δεν έχουν γίνει χάρην αυτής;).

Στην προηγούμενη παράγραφο ανέφερα τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, όπως τουλάχιστον τα καταγράφει η Καθολική Εκκλησία. Σύμφωνα με αυτή, ονομάζονται «θανάσιμα» γιατί μπορούν να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση που ακολουθεί της μετάνοιας.

Ειλικρινά, ακόμα και αν δείξουμε την πιο ειλικρινή απ' όλες τις μετάνοιες, δεν βλέπω κανένα φως στο τούνελ. Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος από τις αδυναμίες και τα πάθη του. Αυτός ο πανέμορφος πλανήτης που μας δόθηκε σαν Θείο δώρο πεθαίνει κάθε μέρα που περνάει και εμείς φέρουμε την μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό.

Σαν να μην είμαστε «ευχαριστημένοι» με αυτό, όμως, φροντίζουμε να καταστρέφουμε ο ένας τον άλλο για το τίποτα, για το μηδέν: Για μια γκόμενα ή για έναν γκόμενο, για μια κακή κουβέντα ή ένα στραβό κοίταγμα, για δύο ευρώ (το ποσό συμβολικό, δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο το ύψος του), για μια θέση πάρκινγκ, για μια ομάδα, για μια νίκη. Δεν έχουμε καταλάβει, όμως, ότι η ήττα έχει έρθει ήδη προ πολλού. Και, δυστυχώς, η κατάσταση δεν μπορεί να ανατραπεί…

Υ.Γ.: Λόγω κορονοϊού, δεν μπόρεσα να περάσω έστω και έξω από την (κοντινή στο σπίτι μου) «Αγιά Σοφιά» την Παρασκευή (30/09), να δακρύσω από συγκίνηση μαζί με τους χιλιάδες ΑΕΚτζήδες που μπήκαν ξανά στο σπίτι τους μετά από 19 χρόνια. Παιδιά, μπαμπάδες, παππούδες, να το χαρείτε με την ψυχή σας, κάτι που εύχομαι να κάνουν σύντομα οι Παναθηναϊκοί στο νέο τους γήπεδο και οι ΠΑΟΚτζήδες στη νέα Τούμπα τους. Επειδή στην χώρα μας η κανονικότητα είναι πλέον… είδηση, τέτοιες μικρές στιγμές σου προσφέρουν μια ανάσα ζωής. Ακόμα και μέσα σε αυτή την μαυρίλα που μας περικλείει…

Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα και τέτοιοι άνθρωποι που απλώς αγοράζουν πουλιά για να τα απελευθερώσουν…

This man is buying birds just to set them free pic.twitter.com/V2PW4lBTba

— B&S (@____B_S____) October 1, 2022