Αν δεν σε «πείραζε» το Μουντιάλ της Αργεντινής ή της Ρωσίας, γιατί σε «ενοχλεί» μόνο το Μουντιάλ του Κατάρ;

Μουντιάλ 1978. Η FIFA δεν αλλάζει απόφαση, στην πορεία προς την τελική φάση της διοργάνωσης, και επιτρέπει την διεξαγωγή της στην Αργεντινή, στον καιρό της δικτατορίας του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, προσπερνώντας τις εκκλήσεις για αλλαγή χώρας - έδρας και αναλαμβάνοντας το ρίσκο περί της πιθανότητας κάποιες εκ των ομοσπονδιών που μετείχαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο να το μποϊκοτάρουν. Τον καιρό εκείνο η FIFA είχε ήδη φύγει από την εποχή της “αθωότητας” και του ερασιτεχνισμού, είχε αποκτήσει τους πρώτους χορηγούς και είχε αρχίσει να λειτουργεί, υπό τον Βραζιλιάνο Ζοάο Χαβελάνζε, σαν επιχείρηση.

Από τότε μέχρι σήμερα, στα 44 χρόνια που κύλησαν, η ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και των παγκοσμίων κυπέλλων γέμισε με παρόμοιες ιστορίες. Είτε επρόκειτο για τις εκλογές της, είτε επρόκειτο για την ανάθεση του παγκοσμίου κυπέλλου, στις διαδικασίες βρίσκεις πάντοτε σκοτεινά σημεία και μαύρες ιστορίες. Τώρα πια, χάρη στις έρευνες που γίνονται από το 2015 από τις διεθνείς αρχές στα πεπραγμένα της, η ιστορία γεμίζει με συγκεκριμένα γεγονότα και περιστατικά που σε κάνουν να λυπάσαι, να θυμώνεις, να ντρέπεσαι για τον δρόμο στον οποίο έβαλε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο η διοίκησή του.

Πώς αλλιώς όμως θα γινόταν, και γιατί το ποδόσφαιρο να ξέφευγε από την πορεία που έχουν πάρει όλα τα πεδία της ζωής; Πώς θα κατάφερνε το ποδόσφαιρο να μην επηρεαστεί από το πλαίσιο της ζωής και της διεξαγωγής του;

Το Μουντιάλ του Κατάρ δεν διαφέρει σε πολλά από το Μουντιάλ της Ρωσίας - εκτός και αν κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ο τρόπος που εξασφάλισαν, το Κατάρ και η Ρωσία, την διοργάνωση δεν διαφέρει από τον δρόμο που ακολούθησαν όλοι οι προηγούμενοι - είτε κατάφεραν να πάρουν την διοργάνωση είτε όχι. Ο τρόπος που έφτιαξε το Κατάρ τις υποδομές δεν διαφέρει από τον τρόπο που φτιάχνονται τα κινέζικα, και ένα σωρό άλλα προϊόντα, που εμείς καταναλώνουμε. Άρα αν παραμερίσουμε τη μόδα που κρύβει το “δεν θέλω να ασχοληθώ με το αιματοκυλισμένο Μουντιάλ” κλισέ, θα έπρεπε να μας στεναχωρούν το ίδιο όσα συμβαίνουν στην ζωή του ποδοσφαίρου στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 45 ετών, δηλαδή από τότε που έγινε επαγγελματικό. Κυρίως όμως θα έπρεπε να μας στεναχωρούν περισσότερο όσα συμβαίνουν στην ζωή μακριά από το ποδόσφαιρο - στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Μακάρι να ήταν οι Καταριανοί οι μόνοι που δεν σέβονται την γυναίκα, που δεν σέβονται την διαφορετικότητα, που δεν σέβονται τον μετανάστη. Όσοι είμαστε μεγάλα παιδιά είναι πολύ κρίμα να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Σε κάθε ποδοσφαιρική διοργάνωση που παρακολουθώ, προσπαθώ να διαχωρίζω το ποδόσφαιρο από τα υπόλοιπα προκειμένου να απολαμβάνω αυτό που μου αρέσει - το ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Το ίδιο κάνω από την Κυριακή με το Μουντιάλ του Κατάρ. Φρίττω με όσα έχουν συμβεί στην διάρκεια της τελευταίας 12ετίας στην υπόθεση “Μουντιάλ στο Κατάρ”, και εξοργίζομαι με όσα συμβαίνουν στην FIFA εδώ και δεκαετίες, αλλά επειδή είμαι κάποιος που φρίττει εξίσου με όσα συμβαίνουν στην ποδοσφαιρική και την υπόλοιπη ζωή - στην Ελλάδα και τον κόσμο με ενοχλεί πολύ αυτή την mainstream υποκριτική στάση απέναντι στο Μουντιάλ του Κατάρ. Ξαφνικά προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι όλοι εμείς, ο υπόλοιπος πλανήτης, είμαστε πρεσβευτές της συμπερίληψης και σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οπως είδα το ποδόσφαιρο του Μουντιάλ της Ρωσίας, θα δω και αυτό του Κατάρ. Και όταν ολοκληρωθεί το ποδοσφαιρικό παιχνίδι, θα αισθάνομαι για την επικρατούσα κατάσταση στο Κατάρ ότι αισθανόμουν και πριν από το Μουντιάλ. Έχω μεγαλώσει πολύ, για να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.