Το Μουντιάλ των πλουσίων είναι το πιο αποστειρωμένο στην σύγχρονη ιστορία

Άφησα τέσσερις και κάτι ημέρες να κυλήσουν προτού μιλήσω περισσότερο για αυτό που εισπράττουμε, ως παγκόσμια κοινωνία ποδοσφαιρόφιλων, από το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Όσο περισσότερο κυλάει, τόσο περισσότερο σε πείθει ότι αυτό είναι το πιο κλινικό Μουντιάλ που έγινε ποτέ.

Συμβαίνει κυρίως επειδή ένα μεγάλο μέρος των ποδοσφαιρόφιλων και των “εραστών” του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που ταξιδεύουν από χώρα σε χώρα και από ήπειρο σε ήπειρο για να το ζήσουν, τούτη τη φορά δεν το έκαναν. Το πολύ υψηλό κόστος, το πλήθος των απαγορεύσεων, και τα όσα πρεσβεύει το Κατάρ κράτησαν μακριά το ποδοσφαιρικό κοινό και το παραδοσιακό κοινό των Μουντιάλ από τα καλοφτιαγμένα γήπεδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022.

Το σκηνικό που στήθηκε στο Κατάρ με τα πολυάστερα ξενοδοχεία, τις 22 χιλιάδες κάμερες αστυνόμευσης, τους νόμους που ισχύουν και τις απαγορεύσεις που αυτοί φέρνουν, δεν είναι σκηνικό που προσκαλεί παραδοσιακούς ποδοσφαιρόφιλους. Προσκαλεί πλούσιους τουρίστες που φτιάχνουν ημερήσια τουριστικά προγράμματα, και ανάμεσα σε αξιοθέατα όπως το ράλι με τις καμήλες και τους αγώνες με γεράκια βάζουν και ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο για να βγάλουν μια σέλφι και να γράψουν “ήμουν κι εγώ εκεί”. Αυτό που έχει στηθεί στο Κατάρ είναι ένα Μουντιάλ του σαλονιού. Και τα σαλόνια δεν μπορούν να δημιουργήσουν ποδοσφαιρικό παλμό.

Η ιστορία μας έχει δείξει ότι κάθε ποδοσφαιρική έδρα που αλώθηκε από πλούσιους τουρίστες του πλανήτη έχασε τον παλμό και την γηπεδική κουλτούρα της. Συνέβη με την πλειονότητα των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων, συμβαίνει πλέον και με το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τώρα, που μια εμπειρία παρακολούθησης των τριών αγώνων της ομάδας της πατρίδας σου κοστίζει μια περιουσία, στα γήπεδα του Κατάρ πηγαίνουν μόνο αυτοί που έχουν την περιουσία· και με αυτούς, όταν είναι μόνοι, μια κερκίδα δεν αποκτά παλμό.

Το πολυεθνικό πανηγύρι που στήνεται στις κερκίδες αποτελούσε διαχρονικά βασικό στοιχείο της ταυτότητας του Παγκοσμίου Κυπέλλου - ήταν πάντα ένας επιπλέον λόγος για να το παρακολουθείς και να το απολαμβάνεις το Μουντιάλ. Αυτό το στοιχείο αφαιρέθηκε, και γι’ αυτό οι κερκίδες έχουν γίνει πιο αδιάφορες από ποτέ.

Προφανώς όλο αυτό την FIFA την αφήνει αδιάφορη - άλλωστε αυτή αδιαφορεί για ένα σωρό συνέπειες των αποφάσεών της που έχουν αλλοιώσει τη φύση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γι’ αυτό και σήμερα, κι ενώ βρισκόμαστε ακόμη στην 1η αγωνιστική της φάσης των ομίλων, δεν έχει απομείνει κανένας λόγος για να ελπίζουμε ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν θα αποδειχθεί το πιο αποστειρωμένο Μουντιάλ που είδαμε ποτέ.

Προφανώς η μόνη σανίδα σωτηρίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο - δηλαδή να κρατήσει το παιχνίδι όσο γίνεται περισσότερα από τα στοιχεία που συγκινούν την παγκόσμια κοινωνία των ποδοσφαιρόφιλων. Για την ώρα, το ποδόσφαιρο σώζει το Μουντιάλ, δηλαδή οι εκπλήξεις που δημιούργησαν η Σαουδική Αραβία και η Ιαπωνία. Αν βρει τρόπο η FIFA να αποκλείει και τις εκπλήξεις…